ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 5-บทที่ 6

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ พรุ่งนี้ข้าจะมาแต่เช้าเลยเจ้าค่ะ”

“อือ ไปเถอะ”

จู่ๆ อุนจีที่เปิดประตูก็ร้องด้วยความตกใจ “ตายแล้ว!”

แล้วเสียงกระแอมที่คุ้นหูก็ดังมาจากด้านนอก องค์ชายจองวอนไม่ผิดแน่ๆ

“เอ่อ ท่านเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่เจ้าคะ ที่นี่คือที่พักของพวกนางในนะเจ้าคะ”

อุนจีคงจะคิดว่าชายผู้นั้นคือขุนนางระดับสูง นางคงจะไม่เคยเห็นหน้าขององค์ชายจองวอน ฉันจึงรีบเดินออกมา

“องค์ชายจองวอนเพคะ”

“องค์…องค์ชายจองวอน โอรสของพระสนมอินบิน? แย่แล้ว! หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ ได้แต่ทำงานด้านหลัง จึงไม่เคยได้พบเห็นท่านเลย ประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยนะเพคะ”

“อ่ะแฮ่ม เจ้าออกไปก่อน”

“เพคะ”

ทันทีที่อุนจีออกไปแล้ว เขาก็มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนจะนั่งลงที่ปลายไม้กระดานแคบๆ หน้าที่พัก ฉันนั่งลงตรงปลายไม้กระดานฝั่งตรงข้ามกับเขา

“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรเพคะ”

“การหาตัวเจ้าไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้า”

บทสนทนาเริ่มด้วยบรรยากาศขัดเขิน

“ท่านมายังที่พักของพวกนางในได้ด้วยหรือเพคะ”

เขากระแอมขึ้นมาเบาๆ ฉันจึงหัวเราะออกมา

“เจ้าหัวเราะทำไม”

“ไม่มีเหตุผลเพคะ” ฉันหัวเราะกับการกระแอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาไปเสียแล้ว

“งานในห้องเครื่องทำให้เจ้าลำบากหรือไม่”

“ลำบากมากเพคะ” ฉันแกล้งตอบติดตลกออกไปเพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้น แต่เขากลับทำหน้าตกใจ

“ถ้าลำบาก ข้าจะพาไปอยู่ที่อื่น…”

“หม่อมฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นหรอกเพคะ ที่ลำบากก็เป็นเพราะวันนี้เพิ่งทำงานเป็นวันแรก หม่อมฉันยังไม่คุ้นชิน ก็เลยลำบาก แต่ถ้าทำไปสักพัก ก็คงจะลำบากน้อยลงเพคะ”

“อย่างนั้นหรอกรึ”

พอเข้าใจความหมายในสิ่งที่ฉันพูด เขาก็ยิ้มบางๆ

“ขอบคุณนะเพคะ”

“เจ้าหมายถึงสิ่งใด”

“ก็ขอบคุณที่ทำให้หม่อมฉันอยู่ในวังนี้ต่อไปได้ยังไงล่ะเพคะ”

“เจ้าชอบที่จะได้อยู่ในวังนี้ต่อไปรึ”

“นั่นเป็นเป้าหมายในการอยู่ที่โชซอนของหม่อมฉันเพคะ”

“ข้าไม่รู้นะ แต่ว่า…” เขาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่จู่ๆ ก็ลุกขึ้น “วันนี้อากาศหนาวนัก เจ้าเข้าไปข้างในก่อนเถอะ”

ทั้งที่พูดอย่างนั้น แต่เขาก็ยังไม่ยอมไปไหน พอคิดได้ว่าเขาอาจจะรอให้ฉันเข้าไปข้างในก่อน ฉันจึงลุกขึ้น

“ถ้าเจ้าไม่ว่าอะไร ข้าอยากมาพูดคุยกับเจ้าบ้างในบางครั้ง…”

“ถ้าในฐานะสหาย พระองค์จะมาเมื่อไหร่ก็ได้เพคะ”

ใบหน้าของเขาดูเศร้าสร้อยลงไปในทันที “หัวใจของเจ้า…มอบให้ข้าไม่ได้เลยหรือ”

“ขออภัยเพคะ”

เขารับฟังคำขอโทษจากฉันแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ ภายใต้แสงจันทร์ เขาเป็นคนดี ทั้งที่ฉันปฏิเสธหัวใจของเขา แต่เขาก็ยังไปขอร้องพระสนมอินบินผู้เป็นแม่ให้ฉันได้อยู่ในวังต่อ ฉันรู้สึกผิดต่อหัวใจของเขาที่มีให้ฉันเหลือเกิน