ทดลองอ่าน THE ARCHITECTURE OF LOVE ออกแบบร่างก่อสร้างรัก บทที่ 5

ในช่วงวันที่เหลือในสัปดาห์นั้น ริเวอร์ต้องตามครอบครัวของพอลไปด้วยทุกที่ แม่พอลอยากเที่ยวทั่วซานฟรานซิสโกและถ่ายรูปแบบนักท่องเที่ยวตามจุดแลนด์มาร์กต่างๆ ในเมือง อย่างโกลเดนเกต ฟิชเชอร์แมนส์วอร์ฟ นั่งเรือเฟอร์รี่ หรือแม้กระทั่งเกาะอัลคาทราซ แต่ท้ายที่สุดริเวอร์ก็ยอมแพ้ พอพวกเขาตัดสินใจไปเดินซื้อของที่ยูเนียนสแควร์

‘คุณป้าครับ จะเป็นอะไรไหมถ้าผมไม่ไปเดินซื้อของด้วย เดี๋ยวผมรอที่นี่ ว่าจะหากาแฟดื่มครับ’ ริเวอร์ขออนุญาต

‘อะไรกัน ไม่อยากไปซื้อของเหรอ’

‘ครับคุณป้า ผมจะรอที่นี่ ถ้าคุณป้าไม่ว่าอะไร’ ริเวอร์กล่าวอย่างสุภาพ

‘งั้นเหรอ ตามใจ’

‘แม่ เดี๋ยวผมรออยู่นี่ด้วย ผมจะอยู่เป็นเพื่อนริเวอร์’ พอลบอก พยายามเอาตัวรอดเหมือนกัน

‘โอ้ ไม่ได้หรอก ลูกต้องไปด้วย ไม่งั้นใครจะถือถุงซื้อของให้ล่ะ ริเวอร์เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมีใครอยู่เป็นเพื่อน’

ริเวอร์หัวเราะเบาๆ มองแม่พอลดึงแขนเขาไปด้วยกัน ริเวอร์นั่งตรงโต๊ะข้างหน้าต่างในคาเฟ่มาหนึ่งชั่วโมงแล้ว โดยมีกาแฟหนึ่งแก้วกับอีบุ๊กหนึ่งเล่มในมือถือเป็นเพื่อน สำหรับริเวอร์การเดินซื้อของเป็นกิจกรรมที่ทรมานที่สุดในโลกที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม สมัยอยู่จาการ์ตาช่วงก่อนเข้าเรียนมหาวิทยาลัย คนเดียวที่ลากริเวอร์ไปเดินซื้อของด้วยกันได้คือแม่ของเขา เพราะเขาไม่อยากทำตัวเป็นลูกที่ไม่เชื่อฟัง

‘ไงคะ’

ริเวอร์เงยหน้าจากมือถือขึ้นมาเห็นอันดารายืนอยู่ตรงหน้า ‘ไงครับ ซื้อของกันเสร็จแล้วเหรอ’

‘เปล่าค่ะ พวกเขายังเดินดูของกันอยู่ แต่ฉันขอตัวออกมาก่อน บอกไปว่าอยากดื่มกาแฟน่ะค่ะ บัง* พอลดูเศร้ามากเลย’

ริเวอร์หัวเราะ ‘นึกภาพออกเลยครับ’

‘มาส** หิวไหมคะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะ ฉันว่าพวกเขาคงอีกนาน’

‘ได้ครับ แต่คุณเรียกผมว่าริเวอร์ก็ได้ ไม่ต้องเรียกว่ามาสหรอก’

‘แต่ฉันเรียกบังพอลว่าบังนี่คะ มันเป็นเครื่องหมายของการเคารพผู้ที่อาวุโสกว่า คุณแก่กว่าฉันใช่ไหมคะ’ อันดาราหยอก

‘โอเค คุณชนะ’ ริเวอร์พูดกลั้วหัวเราะ ‘ไปกันเถอะครับ’

ริเวอร์กับอันดาราเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน ผ่านร้านขายของกับร้านอาหารมากมายในยูเนียนสแควร์ ในที่สุดทั้งสองก็ตัดสินใจแวะลองร้านโกลเดนบอยพิซซ่า

‘มาส คุณชอบหอยกาบไหมคะ’ อันดาราถามเขาตอนอ่านเมนู

‘ชอบครับ เอิมบะก์***’

‘ทีงี้ทำไมถึงเรียกฉันว่าเอิมบะก์ล่ะ’ อันดาราหัวเราะเบาๆ

เสียงหัวเราะของเธอคือจุดเริ่มต้นของยามบ่ายอันเต็มไปด้วยบทสนทนาและเสียงหัวเราะ มีแค่พวกเขาสองคนเหนือถาดพิซซ่าหน้าหอยกาบกระเทียมที่สั่งมากินด้วยกันจนพอลโทรมา

‘ไอ้เวรริฟ สนุกใหญ่เลยสินะ อยู่ไหนเนี่ย’

‘ร้านโกลเดนบอยพิซซ่า ตามมาสิ อุล’ ริเวอร์พูดแบบกลั้นขำ รู้สึกได้ถึงความห่อเหี่ยวในน้ำเสียงของเพื่อนซี้จากปลายสาย

‘อยู่ตรงไหน’ พอลถาม

‘ใกล้ๆ ร้านที่ฉันออกมาก่อนหน้านี้ เดินตรงมาเลย’

‘โอเค กำลังไป อยู่คนเดียวเหรอวะ’

‘เปล่า อันดาราก็อยู่’

‘อ้ออออ เพราะงี้เองสินะ มีสาวอยู่ด้วย นี่นายเป็นเพื่อนประสาอะไรเนี่ย ริฟ’

‘นี่ เงียบปากแล้วย้ายตูดมาได้แล้ว’ ริเวอร์หัวเราะ ‘หิวล่ะสิ เดี๋ยวสั่งพิซซ่าให้กิน’

เวลาสามวันในซานฟรานซิสโกมันสั้น แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากนั้น พอลเริ่มใช้เวลากับฟริสกา หญิงสาวที่แม่เขาพามาแนะนำมากขึ้น ส่วนริเวอร์ก็ส่งข้อความคุยกับอันดาราตลอด ยังคงเรียกกันขำๆ ว่ามาสกับเอิมบะก์ แม้พวกเขาจะไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งพอลกับริเวอร์เรียนจบแล้วย้ายกลับอินโดนีเซียก็ตาม แต่จักรวาลนั้นย่อมมีวิธีของตัวเองในการนำพาผู้คนมาพบเจอและแยกจากในแบบที่เราไม่อาจเข้าใจได้

ห้าปีหลังจากสัปดาห์นั้นในซานฟรานซิสโก ริเวอร์กับพอลกำลังเล่นบาสเกตบอลในสนามหลังออฟฟิศของพวกเขา ในช่วงบ่ายแดดจ้าวันนั้น ริเวอร์ล้มลงกระแทกบล็อกปูพื้นจนปากฉีกฟันแตก พอลขับรถพาริเวอร์ไปโรงพยาบาลทั้งที่เลือดท่วมเสื้อ หลังเย็บปากเรียบร้อยแล้ว พยาบาลก็เรียกทันตแพทย์ที่อยู่เวรแบบออนคอลล์* มาตรวจฟันริเวอร์ และปรากฏว่าทันตแพทย์คนนั้นคืออันดารา

‘ตายจริง โธ่ มาส เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ถึงคราวโผล่มา เลือดก็ท่วมตัวซะเว่อร์เชียว’ อันดาราแซว ‘แถมยังเกือบฟันหลออีก’

ริเวอร์หัวเราะแม้จะเจ็บปากเวลาขยับก็ตาม ‘เราเลยได้มาเจอกันนี่ไง เอิมบะก์’

ริเวอร์กลับมาที่คลินิกทันตกรรมอีกสามรอบ รอบแรกมาครอบฟันหน้าที่แตก รอบสองมาตรวจสภาพที่ครอบฟัน รอบสามมาเพราะเหตุผลอื่น อันดาราแปลกใจที่เขามาหาเธออีก

‘มีอะไรเหรอคะมาส ที่ครอบฟันมีปัญหาหรือเปล่า’

‘ไม่มีครับ ผมแค่อยากพาคุณไปทานข้าวเย็นด้วยกัน’ ริเวอร์ยิ้มอวดฟันเรียงสวย

หนึ่งปีต่อมา ทั้งคู่แต่งงานกัน

ว่ากันว่าเราไม่มีวันรู้คุณค่าของช่วงเวลาหนึ่งๆ จนกว่ามันจะกลายเป็นความทรงจำ เขาไม่รู้เลยว่าสัปดาห์ที่ตัวเองถูกบังคับให้ไปซานฟรานซิสโกจะเป็นวันที่เขาได้พบหญิงสาวที่วันหนึ่งได้กลายมาเป็นภรรยาของเขา วันที่ทั้งสองเริ่มสะสมความทรงจำที่จะพกติดตัวไปตลอด ความทรงจำที่เขากอบกุมมันเอาไว้ใกล้ตัวแม้กระทั่งชั่วโมงที่พวกเขาพูดคุยและหัวเราะร่าระหว่างกินพิซซ่าบนถาด รอยยิ้มเขินอายของอันดารายามเธอเรียกเขาว่ามาส สีหน้าเคร่งขรึมตอนเธอรักษาฟันให้เขา ก่อนจะยิ้มอายๆ อีกครั้งตอนถามว่า ‘คุณอยากได้ยาชาธรรมดาหรืออยากให้ฉันจัดเข้าไปหนักๆ จนเมาเลยดีคะ’ ครั้งแรกที่พวกเขาจับมือกัน จูบแรก วิธีที่เธอจูบที่ครอบฟันของเขาเบาๆ ทุกคืนก่อนนอน

ริเวอร์จำได้ทุกอย่าง ทุกรายละเอียด

รวมถึงเช้าวันนั้นเมื่อสามปีก่อน ตอนที่เขาฆ่าอันดารา

* อาหารแถบตะวันออกกลาง โดยนำถั่วลูกไก่ ถั่วปากอ้า หรือทั้งสองถั่วมาบด ปั้นเป็นก้อน แล้วนำไปทอด

* หนึ่งในชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่ในประเทศอินโดนีเซีย ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในจังหวัดสุมาตราเหนือ

** หนึ่งในชาติพันธุ์ในประเทศอินโดนีเซีย ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในจังหวัดสุมาตราใต้

* คำเรียกผู้ชายแบบสุภาพภาษาอินโดนีเซีย ใช้เรียกคนที่ไม่รู้จัก พี่ชาย ลูกชายคนโต หรือสามี นิยมใช้กันในจาการ์ตาและบางส่วนของเกาะสุมาตรา

** คำเรียกผู้ชายแบบสุภาพภาษาชวาใช้เรียกคนที่ไม่รู้จัก คนที่มีอายุเยอะกว่า หรือคนโสดที่มีตำแหน่งสูงกว่า ปัจจุบันใช้กันค่อนข้างแพร่หลายในอินโดนีเซีย

*** คำเรียกผู้หญิงแบบสุภาพภาษาชวาใช้เรียกคนที่ไม่รู้จัก คนที่มีอายุเยอะกว่า หรือคนโสดที่มีตำแหน่งสูงกว่า ปัจจุบันใช้กันค่อนข้างแพร่หลายในอินโดนีเซีย

* เวรออนคอล คือการเข้าเวรโดยไม่ต้องอยู่ที่โรงพยาบาล แต่สามารถโทรตามให้เข้ามาดูเคสได้

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน ตุลาคม 65)