ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 9 – บทที่ 10

หลี่กั๋วต้งมองตามหลังจั่นหลิงจวินไปพลางโมโหกัดฟันไป “เจ้าเด็กนี่…” แล้วก็เผยรอยยิ้มออกมา

การรักษาฟื้นฟูไม่ได้แพร่หลายในประเทศจีนเท่าไรนัก ถ้าทุกเขตมีศูนย์ฟื้นฟูแบบซังอวี๋แล้วล่ะก็ คุณภาพชีวิตของคนในประเทศคงดีขึ้นอีกหลายระดับ หมออย่างพวกเขาก็ไม่ต้องเสียใจและเศร้าใจกับคนไข้ที่ไม่ฟังคำของหมอแล้วทำร้ายตัวเองไปอีก

ห้องเจาะเลือดมีคนมาต่อแถวยาวมาก ช่องที่ให้บริการสิบกว่าช่องก็เสียงดังอึกทึก

ยังไม่ถึงคิวตัวเองเซียวเซียวก็เริ่มเครียดขึ้นมาแล้ว

“โอ๊ย!” จู่ๆ ลุงที่อยู่ด้านหน้าก็ร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด ทำเอาเธอสะดุ้งตกใจขึ้นมา

จั่นหลิงจวินเดินขึ้นไปข้างหน้ามองเจ้าหน้าที่ที่เจาะเลือด เขาขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วเหลือบตาไปมองจ้องข้างๆ จากนั้นก็ดึงเซียวเซียวมาเข้าแถวอีกแถว

“ทำไมเหรอ” เซียวเซียวถามเสียงเบา

“คนนั้นแทงเข็มไม่ดี” จั่นหลิงจวินกระซิบข้างหูเธอเบาๆ

ไอร้อนที่มีกลิ่นมิ้นต์หอมๆ พุ่งมาที่ใบหูจนรู้สึกจั๊กจี้ ใบหูของเซียวเซียวแดงขึ้นมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ ขณะนั้นก็พลันลืมความเครียดไปเลย

ในที่สุดก็ถึงคิวของเซียวเซียว เธอนั่งลงบนเก้าอี้ก็เห็นพยาบาลอายุประมาณสามสิบปี ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจั่นหลิงจวินถึงรู้ว่าพยาบาลคนนี้เจาะเลือดดีหรือไม่ แต่เพราะเชื่อมั่นในตัวเทพบุตรตรงหน้าอย่างไม่ลืมหูลืมตาจึงทำให้เธอถลกแขนเสื้อขึ้นมาแล้วยื่นแขนไปวางลงด้านหน้าทันใด

เมื่อเข็มเย็นๆ สัมผัสที่แขน เซียวเซียวก็หลับตาปี๋รออย่างสั่นๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไรเข็มจะเจาะลงไป

“เซียวเซียว” อยู่ๆ จั่นหลิงจวินก็เรียกชื่อเธอ

ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธอเต็มๆ เซียวเซียวเงยหน้ามองเขาแล้วขานรับ “หือ?”

“คุณชอบกินลูกอมรสผลไม้ไหม” จั่นหลิงจวินถามพร้อมกับล้วงลูกอมรสผลไม้เนื้อใสๆ ออกมา

จู่ๆ ความสุขก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เซียวเซียวยังงงๆ แต่ก็พยักหน้าตอบรับ “ก็…ก็ชอบนะ…”

ดวงตาของจั่นหลิงจวินมีรอยยิ้ม เขาวางโน้ตบุ๊กเครื่องเล็กของเขาไว้บนเคาน์เตอร์หินอ่อน ค่อยๆ แกะเปลือกลูกอม นิ้วเรียวยาวจับมุมกระดาษแก้วแล้วค่อยๆ คลี่ออก เผยให้เห็นลูกอมเม็ดกลมๆ ใสๆ ที่อยู่ด้านใน ก่อนจะยื่นลูกอมนั้นมาที่ปากของเซียวเซียว