Jamsai
ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 5-บทที่ 6
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง องค์ชายรัชทายาท”
มือของเขาที่ฉันจับอยู่ในตอนนี้ช่างใหญ่โตและแข็งแรงกว่ามือของเขาที่ฉันเคยจับครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน เมื่อฉันมองด้วยความสงสัยว่าเขารู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นคนทำไข่ต้มนั้น เขาก็ตอบออกมาเองราวกับอ่านใจของฉันออก
“คนที่สามารถทำไข่ต้มรูปร่างหายากเช่นนั้นมีแค่เจ้าเพียงผู้เดียว”
“เห็นไข่ต้มก็เลยรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่เช่นนั้นรึ”
“ตอนแรกข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ ข้าจึงให้ขันทีของข้าไปสืบดูที่ห้องเครื่องว่าใครเป็นคนที่ทำไข่ต้มนี้”
“แล้วอย่างไรต่อ”
ฉันไม่ใช่นางในของห้องเครื่อง แต่เป็นนางในของทเวซอนคันต่างหาก
“ไม่พบตัวคนทำ แต่ซังกุงสูงสุดของห้องเครื่องได้เล่าให้ขันทีฟังว่าช่วงที่ผ่านมามีนางในคนหนึ่งได้สร้างเรื่องประหลาดเอาไว้ และนางในผู้นั้นมีชื่อว่าคยองมิน”
คังซังกุงแห่งห้องเครื่องอาจคิดว่าที่องค์ชายควังแฮส่งขันทีไปตามหาฉันที่ห้องเครื่องเป็นเพราะเรื่องที่พระเจ้าซอนโจไอออกมาเป็นเลือดก็ได้
“แล้วอย่างไรอีก”
“ข้าจึงแวะมาหาเจ้าที่นี่”
“แล้วเจ้าไม่ต้องกลับไปอยู่นอกวังหรือ”
“ต้องไปสิ” องค์ชายควังแฮพูดพร้อมยิ้มอย่างมั่นใจ “สิบปีแล้วนะ”
“ถ้าจะให้พูดกันตามตรงก็เก้าปี แต่ความจริง…ข้าเข้ามาอยู่ในวังนี้ได้สองปีแล้ว”
“สองปีรึ เจ้าเข้ามาอยู่ในวังนี้ได้สองปีแล้วรึ”
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคำถาม ฉันจึงรู้สึกผิดที่มาอยู่ในวังนี้ได้เกือบสองปีแล้ว แต่ไม่ยอมปรากฏตัวต่อหน้าเขา
“แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่บอกข้า ไม่มาพบข้า” น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความเสียใจเล็กน้อย
“คือว่า…”
“เจ้าเข้าวังมาตั้งแต่เมื่อใด และเริ่มเป็นนางในเมื่อใด”
คำถามของเขาพรั่งพรูออกมา
“ค่อยๆ ถามทีละคำถามสิ ใจเย็นนะ”
“ใจเย็นรึ เจ้าจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไรกัน ทั้งที่เจ้าอยู่ใกล้กับข้ามากขนาดนี้ แต่ข้าไม่รู้เลย”
“เพราะข้าตั้งใจจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าต่างหาก”
“ตั้งใจรึ”
“เพราะเจ้าเป็นองค์รัชทายาท ส่วนข้าเป็นนางใน เจ้าก็รู้ว่าสถานะขององค์ชายรัชทายาทกับนางในนั้นแตกต่างกันมาก หากข้าที่เป็นแค่นางในปรากฏตัวแล้วบอกว่ารู้จักเจ้า เจ้าอาจจะจำข้าไม่ได้ หรือคนในวังอาจจะคิดว่าข้าโอหังที่ตีตัวเสมอ เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม”
เขานิ่งเงียบไปราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“แต่ก็ขอบใจนะที่เจ้ายังไม่ลืมข้า ทั้งที่ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว”
“ข้าไม่เคยลืมเจ้าแม้สักวันเดียว ข้าจะลืมเจ้าได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าหายตัวไปต่อหน้าข้าราวกับสายลม”
“ยังจำวันนั้นได้อยู่หรือ แต่ต่อไปจะไม่มีการหายตัวไปอย่างนั้นอีกแล้ว เรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว”
เขาขยับเข้ามาใกล้อีกนิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปหรือส่วนสูงของเขาที่สูงขึ้น บรรยากาศตอนนี้จึงดูเคอะเขิน ตอนนี้เขากลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขาคือองค์ชายรัชทายาทควังแฮ แต่ทั้งที่เป็นอย่างนั้นเขากลับปฏิบัติตัวกับฉันราวกับเป็นเพื่อนที่เพิ่งจากกันเมื่อวาน แต่ฉันจะสามารถพูดจาสบายๆ แบบนี้กับเขาที่เป็นรัชทายาทไปจนถึงเมื่อไหร่กัน
“เจ้าไม่เชื่อคำพูดของข้าสินะ เหมือนเจ้าจะไม่เชื่อที่ข้าเคยบอกว่าข้าจะไม่ลืมเจ้า”
“ไม่ใช่ ข้าเชื่อ แต่เรื่องมันนานมากแล้ว บางครั้งข้าจึงแอบสงสัยว่าเจ้าจะลืมหรือไม่ แต่พอได้เจอกันแบบนี้ข้าก็รู้แล้วว่าเจ้าจำข้าได้”
“เจ้าไม่เชื่อคำพูดของข้า”
คำที่เขาเน้นเป็นครั้งที่สองมันก็ไม่ต่างไปจากความจริงเลย ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมาฉันคิดว่าเขาลืมฉันไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงเลี่ยงที่จะเจอเขาโดยตรง
“ข้ามีที่ที่อยากให้เจ้าไปกับข้า”
“ที่ใดรึ”
เขาดึงมือของฉันเพื่อที่จะพาไปที่ไหนสักแห่ง แล้วตอนนั้นเองเขาก็ปล่อยมือออก ฉันจึงมองตามสายตาของเขาไป องค์ชายจองวอนกำลังยืนจ้องมองเราสองคนอยู่
“บู” องค์ชายควังแฮเรียกชื่ออีกชื่อหนึ่งขององค์ชายจองวอน
“องค์รัชทายาทมาทำอะไรที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่”
“กระหม่อมเจอขันทีชเว เขาบอกว่าองค์รัชทายาทมาที่นี่ เหตุใดถึงยังอยู่ตรงนี้พ่ะย่ะค่ะ”
องค์ชายควังแฮตอบคำถามขององค์ชายจองวอนด้วยน้ำเสียงสดใส “บู ข้าหานางเจอแล้ว ข้าเจอนางแล้ว”
‘นาง’ ที่องค์ชายควังแฮพูดถึงคือฉันแน่นอน แต่สีหน้าขององค์ชายจองวอนกลับมืดมนลง
“เจ้าเคยบอกข้าว่าข้าคงไม่สามารถเจอนางได้อีก และเจ้ายังบอกอีกว่าข้าอาจจะเกิดภาพหลอนจากสงคราม แต่เจ้าดูนี่สิ ข้าเจอนางแล้ว”
ขณะที่องค์ชายควังแฮพูดออกมาอย่างภูมิใจ แต่สีหน้าขององค์ชายจองวอนนั้นไม่ได้แจ่มใสเอาเสียเลย ฉันมองใบหน้าขององค์ชายจองวอนแล้วได้แต่สงสัยอยู่อย่างหนึ่ง ทำไมองค์ชายจองวอนถึงบอกกับองค์ชายควังแฮว่าเขาจะไม่สามารถหาฉันพบ
“ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายจองวอนมองมาที่ฉัน
“ข้ารับคำแสดงความยินดีจากเจ้า และข้ามีเรื่องจะขอร้องเจ้าด้วย”
คำพูดขององค์ชายควังแฮทำให้องค์ชายจองวอนละสายตาจากฉัน แล้วหันไปมององค์ชายควังแฮอีกครั้ง
“นางเป็นนางในของทเวซอนคันแห่งตำหนักพระสนมอินบิน แต่วันนี้ข้าจะพานางออกไปนอกวังหนึ่งวัน ยามเย็นของวันพรุ่งข้าจะพานางกลับมาส่งที่ประตูฝั่งตะวันตก ขอให้เจ้าส่งนายทหารมารอรับนางเพื่อมาส่งที่ที่พักของนางด้วย”
พอพูดจบ องค์ชายควังแฮก็ดึงมือของฉันเพื่อที่จะพาเดินต่อ แต่องค์ชายจองวอนกลับเดินมาขวางทางเอาไว้
“องค์ชายรัชทายาทจะพานางไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“เอาไว้ข้าเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ข้ารีบ”
แล้วองค์ชายควังแฮก็ดึงมือฉันเดินออกไปโดยไม่สนใจองค์ชายจองวอนอีก
Comments
