ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 7

บทที่ 7

เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเต็มตัว หิมะตกอย่างไม่ลืมหูลืมตามาตลอดหนึ่งสัปดาห์แล้ว อุณหภูมิจึงลดต่ำลงไปมาก ทุกครั้งที่หายใจจะมีไอสีขาวออกมาทางจมูก

พออากาศเป็นแบบนี้ พวกนางในของตำหนักพระสนมอินบินก็แสร้งทำเป็นสนิทสนมและแวะมาหาฉันที่ทเวซอนคันอยู่บ่อยๆ เพราะที่นี่มีเตาและช่องใส่ไฟที่ให้ความอบอุ่นอยู่เสมอ พวกนางจึงพากันเข้ามาหลบหนาวแม้จะไม่มีสำรับให้ยกมาก็ตามที

ผู้ที่ได้รับผลกระทบจากการแวะมาหลบหนาวของพวกนางในก็คือมียอง ปกติมียองจะมาหามาพูดคุยกับฉันบ่อยๆ แต่ตอนนี้มียองทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องเหมาะสมที่นางในจากต่างตำหนักจะมาเดินเข้าๆ ออกๆ ดังนั้นมียองจึงแอบมาหาฉันที่ที่พักในตอนกลางคืนแทน ด้วยเหตุนี้ฉัน มียองและอุนจีจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปในที่สุด

“ได้ยินมาว่าพรุ่งนี้องค์ชายรัชทายาทจะกลับมาที่วังนะเจ้าคะ”

ข่าวน่ายินดีที่มียองบอกทำให้ฉันถึงกับหูผึ่ง

“จริงรึ”

“เจ้าค่ะ องค์ชายรัชทายาทจะเสด็จมาเข้าร่วมพิธีฮวังคัมเจแทนฝ่าบาทที่ทรงประชวรอยู่เจ้าค่ะ”

มียองตื่นเต้นที่จะได้เห็นฮน ฉันเองก็เหมือนกัน แต่ฉันยังไม่สามารถเล่าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับฮนให้มียองกับอุนจีฟังได้

“ฮวังคัมหน้าตาเป็นอย่างไรเจ้าคะ” คำถามที่คาดไม่ถึงนี้ออกมาจากปากของอุนจี

“เจ้าไม่เคยเห็นฮวังคัมรึ”

“ไม่เคยเจ้าค่ะ ได้ยินมาว่าสีเหลืองทอง รูปร่างหน้าตาเหมือนกับลูกพลับหรือไม่เจ้าคะ”

“มันคือส้มชนิดหนึ่งน่ะ”

แล้วมียองก็พูดแทรกขึ้น

“เมื่อก่อนพี่สาวเป็นซังกุงพระพี่เลี้ยง จึงได้กินฮวังคัมบ่อยๆ แต่ตอนนี้คงไม่ค่อยได้กินแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้าอยากกินฮวังคัมอีก ยังจำรสชาติหวานฉ่ำได้ขึ้นใจเลยเจ้าค่ะ”

มียองกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ฉันจึงรู้สึกอยากกินตาม แต่ที่นี่คือยุคโชซอน ส้มไม่ใช่ของที่จะหากินได้ง่ายๆ พรุ่งนี้ฮนจะกลับมาที่วัง และฮวังคัมก็จะถูกถวายแก่เขาที่เป็นรัชทายาท ถ้ามีโอกาสฉันจะลองขอฮวังคัมจากเขาดู

วันรุ่งขึ้นฮนก็กลับมาถึง

ฮนจะเข้าวังเฉพาะเวลามีพิธีสำคัญ ซึ่งหลายเดือนที่ผ่านมาเขากลับมาแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น ดังนั้นการมาของเขาจึงเป็นที่สนใจไปทั่ววัง เช่นตอนนี้องค์ชายรัชทายาทเข้าเฝ้าฝ่าบาทอยู่ องค์ชายรัชทายาทกำลังเสวยอยู่ องค์ชายรัชทายาทกำลังประทับอยู่ที่พระตำหนัก เป็นต้น ซึ่งแน่นอนว่าฉันได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้จากนางในที่เข้ามาหลบหนาวในทเวซอนคัน

หลังจากพิธีฮวังคัมเจที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้เสร็จสิ้นลง เขาก็ต้องกลับทันที และวันที่เขาสัญญากับฉันว่าจะกลับมานั้นคือวันขึ้นปีใหม่ ฉันจึงไม่คาดหวังที่จะได้เจอกับเขาในครั้งนี้ ทว่าลึกๆ ก็แอบหวังที่จะได้เจอเขาบ้าง

คืนนั้นหิมะตกหนักมาก ฉันมองหิมะสีขาวแล้วก็ได้แต่คิดว่าบางทีฮนอาจจะมาหาฉันเหมือนวันที่พวกเราพบกันอีกครั้งก็ได้ แต่แล้วการปรากฏตัวของมียองก็ทำลายความหวังนั้นของฉัน

“หิมะตกเยอะเลยนะเจ้าคะ”

คืนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิดที่มียองมา เพราะฉันรอการปรากฏตัวของฮน ฉันจึงได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าองค์ชายรัชทายาทผู้สูงส่งคงจะไม่เดินฝ่าหิมะมาหานางในหรอก

“ที่นี่อุ่นจริงๆ เจ้าค่ะ อุนจีคงมาจุดไฟเอาไว้ให้ก่อนกลับใช่หรือไม่เจ้าคะ ว่าแต่อุนจีจะหยุดถึงเมื่อไหร่เจ้าคะ”

“พรุ่งนี้น่ะ มะรืนถึงจะมา”

“ได้ยินมาว่าลูกชายคนโตเป็นหวัดใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“น่าจะอย่างนั้นนะ”

มียองถูมือทั้งสองข้างแล้วสอดเอาไว้ใต้ผ้าห่ม “พี่สาวเองก็ระวังเป็นหวัดนะเจ้าคะ ได้ยินมาว่ามีคนตายเพราะเป็นหวัดด้วยเจ้าค่ะ”

ฉันนึกได้ว่ามียองแวะไปแถวตำหนักของฮนแทบทุกวันในช่วงที่ฮนอยู่ที่วัง ฉันจึงคิดว่ามียองอาจจะแวะไปแอบดูเขามาแล้ว

“วันนี้เจ้าแวะไปตำหนักองค์ชายรัชทายาทมาหรือเปล่า”

ทันใดนั้นแก้มทั้งสองข้างของมียองก็แดงก่ำ

“เจ้าค่ะ”

“ได้เห็นไหม”

“ไม่เจ้าค่ะ” มียองส่ายหน้าแล้วพูดต่อ “ไฟก็ดับหมดแล้วเจ้าค่ะ อีกทั้งยังมีพวกนางในเฝ้าอยู่หน้าประตูด้วย บางทีอาจจะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง จึงบรรทมเร็วก็ได้นะเจ้าคะ”