ทดลองอ่าน กระบี่คู่หานซาน เล่มที่ 1 บทที่ 6 #นิยายวาย

ยอดเขาฉางชุน

ใต้ต้นจินซือเถา ค่ำคืนอากาศอบอุ่น

เชวี่ยเซียนหมิงมาเป็นแขก นักพรตน้อยต้อนรับขับสู้อีกฝ่ายด้วยชาชั้นยอด เคียงกับผลไม้เชื่อมผลไม้กวน ของว่างเค็มหวานนานา

ค่ำคืนเงียบเหงา เมิ่งเสวี่ยหลี่กลับมาเห็นอีกฝ่ายกินดีมีสุขเช่นนั้นก็อดพูดเตือนไม่ได้

“เซียนเอ๋อร์ ยอดเขานี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว วันหน้าใช้สอยอันใดล้วนต้องประหยัด ศิลาศักดิ์สิทธิ์หนึ่งก้อนแบ่งสองท่อนใช้ เจ้ากินให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ”

เชวี่ยเซียนหมิงไม่ใส่ใจ โอบถาดผลไม้ไว้ในอ้อมอก “วันนี้เป็นเช่นไรบ้าง ไหนลองเล่ามาให้ข้าฟังหน่อย”

เมิ่งเสวี่ยหลี่เล่าให้อีกฝ่ายฟังตั้งแต่แรกเหยียบย่างเข้าศาลบรรพชน บรรยายว่าตนน้ำตาคลอเบ้า ตะโกนเรียกท่านพี่ต่อหน้าป้ายวิญญาณของจี้เซียวเช่นไร…

เล่าได้เพียงไม่กี่ประโยค เชวี่ยเซียนหมิงก็สำรอกแห้งๆ ออกมาคราหนึ่ง คลื่นเหียนเกินกว่าจะกลืนกินอะไรลงท้อง

เมิ่งเสวี่ยหลี่ถือโอกาสชิงถาดผลไม้จากมือเชวี่ยเซียนหมิงมาถือไว้ ตะกรุมตะกรามกิน “ช่วยไม่ได้ เจ้าอยากฟังเอง”

“เจ้าไม่ใช้กระบี่ แล้วจะเอาอุษาไร้เขตขัณฑ์ไปด้วยเหตุใดกัน”

เมิ่งเสวี่ยหลี่ย้อนถาม “อาวุธของคู่ร่วมบำเพ็ญข้าจะยกให้ผู้อื่นง่ายๆ เพื่ออะไร”

“อ้าปากหุบปากล้วนแต่ ‘คู่ร่วมบำเพ็ญ’ ไม่ใช่ว่า…เจ้าแอบตกหลุมรักจี้เซียวกระมัง”

เมิ่งเสวี่ยหลี่ราวกับถูกเหยียบหาง เขาพรวดพราดลุกขึ้นยืน “เหลวไหล!”

เชวี่ยเซียนหมิงคร้านเกินกว่าจะจุกจิกหยุมหยิมกับอีกฝ่าย “ได้ ข้าเหลวไหล ตกลงกระบี่อุษาไร้เขตขัณฑ์อยู่กับเจ้า? เอาออกมาให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาหน่อยเป็นไร”

ชนเผ่าอสูรไม่ชอบใช้เวทศัสตรา พวกเขามักอาศัยพรสวรรค์ทางสายเลือด เผยรูปโฉมแท้จริงยามต่อสู้ ใช้เขี้ยวเล็บแหลมคมไม่ก็ปีกจะงอยโจมตี แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังไม่วายอยากรู้อยากเห็นกับอาวุธวิเศษอันลือเลื่องในแดนมนุษย์

เมิ่งเสวี่ยหลี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตามข้ามา”

เชวี่ยเซียนหมิงรีบตามอีกฝ่ายไป ทั้งสองเดินผ่านบุปผาร้อยแปดใบหลิวสะบัดไหวมาถึงยังหน้าสระน้ำที่เมิ่งเสวี่ยหลี่ยืนเลี้ยงปลาไนอยู่เมื่อกลางวัน

น้ำในสระเปล่งประกายระยิบระยับ กลีบดอกไม้สองสามกลีบลอยอยู่เหนือผิวน้ำ ปลาไนสามตัวว่ายแหวกสายธารา จันทร์กระจ่างส่องสะท้อนอยู่กลางสระ

เมิ่งเสวี่ยหลี่ชี้นิ้วไปทางสระน้ำ “ที่นี่คือใจกลางค่ายเวทของยอดเขาฉางชุน มี ‘อุษาไร้เขตขัณฑ์’ ควบคุมอยู่ข้างใต้”

เชวี่ยเซียนหมิงประหลาดใจ “จี้เซียวไม่ใช้มัน?”

เมิ่งเสวี่ยหลี่ตอบเนิบๆ “มรรคากระบี่ของจี้เซียวบรรลุถึงขั้นกระบี่เกิดจากใจ เขาไม่จับมันมานานแล้ว”

“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องฝังมันไว้ ทำเช่นนี้มิเท่ากับเสียของ…”

“ใครเล่าจะรู้ว่าเขาคิดเห็นเช่นไร” เมิ่งเสวี่ยหลี่มองดูจันทร์กระจ่างกลางน้ำ สีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงสงบนิ่ง

“บางทีเขาอาจกลัวว่าร้อยปีให้หลัง ค่ายเวทจะมิอาจกักขังข้าได้อีก ทำให้ข้าสามารถหลุดหนีออกไปสร้างเภทภัยในแดนมนุษย์ เลยหมายอาศัยฤทธานุภาพกระบี่เล่มนี้สะกดข้าไว้ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าแค่เวลาสามปีสั้นๆ ผู้สร้างค่ายเวทกลับสิ้นสูญ มนตราอาคมสูญสลาย ค่ายเวทกักกัน ‘ฉางชุนนิรันดร์’ ซับซ้อนยุ่งยากยามนี้จะเหลือแค่ ‘ฉางชุน’ เท่านั้น”

โปรดติดตามตอนต่อไป…