ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 1 – บทที่ 2

เซียวเซียวเดินเข้าไปด้านในอย่างงงงัน ประตูกระจกอัตโนมัติเปิดออก เผยให้เห็นเคาน์เตอร์ที่ตกแต่งอย่างสวยงามเหมือนกับสถานเสริมความงาม

หญิงสาวในชุดแส็กสีชมพูยิ้มกว้างจนเห็นฟันและลักยิ้มทั้งสองข้าง เอ่ยทักทายด้วยเสียงอันหวานฉ่ำ “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณได้นัดหมายไว้หรือเปล่าคะ”

“มีเพื่อนให้บัตรเชิญฉันมา” เวลาผ่านไปครู่ใหญ่เซียวเซียวถึงได้ส่งบัตรในมือไปให้ เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของการเดินเข้าสถานเสริมความงามเป็นครั้งแรก เธอไม่รู้เลยว่าที่นี่คือสถานที่อะไรจึงได้แต่รอด้วยใบหน้าสงบนิ่ง แต่นั่นกลับทำให้ตัวเองดูเหมือนเป็นแขกประจำ

“ค่ะ อยากทราบว่าคุณต้องการรูปแบบไหนคะ” หญิงสาวหน้าเคาน์เตอร์ก้มศีรษะหยิบแบบฟอร์มขึ้นมา

นี่มัน…สั่งทำแฟนได้จริงๆ เหรอเนี่ย

เพื่อนรักไม่ได้หลอกเธอจริงๆ ด้วย เซียวเซียวอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะรีบบอกโดยไม่ต้องคิดว่า “เอ่อ…ต้องการแบบหล่อ สูงร้อยแปดสิบห้าเซ็นต์ขึ้นไป อบอุ่นอ่อนโยน เข้าอกเข้าใจคน” ส่วนเรื่องให้เกียรติกันนั้นเธอยังรู้สึกเกรงใจอยู่จึงไม่ได้พูดออกไป คิดว่าผู้ชายที่อ่อนโยนก็คงไม่ขาดคุณสมบัติข้อนี้แน่นอน

มือของหญิงสาวที่ถือแบบฟอร์มชะงักไป ก่อนเธอจะเงยหน้าขึ้นมองเซียวเซียวอย่างงงๆ แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ จากประสบการณ์ที่เจอลูกค้าแปลกประหลาดมาหลายปี เธอจึงยังสามารถนิ่งและยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติได้ “ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ”

หญิงสาวรับบัตรเชิญนั้นมาแล้วถามชื่อสกุล อายุ หมายเลขบัตรประชาชนของเซียวเซียว นิ้วมือเนียนขาวอมชมพูเคาะบนคีย์บอร์ดด้วยความคล่องแคล่ว ก่อนจะพิมพ์แบบฟอร์มหลายแผ่นออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นใส่ลงในแฟ้มเอกสารใสพร้อมกับบัตรสีดำพิมพ์รูปต้นไม้สีทองซึ่งมีแถบแม่เหล็กติดอยู่ส่งให้เซียวเซียว

“เดินตรงไปนะคะ ขวามือห้องรับรองหมายเลขหนึ่งค่ะ”

ถัดจากเคาน์เตอร์เข้ามาก็เป็นล็อบบี้ที่โอ่โถง หน้าต่างบานใหญ่ที่ยาวจรดพื้นมีแสงสว่างส่องผ่านเข้ามา พรมสีฟ้าขนสั้น กลิ่นมิ้นต์อ่อนๆ ที่ลอยมาทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

สโมสรสำหรับการดูตัวตกแต่งได้อย่างหรูหราขนาดนี้ ค่าบริการคงจะสูงมาก…

เมื่อผลักประตูห้องรับรองหมายเลขหนึ่งเข้าไป เซียวเซียวก็ชะงัก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นห้องทำงาน นี่เป็นห้องที่ปลอดโปร่งและเงียบสงบมาก พื้นปูด้วยพรมสีฟ้าเหมือนกับด้านนอก ด้านหลังโต๊ะทำงานไม้ที่ขัดจนขึ้นเงามีชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีดำนั่งอยู่ นิ้วมือเรียวยาวกำลังจับปากกาหมึกซึมสีทองเขียนอะไรสักอย่างบนเอกสารอย่างรวดเร็ว

“แม้ว่าเราจะไม่มีกฎในการขานหมายเลข แต่ครั้งหน้าขอให้คุณช่วยเคาะประตูก่อนด้วย” ชายหนุ่มยังคงก้มหน้าทำงานต่อ แต่เสียงทุ้มต่ำน่าฟังที่ดังขึ้นทำให้เซียวเซียวย้อนคิดไปถึงเมื่อสองวันก่อนที่ถนนคนเดิน

“คุณจั่น!” เซียวเซียวร้องเรียกออกมาอย่างคาดไม่ถึง