ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 13 – บทที่ 14

เรื่องหานตงอวี่ทำให้เซียวเซียวตกใจจนเหงื่อซึมออกมา เครื่องสำอางจึงเลือนไปบ้าง จำเป็นต้องเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเติมเครื่องสำอาง ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ทางทีมงานมาแจ้งให้เธอเตรียมพร้อมขึ้นเวที

เซียวเซียวถูกเรียกให้ไปยืนที่ห้องส่งทั้งๆ ที่จิตใจยังไม่อาจสงบนิ่งลงได้ ก่อนที่ดีไซเนอร์จะขึ้นเวทีพิธีกรก็ได้แนะนำกรรมการจนเป็นที่เรียบร้อย ท่ามกลางเสียงดนตรีที่สนุกสนาน ดีไซเนอร์ทั้งสิบคนของกลุ่มที่หนึ่งก็ยืนอยู่บนเวทีโดยมีพิธีกรเป็นผู้แนะนำ จากนั้นก็ประกาศกติกาการแข่งขัน

“ในครั้งก่อนๆ หัวข้อในการแข่งขันรอบรองชนะเลิศจะถูกประกาศออกมาก่อน แต่ปีนี้มีการเปลี่ยนแปลงกติกาการแข่งขัน จะให้ผู้เข้าแข่งขันแสดงความสามารถสดๆ กันบนเวทีเลยนะครับ ตรงนี้มีกล่องหมายเลขหนึ่งถึงสิบ ทุกกล่องจะมีเสื้อผ้าเก่าอยู่หนึ่งชุด ด้านหลังของผู้เข้าแข่งขันทุกท่านจะมีเครื่องประดับและผ้าชนิดต่างๆ ซึ่งจะให้ทำอะไรนั้นคิดว่าทุกคนคงเดาได้แล้วใช่ไหมครับ” พิธีกรเป็นคนของสถานี ไม่ใช่พิธีกรวาไรตี้โชว์ วิธีการพูดจึงค่อนข้างเป็นแบบแผน

“แปลงเสื้อเก่า” ไมโครโฟนยื่นไปที่เหยาซิงโจว เขายิ้มเรียบๆ พลางตอบออกมาอย่างไม่รีบร้อนและไม่ช้าจนเกินไป

ครั้งนี้บริษัทพอลล่าลงทุนสนับสนุน ทางทีมงานจึงหาโอกาสให้ดีไซเนอร์ของบริษัทพอลล่าออกหน้ากล้องมากหน่อย

“ถูกต้องแล้วครับ นั่นก็คือการแปลงเสื้อเก่า” พิธีกรรับลูกต่อทันทีแล้วพูดต่อไปว่า “ในวงการแฟชั่นจะมีเสื้อผ้าใหม่ออกมาทุกซีซั่น เสื้อผ้าเมื่อปีที่แล้วเมื่อถึงปีนี้ก็ล้าสมัย เป็นการสิ้นเปลืองมากเลย แล้วจะดีแค่ไหนถ้าได้สุดยอดดีไซเนอร์จากทั่วประเทศมาแสดงให้ดูว่าจะนำเสื้อผ้าเก่าที่ล้าสมัยไปแล้วมาเปลี่ยนแปลงให้เป็นเสื้อผ้าใหม่ที่ทันสมัยได้อย่างไร”

หลังขึ้นเวทีตามลำดับผู้เข้าแข่งขันจะต้องเลือกกล่องแบบสุ่ม เมื่อเปิดกล่องแล้วมีเวลาห้าสิบนาทีในการเปลี่ยนแปลงเสื้อผ้าให้เสร็จสิ้น

และเพื่อเป็นการทำให้รายการน่าดูยิ่งขึ้น คณะกรรมการจึงจัดให้คนที่มีความสามารถค่อนข้างดีไว้หัวและท้าย ดังนั้นเซียวเซียวจึงเป็นคนแรกที่ขึ้นเวทีและเหยาซิงโจวก็เป็นคนสุดท้าย

ขึ้นเวทีคนแรกถือเป็นลำดับที่ไม่ดีเอามากๆ เพราะลำดับที่หนึ่งทำออกมาไม่มีอะไรเปรียบเทียบ กรรมการจะให้คะแนนตามความรู้สึกเท่านั้นซึ่งเสียเปรียบมาก ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเซียวยังไม่อาจพาตัวเองหลุดออกมาจากสถานการณ์วุ่นวายเมื่อครู่ เธอเดินขึ้นเวทีไปอย่างมึนงง

หน้าจอใหญ่เริ่มฉายวีทีอาร์ของเซียวเซียว

‘ดิฉันชื่อเซียวเซียวจากบริษัทแฟชั่นเฮ้าส์แอลวายค่ะ ปัจจุบันอายุยี่สิบสี่…’ ด้วยคาดว่าดีไซเนอร์ไม่ค่อยจะถนัดในการพูดเท่าไร การแนะนําตัวเองจึงใช้การเปิดวีทีอาร์แทน ซึ่งได้ไปบันทึกเทปที่บริษัทต้นสังกัดของดีไซเนอร์ไว้ล่วงหน้า เซียวเซียวใช้ห้องจัดแสดงที่ชั้นหนึ่งเป็นสถานที่ถ่ายทำ ถือโอกาสนำเสนอเสื้อผ้าของบริษัทแอลวายไปในตัวด้วย

หลังจากคลิปการแนะนำตัวก็เป็นคลิปวิดีโอในรอบคัดเลือกที่ทำการตัดต่อใหม่ แต่ไม่ได้ปล่อยเสียงออกมาด้วย เพียงแค่แสดงให้เห็นผลงานของดีไซเนอร์ ในตอนนี้เองไฟบนเวทีก็ดับลง เซียวเซียวยังเห็นคนของซังอวี๋ที่นั่งอยู่ด้านล่างเวที นอกจากเลี่ยวอี้ฟานกับเถียนเถียนแล้ว นักบำบัดที่เหลือ พยาบาล และพนักงานบริการอีกหลายคนก็มาชมการแข่งขันด้วย หลี่เหมิงชูป้ายไฟอย่างตื่นเต้นยินดีเกินเหตุ ซึ่งป้ายไฟนั้นมีชื่อเซียวเซียวสว่างอยู่

จั่นหลิงจวินที่นั่งอยู่ริมสุดของแถวหนึ่งกำลังหันมามองเธอ ทั้งสองคนสบตากัน อยู่ๆ หัวใจของเซียวเซียวก็เต้นระรัวขึ้น เดิมเวลานี้ก็น่าตื่นเต้นมากพออยู่แล้ว แต่เธอยังอดคิดถึงคำพูดของจั่นหลิงจวินเมื่อครู่ไม่ได้

‘ครูที่โรงเรียนอนุบาลไม่ได้สอนนายหรือว่าจะมายื้อยุดฉุดกระชากแฟนคนอื่นไม่ได้’

แฟนคนอื่น…แฟน…