ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 5 – บทที่ 6

เมื่อกลับถึงบ้านเซียวเซียวนอนหงายอยู่บนเตียงพลางคิดถึงเหตุการณ์ที่กินอาหารมื้อดึกกับจั่นหลิงจวินในคืนนี้ ก่อนจะดึงหมอนเข้ามากอดแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาพลางหัวเราะไม่หยุดเหมือนคนเสียสติ

เมื่อคิดถึงเรื่องที่พูดกันก่อนถูกหญิงชราขัดจังหวะ เธอจึงตัดสินใจว่าจะไปที่ซังอวี๋เพื่อขายงานต่อ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนรับรองว่าเธอคงไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้มีไขมันมาพอกอยู่บนหน้า หนังหน้าเลยหนาขึ้นสินะ

เมื่อเปิดวีแชตดูรูปโพรไฟล์ ‘แก้วชานม’ ของจั่นหลิงจวิน เซียวเซียวก็ทอดถอนใจออกมาแล้วพลันรู้สึกหมดแรงใจ เธอก็เหมือนตัวประกอบในนวนิยายที่รักไม่สมหวัง ได้แต่ซ่อนตัวอยู่ตามมุมเพื่อแอบมองตัวเอกแล้วเจ็บปวดใจอยู่เพียงคนเดียว

“วันนั้นฉันดื่มเหล้าจนเมาแล้วจับมือของเธอไว้ พูดอะไรเพ้อเจ้อออกไป…” เซียวเซียวใช้รีโมตแอร์แทนไมโครโฟนร้องเพลงเศร้าๆ ขึ้นมา “ในสายตาของเธอมันเป็นเพียงแค่เรื่องตลก ฉันจึงเจ็บปวด แม้กลิ่นอายของเธอยังเหลือทิ้งไว้ในมือฉัน…”

เมื่อยกมือเข้ามาใกล้มากขึ้นก็มีกลิ่นเหม็นกลิ่นหนึ่งลอยมา มันคือกลิ่นของกุ้งมังกรน้อย…

“…” นักร้องเซียวเซียววาง ‘ไมโครโฟน’ หมดอารมณ์ที่จะร้องเพลงต่อในทันใด

ฉินย่าหนานไม่ได้คุยกับเซียวเซียวมาสามวันแล้ว เซียวเซียวเองก็ขี้เกียจจะสนใจ เพื่อบัตรวีไอพีของซังอวี๋ เธอจึงใช้เวลาในช่วงเช้าออกแบบยูนิฟอร์มให้กับพนักงานของซังอวี๋ ส่วนงานของบริษัทก็ไว้ทำในช่วงเวลาทำงาน ปริมาณงานที่มีจึงเพิ่มขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทำให้ไม่มีเวลาสนใจเรื่องทะเลาะเบาะแว้งไร้สาระใดๆ อีก

วันนี้เป็นวันที่จั่นหลิงจวินเข้าเวร เซียวเซียวตั้งใจจะเลิกงานเร็วเป็นพิเศษ ตอนบ่ายสามโมงตรงก็เริ่มเก็บของเตรียมออกจากบริษัท แต่กลับได้รับโทรศัพท์ที่ไม่คาดคิด

“โจวเชี่ยน” เซียวเซียวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เธอคนนี้เป็นเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกับเซียวเซียว ตอนที่เรียนหนังสือด้วยกันเซียวเซียวสนิทกับโจวเชี่ยนมากกว่าฉินย่าหนาน แล้วโจวเชี่ยนคนนี้ก็เป็นเพื่อนซี้กับฉินย่าหนาน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ วันนี้ฉันออกมาทำธุระใกล้ๆ บริษัทพวกแก จะให้เกียรติกินข้าวด้วยกันหน่อยได้ไหม” เพราะโจวเชี่ยนเป็นไซนัส เวลาพูดจึงมีเสียงขึ้นจมูกตลอดเวลา

เซียวเซียวกวาดตามอง เห็นฉินย่าหนานกำลังมองมาทางนี้ เธอจึงเข้าใจเจตนาของคนที่โทรเข้ามาทันที “ทำไมถึงไม่โทรมาบอกเร็วหน่อย คืนนี้ฉันมีนัดแล้ว”

“หา? งั้นแกออกมาดื่มชาสักแก้วนะ กว่าฉันจะออกจากถนนวงแหวนรอบที่ห้า มาถึงแถวนี้ไม่ง่ายเลย เรียกย่าหนานมาด้วยนะ” โจวเชี่ยนรวบรัดตัดความแล้วยังบอกสถานที่นัดหมายด้วย ซึ่งก็คือร้านขนมหวานที่อยู่ตรงข้ามบริษัทนี่เอง

เมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วเซียวเซียวก็ไม่อาจปฏิเสธต่อไปได้ แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรกับฉินย่าหนาน จึงเอ่ยปากไปว่า “แกบอกย่าหนานเองก็แล้วกัน ฉันออกมาแล้ว” พูดจบเธอก็ถือของเดินตรงออกไปทันที