ทดลองอ่าน คุณชายแซ่กู้กับเจ้าสุนัขลู่จอมดุ เล่ม 1 บทที่ 5-6 #นิยายวาย

ทดลองอ่านเรื่อง คุณชายแซ่กู้กับเจ้าสุนัขลู่จอมดุ เล่ม 1

ผู้เขียน : เจี้ยงจื่อเป้ย

แปลโดย : ปราณหยก

  

ผลงานเรื่องคุณชายแซ่กู้กับเจ้าสุนัขลู่จอมดุ 

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

 

  

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 5

 

เด็กสาวดูซับกระสุนให้ห้องไลฟ์แล้วซื้อการ์ดเพิ่มเวลาให้ตัวเองถึงห้านาทีเต็มๆ

“คือว่า…เยี่ยนเยี่ยนเหล่ากงคะ หลายคนในห้องไลฟ์มีเรื่องอยากถามคุณค่ะ…”

ช่วงที่เธอพูด ลู่เยี่ยนจะพูดไม่ได้ และเธอก็ไม่สนใจว่าลู่เยี่ยนจะโอเคหรือไม่แล้วเริ่มหาซับกระสุนขึ้นมา

ซับกระสุนแนวแทะโลมจำนวนมากวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนไลฟ์ใช้เวลาหาอยู่นานกว่าจะเจอคำถามสองสามคำถาม

“ไม่ทราบว่าผลงานเรื่องต่อไปของเยี่ยนเยี่ยนคืออะไรคะ แล้วซีรี่ส์เรื่อง ‘ตำนานพระสนมซีเฟย’ ถ่ายทำไปถึงไหนแล้ว”

คำถามนี้ถือว่ากลางๆ

“และมีสุภาพบุรุษหลายท่านถามว่าคุณใช้ที่โกนหนวดไฟฟ้ายี่ห้ออะไร”

อันนี้เป็นคำถามประหลาด

“แฟนคลับบางคนถามว่า…ใต้ผ้าขนหนูไม่มีอะไรเลยจริงหรือเปล่า…”

นิ้วชี้ของกู้ซวีที่กำลังเคาะโต๊ะพลันชะงัก

“และคำถามสุดท้ายปัญหาที่ทุกคนคาใจกันที่สุดนั่นคือ…เยี่ยนเยี่ยน อยากได้แฟนคลับเป็นแฟนครับไหมคะ”

เด็กสาวพูดจบก็หน้าแดงแจ๋แล้วกดปุ่มจบทันที

ความจริงแล้วการที่เธอถามคำถามสองสามคำถามออกไปนั้นก็ไม่ได้หวังว่าจะได้รับคำตอบจากลู่เยี่ยน เพราะเมื่อตัวตนในเกมถูกถลกออกไปแล้วเขาก็มีโอกาสออกจากเกมไปได้เลย แต่เพราะในห้องไลฟ์มีคนเยอะเกินไป เธอเลยต้องทำตามความต้องการของผู้ชม เนื่องจากมีคนจำนวนมหาศาลส่งของขวัญมาขอให้เธอช่วยถามคำถามให้

พอถึงคราวลู่เยี่ยนพูด เขาสวมเสื้อสีขาวตัวหนึ่งเรียบร้อยแล้ว ผมยังเปียกอยู่เล็กน้อย ชายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่สีเทาอ่อน

เขายังคงยิ้มแย้มไม่เปลี่ยน น้ำเสียงเองก็อ่อนโยนมาก ลู่เยี่ยนมองกล้องอย่างใจเย็น ท่าทางงามสง่าเหมือนกำลังให้สัมภาษณ์อยู่ในรายการใดรายการหนึ่ง

“ผลงานเรื่องต่อไปยังไม่ได้ระบุครับ”

“ส่วนฉากของผมในเรื่องตำนานพระสนมซีเฟยถ่ายเสร็จแล้ว นี่ถือเป็นพระเอกที่มีซีนน้อยที่สุดเท่าที่ผมเคยแสดงมาเลย” ลู่เยี่ยนยิ้มจนตาหยีเล็กน้อย ดูเข้ากับชุดลำลอง คนทั้งคนเหมือนอาบไล้ด้วยรัศมีอันอบอุ่น

“ส่วนเรื่องที่โกนหนวดไฟฟ้า…” เขาพูดพลางหยิบที่โกนหนวดไฟฟ้าขึ้นมาจากด้านข้างแล้วชูให้กล้องดู “ผมก็ไม่รู้ว่าคือยี่ห้ออะไรเพราะผู้ช่วยให้มา แล้วผมก็แกะห่อทิ้งไปแล้ว”

พอตอบสามคำถามนี้จบลู่เยี่ยนก็วางของในมือลง ทันใดนั้นเขาก็ยื่นหน้ามาหากล้อง ใบหน้าหล่อเหลาใหญ่เต็มหน้าจอ ดาราชายสมัยนี้ล้วนแต่งหน้า ดาราชายบางคนดูดีได้ด้วยคอนทัวร์กับดินสอเขียนคิ้ว ทำให้ภาพตอนก่อนแต่งหน้ากับหลังแต่งหน้ามีความแตกต่างกันอยู่บ้าง

แต่ลู่เยี่ยนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนใบหน้ายังมีหยดน้ำเกาะ นี่จึงเป็นหน้าสดอย่างชัดเจน แต่กลับไม่ได้แตกต่างจากเวลาอยู่ในจอ ผิวของชายหนุ่มดีจริงๆ อยู่ใกล้ขนาดนี้ก็ยังหาที่ติไม่ได้เลยสักนิด

“ใต้ผ้าขนหนู” เขาลดเสียงลง มีความเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก “…แน่นอนว่าบอกไม่ได้ครับ”

“ส่วนคำถามสุดท้าย…เป็นคำถามประเภทที่ถ้าอยู่ในการสัมภาษณ์ต้องถูกเชิญออกจากห้องสัมภาษณ์นะครับ”

พูดจบลู่เยี่ยนยังคงยิ้มบางๆ ขณะโบกมือให้กล้อง “ผมยังมีธุระอีกนิดหน่อย ต้องขอตัวออกจากเกมก่อน อย่ารายงานผมนะครับ ไม่อย่างนั้นผมจะโดนระงับการใช้งาน ขอบคุณครับ”

จากนั้นเขาก็ยื่นมือมากดปุ่มจบการพูด

ต่อมาภาพของผู้เล่นเบอร์แปดก็ขึ้นตัวหนังสือตัวใหญ่ว่า ‘ออกจากเกมแล้ว’…โดยที่ลู่เยี่ยนได้ลบแอพฯ ทิ้งไปแล้ว

สุดท้ายซับกระสุนก็ระเบิดขึ้นอีกครั้ง ซับกระสุนวิ่งมากมายจน…เด็กสาวที่เป็นคนไลฟ์ได้รับของขวัญจนเว็บล่ม

 

[อ๊าๆๆๆ เยี่ยนเยี่ยนของฉันหล่อตาแตกจริงๆ ไม่ไหวละ ฉันต้องกระหน่ำให้ของขวัญทับคนไลฟ์ให้แบนเพื่อเป็นการขอบคุณคนไลฟ์ที่ทำให้ฉันได้เจอเยี่ยนเยี่ยนของฉัน]

[ทำไมคนไลฟ์ไม่ถามเขาว่าจะอัพเวยป๋อเมื่อไหร่!]

[ฉันถูกลู่เยี่ยนตกเข้าด้อม* แล้ว ฉันขอไปดูซีรี่ส์ของเขาก่อนนะ บ๊ายบาย]

[ขอคุกเข่าให้แก่ความงามของลู่เยี่ยน]

 

พอลู่เยี่ยนออกจากเกมไปแล้ว กู้ซวีก็ออกจากห้องไลฟ์ด้วยเหมือนกัน

เขาวางแท็บเลตไว้ด้านข้างก่อนจุดบุหรี่หนึ่งมวน ควันสีขาวลอยเอื่อย

ลู่เยี่ยนในตอนกลางวันดูนิ่งเฉย ไม่สะทกสะท้าน สีหน้าเฉยเมย

แต่ลู่เยี่ยนในตอนกลางคืน…

ในสมองของกู้ซวีพลันมีคำหนึ่งผุดขึ้นมาว่า…น่าหม่ำ

กู้ซวีหัวเราะเบาๆ คิดไม่ถึงว่าวันแรกที่ได้รู้จักกันเขาจะได้เห็นสองลุคที่ตรงข้ามกันของลู่เยี่ยน…น่าสนใจจริงๆ

ชายหนุ่มพ่นควันช้าๆ ยิ้มน้อยๆ พลางกดปุ่มเรียก เพียงชั่วอึดใจสวีเฟยก็เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา

“ประธานกู้”

กู้ซวีดับบุหรี่ น้ำเสียงที่เอ่ยแหบต่ำ “เตรียมเรื่องเข้าซื้อกิจการของโต้วเมา TV”

“ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” สวีเฟยพูดจบก็เตรียมตัวเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน” แต่กู้ซวีเรียกเขาไว้ สายตาหยุดอยู่ที่แผนพัฒนาที่ดินในมือ “ซื้อมื้อค่ำมาให้ฉันด้วย”

สวีเฟยชะงักเล็กน้อย ยากมากที่จะเห็นเจ้านายของเขากินมื้อค่ำสักครั้ง “…คุณอยากกินอะไรครับ”

“อะไรก็ได้” กู้ซวีโค้งมุมปากเล็กน้อย “จู่ๆ ก็หิวขึ้นมา”

จากนั้นสวีเฟยก็รับคำด้วยท่าทางนิ่งๆ “ได้ครับ ผมจะไปซื้อเดี๋ยวนี้”

 

หลินอันนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ เขาอ่านข่าวในมือพลางทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่หยุด “ไอ้หยา ผ้าขนหนูของนายโดนลมแอร์แล้วจะหลุดไหมเนี่ย”

ลู่เยี่ยนเอนตัวอยู่บนเบาะด้านหลัง สองตาปิดสนิท ไม่ได้สนใจเขา

แต่หลินอันพูดอีกว่า “จริงๆ แล้ว…อย่าให้พูดเลยนะ จุ๊ๆ ดูกล้ามอก กล้ามท้อง วีไลน์นี่สิ มีหยดน้ำเกาะด้วย…สุดยอดเลย ลู่เยี่ยน ฉันไม่เคยรู้เลยว่านายมีพรสวรรค์ด้านนี้ด้วย อีกสองสามวันฉันจะส่งนายไปขึ้นปกนิตยสาร TAXS รับประกันว่ายอดขายของพวกเขาจะต้องทำสถิติใหม่ได้แน่นอน”

TAXS เป็นนิตยสารภายในประเทศที่มียอดขายระเบิดระเบ้อ สาเหตุใหญ่เป็นเพราะปกหนังสือของพวกเขา ทุกครั้งจะเป็นภาพแนวเซ็กซี่ของดาราแต่ละคน ยิ่งนานวันก็ยิ่งเดินอยู่แถวๆ ชายขอบถูกสั่งห้ามจำหน่าย

ลู่เยี่ยนเอ่ยถามอย่างจริงจัง “หลินอัน นายไม่ได้ถูกซ้อมมานานแค่ไหนแล้ว”

หลินอันมองเมินคำขู่ในวาจาของอีกฝ่ายและเลื่อนดูเวยป๋อต่ออย่างอารมณ์ดี

เขาแฮปปี้มากจริงๆ เพราะในขณะที่คนอื่นต้องคิดหาวิธีซื้อตำแหน่งในช่องการค้นหายอดนิยมกันอยู่ทุกวัน ศิลปินของเขาแค่เล่นเกมเรื่อยเปื่อยก็ได้ครองตำแหน่งอันดับหนึ่งในช่องการค้นหายอดนิยมแบบหน้าตาเฉย

ทันใดนั้นหลินอันก็ขำพรืด ต่อด้วยการระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฟัค! ลู่เยี่ยน ผู้ดูแลเวยป๋อบล็อกคลิปของนายแล้วด้วยนะ!”

ลู่เยี่ยน “…”

เขาช้อนตาขึ้นอย่างเยือกเย็นแล้วหยิบมือถือออกมาดู

แถวแรกในเทรนด์ของเวยป๋อคือคลิปที่แชร์กันในแอ็กเคานต์เวยป๋อออฟฟิเชียล ดูจากเนื้อหาแล้วน่าจะเป็นคลิปของผู้เล่นเกมในวันนั้นที่ถูกคนบันทึกภาพไว้และนำมาตัดต่อ ลู่เยี่ยนจึงกดเข้าไปดู ในคลิปนี้เหลือเพียงคำพูดประโยคหนึ่ง พื้นหลังสีดำ และตัวหนังสือสีขาว

 

‘เนื่องจากคลิปนี้มีเนื้อหาผิดระเบียบจึงถูกผู้ดูแลปิดกั้นการมองเห็น’

 

จากนั้นก็มีตัวการ์ตูนสีฟ้าหนึ่งตัวคุกเข่าร้องไห้

อะไรวะ

ความจริงลู่เยี่ยนไม่แคร์เรื่องภาพโชว์หุ่น เพราะเขาเคยถ่ายภาพโชว์หุ่นแบบกลุ่มมาแล้ว และในภาพแบบกลุ่มนั้นบทบาทที่เขาแสดงคือนักกู้ภัยหุ่นล่ำ ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าเต็มไปด้วยฝุ่นและเลือด แถมยังมีบาดแผลเป็นริ้วๆ กำลังออกแรงขนย้ายหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งเพื่อช่วยเด็กผู้หญิงที่ถูกฝังอยู่ใต้ก้อนหิน เวลาต่อมาภาพนี้ได้รับรางวัลจำนวนไม่น้อย

นอกจากนี้เขายังเคยถ่ายฉากบนเตียงในซีรี่ส์โดยเปลือยท่อนบน ท่อนล่างสวมกางเกงขายาวสีขาวหนึ่งตัว ซ่อนร่างกายเกินครึ่งไว้ในผ้าห่ม แต่มันก็ยังชวนให้คิดลึกได้ไม่เท่าผ้าขนหนูที่จะหลุดมิหลุดแหล่ผืนนั้น

ทว่ารอบนี้การที่คลิปอวดเรือนร่างแบบวับๆ แวมๆ ของตัวเองถูกแชร์ไปทั่วแล้วยังโดนทางเวยป๋อบล็อกอีก ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกพิลึก

เวยป๋อของศิลปินจำนวนมากอยู่ในความดูแลของบริษัท แต่ของลู่เยี่ยนไม่ใช่ ถึงแม้ว่าเวยป๋อของเขาจะมีการโพสต์น้อย แต่ชายหนุ่มก็พิมพ์เองทุกถ้อยคำ ทุกประโยค และโพสต์ภาพประกอบเองกับมือ

เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองสูงส่งจนการมีคนมาชื่นชอบเป็นเรื่องที่ชอบด้วยเหตุผล แต่การมีคนมาชื่นชอบก็เป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง

ด้วยความที่มักจะยุ่งอยู่กับการโปรโมต ช่องทางที่เขาสามารถสื่อสารกับแฟนคลับได้เลยมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย และเวยป๋อก็เป็นหนึ่งในนั้น ด้วยเหตุนี้ตั้งแต่ตอนที่เขายังไม่ดังจนถึงปัจจุบันเขาเลยไม่เคยยกแอ็กเคานต์เวยป๋อให้บริษัทดูแล ขนาดบริษัทซิงอวี๋ยังไม่มีแม้แต่รหัสเข้าเวยป๋อของเขา

ลู่เยี่ยนคิดแล้วกดค้างที่ไอคอนแอพฯ ในมือถือ จากนั้นก็กดสามจุดตรงมุมขวาบนของแอพฯ เกมล่ามนุษย์หมาป่า

หน้าต่างสนทนาอันหนึ่งเด้งออกมา

 

‘ต้องการลบ ‘เกมล่ามนุษย์หมาป่า’ หรือไม่’

 

เขาแคปหน้าจอแล้วโพสต์ลงเวยป๋อ

 

ลู่เยี่ยน [ยิ้มน้อยๆ][ลาก่อน][ภาพประกอบ]

 

แฟนคลับในเวยป๋อของลู่เยี่ยนมีมากกว่าสี่สิบล้านคน เวยป๋อเพิ่งโพสต์ไปได้ไม่กี่นาทีก็ได้รับคอมเมนต์เป็นพันแล้ว

 

[ฉันเพิ่งดาวน์โหลดแอพฯ มาเมื่อกี้ คุณก็ลบแล้วเหรอ! ไม่นะ ขอให้เราได้บังเอิญเจอกันแบบแซ่บๆ สักครั้งนะคะ เหล่ากง!]

[ฉันขอถามหน่อยนะ ที่รักคะ ที่บ้านคุณมีผ้าขนหนูที่ไม่ใช้แล้วบ้างไหม ขายให้ฉันสักผืนได้หรือเปล่า]

[เหล่ากงไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยเซ็นเซอร์ให้คุณเอง! [ภาพประกอบ]]

 

ลู่เยี่ยนคลิกภาพดูก็พบว่าเซ็นเซอร์ได้ไม่เลว แต่จะเซ็นเซอร์ผ้าขนหนูของเขาไปทำอะไร!

ที่น่าโมโหมากกว่าคือมีวีสีน้ำเงิน* สองสามแอ็กเคานต์มาตอบกลับด้วย

 

[ผ้าขนหนูเซียนตี้ ⓥ ขอขอบคุณลู่เยี่ยนที่ใช้ผ้าขนหนูที่ผลิตโดยบริษัทของเรา ผ้าขนหนูเซียนตี้ มอบความสะอาดให้ทุกวัน ใส่ใจในทุกด้าน ยินดีให้ทุกท่านมาเลือกช็อป! [เขินอาย]]

[ตี๋ลี่ผู่ ⓥ ที่โกนหนวดไฟฟ้าที่ลู่เยี่ยนใช้ในคลิปเป็นที่โกนหนวดไฟฟ้ารุ่นล่าสุดของบริษัทเรา ชื่อรุ่น rh-014 สั่งซื้อวันนี้ส่งฟรีนะคร้าบ~ [ยิ้มน้อยๆ]]

 

“…”

ทันใดนั้นหลินอันก็พลันยื่นหน้ามาถามเขา “เฉินจิงบอกว่าอีกสักพักถึงจะเปิดกล้องไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ถึงเรียกนายไปประชุมล่ะ”

ลู่เยี่ยนพูดเสียงเรียบ “ฉันกันคิวไว้ไม่เยอะ ตอนนี้ขาดแค่ตัวละครอีกตัวหนึ่งที่ยังไม่ได้เคาะ แต่บทนั้นมีซีนไม่มากเลยพอจะถ่ายไปหาไปได้”

“โอเค วันนี้ฉันไม่ไปกับนายนะ เดี๋ยวจะมีคนใหม่มารายงานตัวกับฉัน”

ลู่เยี่ยนหัวเราะเสียงเย็น “นายตัวไม่ติดกับฉันเลยนะ”

หลินอันยิ้มตอบ “ฉันหมดรักนายแล้วไง”

“คนใหม่เป็นไง” ถึงจะต่อปากต่อคำกันแต่ลู่เยี่ยนยังคงเป็นห่วง

ตั้งแต่เขาเข้าวงการมาหลินอันก็มีลู่เยี่ยนเป็นศิลปินในสังกัดแค่คนเดียว ตอนนั้นหลินอันยังเป็นผู้จัดการมือใหม่ พูดได้ว่าเขาวางเดิมพันไว้ที่ตัวลู่เยี่ยน

และแน่นอนว่าเดิมพันถูกฝั่ง

หลังยกเลิกสัญญากับบริษัทซิงอวี๋ ลู่เยี่ยนเสนอให้หลินอันรับดูแลศิลปินใหม่สองสามคนแทน แต่หลินอันกลับตามเขามาเซ็นสัญญาเข้าบริษัทหมิงเซิ่งด้วย ในบริษัทหมิงเซิ่งมีดาราหน้าใหม่เยอะมาก แต่หลินอันกลับดูแลลู่เยี่ยนคนเดียว ทั้งยังมีผลงานเป็นที่ประจักษ์ ดังนั้นย่อมพูดได้ว่าหลินอันสามารถเลือกได้เลยว่าอยากดูแลดาราใหม่ของหมิงเซิ่งคนไหนที่ยังไม่มีผู้จัดการ

“ก็พอไหว เขาชื่ออวิ๋นอันชิง เป็นนักแสดงที่เคยแสดงบทเล็กๆ บทหนึ่ง” พูดมาถึงตรงนี้หลินอันก็ยิ้ม “เหมือนนายช่วงแรกๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย”

เมื่อรถแล่นมาถึงที่หมายลู่เยี่ยนก็ลงจากรถ เขายิ้มพลางตอบรับ “งั้นนายก็ไปเล่นบทคุณพ่อต่อเถอะ ไปนะ”

เสี่ยวหลิวที่เป็นผู้ช่วยรีบลงจากรถ เป็นเรื่องยากมากที่หลินอันจะไม่ตามลู่เยี่ยนไปทำงาน เขาเลยใช้เวลากำชับเสี่ยวหลิวอยู่นานกว่าจะปล่อยตัวอีกฝ่ายไป

 

ตอนที่เขาไปถึงห้องประชุม ข้างในมีคนนั่งเต็มหมดแล้ว

เมื่อทุกคนเห็นเขาก็ทักทายอย่างเป็นมิตร เฉินจิงนั่งในตำแหน่งประธาน กำลังหารืออะไรบางอย่างกับรองผู้กำกับ

ลู่เยี่ยนกวาดตามองรอบๆ มีนักแสดงสองสามคนที่หน้าตาคุ้นๆ แม้ไม่ถือว่าดังมากแต่ก็มีทักษะทางการแสดงสูง เห็นได้ว่าเฉินจิงทุ่มเทให้กับภาพยนตร์เรื่องนี้จริงๆ

เฉินจิง “มาแล้วเหรอ”

ลู่เยี่ยนรับคำว่าครับ

เฉินจิงดื่มน้ำชา “รอเดี๋ยวนะ ยังมีคนยังไม่…”

พูดยังไม่ทันจบประตูห้องประชุมก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างไม่เร็วไม่ช้า เธอดัดผมเป็นลอนใหญ่ เดินบิดเอวบางมาพร้อมหน้าตาสะสวย มีแว่นตาดำอันใหญ่ห้อยไว้ที่อกเสื้อ ทาปากสีแดงสด ดูมีเสน่ห์มาก ด้านหลังยังมีผู้ช่วยตามมาด้วยสองคน

พวกเขาเพิ่งเลือกนางเอกได้เมื่อวานซืน

เมื่อวานลู่เยี่ยนไปตัดริบบิ้นร้านใหม่ให้แบรนด์ที่เขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ที่ต่างเมือง เพิ่งกลับมาถึงเมือง B แต่ชายหนุ่มแสดงออกว่าเชื่อในสายตาของเฉินจิง พอรู้ว่ามีการกำหนดตัวนางเอกแล้วก็ไม่ได้ซักถามอะไร

คิดไม่ถึงว่าเฉินจิงจะเลือกซือฉิง

 

* ด้อม มาจากคำว่าแฟนด้อม (Fandom) หมายถึงกลุ่มแฟนคลับของศิลปิน

* สัญลักษณ์ตัว V สีน้ำเงินใต้ชื่อแอ็กเคานต์ในเวยป๋อเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงว่าแอ็กเคานต์ดังกล่าวได้รับการยืนยันตัวตนแล้ว