ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 3 – บทที่ 4

บทที่ 3

โจวไท่หรานซีอีโอของบริษัทแอลวายกำลังรับมือกับผู้ผลิตเสื้อผ้าอยู่ในห้องทำงาน

“ประธานเหลียงครับ คุณก็รู้นิสัยของอเดอลีน ถ้าเสื้อผ้านั่นไม่ถูกใจเธอก็ยอมทำลายมันทิ้ง ส่งแบบให้คุณตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์” มือข้างหนึ่งถือหูโทรศัพท์ มืออีกข้างก็หมุนปากกาไปด้วย ในฐานะที่เป็นทายาทรุ่นที่สอง เขาได้เรียนรู้การเจรจาต่อรองทางธุรกิจจากพ่อตั้งแต่ยังเด็ก การพูดของโจวไท่หรานทำให้คนที่คุยด้วยรู้สึกสบายใจ “ใช่แล้ว พวกผ้าสามารถเตรียมไว้ก่อนได้ เดี๋ยวผมจะให้พวกเขากำหนดผ้าที่จะใช้ออกมา ภายในสามวันจะส่งไปให้คุณนะครับ”

หลังจากวางสายเรียบร้อยแล้วโจวไท่หรานก็ยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว

ชุดโอตกูตูร์กับเสื้อผ้าสำเร็จรูปชั้นสูงของบริษัทแอลวายจะถูกส่งไปร่วมงานแฟชั่นวีกที่ยุโรป ส่วนเสื้อผ้าสำเร็จรูปทั่วไปก็จะจัดงานแถลงข่าวในประเทศ ปกติเสื้อผ้าฤดูหนาวจะประกาศตอนช่วงต้นฤดูร้อนเพื่อให้ร้านค้าทั้งหลายมีเวลาเพียงพอในการสั่งและทำการผลิตออกมา แต่เพราะอเดอลีนไม่พอใจเสื้อผ้าสำเร็จรูปของซีซั่นนี้เป็นอย่างมาก จึงต้องเลื่อนการประกาศออกไป ตอนนี้ทุกฝ่ายก็ตามจี้เขาอยู่ไม่ได้หยุด ทำให้เขาต้องรับแรงกดดันจากรอบข้างอย่างมาก

กริ๊งๆๆๆ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ภายในดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของอเดอลีนเขาก็รีบรับสายทันที

“ฮัลโหล อเดอลีนที่รัก”

เมื่ออีกฝ่ายส่งเสียงมา โจวไท่หรานก็อดสะดุ้งไม่ได้ แต่เพียงครู่เดียวก็ดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู

“ฉันไม่สนว่าคุณจะบริหารจัดการบริษัทยังไง แต่การมีสภาพแวดล้อมที่เหมาะกับการสร้างสรรค์ผลงานของดีไซเนอร์เป็นวัตถุประสงค์สำคัญของบริษัท เป็นความตั้งใจของลีโอผู้ก่อตั้งบริษัทนี้ ที่สำคัญพนักงานไข้ขึ้นสูงแล้วยังไม่ให้พักผ่อน นี่มันถือเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลนะ!”

ถึงแม้อเดอลีนจะเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่การระเบิดออกมาแบบนี้ก็ไม่ค่อยได้เห็นนัก โจวไท่หรานฟังอยู่นานถึงได้เข้าใจเรื่องราว เขารีบเปิดอีเมลเช็กข้อมูลแล้วก็รู้สึกเหมือนหัวโตขึ้นเป็นสองเท่า

“อเดอลีน คุณใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง รับรองว่าผมจะให้คำตอบที่คุณพอใจ โอเคนะ”

หลังจากทำให้อเดอลีนสงบลงแล้วโจวไท่หรานจึงได้วางสาย แล้วอ่านอีเมลของเซียวเซียวอย่างละเอียดอีกครั้ง

บริษัทแอลวายทำงานสไตล์ยุโรปและอเมริกัน อนุญาตให้รายงานข้ามขั้นได้ ดังนั้นการกระทำของเซียวเซียวจึงไม่ถือว่าเป็นการเสียมารยาท อีเมลฉบับนี้ถึงจะบอกว่ายอมรับผิด แต่คนที่มีตาดูก็รู้ว่ามันเป็นจดหมายฟ้อง ข้อความในจดหมายแสดงถึงความอยุติธรรม ชี้ให้เห็นว่าถูกไล่จนถึงทางตันแล้ว

เขากดหมายเลขภายในไปที่ห้องเลขาฯ ทันใด “เรียกหลัวอวี้มาพบผมที่ห้องเดี๋ยวนี้!”