ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 11 – บทที่ 12

อาจารย์เควินคนนี้เหมือนช่างตัดผมที่ลงมาจากหอพักในมหาวิทยาลัย ค่าตัดผมเพียงแค่สิบห้าหยวน ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะโอเค

“ต้องการผลลัพธ์แบบไหน” ชายท่าทางกระตุ้งกระติ้งหยิบหวีออกมาจากกระเป๋าพลางกรีดกรายนิ้วบนศีรษะของเซียวเซียว

“ฉันต้องการจะปิดหน้าใหญ่ๆ นี้ ถ้าไม่ดัดให้โค้ง…” เซียวเซียวพูดยังไม่ทันจบ ช่างทำผมก็ยื่นนิ้วออกมาส่ายไปมาบอกให้เธอหยุดไม่ต้องพูดต่อ

“ต้องการปิดแก้ม ฉันเข้าใจละ อย่างอื่นเดี๋ยวฉันจัดการเอง เชื่อฉันก็พอ” ช่างทำผมที่แต่งตัวจัดมากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องสระผมให้เซียวเซียวก่อน

จากนั้นเขาก็ตัดผมข้างแก้มให้สั้น แล้วม้วนผมเข้าด้านในด้วยความร้อนสูง ส่วนที่เหลือก็ตัดให้เป็นชั้นๆ ดูแปลกตา ส่วนที่ต่อจากคางลงมาก็ดัดโค้งๆ

โดยปกติช่างทำผมระดับอาจารย์เควินจะเริ่มดัดตั้งแต่ระดับโหนกแก้มลงมา สำหรับรูปหน้าทั่วๆ ไปแล้วก็ได้อยู่ แต่สำหรับแก้มอ้วนบวมและโหนกแก้มสูงๆ แบบเซียวเซียวแล้วจะได้ผลในทางตรงกันข้าม นั่นยิ่งจะทำให้รู้สึกว่าแก้มใหญ่มาก ในจุดนี้เซียวเซียวก็รู้มานานแล้ว แต่ทุกครั้งที่พูดกับช่างทำผมอีกฝ่ายก็จะไม่ค่อยสนใจ พวกเขาพยายามแสดงให้รู้ว่าพวกเขาต่างหากที่เป็นมืออาชีพ

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเซียวเจอช่างที่ยอมดัดผมตั้งแต่แนวกรามลงมาจึงรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย แล้วที่นี่ก็มีเทคนิคการดัดที่เก่งกาจ สามารถทำให้ผมพองขึ้นมาแต่ไม่แตกลอน

เมื่อมองกระจกเห็นใบหน้าของตัวเองเล็กลงฉับพลัน ดวงตาของเซียวเซียวก็เป็นประกายขึ้นมาทันใด “สุดยอดอ่ะ”

“ยังไม่เสร็จ” ชายใจสาวส่ายนิ้วไปมาพลางปลดกิ๊บที่หนีบอยู่กลางกระหม่อมของเซียวเซียวออก ผมที่ถูกดัดหนีบไว้ก็ทิ้งตัวเป็นลอนลงมาและปิดโหนกแก้มสูงๆ ทำให้เซียวเซียวรู้สึกเหมือนกับได้ใบหน้าเดิมของตัวเองกลับคืนมา

วันถัดมาก็เป็นการแข่งขันรอบถัดไป ฉินย่าหนานกำลังยืนคุยกับโจวเชี่ยนอยู่ทางด้านหลังเวที

โจวเชี่ยนก็เข้ารอบนี้มาด้วย มหาวิทยาลัยของพวกเธอเป็นสถาบันสอนออกแบบเครื่องแต่งกายอันดับหนึ่งของประเทศ ทุกปีรับนักศึกษาเข้าเรียนน้อยมาก จึงทำให้คนที่จบจากที่นี่ไปมีแต่หัวกะทิจริงๆ ฉินย่าหนานเป็นคนช่างพูด อยู่ทางด้านหลังเวทีนี้ก็รวบรวมเพื่อนนักเรียนเข้ามาได้หมด นอกจากโจวเชี่ยนแล้วก็ยังมีเพื่อนผู้ชายสมัยเรียนอีกคนที่เข้ารอบมาเหมือนกัน

“ในห้องเราก็มีแกกับเซียวเซียวที่ไปได้สวย” โจวเชี่ยนอวยเธออย่างกระตือรือร้น

ฉินย่าหนานรู้สึกภูมิใจเล็กๆ แต่ก็ยังรู้ว่าควรจะเก็บอาการเอาไว้ จึงยิ้มๆ แล้วหันไปถามเพื่อนชายคนนั้น “ตอนนี้นายทำงานอยู่ที่ไหนล่ะ”

“พอลล่าสาขาประเทศจีน” ชายหนุ่มคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พลางยืดอกโชว์เสื้อเชิ้ตที่มีตราสัญลักษณ์ของบริษัทพอลล่า

พอลล่าเป็นแบรนด์ยักษ์ใหญ่ของโลก และมีประวัติความเป็นมายาวนานกว่าแอลวาย