ทดลองอ่าน Sweet Candy Fairy ให้รักนี้มีแต่ความหวาน บทที่ 3

ชีอิ้ง : ‘บอกคุณน้าว่าพี่ไปเดินเล่นที่ร้านหนังสือกับเพื่อนใหม่เพื่อซื้อเครื่องเขียนกับหนังสือติว อยากเที่ยวเล่นอีกสักพัก’

อวี๋จั๋วเหมือนได้รับการไถ่โทษ รีบบอกความต่อ อวี๋เฉิงเมื่อรู้ว่าชีอิ้งอยู่กับเพื่อนแล้วมีความสุขอย่างนี้จึงยอมปล่อยไป

วางสายแล้วอวี๋จั๋วก็เหลือบมองจี้รั่งที่มีสีหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะก้มหน้าลงคุยวีแชต* กับชีอิ้ง

อวี๋จั๋ว : ‘พี่ พี่รู้จักเขาเหรอ’

ชีอิ้ง : ‘อืม’

อวี๋จั๋ว : ‘สยอง! รู้จักกันได้ยังไง พี่รู้เหรอว่าเขาคือใคร’

ชีอิ้ง : ‘จี้รั่ง’

อวี๋จั๋ว : ‘ผมจะบอกให้นะ พี่อย่าไปหลงรูปร่างหน้าตาภายนอกของเขาเชียว คนคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร’

ชีอิ้ง : ‘ไม่ใช่นะ เขาเป็นคนดี ฉันรู้’

อวี๋จั๋วโกรธจนกลอกตามองบน เกือบจะหลุดคำหยาบออกมา

รู้บ้านพี่สิ!

ห้องสองมีพิษสงอะไรหรือเปล่า เพิ่งจะเปิดเทอมได้วันเดียวก็ล้างสมองพี่สาวที่ว่าง่าย น่ารัก และสงบเสงี่ยมของเขาไปเสียแล้ว

แล้วไอ้จี้รั่งนี่ก็ลงมือหนักจริง ตอนนี้ท้องน้อยเขายังเจ็บอยู่เลย เดี๋ยวคงต้องให้หมอตรวจดูสักหน่อย

ระหว่างที่รถพยาบาลขับมาถึงโรงพยาบาล จี้รั่งก็นั่งเงียบมาตลอดทาง เขารอจนชีอิ้งหาหมอเสร็จเรียบร้อยก็หยิบใบรักษาไปชำระค่ายา ตอนที่กลับมาก็โยนของทั้งหมดให้อวี๋จั๋วก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

ชีอิ้งเพิ่งจะเข้าไปในห้องพักฟื้น พอเห็นว่าจี้รั่งกำลังจะกลับไปก็วิ่งออกมาแล้วคว้าหมับเข้าที่แขนเสื้อนักเรียนซึ่งพาดอยู่ที่หัวไหล่เขา

จี้รั่งไม่ได้หันกลับไป ทำเพียงเอียงศีรษะมองอวี๋จั๋วที่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังข่มขู่ใคร “ฉันไม่มีความอดทนขนาดนั้นนะ”

อวี๋จั๋วรีบเข้าไปแกะมือของชีอิ้ง

ความจริงเธอไม่อยากปล่อย ทว่าเห็นสีหน้าของจี้รั่งแล้ว เธอก็รู้ว่าเมื่อครู่นี้เขาไม่ได้เอ่ยถ้อยคำดีงามอะไร ขอบตายังแดงอยู่ แต่ยอมปล่อยนิ้วมือออก

จี้รั่งสะบัดไหล่ ปัดๆ ชายแขนเสื้อแล้วก้าวเดินไปที่ประตูลิฟต์

เดินไปได้สองก้าวก็หันมองเหมือนมีภูตผีดลใจ

ชีอิ้งยังคงยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองแผ่นหลังของเขาด้วยความคาดหวังรอคอย พอเห็นเขาหันมา ใบหน้าเล็กจ้อยก็ยิ้มออกมาในทันใด

รอยยิ้มมีนัยของการผูกมิตรอย่างระมัดระวัง

จี้รั่งรู้สึกหงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก สบถคำหนึ่งแล้วจึงก้าวฉับเดินจากไป

เพิ่งออกจากโรงพยาบาล สายของนายเบิ้มชวีก็โทรเข้ามาถามเขาว่า “พี่รั่ง เด็กผู้หญิงที่รับก้านเหล็กแทนพี่เป็นไงบ้าง”

จี้รั่งล้วงบุหรี่จากกระเป๋าออกมาคาบ “ไม่ได้เป็นอะไรมาก”

นายเบิ้มชวีถอนหายใจ “สุดยอดไปเลยพี่รั่ง ต้องจารึกเพิ่มไว้ในประวัติอันทรงเกียรติของพี่นะว่ามีเด็กผู้หญิงมารับก้านเหล็กแทนพี่”

พี่รั่งหัวเราะ “ไสหัวไปซะ”

“พี่รั่ง แล้วไอ้พวกมัธยมหมายเลขสามพี่จะเอายังไง”

จี้รั่งเอียงหัวหนีบโทรศัพท์มือถือไว้พลางหยิบไฟแช็กออกมาจุดบุหรี่ ลมพัดมา กลิ่นบุหรี่ขจรไปทั่ว ยามด้านข้างส่งเสียงตวาดลั่น “เฮ้ย! โรงพยาบาลไม่อนุญาตให้สูบ!!”

จี้รั่งเงยหน้ามองเขาทีหนึ่ง ทั้งๆ ที่เป็นแค่เด็กหนุ่มสวมเสื้อนักเรียนคนหนึ่ง แต่สายตานั้นกลับชวนให้คนหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก

ยามถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ

จี้รั่งแค่นยิ้มทีหนึ่ง แล้วก้าวอย่างฉับไวออกนอกประตูใหญ่ไป เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงราบเรียบใส่โทรศัพท์ “เอายังไงเหรอ เอามันให้ตายไง”

เชิงอรรถ

* 120 เบอร์ของหน่วยรถฉุกเฉินในประเทศจีน

* เจ้าเจี่ยว ต้นไม้ชนิดหนึ่ง ชื่อทางวิทยาศาสตร์คือ Gleditsia sinensis ฝักสามารถใช้ทำสบู่และน้ำยาซักผ้าได้

*  วีแชต หรือเวยซิ่น แอพพลิเคชั่นส่งข้อความที่สามารถใช้งานได้ทั้งในโทรศัพท์มือถือที่มีระบบปฏิบัติการไอโอเอส หรือแอนดรอยด์ และคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 13 มิ.ย. 65  เวลา 12.00 น