“หัวหน้าคะ”
แจชินได้ยินซงอาเรียกก็หยุดเดินเมื่อขึ้นไปได้ครึ่งชั้น ซงอามองรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีคนแล้วจึงรีบขึ้นไปยืนดักหน้าเขา
“ว่าไง มีเรื่องจะพูดเหรอ”
“เปล่าค่ะ ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ที่รักแบบนี้”
ซงอาใช้สองแขนกอดเอวแจชิน จุมพิตริมฝีปากเขาเบาๆ แจชินเพียงยิ้มบางกับความขี้อ้อนของเธอ
“วันนี้วันศุกร์ ช่วงเย็นจะทำอะไรคะ”
“อ้อ ฉันยังไม่ได้บอกเหรอว่าเย็นนี้มีนัดเลี้ยงรวมรุ่นมหา’ลัย”
“เลี้ยงรวมรุ่น? ไม่ได้ไปมาอาทิตย์ที่แล้วเหรอคะ”
คิ้วแจชินกระตุกเล็กน้อยด้วยความตกใจ แต่เพราะเป็นชั่วเสี้ยววินาทีสั้นๆ ซงอาจึงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ
“อาทิตย์ที่แล้วเลี้ยงรวมศิษย์เก่าทั้งหมด ของวันนี้เป็นเลี้ยงรวมเฉพาะรุ่นน่ะ ใกล้สิ้นปีแล้วงานเลี้ยงโน่นนี่เลยเยอะไปหมด”
“ทำไมช่วงนี้ยุ่งจังคะ ทั้งวันธรรมดา วันหยุด ไม่ได้เห็นหน้ากันเลย”
ซงอาทำปากยื่นเหมือนจะร้องไห้ แจชินตบไหล่เธอเบาๆ อย่างนุ่มนวล
“ขอโทษนะ มันเป็นช่วงสิ้นปีน่ะ เธอก็เข้าใจฉันหน่อย”
“เศร้าแต่ก็ต้องเข้าใจสินะคะ การรักษาคอนเน็กชั่นสำคัญกับหัวหน้าของเรานี่”
“อืม ขอบใจนะ”
พอแจชินหอมแก้มซงอาเท่านั้น เธอก็ยิ้มแฉ่งหน้าบาน
“ว่าแต่เลี้ยงรวมรุ่นขอฉันไปด้วยไม่ได้เหรอคะ เราคบกันมาตั้งนานแล้ว ฉันยังไม่เคยเจอเพื่อนๆ ของคุณเลยสักครั้ง”
“จากนี้จะค่อยๆ พาไปเจอนะ วันนี้คงไม่เหมาะเพราะมีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน ไว้ครั้งหน้านัดกันสบายๆ เมื่อไหร่ค่อยไปดีกว่า ตอนนี้เพื่อนฉันก็กลับเกาหลีกันมาเยอะแล้ว”
“จริงนะ?”
“อืม”
ซงอาหัวเราะร่า ดีใจที่ได้รับอนุญาตเป็นครั้งแรกในรอบสามปี เธอกอดเอวเขาแน่นขึ้น จริงๆ แล้วอยากจะจูบแบบดูดดื่ม แต่หากเริ่มแล้วคงไม่ได้หยุดง่ายๆ จึงต้องพับความโลภนั้นไว้ก่อน
“สุดสัปดาห์ล่ะคะ เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ว่างเหรอ”
“ขอดูสถานการณ์ก่อนแล้วจะโทรหานะ วันนี้ยังไงคงดื่มหนักแน่ๆ”
“โอเคค่ะ ฉันไปหาแถวๆ บ้านคุณได้นะคะ แค่โทรมาก็พอ หรือถ้าที่รักดื่มกันเสร็จเรียบร้อยแล้วจะมาที่บ้านฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันต้มซุปแก้เมาค้างให้เองค่ะ”
“ไม่ต้องรอหรอก ขอดูก่อนนะ”
“อื้ม”
ครั้นแจชินบอกว่าต้องไปแล้ว ซงอาก็ก้าวถอยหลังอย่างเสียดาย แต่ยังไม่วายช่วยจัดเนกไทที่ผูกเรียบร้อยดีอยู่แล้วให้เข้าที่อีกครั้ง
“รู้ใช่มั้ยคะว่าฉันรักคุณ”
“อืม ฉันก็เหมือนกัน”
แจชินหอมแก้มเธออีกครั้งก่อนจะขึ้นบันไดไป ซงอารอจนเขาเดินลับสายตาจึงเลิกมอง ขณะลงบันไดมาหนึ่งขั้นเธอก็ตัวแข็งค้าง
เจ้าเด็กนี่…มาได้ยังไง!
