เจียงเหม่ยซีตาค้างอยู่จนฟ้าเกือบสว่าง
ฝนยังคงตกอยู่ แต่ว่าเบากว่าเมื่อคืนแล้ว
เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยใช้เวลาเร็วที่สุด ตอนที่หิ้วกระเป๋าเดินทางหนังแท้ใบเล็กๆ ออกมาจากห้องก็เพิ่งจะเป็นเวลาตีห้าครึ่ง
ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี ถนนของเขตคอนโดฯ ก็เป็นพื้นลุ่มๆ ดอนๆ ไม่ว่าจะกับกระเป๋าเดินทางหนังแท้ หรือกับรองเท้าส้นสูงของเธอก็ล้วนไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ดังนั้นระยะทางแค่สั้นๆ จากหน้าประตูตึกไปจนถึงประตูใหญ่ของเขตคอนโดฯ เจียงเหม่ยซีก็มีสภาพกระเซอะกระเซิงแล้ว
เมื่อมาถึงประตูของเขตคอนโดฯ เธอถึงได้พบว่าตัวเองยังคงรอคอยว่าจะมีปาฏิหาริย์อะไรเกิดขึ้น…เช่นว่าเยี่ยสวี่จะรอเธออยู่ตรงนั้น หรือไม่แค่บังเอิญเจอกันก็ยังดี
แต่ไม่มีเลย เขาพูดจริงทำจริง หน้าทางเข้าเขตคอนโดฯ เงียบเหงาเสียจนกระทั่งนกสักตัวก็ไม่มี
หลังจากนั้นเจียงเหม่ยซีก็กางร่มแล้วลากกระเป๋าเดินทางเดินไปต่ออีกหลายสิบเมตร เธอเดินมาจนถึงสี่แยกถึงได้โบกรถ
เป็นอย่างที่คาดไว้ เธอบอร์ดดิ้งเป็นคนสุดท้ายของไฟลต์บิน
ตอนที่เธอขึ้นเครื่องบินในวินาทีสุดท้ายและกำลังหาที่นั่งของตัวเอง เยี่ยสวี่ก็กำลังพลิกอ่านหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจฉบับหนึ่งอยู่อย่างสบายอารมณ์
เห็นเธอเร่งรีบ เขาหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ผมนึกว่าเราจะไปรวมตัวกันที่หนานจิงเสียอีก”
เจียงเหม่ยซีมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจดเท้าแวบหนึ่ง หน้าแดงระเรื่อ กระปรี้กระเปร่า แค่ดูก็รู้แล้วว่าเมื่อคืนหลับสบาย อีกทั้งเสื้อเชิ้ตและกางเกงสแล็กส์ทั้งตัวเขาก็เป็นกลีบเรียบ แม้แต่รองเท้าหนังก็ยังสะอาดไร้ฝุ่น…ดูสดใสกว่าสภาพกระเซอะกระเซิงของเธอหลายขุม
เจียงเหม่ยซีไม่ได้ต่อบทสนทนากับเขา และแน่นอนว่าไม่ได้มีสีหน้าที่ดีอะไรให้กับเขาเช่นกัน เธอหันหน้าไปและเริ่มหาที่ว่างบนช่องเก็บสัมภาระทั้งสองด้าน
ไม่ง่ายเลยกว่าจะหาที่ว่างได้ แต่ช่องเก็บสัมภาระบนเครื่องบินค่อนข้างสูงไปหน่อยสำหรับเธอ เจียงเหม่ยซีกวาดสายตามองห้องโดยสารจากด้านหน้าไปด้านหลัง แอร์โฮสเตสสาวสวยสองคนต่างก็กำลังบริการคนอื่นๆ อยู่
เมื่อไม่มีทางเลือกก็ได้แต่คิดหาวิธีเอาเอง
กระเป๋าที่เธอเอามาไม่นับว่าหนัก จริงๆ แล้วพยายามสักหน่อยก็คงเอาขึ้นไปวางได้ แต่วันนี้เธอสวมเดรสที่ค่อนข้างพอดีตัวที่ส่วนกระโปรงไม่ได้ยาวนัก ดังนั้นการจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นสูงก็รู้สึกน่าเขินอายเล็กน้อย
ขณะที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามือของตัวเองเบาโหวง กระเป๋าเดินทางถูกมือคู่หนึ่งที่ยื่นมาจากข้างหลังเอายัดเข้าไปบนช่องเก็บสัมภาระอย่างคล่องแคล่ว เสร็จสิ้นกระบวนการในเวลาไม่เกินสามวินาที
เจียงเหม่ยซีอึ้งไปชั่วขณะ พอหันกลับไปอีกที เยี่ยสวี่ก็กลับไปนั่งประจำที่แล้ว
“คุณผู้หญิงคะ เครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้ว เชิญคุณนั่งประจำที่ของตัวเองด้วยค่ะ”
เจียงเหม่ยซีนั่งลงตรงที่วางข้างๆ เยี่ยสวี่อย่างคับแค้น
“เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอครับ” เยี่ยสวี่ถาม
