Jamsai
ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 7
มียองทำหน้าเศร้า
“มียอง หิมะตกหนักมาก อย่ากลับเลย ค้างที่นี่ดีกว่า”
“ข้าก็อยากค้าง แต่คงไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ หิมะตกหนักมาก พรุ่งนี้คงมีงานให้ทำเยอะมากแต่เช้าเจ้าค่ะ พี่สาวเองก็รีบพักผ่อนนะเจ้าคะ ข้าขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ”
มียองหยิบผ้ามาคลุมหัวก่อนจะลุกขึ้น
“พรุ่งนี้จะมาไหม”
“หิมะตกหนักขนาดนี้คงจะยากเจ้าค่ะ ข้ามาตอนเย็นของวันที่อุนจีกลับมาดีกว่าเจ้าค่ะ แล้วตอนนั้นพวกเรามา… อะไรนะเจ้าคะ เมา…”
“เม้าท์มอยหรือ”
“เจ้าค่ะ เม้าท์มอย เม้าท์มอยกันเจ้าค่ะ!”
“ได้ กลับดีๆ นะ”
“เจ้าค่ะพี่สาว”
ทันทีที่มียองเปิดประตู ลมเย็นก็พัดโชยเข้ามา ฉันเดินออกไปส่งมียองด้านนอก แล้วยืนมองจนมียองเดินลับตาไป
“คยองมิน”
ยามนั้นเอง เสียงหนึ่งที่เรียกชื่อฉันก็ทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกแล้วหันไปมอง ฮนกำลังยืนยิ้มอยู่ ฉันจึงรีบหันไปมองรอบๆ อย่างตกใจ คนที่จะเดินไปเดินมาข้างนอกในวันที่อากาศหนาวเหน็บแบบนี้มีแต่พวกนางในที่เข้าเวรยามของวังเท่านั้น และถ้ามียองเดินย้อนกลับมาเพราะลืมของ คงจะเป็นเรื่องแน่ๆ เพราะมียองรู้จักใบหน้าขององค์ชายรัชทายาทเป็นอย่างดี
“มาได้อย่างไรกัน”
แม้อากาศจะหนาวเหน็บจนทำให้มือและเท้าชาไปหมด แต่หัวใจของฉันกลับอบอุ่น
“คือว่าข้า…”
เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง อากาศที่หนาวเหน็บทำให้เขาถูมือไปมา
“เข้ามาข้างในก่อนดีกว่า”
ฉันเห็นดังนั้นจึงเดินนำหน้าเข้าไปในที่พัก ที่พักของฉันแคบมากถึงขนาดที่ว่านั่งกันสามคนก็เต็มแล้ว ทันทีที่ฮนซึ่งเป็นชายร่างสูงใหญ่เข้ามา ห้องจึงยิ่งดูคับแคบกว่าเดิม
ฉันหยิบผ้าห่มออกมายื่นให้เขา “คงจะหนาวมากสินะ”
เขาจับผ้าห่มแค่ฝั่งเดียว ส่วนอีกฝั่งที่เหลือก็ยื่นให้ฉัน ตอนนี้เราอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน บรรยากาศจึงดูเคอะเขินแปลกๆ
ฮนมองสำรวจรอบๆ เขาคงจะเพิ่งเคยเข้ามาในที่พักของนางในเป็นครั้งแรก ทุกอย่างจึงดูแปลกตาสำหรับเขา
“เล็กมากใช่ไหม”
“สำหรับสตรีอยู่คนเดียวเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“หมายถึงมาที่วังนี่รึ”
“ไม่ใช่ เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว”
เขามองฉันอย่างคาดไม่ถึง นี่เขาไม่รู้จริงๆ เหรอว่าพวกนางในรู้ทุกความเคลื่อนไหวขององค์ชายรัชทายาท
“ที่ถามก็คือมาที่พักของข้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ไม่นานนักหรอก ข้าเห็นนางในคนนั้นเข้ามา ข้าจึงยืนรออยู่ด้านนอก”
หมายความว่าเขายืนรออยู่ด้านนอกตลอดเวลาที่มียองนั่งคุยกับฉัน?!
“นางในผู้นั้นเร็วกว่าข้าไปก้าวหนึ่ง”
“เจ้าก็เลยยืนรออยู่ข้างนอกน่ะหรือ”
เขาพยักหน้าแล้วยิ้มบางๆ
“ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาจะทำอย่างไร หิมะมันตกหนักมากเลยนะ”
“เป็นห่วงข้ารึ”
“ก็ต้องเป็นห่วงสิ ข้าเคยได้ยินมาว่ามีคนเป็นหวัดถึงขั้นตายเลยนะ ดังนั้นอย่ามายืนตากหิมะรอข้าแบบนี้อีก”
แต่แล้วฉันก็รู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นออกไป ถ้าเขาไม่มาอีกจะทำยังไงล่ะ
“ข้าเข้าใจแล้ว หลังจากนี้ถ้าข้าอยากพบเจ้า ข้าจะไปหาเจ้าที่ตำหนักพระสนมอินบิน”
เขาคงไม่ได้หมายความว่าเขาที่เป็นถึงรัชทายาทจะไปที่ตำหนักของพระสนมอินบิน แล้วบอกว่าอยากเจอนางในคนหนึ่งหรอกนะ
เมื่อฉันทำหน้าตกใจ เขาก็ระเบิดหัวเราะออกมา ฉันจึงได้รู้ว่าเขาล้อเล่น “ฮน!”
พอเห็นฉันโมโหเขาก็ยิ่งหัวเราะดังขึ้นอีก ฉันจึงกลัวใครมาได้ยินเข้า จึงรีบบอกให้เขาเบาเสียงลง
“เงียบหน่อย ได้ยินไปถึงข้างนอกแล้ว”
แต่เขายังคงหัวเราะไม่หยุด ที่นี่ไม่ใช่ตำหนักขององค์ชายรัชทายาท แต่เป็นที่พักของนางใน ที่ที่ไม่ควรจะมีเสียงหัวเราะขององค์ชายรัชทายาทดังออกมา จริงๆ แล้วไม่ควรจะมีเสียงของบุรุษดังออกมาด้วยซ้ำ
“ข้าบอกให้หยุดหัวเราะยังไงเล่า”
สุดท้ายตอนที่ฉันยื่นมือออกไปเพื่อจะปิดปากของเขา เขากลับรวบข้อมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ และในตอนนั้นเองเสียงหัวเราะของเขาก็เงียบลงทันที ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวกำลังร้อนผ่าว ฉันเพิ่งเคยเห็นสายตาแบบนี้ของเขาเป็นครั้งแรก ฉันเคยคิดว่าสายตาของเขาที่มองฉันนั้นเหมือนเดิมเสมอ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีอะไรบางอย่างแตกต่างไป ฉันรู้สึกกดดันและเขินอายจนพูดอะไรไม่ออก
ใบหน้าของเขาค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ทีละนิด ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เพราะกลัวว่าลมหายใจจะไปสัมผัสเข้ากับใบหน้าของเขา
แล้วจู่ๆ ฉันก็นึกถึงสถานการณ์หนึ่งที่คล้ายกับสถานการณ์ในตอนนี้ ภาพใบหน้าขององค์ชายจองวอนค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉัน วินาทีนั้นฉันจึงได้สติสะบัดมือแล้วผลักหน้าอกของเขาออกไป เขาจึงยอมแต่โดยดีแล้วลุกขึ้น
“ดูเหมือนว่าข้าคงต้องกลับตำหนักของข้าแล้ว”
“ฮน”
ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธที่ฉันผลักเขาออก แต่ดวงตาของเขาที่กำลังมองฉันอยู่นั้นกำลังยิ้ม โชคดีจัง โชคดีที่เขาไม่โกรธ ทว่าหัวใจของฉันในเวลานี้กลับสับสนอย่างบอกไม่ถูก
“ตอนปีใหม่จะมาอีกไหม”
ถ้าเขามาตอนปีใหม่ เราจะเจอกันที่ไหน เขาจะมาที่พักของฉันอีกหรือเปล่า แล้วตอนนั้นหิมะจะตกเหมือนตอนนี้ไหม แล้วฉันจะพาเขาเข้ามาในที่พักของฉันอีกไหม
“คงอย่างนั้น”
เขาไม่รับปาก ฉันจึงเสียใจเล็กๆ
“เจ้าต้องการอะไรหรือไม่”
“หมายความว่าอย่างไรรึ”
“เท่าที่ข้าดู ของใช้ของเจ้ามีแค่นิดหน่อยเท่านั้น หากเจ้าต้องการสิ่งใด ข้าจะจัดหามาให้เจ้า”
ฉันไม่ต้องการอะไรหรอก แต่ฉันรู้สึกดีที่เขาใส่ใจฉัน “ข้าไม่ต้องการอะไรหรอก ยกเว้น…”
แล้วตอนนั้นเองบางสิ่งบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวของฉัน “ฮวังคัม”
“ฮวังคัมรึ” เขาถามซ้ำราวกับคาดไม่ถึง
“ใช่ ฮวังคัม จะมีพิธีฮวังคัมเจไม่ใช่รึ ข้าอยากกินมาก แต่นางในอย่างข้าคงจะไม่ได้กินง่ายๆ”
“ข้ารู้แล้ว”
แล้วคืนนั้นเขาก็กลับไปโดยทิ้งรอยยิ้มอันอบอุ่นเอาไว้ในที่พักของฉัน
Comments
