ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 5 – บทที่ 6

สีดำเหมาะที่จะใช้ในบางสถานการณ์ แต่การอธิบายแบบนี้เซียวเซียวเพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก

เธออึ้งกับการตีความเรื่องสีของจั่นหลิงจวิน เมื่อคิดขึ้นได้ก็พูดอ้อมแอ้มว่า “คุณมีพรสวรรค์มากขนาดนี้ เรียนแพทย์ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

สายงานด้านการออกแบบช่วงแรกนั้นต้องอาศัยความขยันอดทน แต่เมื่อถึงขั้นสูงไปแล้ววัดกันที่พรสวรรค์ซึ่งแต่ละคนมีอยู่ในตัว ความแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ ก็จะแบ่งแยกความแตกต่างระหว่างดีไซเนอร์ระดับสูงกับดีไซเนอร์ธรรมดาได้

จั่นหลิงจวินก้มหน้าลงมองรูปชุดที่ออกแบบให้นักกายภาพบําบัดแล้วหัวเราะกับตัวเอง “ไม่ใช่พรสวรรค์อะไรหรอก แค่ได้รับการอบรมมาก็พอแล้ว”

อบรม? เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ต้องอบรมด้วยเหรอ

เซียวเซียวไม่ค่อยเข้าใจ แต่จั่นหลิงจวินก็ไม่คิดที่จะอธิบายอะไรต่ออีก เพียงส่งรูปที่เธอออกแบบคืนไป

ใช้ไม่ได้เหรอ

เซียวเซียวรับรูปสเก็ตช์กลับมา รู้สึกผิดหวังอยู่บ้างที่การขายผลงานของตัวเองเป็นครั้งแรกกลับล้มเหลวแบบนี้ “ก็ได้ ฉันรู้ว่าเงื่อนไขแบบนี้มันอาจจะดูไม่ค่อยมีเหตุผลสักเท่าไหร่ แต่ยังไงซะ…”

เสียงเปิดลิ้นชักไม้ดังขึ้น เซียวเซียวเงยหน้าขึ้นก็เห็นจั่นหลิงจวินหยิบบัตรสีขาวออกมาจากลิ้นชักแล้ววางลงบนโต๊ะที่มันวาวจนส่องแทนกระจกได้ บัตรสีขาวจนเกือบจะใสใบนั้นดูแล้วสะอาดตายิ่ง มีเพียงรูปต้นไม้สีทองสองต้นอยู่ตรงกลางเท่านั้น

“ทำต่อไปแล้วกัน ถ้าสามารถทำให้ทุกคนในซังอวี๋ถูกใจได้ล่ะก็ บัตรใบนี้ก็จะเป็นของคุณ” จั่นหลิงจวินใช้นิ้วสองนิ้วคีบบัตรใบนั้นขึ้นมา เซียวเซียวแววตาเป็นประกาย ขณะที่เธอยื่นมือออกไปคว้า จั่นหลิงจวินกลับเบี่ยงมือหลบทันทีแล้วเก็บบัตรเข้าไปในลิ้นชักเหมือนเดิม

“คุณรอดูไว้ให้ดีๆ เถอะ” คนตรงหน้ายินดีจะใช้บัตรมาแลกเปลี่ยนกับการออกแบบของเธอ นั่นเป็นการยืนยันว่าการออกแบบของเธอมีค่า เซียวเซียวไม่อาจบังคับให้ตัวเองไม่ยิ้มได้ อยากจะท่องบทกลอน ‘ป๋อเล่อ* กับม้าพันลี้’ จริงๆ

ห้องกายภาพบำบัดกำลังคึกคักเรื่องการวัดตัว ทำเอาเลี่ยวอี้ฟานที่อยู่ในห้องรับรองหมายเลขสองออกมายืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง มองเซียวเซียวซึ่งกำลังวุ่นวายกับการวัดตัวหลี่เหมิงด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันกลับเข้าไปในห้องทำงานของจั่นหลิงจวิน

“คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่ ออกแบบชุดทำงานเพื่อแลกกับบัตรวีไอพี? ช่างตลกสิ้นดี” เลี่ยวอี้ฟานขมวดคิ้วพลางดันแว่นตากรอบทองตรงดั้งขึ้น

“จะให้บัตรกับใครผมเป็นคนตัดสินใจเอง” จั่นหลิงจวินเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่ค่อยชอบใจน้ำเสียงของรุ่นน้องนัก “การออกแบบของผู้มีความสามารถไม่อาจตีมูลค่าได้ มันมีมูลค่าสูงกว่าบัตรเปล่าใบนั้นมาก”

“ผู้มีความสามารถ?” เลี่ยวอี้ฟานหยิบรูปชุดที่เซียวเซียวออกแบบบนโต๊ะขึ้นดู มองไม่เห็นว่าตรงไหนที่จะเรียกว่า ‘ผู้มีความสามารถ’ ได้สักนิด

จั่นหลิงจวินยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานสูง มองตัวเมืองที่กำลังจะเข้าสู่ยามค่ำคืนนอกหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้ายังคงพยายามส่องแสงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเลือนหายไป จากนั้นก็เข้าสู่ค่ำคืนอันยาวนาน เขาเปล่งเสียงออกมาด้วยความเชื่อมั่น “ผู้มีความสามารถไม่ควรถูกปกปิดไว้”