ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 1 – บทที่ 2

“แต่ฉันไม่ชอบลูกปัดอ่ะ” เหลียงจิ้งเหยาเบะปากแล้วเอาชุดสีขาวส่งให้พนักงานในร้าน

“งั้นแกก็ดูตัวอื่นสิ แต่ถ้าชอบตัวนั้นจริงๆ ก็ซื้อกลับมาก่อน เดี๋ยวฉันแก้ให้” เซียวเซียวตอบไปง่ายๆ พร้อมเปิดพาวเวอร์พ้อยต์ขึ้นมา

คอนเซ็ปต์ของซีซั่นหน้าก็คือชีวิตใหม่ องค์ประกอบหลักของชุดโอตกูตูร์คือใบเหอฮวน กับดอกซานซู่ สีก็จะเป็นสีอ่อนดูเรียบง่ายและงามสง่า เสื้อผ้าสำเร็จรูปชั้นสูงสามารถดึงรูปที่ครีเอทีฟไดเร็กเตอร์ออกแบบทั้งสองแบบมาใช้ได้เลย แต่เสื้อผ้าสำเร็จรูปธรรมดาต้องเปลี่ยนแปลงเสียก่อน

เสื้อผ้าสำเร็จรูปทั่วไปของบริษัทแอลวายไม่ได้ใช้แบรนด์แอลวาย แต่จะใช้แบรนด์ที่ชื่อว่า ‘แอลวายเอสอาร์’ เซียวเซียวก้มหน้ามองดูกระดาษที่วาดรูปใบเหอฮวนกับดอกซานซู่ ใบเหอฮวนดูจะง่ายหน่อย สีเขียวสดใสออกแบบโดยใช้ลายเส้นสีเขียวและสีขาวสลับกันในรูปแบบต่างๆ แต่สำหรับดอกซานซู่ไม่ได้ง่ายอย่างนั้น

ดอกซานซู่เป็นดอกไม้ที่ไม่ค่อยสวยนัก ดูเหมือนลูกสนแห้งๆ ที่วางอยู่บนกระดาษ ซึ่งก็น่าเกลียดจะแย่อยู่แล้ว หากพิมพ์ลงไปบนผ้าพื้นสีอ่อนๆ มันจะทำให้ดูแปลกประหลาดเข้าไปใหญ่

“เอ้อ วันนี้แกไปที่ซังอวี๋แล้วใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง” ในที่สุดเหลียงจิ้งเหยาก็ตัดสินใจซื้อชุดได้ แล้วเอาถุงขึ้นมาสะพายที่ไหล่ก่อนจะเดินออกไปช็อปปิ้งร้านอื่นต่อ

“ไปแล้ว ฮิๆ ฉันจะเล่าอะไรให้แกฟัง…” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เซียวเซียวก็รู้สึกกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เธอยกมือฉีกรูปวาด ขอบกระดาษบางคมบาดโดนนิ้วจนเลือดไหลออกมาซิบๆ

“เฮ้ย! โดนบาดเลย” เหลียงจิ้งเหยานิ่วหน้าอย่างเจ็บปวดไปด้วย

“ไม่เป็นไร” เซียวเซียวดูดนิ้วที่โดนบาดก่อนจะหยิบพลาสเตอร์ออกมาปิดแผล ผลจากการกินยาจำนวนมากในระยะเวลาอันสั้นทำให้ผิวหนังของเธอบอบบางมาก โดนกระดาษบาดแบบนี้บ่อยกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า จนตอนนี้รู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติแล้ว “ฉันจะบอกอะไรแกให้ ฉันเจอหนุ่มชานมนั่นแล้ว”

“จริงเหรอ” เหลียงจิ้งเหยาหยุดยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์จิวเวลรี่ หลังจากตั้งสติได้ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง “อย่าบอกนะว่าหนุ่มชานมของแกแซ่จั่น”

“ถูกต้อง” เซียวเซียวตอบด้วยความประหลาดใจ แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ “แม่เหลียงจิ้งเหยาคนดี กล้าไปสโมสรแบบนั้นด้วย ฉันก็เข้าใจผิดคิดว่าแกเป็นคนปกติดีซะอีก”

“หา?!” เหลียงจิ้งเหยาร้องอย่างงงๆ ไปสโมสรสำหรับฟื้นฟูสุขภาพมันผิดปกติตรงไหนกัน

“โอ๊ย! น่าขายหน้าจริงๆ แต่ฉันไม่อาจต้านทานความหล่อเหลาที่ยั่วยวนแบบนั้นได้ เลยซื้อบัตรแบบรายเดือนไปแล้ว” เซียวเซียวหยิบบัตรขึ้นมาแนบที่หน้าใหญ่ๆ ของตัวเองแล้วทำปากยื่นน้อยๆ “เฮ้อ ยังไงซะตอนนี้ฉันก็ไม่ได้อยากจะหาแฟนอยู่แล้ว ไม่มีที่ใช้เงินด้วย ก็ใช้ที่นี่แล้วกัน แต่ว่าดับฝันเล็กๆ ของฉันเลยนะ ตอนแรกยังคิดว่าเขาเป็นซีอีโอเอาแต่ใจ ไม่คิดว่าจะมาทำอาชีพพิเศษขายรอยยิ้มแบบนี้”

“เฮ้ย! ไม่ใช่ นั่นมัน…” เหลียงจิ้งเหยารู้สึกว่าเรื่องมันแปลกๆ จึงรีบร้อนจะอธิบาย แต่เซียวเซียวก็วางสายไปแล้ว บอกว่าไม่คุยกับเธอแล้ว จะไปตั้งใจทำงาน ปล่อยให้เธอยืนอยู่กลางห้างโดนลมแอร์พัดแรงจนผมยุ่งอยู่คนเดียว

“คุณผู้หญิงคะ จะรับอะไรดีคะ” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์เอ่ยปากถามขึ้นอย่างเป็นกันเอง

เหลียงจิ้งเหยาได้แต่ยืนอึ้งอ้าปากค้าง “เอาสร้อยข้อมือมาสักเส้น ฉันจะให้เพื่อนรักเป็นการไถ่โทษ”

รอให้เซียวเซียวรู้ความจริงต้องตีเธอตายแน่ๆ ตอนนี้ในสมองของเธอมีแต่คำพูดว่า ‘ไม่คิดว่าจะมาทำอาชีพพิเศษขายรอยยิ้มแบบนี้’ วนไปวนมา

เหลียงจิ้งเหยาค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้สูงหน้าเคาน์เตอร์ แล้วอยู่ๆ ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา “ฮ่าๆๆๆๆๆ” ทำเอาพนักงานที่กำลังหันไปหยิบของตกใจจนเกือบจะสะดุดล้ม