everY
ทดลองอ่าน What If It’s Us บทที่ 7 – บทที่ 8 #นิยายวาย
ตอนที่ 7
อาร์เธอร์
พุธที่ 11 กรกฎาคม
“อาร์เธอร์ ใส่รองเท้าได้แล้ว เร็วหน่อย เราจะสายแล้วนะ” แม่ผมเช็กมือถือ “นี่ แม่จะเรียกลิฟต์ ละนะ”
ผมเงยหน้ามองแม่จากโซฟา “เพิ่งแปดโมงเอง”
“ก็นะ พ่อเธอดันชงกาแฟกินก่อนแล้วไม่บอกแม่” แม่พูดเสียงดังไปทางห้องนอน “เราเลยต้องไปแวะสตาร์บัคส์ก่อนประชุมทางโทรศัพท์กับเบรย์-เอลิโอโพลัส ลูกกินยาแล้วใช่มั้ย”
“กินแล้ว แต่” ผมยืนขึ้นช้าๆ “ทำไมเราไม่นั่งรถไฟใต้ดินไปล่ะ”
“ต่อให้นั่งรถไฟใต้ดินไป ลูกก็ต้องออกแล้วตอนนี้”
“ไม่ใช่สักหน่อย ผมออกตอนแปดโมงยี่สิบ”
แม่แค่นเสียง “เพราะแบบนั้นลูกเลยมาทำงานตอนเก้าโมงสิบห้าตลอดใช่มั้ย”
“แค่ครั้งเดียวเอง!”
แม่ยีหัวผม “ไปเร็ว แม่เรียกลิฟต์แล้ว”
ประตูห้องนอนของพ่อกับแม่เปิดออก แล้วพ่อก็เดินออกมาในกางเกงนอนลายตารางกับเสื้อยืดตัวที่ใส่เมื่อวาน “อรุณสวัสดิ์” พ่อหาวและเกาเคราตัวเอง “ไง อาร์ธ กินเบเกิลมั้ย”
“กิน!”
“ไมเคิล ขอล่ะ อย่า…” แม่ผ่อนลมหายใจ “ไม่ใช่ตอนนี้”
พ่อกับแม่มองหน้ากัน เป็นการโต้เถียงกันระหว่างพ่อแม่แบบไม่ใช้คำพูดด้วยความเร็วระดับสายฟ้าฟาด ถ้าคุณจะเรียกมันว่าการโต้เถียงได้อ่ะนะ มันเหมือนผมกำลังดูรถแทร็กเตอร์เหยียบหนอนตายมากกว่า
พ่อตบบ่าผม “ไว้กินเบเกิลพรุ่งนี้ละกัน”
“แต่ผมไม่อยากติดอยู่ในลิฟต์กับแม่ที่ยังไม่ได้กินกาแฟนี่นา”
“ลูกจะรอดไปได้”
รถของลิฟต์มาจอดหน้าตึกเรา ผมตามแม่เข้าไปนั่งที่เบาะหลัง แม่ลูบกระโปรงให้เรียบและคว่ำมือถือลงบนตัก ก่อนจะประกบมือเข้าด้วยกัน อารมณ์แม่เริ่มกลับมาเย็นลงพอรถออกตัว แต่แม่จ้องผมเขม็ง แบบนี้เหมือนจะแย่กว่าอีก รู้เลยว่าอยากคุยอะไรแน่ๆ
แม่กระแอม “ไหนเล่าให้แม่ฟังเรื่องผู้ชายคนนั้นหน่อย”
“ผู้ชายไหน”
“อาร์เธอร์!” แม่ศอกผม “ผู้ชายที่เจอที่ที่ทำการไปรษณีย์ไง”
ผมมองแม่ทางหางตา “ก็เล่าไปแล้วไง”
“ลูกแค่เล่าว่าเกิดอะไรขึ้นที่ที่ทำการไปรษณีย์ แม่อยากรู้เรื่องทั้งหมดเลย”
“โอเค เอ่อ แม่ไม่อยากให้ผมตามหาเขา…นั่นแหละเรื่องทั้งหมด”
“ลูกรัก แม่แค่ไม่อยากให้ลูกหาเขาในเคร็กส์ลิสต์ เคยอ่านบทความเรื่องนั้นมั้ย…”
“รู้แล้ว ผมรู้แล้ว เรื่องโดนแทงกับรูปของลับ” ผมยักไหล่ “ผมไม่หาเขาในเคร็กส์ลิสต์หรอก ผมไม่ได้สนขนาดนั้นด้วยซ้ำ”
“แม่ขอโทษนะอาร์เธอร์ แม่รู้ว่าลูกอยากเจอเขา”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่ผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง”
“แม่คิดว่า” แม่เริ่มพูด แต่มือถือบนตักสั่นขึ้นมา แม่มองจอแล้วถอนหายใจ “แม่ต้องรับสายนี้ รอเดี๋ยวนะ” แม่เอี้ยวตัวไปทางหน้าต่างรถ “ว่าไง…ได้ โอเค ได้ กำลังไป อีกสิบนาที เดี๋ยวแวะซื้อสตาร์บัคส์ก่อน…อะไรนะ โอ้ โอ้ไม่นะ” แม่รัวนิ้วบนกระเป๋าเอกสารแล้วหันมามองผม กลอกตาเล็กน้อย แล้วทำปากว่า “งานน่ะ”
แสดงว่าแม่ไม่วางสายเร็วๆ นี้แน่ ผมเลยหันมองออกไปนอกหน้าต่างฝั่งของตัวเองและจดบัญชีรายชื่อร้านอาหารกับพวกหน้าร้านไว้ในใจ ยังไม่ทันจะเก้าโมง คนไปทำงานก็เดินกันเต็มทางเท้าแล้ว ทุกคนดูอ่อนเพลียและไร้อารมณ์
ไร้อารมณ์ ในนิวยอร์ก!
ไม่รู้สิ บางทีผมก็รู้สึกว่าคนนิวยอร์กใช้ชีวิตในนิวยอร์กแบบผิดๆ ไหนล่ะผู้คนที่โหนตัวไปมากับเสาในรถไฟฟ้าใต้ดิน เต้นระบำตรงทางหนีไฟ และจูบกันที่ไทม์สแควร์ แฟลชม็อบขอแต่งงานที่ที่ทำการไปรษณีย์คือจุดเริ่มต้น เมื่อไหร่จะมีอะไรน่าตื่นเต้นอีก ผมจินตนาการไว้ว่านิวยอร์กต้องเป็นเหมือนในหนังเรื่องเวสต์ไซด์สตอรี่บวกอินเดอะไฮต์สบวกอเวนิวคิว แต่ความจริงคือมีแต่ไซต์ก่อสร้าง รถติด ไอโฟน ความชื้น ความจริงเขาน่าจะเขียนละครเพลงเกี่ยวกับมิลตัน รัฐจอร์เจียบ้างนะ เราจะเริ่มด้วยเพลงบัลลาด ‘ช็อปปิ้งวันอาทิตย์’ ต่อด้วย ‘ฉันทิ้งหัวใจไว้ที่ร้านทาร์เก็ต’ ถ้าอีธานอยู่นี่ด้วย เขาคงเขียนบทละครเพลงเสร็จตอนเราลงจากรถพอดี
“โอ้ ฉันไม่คิดว่างั้นนะ” แม่พูดกับมือถือ “จนกว่าวินเกตจะส่งสรุปมา โอเค อีกช่วงตึกเดียวก็ถึงแล้ว” แม่หยุดพูด “ไม่ ไม่เป็นไร เดี๋ยวส่งอาร์เธอร์ไป จะถึงแล้ว”
แม่ควานหาแบงก์ยี่สิบดอลลาร์ในกระเป๋าถือแล้ว “ลาเต้ไขมันต่ำแก้วเล็ก” แม่ขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง
#ชีวิตเด็กฝึกงาน
ผมส่งข้อความหาอีธานตอนต่อคิวสั่งสตาร์บัคส์ คอนเซ็ปต์: ละครเพลงที่เกิดขึ้นในชานเมืองแอตแลนตา ชื่อ…รอเดี๋ยวนะ…ฮา-มิลตัน อีโมจิไมโครโฟน อีโมจิลูกสอนชี้ลง บู้ม
แต่อีธานไม่ตอบผม
พฤหัสที่ 12 กรกฎาคม
ไม่มีอะไรตอบกลับมาจนเช้าอีกวัน อีธานส่งรูปเซลฟี่มาใน…ท้าดา…แชทกลุ่ม เป็นรูปเขากับเจสซี่ถือขวดน้ำเชื่อมช็อกโกแลตอยู่ในร้านวาฟเฟิลเฮ้าส์พร้อมข้อความ วิญญาณนายอยู่ที่นี่กับเรา เพื่อนรัก!
โคตรแย่เลย ถ้าเป็นหน้าร้อนอื่น ผมคงนั่งอยู่ข้างๆ เจสซี่ที่โต๊ะตัวนั้น เราจะกินมันฝรั่งทอดและบ่นเรื่องการเมือง ทวิตเตอร์หรือพวกหนังที่ดัดแปลงจากละครเวที ผมจะเล่าเรื่องหนุ่มที่ที่ทำการไปรษณีย์แบบเก็บทุกรายละเอียดให้อีธานกับเจสซี่ฟัง และเราจะมานั่งวางแผนปฏิบัติการจีบฮัดสันลงแอพฯ สมุดโน้ตในมือถือของผมประหนึ่งวางแผนเกมฟุตบอล
แตกต่างจากตอนนี้ที่พวกสาวๆ เมินผมทุกครั้งที่พูดชื่อฮัดสัน บอกเลยว่าวันนี้พวกเธอแย่กว่าปกติอีก ทนายฝึกหัดคนหนึ่งเอาของมาส่งให้นัมราตาแต่เธอแทบไม่มองมันด้วยซ้ำ เหมือนเธอหยุดพิมพ์ไม่ได้ยังไงยังงั้น ผมมองเธออยู่พักหนึ่ง
“อะไรน่ะ” ผมถามออกไปในที่สุด
“ไม่รู้”
“เธอน่าจะเปิดดูนะ”
“เดี๋ยวเปิด”
นิ้วนัมราตาค้างอยู่เหนือแป้นพิมพ์ครู่หนึ่งตอนที่เธออ่านอะไรบางอย่างบนหน้าจอ แล้วเธอก็เหลือบมองกองเอกสาร ก่อนจะกลับไปมองหน้าจออีกครั้งแล้วเริ่มพิมพ์ต่อ
“ตอนไหนล่ะ”
“อะไร”
“เธอจะเปิดดูตอนไหน”
“ขอเดานะ” นัมราตาถอนหายใจเฮือกใหญ่จนเอกสารของชูเมกเกอร์กระพือ “นายจะไม่ยอมปล่อยให้ฉันทำงานจนกว่าฉันจะเปิดดูใช่มั้ย”
“คงงั้นแหละ”
“งั้นมาเปิดดูกันเถอะ” เธอเปิดกล่องออกแล้วมองดูข้างในอยู่นานจนรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปแล้วสิบนาที แต่ตอนที่เธอหันมาทางผม เธอยิ้ม “นายซื้อแคนดี้คอร์นให้ฉันตั้งห้าปอนด์ทำห่าอะไรเนี่ย”
“ที่จริงแล้วมันสี่ปอนด์กับอีกสิบสี่ออนซ์…”
“แคนดี้คอร์น”
“ในเดือนกรกฎา” จูเลียตต่อ
“อาร์เธอร์ นายนี่มันแปลกคนจริงๆ” นัมราตาพูด เดี๋ยวแปลให้ เธอกำลังบอกว่าผมทำได้เจ๋งสุดๆ
จูเลียตยีหัวผม “ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันมั้ย” แปลให้อีกรอบ ผมทำได้โคตรเจ๋ง
ผมดีใจจนจะร้องเพลงออกมาแล้วเนี่ย ถ้าตอนนี้ผมกับสาวๆ เป็นเพื่อนกินข้าวเที่ยงด้วยกันแล้ว อาทิตย์หน้าเราก็น่าจะมีรอยสักคู่เพื่อนซี้สุดชิคกัน แล้วทีนี้พวกเธอก็จะแนะนำให้ผมรู้จักกับนักเรียนกฎหมายน่ารักๆ แบบที่น่ารักกว่าฮัดสันอีก แล้วผมก็จะไม่กลับบ้าน ผมจะอยู่ที่นิวยอร์กกับแก๊งใหม่สุดคูลของผม อยู่กับเพื่อนสนิทคนใหม่ คือใครจะไปอยากกินร้านวาฟเฟิลเฮ้าส์กันล่ะ ผมนั่งกินอาหารกลางวันเชิงธุรกิจอยู่ที่ศูนย์กลางทางอาหารของจักรวาลอย่างไอ้มหานครนิวยอร์กนี่ก็ได้ เชิญอีธานกับเจสซี่ใช้เวลาทั้งชีวิตกินอาหารจากร้านที่ขยายสาขาจากที่อื่นไปเถอะ จากนี้เป็นต้นไป ผมจะกินแต่อาหารที่ส่งตรงจากฟาร์มบนรถขายอาหารกับร้านอาหารนำเข้าชื่อดังที่โก้เก๋สุดๆ เท่านั้น
Comments
