ทดลองอ่าน มือปราบ (วิญญาณ) คนนี้ชื่อคิมมูรยอง เล่ม 1 Chapter 1-1 ถึง 1-2 #นิยายวาย

Chapter 1-2

 

เรื่องที่มินจีกังวลก็คือการที่ห้องสมุดมักเละเทะในทุกเช้า ต่อให้จัดไว้อย่างเป็นระเบียบแค่ไหน พอวันรุ่งขึ้นมาดูอีกทีก็จะพบกองหนังสือระเนระนาดอยู่ที่พื้น หรือไม่ตำแหน่งก็สลับกันมั่วไปหมด

ถึงตอนแรกจะแค่นึกสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่และสุดท้ายก็ปล่อยผ่านไป แต่พอเกิดขึ้นซ้ำๆ เป็นครั้งที่สองครั้งที่สาม เธอจึงเริ่มคิดแล้วว่าดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ

‘เหมือนโดนใครแกล้งเลย ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับให้ได้นะ’

มูรยองตัดสินใจตกลงรับงานโดยไม่ถามความให้ยืดยาว แม้ไม่มีของอะไรที่จะรับจากเพื่อนคนนี้ แต่ก็ตกลงกันไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วว่าค่อยคุยกันในภายหลังอีกที

ช่วงเวลาในการตรวจสอบเรื่องนี้คือหนึ่งอาทิตย์ แต่ถ้ามูรยองตัดสินใจจะลงมืออย่างจริงจัง เขาก็สามารถที่จะคลี่คลายมันได้ภายในคืนเดียว

วันนี้ต้องกลับไปนอนที่บ้านให้เต็มอิ่มซะแล้วสิ

ดูเหมือนซึงจูจะอ่านความคิดของมูรยองออกแบบทะลุปรุโปร่ง เขาเลยกำชับหลายครั้งระหว่างกินข้าวกลางวัน

“รอบนี้ไม่ใช่งานรีบเร่งอะไร วันนี้พักได้ก็ช่วยพักหน่อยเถอะ”

ถึงมูรยองจะยิ้มให้เห็น แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ยอมตอบคำว่า ‘รู้แล้วน่า’ กลับไป

 

“ทำไงได้ รีบจับให้ได้เร็วๆ มันสบายใจกว่านี่นา”

ช่วงหัวค่ำที่ทุกคนกลับบ้านไปกันหมดแล้ว มูรยองกำลังยืนหรี่ตาสำรวจอยู่ตรงหน้ากำแพงโรงเรียน

ลูกไฟดวงหนึ่งซึ่งเคยหมุนวนอยู่รอบตัวเขาลอยไปมาซ้ายทีขวาทีราวกับจะตอบว่า ‘ไม่เอาด้วยหรอก’ แต่มูรยองก็ยิ้มอย่างสดใสไร้ซึ่งความไม่พอใจ

“รีบจัดการให้เสร็จภายในวันนี้ก็สบายแล้วน่า”

ในเมื่อแน่ใจเรื่องสถานที่เกิดเหตุแล้ว และยังรู้แน่ชัดว่าต้องทำอะไรบ้าง เขาก็พอมีเรื่องที่เดาไว้คร่าวๆ ในหัวแล้ว ดังนั้นงานนี้คงใช้เวลาจัดการไม่นานนัก ถ้ามินจีไม่ได้เล่าแบบเกินจริง คืนนี้ก็น่าจะมีเรื่องแบบเดิมเกิดขึ้นที่ห้องสมุดอีก

มูรยองกระโดดเบาๆ อยู่กับที่พลางประเมินความสูงของกำแพงอย่างรอบคอบ บนขอบกำแพงสูงที่ต่อให้เอื้อมมือทั้งสองข้างจนสุดก็แตะไม่ถึงมีรั้วลวดหนามที่สูงพอๆ กับช่วงตัวของมูรยองติดตั้งไว้อยู่ นับเป็นความสูงที่ปกติแล้วไม่สามารถปีนข้ามได้ แต่มูรยองก็กระโดดขึ้นไปอย่างไม่ลังเล

หมับ

มูรยองกระโดดขึ้นคว้าขอบกำแพงเอาไว้ได้อย่างเคยพร้อมกับใช้เท้าข้างหนึ่งยันกำแพงเรียบๆ เอาไว้ จากนั้นใช้แรงส่งพาตัวเองขึ้นไปในรวดเดียว หลังขึ้นมาบนกำแพงได้สำเร็จด้วยท่วงท่าที่ดูเป็นธรรมชาติเหมือนสายน้ำไหล เขาก็โยนกระเป๋าที่สะพายอยู่ลงไปผ่านรั้วลวดหนาม

ตุ้บ

เมื่อได้ยินเสียงกระเป๋าตกลงสู่พื้นด้านใน คราวนี้มูรยองกระโดดเบาๆ แล้วจับขอบบนสุดของรั้วเอาไว้ แม้ความสูงนั้นจะไม่ได้สูงเท่ากับกำแพงเมื่อครู่ แต่เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดนี่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกถึงความปลอดภัยเลยสักนิด

“ฉันล่ะเกลียดการปีนกำแพงที่สุดเลย”

ดูเหมือนโจรยังไงก็ไม่รู้แฮะ

มูรยองพึมพำแบบนั้นและกระโดดขึ้นรั้วลวดหนามอย่างสบายๆ คราวนี้ไม่มีที่ให้ยืน เขาเลยต้องทิ้งตัวลงสู่พื้นด้านล่างโดยฉับพลัน การลงสู่พื้นในท่าสองขาคู่นั้นดูทุลักทุเลไม่เป็นธรรมชาติเลยสักนิด

จุดที่มูรยองข้ามกำแพงมาคืออาคารเสริมซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องสมุด ที่นี่มีสิ่งปลูกสร้างมากมาย ทั้งอาคารเรียนหลักหนึ่ง อาคารเรียนหลักสอง อาคารใหม่ อาคารเสริม โรงยิม ไปจนถึงหอประชุม ทุกสิ่งปลูกสร้างของที่นี่ล้วนมีพื้นที่ภายในกว้างขวางสมกับเป็นโรงเรียนที่มีผู้อำนวยการผู้ร่ำรวยสร้างขึ้นมา

มูรยองที่ยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าอาคารเสริมมองสำรวจรอบตัวอยู่สองสามครั้งราวกับหัวขโมย แม้หลังจากดวงอาทิตย์ตกดินไปแล้ว บรรดานักเรียนรวมไปถึงพนักงานรักษาความปลอดภัยจะถูกห้ามไม่ให้เข้าออกโรงเรียน แต่ระวังตัวไว้ก่อนก็ไม่มีอะไรเสียหาย

หลังจากดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น เขาก็ขยับไม้ขยับมือออกคำสั่งกับเจ้าลูกไฟที่ลอยอยู่กลางอากาศ

“ทำได้ใช่ไหม”

เจ้าลูกไฟหมุนติ้วเป็นวงกลมราวกับบอกว่า ‘เชื่อมือได้เลย’ มูรยองยื่นมือไปแตะโซ่ที่คล้องมือจับประตู ก่อนมองดูผลงานของเจ้าลูกไฟ

ลูกไฟสีฟ้าลอยวนอยู่รอบๆ แม่กุญแจอย่างอ้อยอิ่ง ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปลดล็อกดังกริ๊ก

“เก่งมาก”

มูรยองยกยิ้มมุมปากพลางหยิบเหรียญสิบวอนออกมาจากกระเป๋า ก่อนที่เจ้าลูกไฟจะโอบกอดเหรียญที่ลอยขึ้นในอากาศไว้แน่น ภาพเปลวไฟที่ลุกโชนนั้นดูท่าเจ้าตัวจะดีอกดีใจสุดๆ

ด้านในของอาคารเสริมวังเวงกว่าที่มองเห็นจากด้านนอก สิ่งเดียวที่ทำให้ทางเดินสว่างคือแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ภาพเบื้องหน้าอันเงียบสงัดนั้นว่างเปล่าจนรู้สึกหลอนแปลกๆ แต่มูรยองที่คุ้นชินกับมันดีก็เดินก้าวยาวๆ ไปแบบไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ทุกๆ ย่างก้าวของมูรยองมีลูกไฟคอยส่องแสงสลัวไปรอบบริเวณ เหล่าลูกไฟที่ลอยขึ้นสองฝั่งดูเหมือนกับไฟส่องทาง มูรยองคอยโยนเหรียญสิบวอนขึ้นหนึ่งครั้งทุกๆ ห้าก้าว และแล้วเขาก็มาถึงหน้าห้องสมุดที่อยู่สุดทางเดินชั้นหนึ่ง

[ห้องสมุด-ความฝันของแฮยอน]

ทันทีที่มาถึงหน้าประตู ลูกไฟดวงหนึ่งในกลุ่มก็รีบมุดเข้าไปในรูกุญแจอย่างรู้งาน มูรยองหัวเราะอย่างเอ็นดู จากนั้นก็หยิบลูกกุญแจออกมาแล้วยื่นมือไปทางด้านบนของประตู

“ทำไงดีล่ะ คราวนี้ฉันเปิดเองได้”

กริ๊ก

ตัวล็อกคลายออก ก่อนที่เจ้าลูกไฟจะหรี่แสงลงคล้ายบึ้งตึง แสงที่หรี่กะพริบจวนจะดับนั้นเหมือนกับกำลังประท้วงว่า ‘ทำไมไอ้ของสิ่งนั้นถึงไปอยู่ในมือของเจ้าได้’

แทนที่จะบอกว่าได้มันมาจากนักเรียนคนที่มาขอให้ช่วย มูรยองกลับยิ้มตาหยีอย่างสดใส

“อย่าห่วงเลยน่า”

เขาสัมผัสได้ถึงพลังหยินเป็นระลอกๆ ผ่านช่องว่างของประตูที่เปิดออก ด้านในห้องสมุดเงียบสงัดจนแทบจะได้ยินเสียงมดเดิน แต่มูรยองก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของสิ่งอื่นในนี้

คา…นา…ทา…รา*…

หลังไล่ดูชั้นวางหนังสือไปตามตัวอักษรทีละชั้น มูรยองก็มาหยุดอยู่ที่หน้าชั้น ‘ซา’

“วันนี้พวกนายได้กินกันจนอิ่มแน่”

หลังพูดจบเหล่าลูกไฟก็ลอยหมุนติ้วทันที มูรยองตรวจดูบรรดาหนังสือที่ตกอยู่บนพื้นแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ก่อนจะเห็นนักเรียนคนหนึ่งหอบหนังสือไว้ในอ้อมแขนและร้องไห้โฮปรากฏออกมาตรงหน้า

 

“…แล้วไง?”

น้ำเสียงที่ดูหงุดหงิดเอ่ยถามมูรยอง ซึ่งฟังดูเหมือน ‘นี่นายกำลังพูดบ้าอะไรของนาย’ มากกว่า ‘แล้วไง?’

มูรยองที่ยังอยู่ในท่าฟุบตะแคงหน้ากับโต๊ะขยับปากอย่างเนือยๆ

“ฉันจัดหนังสือทั้งคืนจนไม่ได้นอน…”

“…”

สีหน้าไม่อยากจะเชื่อผุดขึ้นมาบนใบหน้าของซึงจู ดูเหมือนมีหลายสิ่งที่เขาอยากจะพูด แต่มูรยองกลับชิงโบกมือคล้ายขอร้องให้เขาช่วยอดทนไว้ก่อน

“ขอร้องล่ะ วันนี้ไม่ไหวจริงๆ ฉันจะนอน”

“…เฮ้อ”

ซึงจูกลั้นหายใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะโยนเสื้อวอร์มไปคลุมหน้าของมูรยองไว้ ทำเหมือนไม่อยากมองเห็นสภาพนั้นของอีกฝ่าย แต่กลับกลายเป็นว่ามันดันไปช่วยบังแสง ทำให้เจ้าตัวนอนสบายขึ้นเสียอย่างนั้น เขามองมูรยองที่หลับไปอย่างรวดเร็วพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบหน้า

‘เขาเป็นนักเรียนที่เคยทำงานในห้องสมุดน่ะ’

จู่ๆ เจ้าเพื่อนคนนี้ก็มาพูดพล่ามเรื่องอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า ซึ่งเรื่องนั้นก็คือเรื่องที่มินจีซึ่งอยู่ห้องข้างๆ มาไหว้วานเมื่อวานนั่นเอง มูรยองยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะรับอะไรเป็นค่าตอบแทน ถึงจะยังเหลืออีกตั้งหกวันตามเวลาที่ตกลงกันไว้ แต่จนแล้วจนรอดเจ้าบ้านี่ก็ใช้เวลาไล่จัดการเรื่องนั้นทั้งวัน แถมยังไปนั่งคุยเล่นกับวิญญาณนั่นทั้งคืน

‘อาจารย์ที่ดูแลห้องสมุดดุมาก พวกนักเรียนก็เลยมาแกล้งสลับปกหนังสือเล่นกัน เขาที่เป็นเจ้าหน้าที่บรรณารักษ์เลยต้องรับผิดชอบอยู่คนเดียว บ้านก็ไม่ได้กลับเพราะต้องคอยจัดการกับหนังสือพวกนั้น’

มูรยองไม่ได้บอกสาเหตุการตายของวิญญาณอย่างเคย ไม่สิ…พูดให้ถูกคือมูรยองเองก็คงไม่รู้สาเหตุนั้นมากกว่า เพราะส่วนมากพวกผีเร่ร่อนมักจำไม่ได้ว่าตัวเองตายแบบไหน

‘ไม่ใช่ผีร้ายอะไรหรอก…แถมพลังวิญญาณก็อ่อนมาก แค่ดวงอาทิตย์ขึ้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว’

มูรยองไม่ได้ลงรายละเอียดลึกไปมากกว่านั้น แต่ก็มากพอให้ซึงจูเดาได้แล้วว่าไปทำอะไรมา เขาก็คงจะจัดหนังสือทั้งหมดตามที่เล่าเพื่อช่วยผีที่ยังคงเศร้าโศกตนนั้น เท่านั้นยังไม่พอดูท่าเขาคงช่วยจัดมันกลับเข้าชั้นตามลำดับที่ถูกต้องเพื่อไม่ให้มินจีต้องลำบากด้วย

“เฮ้อ…”

เสียงถอนหายใจดังอย่างไม่จบไม่สิ้น ซึงจูที่มีจิตใจเห็นแก่ตัวในระดับพอดีๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมมูรยองต้องใช้ชีวิตอย่างทุ่มเทขนาดนี้ ถึงมูรยองจะไม่ได้บอกเขา แต่เหตุผลที่เมื่อวานเจ้าตัวรีบแก้ปัญหาในทันทีน่าจะเป็นเพราะคำคำหนึ่งที่มินจีพูดเสริมตอนกำลังจะเดินผ่านไป

‘เรื่องนั้นทำฉันเครียดจนปวดท้องเลยเนี่ย’

คิมมูรยองเป็นคนที่ต่อให้ตัวเองจะลำบากแค่ไหนก็ไม่อาจทนเห็นคนอื่นตกที่นั่งลำบากได้ แม้คนอื่นๆ จะแค่บ่นเล่นไปตามประสาก็ตาม

“ไอ้คนซื่อบื้อเอ๊ย”

ซึงจูตบศีรษะของมูรยองผ่านเสื้อวอร์มดังปุๆ เจ้าคนที่พอได้หลับไปครั้งหนึ่งแล้วก็จะหลับสนิทกลับยังคงไม่ยอมตื่น สัมผัสจากแรงมือแค่นี้ย่อมไม่ทำให้เจ้าตัวตื่น แต่จริงๆ แล้วไม่ว่าจะตื่นหรือไม่ตื่น เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น

“…อะไรเนี่ย”

“หมอนั่นมาห้องเราทำไมอะ”

ตอนนั้นเองที่เสียงเอะอะดังเข้ามาในหูเขา ซึงจูเงยหน้าขึ้นและหันมองไปยังจุดศูนย์รวมความสนใจของเพื่อนร่วมห้อง ตรงประตูหลังของห้องเรียนที่เปิดกว้างอยู่ เขาเห็นคนที่สวมชุดนักเรียนอย่างเรียบร้อยตามระเบียบ

“…”

เขาคนนั้นคือคีฮวานยอง คีฮวานยองที่ทั้งสูงทั้งหน้าตาดีจนต้องพบเจอกับความยากลำบากจากการเป็นคนดังตั้งแต่วันพิธีปฐมนิเทศ คีฮวานยองที่มีบรรยากาศน่ากลัวโอบล้อมอยู่โดยรอบและไม่มีแม้แต่มารยาท คือคีฮวานยองคนเดียวกับที่คิมมูรยองมักมองด้วยสายตาระแวดระวังตอนที่เขาเดินผ่านตรงทางเดินหน้าห้องเรียน

มูรยองคงคิดว่าตัวเองไม่ได้แสดงท่าทีอะไร แต่ซึงจูมองออกมาตั้งแต่แรกแล้ว แถมพอเห็นมูรยองระแวงหมอนั่นขนาดนั้น เขาก็เลยดูออกไปถึงขั้นที่ว่าหมอนั่นไม่ใช่คนธรรมดา

คิมมูรยองน่ะเหมือนใครซะที่ไหน หมอนั่นแค่เห็นคนสักคน (หรือแม้กระทั่งคนตาย) ก็วิ่งกระดิกหางดุ๊กดิ๊กเป็นลูกหมาแล้วไม่ใช่หรือไง

เอาเหอะ…เรื่องนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย

พอคิดแบบนั้นซึงจูก็ละความสนใจที่มีต่อฮวานยอง ใช่ว่าหมอนั่นจะมาที่นี่ไม่ได้นี่นะ เขาไม่เห็นจำเป็นต้องคิดอะไรให้มากมายเหมือนคนอื่นเลย

“เรียกคิมมูรยองให้หน่อยสิ”

เขาคิดแบบนั้นจนกระทั่งชื่ออันคุ้นเคยหลุดออกมาจากปากของฮวานยอง

ครืด

ซึงจูพลันลุกพรวดจากที่นั่งเสียงดังจนสายตาของนักเรียนในห้องต่างหันมองมาทางเขา เขาหันไปมองมูรยองที่ยังหลับไม่ตื่น ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปยังประตูหลัง

“…”

“…”

สายตาที่อ่านไม่ออกกวาดมองไปในอากาศ ฮวานยองขมวดคิ้วมุ่นเล็กน้อยให้กับบรรยากาศแปลกๆ นั้น ซึงจูสบตากับอีกฝ่ายพลางพูดออกมาห้วนๆ

“คิมมูรยองทำไม”

“นายชื่อคิมมูรยองเหรอ”

นั่นไม่ใช่การถามว่าเขาคือคิมมูรยองหรือไม่ แต่ดูเหมือนจะเป็นการบอกว่านายไม่ใช่คิมมูรยองแล้วมาเกี่ยวอะไรด้วยมากกว่า

“คิมมูรยองหลับอยู่ นายคุยกับฉันก่อนได้”

“งั้นเหรอ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันมาใหม่ก็แล้วกัน”

ฮวานยองหมุนตัวหันหลังให้อย่างไร้เยื่อใยก่อนจะก้าวจากไป ไม่สิ…เขากำลังจะก้าวจากไป ถ้าซึงจูไม่จับไหล่ของเขาไว้ เขาคงเดินจากไปโดยไม่ลังเล

“บอกฉันมาก็…”

พลั่ก

ฮวานยองสะบัดซึงจูออกอย่างแรงจนซึงจูที่ปกติแล้วไม่ค่อยตกใจอะไรยังเบิกตากว้าง เพื่อนๆ ในห้องเองก็พากันหันมามองพวกเขาอย่างตื่นๆ เมื่อได้ยินเสียงที่ฟังดูแล้วท่าจะเจ็บไม่น้อย

“…”

“…”

ซึงจูหันไปดูก่อนว่ามูรยองตื่นขึ้นมาหรือไม่ แต่มูรยองที่เดิมทีเป็นคนหลับลึกอยู่แล้วก็ยังคงนอนหลับนิ่งไม่ไหวติงด้วยความเพลียจากเมื่อคืน โชคดีที่เขาเอาเสื้อวอร์มคลุมไว้ ต่อให้แถวนี้เสียงดังแค่ไหน เจ้าตัวก็คงไม่ตื่นอยู่ดี

“ออกไปข้างนอกกันก่อน”

ซึงจูลดเสียงลงพลางส่งสายตาไปด้านนอกประตูแทนที่จะแตะต้องตัวฮวานยองเหมือนเมื่อครู่ คราวนี้ฮวานยองจึงถอยหลังออกจากห้องไปก้าวหนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไร ซึงจูรีบปิดประตูหลังของห้องเรียนและยืนเอาหลังพิงมันไว้

“มาหาคิมมูรยองทำไม”

“…”

ซึงจูเอ่ยถามอีกครั้งแต่ฮวานยองก็ยังคงไม่ตอบ เขาทำเพียงทอดสายตามองมือของซึงจูข้างที่ใช้จับเขา และในจังหวะที่ซึงจูคิดจะถามซ้ำ อีกฝ่ายก็ขยับริมฝีปากพูดเบาๆ

“นายเป็นเพื่อนคิมมูรยองใช่ไหม”

ซึงจูผงกศีรษะด้วยสีหน้าเนือยๆ

แหงสิ ทีนี้ก็บอกฉันมาได้แล้ว

เขาตั้งใจจะพูดอย่างนั้น ทว่าฮวานยองก็ชิงพูดอย่างอื่นออกมาก่อน

“งั้นวันนี้ตอนกลับบ้านก็กลับพร้อมคิมมูรยองล่ะ”

“ว่าไงนะ”

“อย่าเดินริมถนนใหญ่ ระวังทางในซอยด้วย”

“…”

“แล้วก็คอยมองให้ดีว่าจะไม่มีอะไรตกลงมาจากข้างบน”

“…”

ซึงจูพลันเสียวสันหลังวาบเพราะผมด้านหน้ายาวๆ ทำให้ดวงตาที่เหมือนมีเงามืดปกคลุมนั้นชวนขนลุกแปลกๆ ดวงตาสีดำสนิทที่แตกต่างจากดวงตาของมูรยองคู่นี้ดูหมองหม่นราวกับคนที่ตายไปแล้ว

“แล้วก็อย่ามาแตะตัวฉัน”

“เดี๋ยวสิ เฮ้ย…”

บทสนทนาตัดจบอย่างฉับไว ไม่รู้ว่ามันคือการเตือนให้ระวังหรือเป็นแค่การแสดงความรำคาญกันแน่ แต่ก่อนที่ซึงจูซึ่งมัวแต่งงจะทันได้พูดอะไร ฮวานยองก็ก้าวขายาวๆ จากไปและทิ้งเขาไว้ข้างหลัง

“…อะไรของหมอนี่วะ พิลึกคน”

ไม่ใช่ว่ามาเพราะมีธุระหรอกเหรอ

ซึงจูข่มความเคลือบแคลงใจที่พุ่งขึ้นมาในหัวเอาไว้ระหว่างมองแผ่นหลังของฮวานยอง ไม่นานนักอีกฝ่ายก็เดินห่างออกไปจนถึงสุดปลายโถงทางเดินหน้าห้องเรียน

 

มูรยองตื่นขึ้นมาอีกทีตอนใกล้จะหมดคาบสุดท้าย เขาที่นอนหลับลึกเหมือนตายเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะในตอนที่อาจารย์เดินออกจากห้องไปพอดี ดวงตาสองข้างที่ใสสว่างเสมอตอนนี้ยังปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

“ตื่นแล้วเหรอ”

“งืมมม…”

ซึงจูเก็บเสื้อวอร์มที่พาดอยู่บนศีรษะของมูรยองคืนมา อุณหภูมิในตัวของเขาคงร้อนขึ้นระหว่างที่นอน ความอุ่นจากร่างกายเลยยังคงหลงเหลืออยู่บนเนื้อผ้า จากนั้นซึงจูก็สะบัดเสื้อวอร์มอย่างเคยชินแล้วพับมันเก็บอย่างเรียบร้อย

“เมื่อกี้มีใครมาหรือเปล่า”

คำถามของมูรยองทำให้ซึงจูชะงักไปแวบหนึ่ง ขณะที่คนถามกำลังอ้าปากหาวหวอดพลางใช้มือขวาขยี้ตา ไม่ช้าเขาก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนไม่มีอะไร

“เปล่า ก็ไม่เห็นมีใครมานี่”

ถ้าบอกว่าคีฮวานยองมาหา มูรยองคงต้องออกไปตามหาแน่ๆ ตามลางสังหรณ์ของซึงจูแล้ว เหตุผลที่หมอนั่นมาหามูรยองคงเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากมาขอให้ช่วย นั่นหมายความว่าวันนี้เจ้าตัวเปี๊ยกนี่อาจต้องโต้รุ่งอยู่ที่โรงเรียนอีกวัน

ถึงจะเป็นคิมมูรยองก็เถอะ แต่ถ้าจะให้อดหลับอดนอนติดกันหลายวันก็คงเกินไปหน่อย วันนี้ปล่อยให้เจ้านี่ได้พักผ่อนเต็มอิ่มหน่อยท่าจะดีกว่า

“งั้นเหรอ”

โชคดีที่มูรยองพยักหน้ารับโดยไม่สงสัยอะไรเป็นพิเศษ ถึงจะพึมพำออกมาว่า ‘เหมือนจะได้ยินชื่อฉันเลย…’ แต่น้ำเสียงนั้นก็ไม่ได้ฟังดูคาใจอะไร เขากะพริบตาปริบๆ พลางขยี้ผมด้านหลังแล้วอ้าปากกว้างหาวออกมาอีกครั้ง

“ซึงจู วันนี้เวรนายใช่ปะ ให้ฉันรอไหม”

ถึงจะไม่ได้ตัวติดกันจนถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่ถ้าไม่มีเรื่องอะไรพวกเขาสองคนก็มักกลับบ้านด้วยกันเสมอ ไม่ใช่ว่าสนิทกันเป็นพิเศษ แต่เป็นเพราะบ้านของพวกเขาอยู่ติดกันก็เท่านั้น

“ไม่เป็นไร นายกลับก่อนเลย ฉันต้องทำความสะอาดอีกนาน”

ซึงจูพูดแบบนั้นแต่ในใจก็นึกถึงสิ่งที่ฮวานยองพูดขึ้นมา มันเป็นคำพูดอย่างกับพวกคนทรงที่สั่งว่าอย่างไรวันนี้ก็ต้องกลับกับมูรยองให้ได้

เอาเถอะ คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก

ซึงจูคิดเช่นนั้นพลางตั้งท่าจะปิดหนังสือเรียน

“…”

แต่จู่ๆ มูรยองก็คว้ามือขวาของซึงจูไว้อย่างว่องไวด้วยสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดอย่างกับก่อนหน้านี้ไม่ได้ง่วงเหงาหาวนอน ซึงจูพลันเบ้หน้าโดยอัตโนมัติพร้อมกับพยายามดึงมือที่โดนจับไว้ออก

“ทำอะไรเนี่ย ขนลุกน่า”

“นายไปจับอะไรมา”

“หืม?”

มูรยองที่มีเรี่ยวแรงเยอะเกินตัวยังคงไม่ยอมปล่อยมือซึงจู แถมยังใช้สองมือดึงไว้แน่นและมองจ้องมาอย่างจริงจัง ไม่รู้ทำไมสายตานั้นถึงดูคล้ายกับฮวานยองนัก ซึงจูจึงทำหน้าแหยงๆ ก่อนจะยักไหล่

“ก็ไม่ได้จับอะไรสักหน่อย”

เขาดึงมือออกสุดแรง หนนี้มูรยองไม่ได้ดึงดันที่จะจับมือของซึงจูเอาไว้อีก และในตอนนั้นเองอาจารย์ประจำชั้นก็เข้าห้องมาแบบได้จังหวะพอดี บทสนทนาเลยจบลงแค่นั้น

 

“เดี๋ยวฉันรอ ค่อยกลับบ้านพร้อมกัน”

จนแล้วจนรอดหลังจบคาบโฮมรูมรอบบ่ายมูรยองก็อยู่รอเขาอยู่ดี แม้ซึงจูจะพยายามห้ามไว้แล้ว แต่ความหัวรั้นของมูรยองสูงมากจนเขาทำอะไรไม่ได้

แต่แล้วสิ่งที่ทำให้คนหัวรั้นอย่างมูรยองยอมออกจากโรงเรียนไปได้ก็คือโทรศัพท์สายหนึ่งจากที่บ้าน

“หืม? เจ้าซอลกีกินอะไรแปลกๆ เข้าไปงั้นเหรอครับ”

‘ซอลกี’ คือชื่อของลูกหมาตัวน้อยสีส้มอมน้ำตาลที่มูรยองเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็กๆ แม้เวลานี้จะอายุเกินสิบขวบแล้ว แต่มันก็ยังมีชีวิตชีวาและซุกซนเหมือนตอนเป็นเด็ก

มูรยองหันมามองซึงจูด้วยแววตาที่ดูลำบากใจ สุดท้ายเขาก็บอกทิ้งท้ายไว้ก่อนจะวิ่งออกจากห้องเรียนไป

“อย่าไปเถลไถลที่ไหน ตรงกลับบ้านทันทีเลย เข้าใจไหม”

ทำไงได้ล่ะ ก็คนในครอบครัวของคิมมูรยองป่วยนี่นา

ซึงจูโบกมืออย่างไม่ใส่ใจอะไรนักให้มูรยองที่รีบวิ่งออกไป

ในเมื่อคิมมูรยองเตือนซะขนาดนั้น สงสัยคงต้องระวังสักหน่อยแล้ว

เขาคิดในใจเช่นนั้น และในวันรุ่งขึ้นซึงจูก็ไม่ได้มาโรงเรียน

 

เสียงเอะอะดังไปทั่วห้องเรียน มีทั้งเสียงพูดคุยจ้อกแจ้ก เสียงฝีเท้าที่เดินกันวุ่นวาย เสียงเปิดปิดประตู รวมถึงเสียงลากเก้าอี้ที่ดังให้ได้ยินเป็นระยะๆ เพราะอยู่ในช่วงเวลาที่กำลังจะสายเลยมีนักเรียนหลายคนเข้าห้องเรียนมาแบบกระหืดกระหอบ

ท่ามกลางความชุลมุนเหล่านั้นมูรยองเอาแต่นั่งจิ้มโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้ายุ่งๆ เมื่อซึงจูที่ปกติต้องมานั่งประจำที่ก่อนมูรยองทุกวันยังคงไม่โผล่หน้ามาให้เห็นจนป่านนี้ซึ่งใกล้จะสายแล้ว

“มูรยอง! ทำไมซึงจูถึงยังไม่มาอีกล่ะ”

“นั่นสิ ไม่รู้หรอกนะว่าคิมมูรยองเป็นยังไง แต่ถ้าเป็นซอซึงจู หมอนั่นไม่เคยมาสายเลยนะ”

“วันนี้พวกนายไม่ได้มาด้วยกันเหรอ”

ความสงสัยไล่ถามตามหลังมาเป็นชุดหลังคำถามของเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น มูรยองเกาท้ายทอยอย่างเก้อๆ พลางทำหางตาตกลู่ ใบหน้าที่อ่อนโยนอยู่เสมอตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดูสิ้นหวัง

“ไม่รู้อะ…ยังติดต่อไม่ได้เลย”

เช้านี้มูรยองมาโรงเรียนด้วยความสดชื่นอย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน เพราะได้นอนหลับสนิทใต้ผ้าห่มนุ่มๆ หลังจากต้องหลับๆ ตื่นๆ โต้รุ่งอยู่ตลอดเวลา พวกมือปราบวิญญาณที่ใช้พลังจิตจะฟื้นคืนพละกำลังได้รวดเร็วเป็นปกติอยู่แล้ว ดังนั้นการนอนหลับสนิทเต็มอิ่มเพียงครั้งเดียวจึงสามารถละลายความอ่อนเพลียในช่วงที่ผ่านมาได้เหมือนกับละลายหิมะ

ส่วนเจ้าซอลกีที่ทำให้มูรยองกังวลใจแทบตายก็ขับถ่ายสิ่งที่กินเข้าไปออกมาในสภาพเดิมโดยไม่มีปัญหายุ่งยากตามมา สิ่งที่ซอลกีกลืนลงไปคือลูกตาปลอมที่ติดอยู่บนตุ๊กตา มันคงทั้งกัดทั้งฟัดลองชิมตุ๊กตาตัวโปรดและกลืนสิ่งที่หลุดเข้าปากไปในทันที เมื่อวานมูรยองอุ้มเจ้าซอลกีวิ่งหน้าตั้งตรงไปยังโรงพยาบาลแถวบ้าน ก่อนจะได้ฟังจากปากหมอว่าแค่รอให้มันอึออกมาก็หายห่วงแล้วเพราะไม่มีปัญหาอะไรกับร่างกาย

พอกลับถึงบ้านอีกครั้งตุ๊กตาที่มีลูกตาทั้งหมดก็ถูกย้ายไปไว้ในจุดที่ซอลกีเข้าไปไม่ถึง ตุ๊กตาที่มันชอบมากและโตมาพร้อมกับมันจะต้องถูกแกะเอาของตกแต่งออกอย่างไม่มีทางเลือก พอเห็นเจ้าซอลกีร้องครางหงิงๆ มูรยองก็บอกว่า ‘พี่ชายขอโทษนะ’ พร้อมกับดึงมันมากอดอยู่พักใหญ่

แต่ปรากฏว่าซึงจูคนที่ไม่ควรจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกลับไม่มาโรงเรียนแทน ไม่ว่าจะลองโทรไปหาสักกี่ครั้งก็ได้ยินแต่เสียงจากระบบตอบกลับอัตโนมัติที่แจ้งเตือนว่าไม่สามารถติดต่อได้ แน่นอนว่าข้อความที่ส่งไปก่อนหน้านี้ก็ยังไม่มีการตอบกลับเช่นกัน

เกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ งั้นเหรอ

ถ้าเป็นคนอื่นก็อาจคิดว่าหมอนั่นคงแค่นอนตื่นสาย แต่ปกติซึงจูตื่นแต่เช้าตรู่เสมอ ไม่เหมือนมูรยองที่นอนขี้เซาจนถึงขนาดที่พอได้หลับแล้วต่อให้ฟ้าผ่าลงมาก็จะไม่ตื่น นอกจากนี้ซึงจูยังเป็นคนที่ขยันมากถึงมากที่สุดชนิดที่ไม่ยอมขาดเรียนเลยสักวันหากไม่ป่วยหนักจริงๆ

มูรยองหันมองที่นั่งว่างเปล่าข้างตัวพลางกัดริมฝีปากล่างอย่างพะวักพะวน ระหว่างที่ใช้ฟันหน้าขบริมฝีปากซ้ำๆ เขาก็พลันนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้ทีละน้อย ตอนที่ลืมตาตื่นหลังนอนหลับไปพักหนึ่ง เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานที่ยากเกินกว่าจะบรรยายจากซึงจู

นายไปจับอะไรมากันแน่นะ

มันคือพลังวิญญาณ ซึ่งเป็นพลังทางจิตวิญญาณที่แฝงอยู่ในตัวผู้คนหรือแม้กระทั่งสิ่งของใดๆ เป็นพลังระดับสูงที่หากไม่ใช่ผู้มีความสามารถทางด้านวิญญาณอย่างเช่นมูรยองก็จะไม่อาจสัมผัสถึงมันได้

จริงๆ แล้วมูรยองรู้ว่าใครเป็นเจ้าของพลังวิญญาณที่ว่านั่น ตลอดชีวิตการเป็นมือปราบวิญญาณที่ผ่านมา คนที่มีพลังใสบริสุทธิ์และสวยงามขนาดนั้น นอกจากเขาคนนั้นแล้ว มูรยองก็ไม่เคยเห็นจากที่ไหนอีกเลย ถึงแม้เขาคนที่ว่าดูเหมือนจะไม่ใช่มือปราบวิญญาณก็เถอะ

แต่มันก็ดูไม่ได้อันตรายอะไรสักหน่อย…

โดยพื้นฐานแล้วการมีพลังวิญญาณติดตัวก็คือการมีจิตวิญญาณที่ใสบริสุทธิ์ ซึ่งในอีกมุมหนึ่งก็คือพลังวิญญาณนั้นจะสามารถล่อใจพวกภูตผีวิญญาณได้ หรือถ้าจะให้พูดอีกอย่างก็คือพลังดังกล่าวอาจทำให้ผู้ถือครองตกอยู่ในอันตรายได้ตลอดนั่นเอง ยิ่งพลังวิญญาณแข็งแกร่ง จิตวิญญาณบริสุทธิ์มากแค่ไหน โอกาสที่จะตกเป็นเหยื่อของพวกที่ตายแล้วก็จะยิ่งสูงขึ้น

แต่พวกดวงวิญญาณที่ยังไม่อาจไปสู่สุคติได้ก็ยังพอมีสิ่งที่เรียกว่า ‘การไตร่ตรอง’ อยู่บ้าง เป็นสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดที่พวกมันจะไม่เหลียวแลหรือเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลยแม้แต่น้อยหากคิดว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดูมีอันตราย

และนั่นก็เป็นเหตุผลที่พวกภูตผีวิญญาณไม่เคยลุ่มหลงมัวเมากับเหล่ามือปราบวิญญาณผู้มีพลังวิญญาณแก่กล้าอย่างมูรยอง เพราะพวกเขาสามารถควบคุมพลังวิญญาณของตนและใช้มันเป็นพลังจิตได้นั่นเอง

เมื่อเป็นอย่างนั้นอย่าว่าแต่เนตรสัมผัสวิญญาณเลย แม้แต่พลังวิญญาณเพียงสักนิดซึงจูก็ยังไม่มี ดังนั้นต่อให้มีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งขนาดไหนปนเปื้อนอยู่บนร่างกาย แต่ก็ไม่น่าจะมีผีซื่อบื้อตนไหนเข้าใจผิดไปว่าซึงจูมีพลังวิญญาณ และถ้าจะตกอยู่ในอันตรายด้วยเหตุผลแบบนั้น ป่านนี้ซึงจูคงตายไปตั้งแต่ตอนที่มาเป็นเพื่อนกับมูรยองแล้ว

“บ้าเอ๊ย…คงไม่มีอะไรหรอกน่า”

มูรยองพยายามสลัดความกังวลทิ้งและเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋า เขาคงคิดมากไปเองอย่างที่ซึงจูชอบบอก

วันนี้หมอนั่นอาจจะแค่ตื่นสายก็ได้

เขาคิดอย่างนั้นพลางสะกดกลั้นความกระวนกระวายใจเอาไว้

แกร๊ก

ประตูหน้าห้องเปิดออก อาจารย์ประจำชั้นก้าวเข้ามาเพื่อเช็กชื่อรอบเช้า เขาใช้แปรงลบกระดานลบชื่อซอซึงจูใต้คำว่า ‘นักเรียนมาสาย’ ที่ถูกเขียนไว้บนกระดานดำทิ้งไป จากนั้นก็ไปหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะอาจารย์ประจำชั้นพลางกวาดตามองนักเรียนในห้องจนทั่ว ก่อนจะพูดขึ้น

“ซึงจูประสบอุบัติเหตุบนถนน วันนี้เลยมาโรงเรียนไม่ได้ แต่ไม่ต้องกังวลกันนะ ไม่ใช่อุบัติเหตุร้ายแรงอะไรหรอก ยังไงพวกเธอจะไปไหนมาไหนก็ระวังรถกันด้วยล่ะ”

“…”

ดวงตาของมูรยองสั่นไหวอย่างรุนแรง ถ้าถืออะไรอยู่ในมือเขาคงทำมันตกแน่ๆ ใบหน้าสดใสพลันซีดเผือดด้วยความตกใจ เสียงพูดคุยอื้ออึงรอบด้านค่อยๆ ดังไกลออกไป

ทำไมกัน…

จะบอกว่ามันเป็น ‘สัมผัสพิเศษ’ ในฐานะมือปราบวิญญาณก็ว่าได้ เริ่มจากความสงสัยที่ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไร้สาเหตุ บอกว่าเป็นอุบัติเหตุบนท้องถนนอย่างนั้นเหรอ…เบื้องลึกเบื้องหลังนั้นเขามั่นใจเลยว่าต้องมีความเกี่ยวข้องกับใครบางคนแน่

เมื่อคิดได้ดังนั้น ทันทีที่จบคาบโฮมรูมรอบเช้ามูรยองก็ลุกพรวดจากที่นั่งและเดินตามอาจารย์ประจำชั้นออกจากห้อง เขาตามอาจารย์ต้อยๆ เหมือนลูกเป็ดที่กลัวหลงกับแม่ ก่อนจะรีบเดินไปดักหน้าดักหลังไว้อย่างร้อนใจ

“จารย์ครับ ซึงจูบาดเจ็บตรงไหนเหรอครับ”

“หืม? มูรยอง นี่เธอเองก็ไม่รู้เรื่องที่เขาบาดเจ็บเหรอ”

“พอดีเขาไม่รับโทรศัพท์ผมเลยน่ะครับ”

มูรยองที่ขมวดคิ้วมุ่นโชว์หน้าจอโทรศัพท์ให้อาจารย์ดู ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่แรก เมื่อเช้าเขาจะลองแวะไปดูที่บ้านของซึงจู แต่ด้วยความที่เจ้าหมอนั่นมักออกจากบ้านก่อนตลอด มูรยองเลยคิดว่าวันนี้อีกฝ่ายก็คงมาถึงก่อนแล้วเหมือนกับทุกวัน

“อ๋อ…จริงสิ เห็นเขาบอกว่าโทรศัพท์มือถือพังน่ะ แขนหักนิดหน่อย น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้แหละ จะว่าไปแล้วพวกเธออยู่บ้านข้างกันนี่ ถ้าเป็นห่วงก็ลองแวะไปเยี่ยมหลังเลิกเรียนสิ”

อาจารย์ประจำชั้นบอกแบบนั้นและตบไหล่มูรยองปุๆ มูรยองที่หน้าซีดไปเมื่อได้ยินเรื่องโทรศัพท์มือถือพังพลันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกหลังได้ฟังคำพูดต่อมาของอาจารย์ประจำชั้น ถ้าออกจากโรงพยาบาลวันนี้ได้ดูท่าจะบาดเจ็บไม่เยอะจริงๆ ค่อยโล่งใจขึ้นหน่อย

“มูรยอง เธอเองก็ระวังด้วยเวลาเดินตามถนน แล้วเนกไทน่ะ ถ้าใส่ได้ก็ช่วยใส่หน่อยเถอะ เจ้าเด็กนี่หนิ”

ถ้าเป็นเรื่องที่บอกให้ระวังแล้วระวังได้จริงๆ ก็ดีน่ะสิ

มูรยองพยักหน้าตอบแบบส่งๆ ไปว่า ‘เข้าใจแล้วครับ’ แล้วก้มศีรษะบอกลา เขานึกเสียดายอยู่ในใจว่าน่าจะเขียนยันต์ให้ซึงจูสักแผ่น

และในจังหวะที่กำลังจะกลับไปที่ห้อง เขาก็สบตากับใครบางคนที่กำลังเดินมาตามทางเดินหน้าห้องเรียนพอดี

“…”

“…”

เนกไทที่ผูกอย่างเรียบร้อย เสื้อที่ติดกระดุมจนถึงคอ และส่วนสูงที่สูงกว่านักเรียนคนอื่นหนึ่งช่วงศีรษะ แม้จะมองเห็นจากระยะไกลๆ แต่ฮวานยองก็ยังโดดเด่นจนสะดุดตาเขาอยู่ดี

มูรยองทำเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติและพยายามละสายตาจากฮวานยอง เขาไม่ได้หันหน้าหนี แต่ก็หมุนตัวหลบแบบเนียนๆ ได้สำเร็จ

แต่น่าเสียดายที่ความพยายามนั้นเปล่าประโยชน์เพราะฮวานยองเดินเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าเขาในชั่วพริบตา

“คิมมูรยอง”

“…”

คนเราสามารถเดินดุ่มมาแบบไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงแบบนี้ได้ด้วยเหรอ

มูรยองที่กำลังเครียดกะพริบตาอย่างช้าๆ พลางถอนหายใจเบาๆ เขาซ่อนสีหน้าลำบากใจเอาไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของฮวานยองที่อยู่สูงกว่า

“เอ่อ…นายมีอะไรเหรอ”

ความสูงนั่นมัน…สูงชะมัดเลยแฮะ

แม้จะคิดว่าเป็นเพราะตนเองตัวเล็ก แต่ฮวานยองก็ยังสูงเกินกว่าระดับสายตาของเขาไปมากอยู่ดี ดูท่าอีกฝ่ายน่าจะสูงกว่าซึงจูเสียอีก แถมยังสูงจนทำให้รู้สึกกลัวอยู่หน่อยๆ ด้วย

“มีอะไรจะพูดงั้นเหรอ”

ในขณะที่ปากถามออกไปแบบนั้น มูรยองก็ค่อยๆ ตีเนียนก้าวถอยหลังออกมา ฮวานยองหลุบตามองรองเท้ากีฬาที่ครูดกับพื้นจนได้ยินเสียงเอี๊ยดๆ ดังอยู่เบื้องล่าง

คีฮวานยองกับคิมมูรยอง เนื่องจากทั้งคู่ต่างก็เป็นคนดัง ผู้คนที่อยู่รอบด้านเลยพากันหันมามองด้วยสายตาสนอกสนใจ

“ถ้าไม่มีอะไรจะพูด…”

“ฉันมีเรื่องจะขอให้นายช่วย”

“…”

มูรยองกะพริบตากลมโตราวกับจะถามว่า ‘มีเรื่องจะขอให้ช่วย?’

“เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวฉันไปหา”

ฮวานยองพูดแค่ธุระของตัวเองแล้วหมุนตัวหันหลังขวับทันที พอเห็นภาพอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินห่างออกไป มูรยองก็รีบคว้าแขนที่เห็นอยู่ตรงหน้าเอาไว้อย่างลืมตัว จังหวะที่สองมือกำรอบแขนแกร่งผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาว พลังอันสดชื่นและเย็นสบายก็ถาโถมเข้าใส่เขา

“…เอ่อ”

ถึงจะอ้าปากได้แล้วแต่มูรยองก็ยังพูดอะไรไม่ออกอยู่พักใหญ่ ไม่ใช่เพราะอุณหภูมิร่างกายของฮวานยองเย็นเกินไป แต่เป็นเพราะสายตาที่หันกลับมามองเขานั้นเต็มไปด้วยความตกใจต่างหาก ฮวานยองที่ดูเหมือนพร้อมจะสะบัดมูรยองออกได้ทุกเมื่อพลันชะงักค้างอยู่ในท่ายกแขน

“ขอโทษนะ…พอดีวันนี้ฉันมีที่ที่ต้องไปหลังเลิกเรียนน่ะ”

มูรยองละมือจากแขนที่จับไว้อย่างเชื่องช้า หลังปล่อยมือออกแล้วเขาก็ขยับนิ้วพลางเดินถอยห่างออกมาก้าวหนึ่ง ซ่อนมือนั้นไว้ด้านหลังก่อนจะขยับมือกำแบสลับกันไปมา

“ไว้พรุ่งนี้แทนได้ไหม”

“…”

ฮวานยองพลันเม้มปากกับคำพูดของมูรยอง ริมฝีปากสวยได้รูปขบเม้มเข้าหากันแน่นเป็นเส้นตรง หลังผ่านไปพักหนึ่งเขาก็ถามออกมาเสียงเบา

“วันนี้เพื่อนนายไม่มาโรงเรียนสินะ?”

“…”

ไม่มีคำตอบใดตอบกลับคำถามนั้น เพราะสิ่งที่ฮวานยองพูดคือความจริง และไม่รู้ว่าเขาเข้าใจการนิ่งเงียบของมูรยองว่าอย่างไรถึงได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าแค่แป๊บเดียวก็ได้อยู่ใช่ไหม ฉันมีเรื่องจะคุยไม่นานหรอก”

มูรยองยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป โชคไม่ดีที่เสียงออดบอกเวลาเตรียมตัวเข้าเรียนคาบแรกดันดังขึ้นมาเสียก่อน ในตอนนั้นเองเหล่านักเรียนที่เฝ้ามองพวกเขาอยู่ต่างก็รีบแยกย้ายกันกลับเข้าห้อง ส่วนมูรยองก็ได้แต่พยักหน้าช้าๆ ให้ฮวานยองที่รอคำตอบ

“ถ้างั้น…นายรออยู่ที่ห้องแล้วกันนะ”

“ห้องฉัน?”

“อืม เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวฉันไปหา”

สีหน้าสงสัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮวานยอง ทีแรกมูรยองนึกว่าอีกฝ่ายจะถามว่า ‘ทำไม’ แต่คำถามที่เอ่ยออกมากลับเป็นคำถามอื่น

“…นายรู้เหรอว่าฉันอยู่ห้องไหน”

มูรยองหัวเราะออกมาราวกับลืมความประหม่าก่อนหน้านี้ไปหมดสิ้น เพราะสีหน้าตอนที่อีกฝ่ายถามออกมานั้นดูจริงจังมาก

ถามมาได้ ขนาดนายยังรู้เลยว่าฉันอยู่ห้องไหน

“รู้สิ นายอยู่ห้องสามไง”

“…”

“ฉันทำเวรแทนเพื่อนเสร็จแล้วจะแวะไปหานะ นายรออยู่ที่ห้องไปก่อนแล้วกัน”

ตรงสุดโถงทางเดินหน้าห้องเรียน อาจารย์ที่สอนคาบแรกกำลังเดินมา มูรยองกัดปลายลิ้นเบาๆ ด้วยสีหน้าราวกับไม่ได้ดั่งใจ ก่อนจะตบแขนฮวานยองแปะๆ พลางเอ่ย

“นายเองก็รีบกลับห้องเถอะ ไว้เจอกัน”

พริบตาเดียวมูรยองก็เดินหายเข้าไปในห้องเจ็ด

ปัง

ตรงหน้าบานประตูที่ปิดลง ฮวานยองกำรอบแขนตัวเองแน่นราวกับตกอยู่ในภวังค์ความคิด

มันคือบริเวณที่มือของมูรยองสัมผัสเมื่อครู่นี้

 

“อืม ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก แต่พ่อกับแม่ฉันคงทำตัวตื่นตูมไปอีกสักวันสองวันแหละ”

หลังกินอาหารกลางวันของโรงเรียนเสร็จ มูรยองคุยกับซึงจูผ่านโทรศัพท์ของแม่เจ้าตัว โชคดีที่เสียงพูดของซึงจูฟังดูปกติดี เพราะวิธีการพูดแบบเฉยเมยไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั้นก็ไม่ได้ต่างไปจากวันอื่นๆ

จากที่ซึงจูเล่าเจ้าตัวไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก แค่เข้ารับการตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลก็เลยต้องนอนค้าง เลยทำให้ต้องหยุดเรียนไปด้วยนั่นเอง ลูกชายคนเล็กที่เลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอมบาดเจ็บ จึงไม่แปลกที่ความกังวลของคนในครอบครัวจะสูงเสียดฟ้าเช่นนี้

“แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้นได้ล่ะ”

“สายกระเป๋ามันไปเกี่ยวกับกระจกมองข้างของรถ พอล้มแล้วเอาแขนยันผิดท่าก็เลยบาดเจ็บน่ะ แล้วโทรศัพท์มือถือก็แตกกระจายไปด้วย”

หมอนี่ซวยอะไรแบบนี้นะ

มูรยองนวดขมับเบาๆ กับคำพูดของซึงจู

สายกระเป๋าไปเกี่ยวกับกระจกมองข้างเนี่ยนะ

มันเป็นเหตุการณ์ที่ฟังดูเลวร้ายเกินกว่าจะเรียกได้ว่า ‘ดวงซวย’ แต่มูรยองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะดวงจริงๆ หรือเป็นเพราะอย่างอื่นกันแน่

“ยังไงอาการฉันก็ปกติดี ไม่ได้ถึงขั้นต้องกังวลหรอกน่า”

“มือซ้ายใช่ไหมที่เจ็บ”

“เปล่า มือขวา”

“…”

สงสัยคงต้องเขียนยันต์ให้สักแผ่นจริงๆ แล้วมั้งเนี่ย

“นี่ ฉันต้องกินข้าวแล้ว แค่นี้นะ”

สิ้นคำพูดนั้นซึงจูก็ตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใยทันที มูรยองเองก็วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะแบบไม่ได้นึกติดใจอะไร อย่างไรเสียซึงจูก็บอกว่าโอเคดีแล้ว ก่อนอื่นเขาคงต้องจัดการกับปัญหาที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้ก่อน

 

ชั่วโมงเรียนคาบบ่ายผ่านไปอย่างเชื่องช้าราวกับมีใครแกล้ง มูรยองนั่งตั้งใจเรียนด้วยดวงตาใสแจ๋วอย่างที่ไม่ได้เป็นมานานและได้ยินคำชมจากอาจารย์ถึงสามครั้ง พอได้ยินอาจารย์ชมเรื่องที่เขาไม่นอนหลับในคาบแล้วก็คิดขึ้นมาว่าถ้าซึงจูมาเห็นฉากนี้เข้าคงได้งงเป็นไก่ตาแตกและพูดว่า ‘ชีวิตวัยเรียนนั้นช่างง่ายดายเสียจริง’ แน่ๆ

“เอาล่ะ ทุกคนก็ระวังรถกันด้วยนะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน”

หลังจบคาบโฮมรูมรอบบ่าย มูรยองก็พยายามทำความสะอาดให้ช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้จนเสร็จก่อนจะออกจากห้องเรียนมา เรื่องที่จะขอให้ช่วยนั้นเขารู้สึกว่ามันน่าจะสะดวกกว่าถ้าคุยกันตอนไม่มีนักเรียนคนอื่นอยู่ในโรงเรียนแล้ว แต่ดูท่าเขาคงจะเอ้อระเหยไปหน่อย จนเวลานี้แม้แต่โถงทางเดินหน้าห้องเรียนตลอดแนวยังว่างเปล่า

เขาเห็นท้องฟ้ายามดวงอาทิตย์ตกผ่านหน้าต่างตรงทางเดิน ดวงอาทิตย์ที่กำลังคล้อยตกดินทอแสงไปทั่วฟ้าราวกับระบายท้องฟ้าด้วยสีน้ำ มูรยองล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วลูบคลำวัตถุพลาสติกที่อยู่ในนั้น

มีเรื่องอะไรจะให้ช่วยกันนะ…

โดยพื้นฐานแล้วมูรยองไม่ค่อยปฏิเสธคำขอร้องเวลามีใครมาขอความช่วยเหลือ เพราะส่วนมากมักเป็นเรื่องที่อยู่ในขอบเขตที่เขาต้องช่วยในฐานะมือปราบวิญญาณอยู่แล้ว หรือต่อให้ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นก็ยังเป็นเรื่องที่เขาสามารถจัดการให้ได้อยู่ดี ยิ่งเมื่อคิดถึงความกล้าของอีกฝ่ายในการเปิดใจเล่าความทุกข์ให้ผู้อื่นฟังด้วยแล้ว แค่คิดว่าจะปฏิเสธในใจเขายังรู้สึกผิดเลย

แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้มูรยองกลับรู้สึกอยากปฏิเสธคำขอร้องนั่นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายมา ซึ่งก็ไม่ได้มีเหตุผลอื่นใดเป็นพิเศษ แค่เพราะอีกฝ่ายคือคีฮวานยองก็เท่านั้น

คนอย่างหมอนั่นไม่น่ามีเรื่องอะไรที่ต้องมาขอให้เราช่วยเลยนี่นา

ในตอนที่ฮวานยองเข้ามาใกล้ มูรยองสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณชนิดที่ทำให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ พลังที่ทั้งสดชื่นและเย็นสบายนั้นบริสุทธิ์และชัดเจนกว่าพลังวิญญาณใดๆ ที่เขาเคยสัมผัสมาจนถึงตอนนี้ แม้แต่แม่ของเขาที่เป็นมือปราบวิญญาณแนวหน้าก็ยังไม่มีพลังที่ใสสะอาดเท่าหมอนั่น

ทำไมฮวานยองที่มีพลังขนาดนั้นถึงต้องให้เราช่วยกันนะ

ที่จริงไม่ใช่แค่เรื่องของพลังวิญญาณเพียงอย่างเดียว ในเมื่อตัวเองก็มีความสามารถขนาดนั้น…และถ้าเป็นพลังวิญญาณระดับนั้นแล้วล่ะก็ เขามั่นใจได้เลยว่าเนตรสัมผัสวิญญาณของอีกฝ่ายจะต้องเบิกออกแล้วแน่ๆ

[2-3]

มูรยองหยุดยืนหน้าประตูห้องเรียน ก่อนจะจัดระเบียบการหายใจอยู่สักพัก เขาวางมือลงแถวๆ หน้าอกและพยายามจดจ่ออยู่กับเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างสงบ มันเป็นวิธีที่พ่อของเขาสอนให้ทำเวลารู้สึกไม่สบายใจ

เวลาผ่านไปพักใหญ่นับจากที่เขาจับลูกบิดประตู

เขามองเข้าไปในห้องผ่านกระจกตรงประตูด้านหน้า แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของฮวานยอง

หมอนั่นนั่งอยู่หลังห้องหรือเปล่านะ

จังหวะที่เปิดประตูเข้าไปพร้อมความคิดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“…”

มูรยองก้าวขาเข้าไปในห้องช้าๆ ราวกับถูกสะกด ลางสังหรณ์ของสัมผัสพิเศษในฐานะมือปราบวิญญาณส่งสัญญาณเตือนเขาซ้ำๆ ไม่เพียงเท่านั้นยังมีมวลพลังหยินมหาศาลที่เกาะติดอยู่ตามผิวของเขาราวกับละอองไอของความชื้นอีกด้วย

“มาช้าจังนะ”

แกรก…แกรก…

แสงอาทิตย์อัสดงสาดส่อง ในห้องที่นักเรียนกลับบ้านกันไปหมดแล้วมีเพียงฮวานยองที่กำลังนั่งรอมูรยองอยู่คนเดียวตรงริมหน้าต่าง ตรงโต๊ะตัวที่สองนับจากหลังห้องซึ่งเป็นที่นั่งที่มีเงาทอดยาวออกมา อีกฝ่ายที่นั่งหลังตรงเปิดปากพูดกับมูรยองด้วยท่าทีเรียบเฉย

“มานั่งสิ จะได้คุยกัน”

แกรก…แกรก…

“…”

มูรยองหยุดยืนนิ่งอยู่ที่โต๊ะตัวนั้นในสภาพที่พูดอะไรไม่ออก ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตะลึงงัน ลูกกระเดือกที่คอขยับขึ้นลงอึกอัก ท่ามกลางความเงียบงันที่แทบจะได้ยินเสียงหายใจมีเสียงน่าขนลุกดังขึ้นในหู

แกรก…แกรก…

“นาย…”

แม้เขาจะเปิดปากอย่างยากลำบากได้แล้ว แต่คำพูดที่เหลือกลับไม่ยอมดังลอดออกมา เขาทำได้เพียงสูดหายใจเข้าออกลึกๆ ในขณะที่หางตากระตุกรัว

เส้นผมที่สยายยาว เล็บที่มีเลือดไหลลงมาเป็นหยดๆ และเรียวแขนแห้งเหี่ยวเหลือแต่กระดูกที่โอบรอบคอของฮวานยองในท่าที่ราวกับกอดเอาไว้

นายมองไม่เห็นมันจริงๆ น่ะเหรอ

คำพูดที่พูดออกมาไม่ได้ยังติดค้างอยู่ในปาก ส่วนผีที่เกาะติดอยู่กับฮวานยองนั้นเหมือนจะกำลังอ้าปากแสยะยิ้มกว้าง

 

* การเรียงพยัญชนะของภาษาเกาหลี

 

  

โปรดติดตามตอนต่อไป…