ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 1 – บทที่ 2

เซียวเซียวนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานจนกระทั่งดึกดื่น เธออ้าปากหาวแล้วหันไปมองด้านข้างซึ่งมีบัตรที่พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ให้เธอมาวางอยู่ บนนั้นมีหมายเลขโทรศัพท์และวีแชตของจั่นหลิงจวิน

เพิ่มเพื่อนหรือไม่เพิ่มดีนะ…

เพิ่มสิ ไหนๆ ก็จ่ายเงินไปแล้ว

เซียวเซียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วบันทึกเบอร์โทรศัพท์ลงไป จากนั้นก็ค้นหาในวีแชต ขึ้นชื่อว่า ‘จั่นหลิงจวินเอส’ รูปโพรไฟล์เป็นแก้วชานม น่าจะเป็นวีแชตสำหรับทำงาน จึงเพิ่มเพื่อนได้ทันที ไม่ต้องรอการกดยอมรับ

เมื่อเพิ่มเพื่อนเรียบร้อยแล้วเซียวเซียวก็เริ่มเปิดดูรายชื่อเพื่อนและข้อมูลต่างๆ ของหนุ่มชานม ในฐานะที่เป็นหนุ่มโฮสต์ที่ผ่านมาตรฐาน ในอัลบั้มรูปน่าจะมีรูปลับเฉพาะที่หล่อๆ อยู่ไม่น้อยสินะ

เซียวเซียวรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนไม่ดี อดที่จะรังเกียจตัวเองไม่ได้ แต่ก็ไม่อาจห้ามใจไม่เปิดอัลบั้มดู

‘เข้านอนก่อนสี่ทุ่มดีกับสุขภาพอย่างไรบ้าง’

‘ช่วงวัยที่เหมาะกับการออกกำลังกายด้วยไท้เก๊ก’

‘การใช้และการดูแลรักษาอวัยวะเทียม’

ฮ่าๆๆๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย!

เซียวเซียวแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ไม่มีรูปหล่อๆ สักรูป มีแต่เรื่องของการดูแลสุขภาพทั้งหมด อ่านดูแล้วก็รู้สึกเซ็งชีวิตขึ้นมาเลย

เขาเป็นหมอจริงๆ?! แต่เป็นหมอเงินเดือนดีไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงต้องมาทำงานพิเศษแบบนี้ด้วย

เซียวเซียวกลิ้งไปมาบนเตียง ขยับข้อนิ้วที่เริ่มปวด จากนั้นก็กดส่งข้อความไป

เสี่ยวเสี่ยวปู้ : ฮัลโหล ฉันเซียวเซียวนะ เราเพิ่งเจอกันเมื่อตอนบ่าย

รออย่างสงบอยู่สักสิบนาทีก็ไม่เห็นว่ามีการตอบกลับ เซียวเซียวกัดริมฝีปาก อยากจะส่งไปอีกประโยค ‘หลับหรือยัง’ อะไรแบบนี้ แต่ก็ดูเหมือนเสแสร้งเกินไป คิดแล้วจึงปิดหน้าจอก่อนจะนอนหลับไป

ทว่าวันอาทิตย์ทั้งวันจั่นหลิงจวินก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทำเอาเซียวเซียวรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก

หมอนี่ไม่มีความเป็นมืออาชีพเลย!