ทดลองอ่าน ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว บทที่ 1-2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว

ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)

แปลโดย : qMondae

ผลงานเรื่อง : 我喜欢你男朋友很久了 (Wo Xi Huan Ni Nan Peng You Hen jiu Le)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 01

ครั้งแรกที่เผยหรานรู้สึกว่าแฟนหนุ่มของตัวเองแปลกไป คือตอนที่พวกเขากำลังเล่น PUBG*

แฟนหนุ่มของเขาชื่อหลัวชิงซาน พวกเขาเริ่มคบกันตั้งแต่ ม.ปลาย ปีสองจนถึงตอนนี้ก็เกือบสามปีแล้ว จากนั้นทั้งคู่ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันแต่อยู่ต่างคณะ

วันนี้เป็นวันหยุด เผยหรานจึงกลับไปอยู่บ้าน และหลังมื้อเย็นก็คิดจะวิดีโอคอลล์กับหลัวชิงซาน แต่สุดท้ายคุยได้ไม่ถึงสองประโยคก็ถูกลากมาเล่นเกม

เพื่อนร่วมคณะของหลัวชิงซานมาเล่นกับพวกเขาด้วย เผยหรานจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร จำได้แค่ผู้ชายคนนั้นตัวไม่สูง ผิวขาวผ่องราวหิมะ และมักจะไปห้องสมุดกับหลัวชิงซานบ่อยๆ

เผยหรานเล่นเกมแนว MOBA** ยังนับว่าเก่งอยู่บ้าง แต่กับเกมยิงกันแบบนี้เผยหรานกลับไม่ได้เรื่องเลยสักนิด เมื่อก่อนหลัวชิงซานก็มักจะพาเขาไปกินไก่** บ่อยๆ และเพราะว่าคำนึงถึงความสามารถของเขา ทุกครั้งจึงเลือกกระโดดร่ม*** ลงโซนป่า**** ที่มักจะมีคนน้อยตลอด

ทันทีที่เกมตานี้เริ่มขึ้น เพื่อนร่วมทีมหมายเลขสามก็มาร์กตำแหน่งบนแผนที่ระหว่างอยู่บนเครื่องบิน

“โดดลงฐานทัพอากาศ***** กันมั้ย ขอแบบเร้าใจๆ สักรอบ” คำพูดนี้เป็นเสียงของเพื่อนหลัวชิงซาน เสียงเขานุ่มมากทั้งยังติดขึ้นจมูกนิดๆ เวลาได้ยินแล้วทำให้รู้สึกว่าน่าเห็นใจ

หลัวชิงซานตอบตกลง

เผยหรานนิ่งเงียบไม่พูดสักคำ เกมของพวกเขาตานี้คือโหมดทีมสี่คน****** ยังมีอีกคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนของหลัวชิงซานอีกคน คนคนนี้ก็เป็นเหมือนเขา นั่นคือตั้งแต่เกมเริ่มมาก็ไม่พูดไม่จาอะไรเลย

หลัวชิงซานกับเพื่อนร่วมคณะของเขาจัดการคิลล์******* คนในบ้านหลังหนึ่งเสร็จก็เหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่ายังมีคนอื่นอยู่ในทีมด้วย

หลัวชิงซานเอ่ย “เผยหราน ซ่อนดีๆ ล่ะ”

เผยหรานถือปืนพกกระบอกหนึ่งยืนโง่ๆ อยู่ที่มุมสักมุมในห้องนานแล้ว “อืม”

หลัวชิงซานพูดต่อว่า “ซูเนี่ยน มาๆ ห้องนี้มีคน”

“มาแล้วจ้าพี่”

“ฉันจะบุกเข้าไปก่อน นายตามหลังฉันนะ”

“ได้ พี่อย่าตายก่อนแล้วกัน”

ที่แท้คนคนนี้ก็ชื่อซูเนี่ยน

ขณะที่เผยหรานยืนฟังเสียงปืน จู่ๆ ก็รู้สึกเบื่อขึ้นมานิดๆ เขาส่ายเม้าส์ไปมา มุมกล้องในเกมก็หันไปเห็นเพื่อนร่วมทีมหมายเลขสี่ที่อยู่ตึกตรงข้ามพอดี

เขาเห็นเพื่อนร่วมทีมคนนี้ฉายเดี่ยวต่อสู้อยู่อีกฝั่ง คนคนเดียวจัดการทั้งทีมเรียบวุธ ระหว่างนั้นก็ถูกยิงโต้กลับมาจนเลือดลดเป็นสีแดง และเมื่อการปะทะจบลงก็ยืนกดใช้ยาอยู่ริมหน้าต่างเงียบๆ

มองจากมุมนี้ พวกเขาสองคนเหมือนกำลังสบตากันอย่างงั้นแหละ

“ตายหมดแล้ว” หลัวชิงซานกล่าว “ที่รัก ออกมาได้แล้วล่ะ”

พวกเขาไม่ได้คิดจะหลบซ่อนความสัมพันธ์ คนรอบตัวพวกเขาจึงรับรู้เรื่องนี้กันแทบทั้งนั้น หลัวชิงซานใช้คำว่า ‘ที่รัก’ เรียกเขามาตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงตอนนี้

เผยหรานดึงสติกลับมา ไม่ได้เปิดไมค์ตอบเขา เพียงกุมปืนพกเล็กๆ กระโดดลงจากหน้าต่าง

เขาไปถึงตอนที่ซูเนี่ยนกำลังลูต* กล่อง** เผยหรานยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เขาเล่นไม่เก่งจึงไม่อยากไปแย่งทรัพยากรกับเพื่อนร่วมทีม

“พี่…” ซูเนี่ยนถามขึ้น “พี่เก็บปืน M4*** ไปแล้วเหรอ”

หลัวชิงซานหัวเราะ “ถูกจับได้ซะแล้วเหรอ”

“ยกให้ฉันเถอะ วันนี้ฉันมือไม่นิ่งเลย ไม่อยากใช้ปืน AKM****”

“เอาสิ” หลัวชิงซานกล่าว “ฉันจะยกปืนนี่ให้นาย ตอนเย็นๆ ก็เอาข้าวมาประเคนให้ฉันด้วย”

“เป็นงี้อีกละ…” คำพูดคือคำบ่น แต่ในน้ำเสียงกลับแฝงรอยยิ้ม “ก็ได้ เอาไปให้ก็เอาไปให้”

เผยหรานขมวดคิ้วเล็กๆ เพราะเมื่อเปิดกล่องดู ในนั้นก็ไม่เหลือปืนเลยสักกระบอกเดียว

จู่ๆ เขาก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อย เลยหันหลังไปฟาร์ม***** ไอเทมที่อื่นแทน ใครจะไปคิดว่าเพิ่งค้นได้ไม่ถึงสองห้องก็ถูกศัตรูที่ซุ่มอยู่ในตึกตรงข้ามยิงกระสุนใส่หนึ่งนัด ตัวละครของเขาล้มลงพื้นทันที

อีกฝ่ายยิงใส่เขาอีกสองนัดอย่างไม่ปรานีเลยแม้แต่น้อย เลือดเขาลดเหลือเพียงครึ่งหลอดในทันใด เผยหรานรีบคลานไปมุมอับข้างๆ ทันที

ขณะเดียวกันเสียงร้องกรี๊ดจากไมค์ก็ดังขึ้น “อ๊ากกก…พี่ มีคนอยู่ในบ้านหลังนี้!”

ทันใดนั้นระบบก็ขึ้นประกาศว่าซูเนี่ยนถูกน็อกดาวน์******

“ปัดโธ่ มันซ่อนอยู่ข้างหลังฉัน มันหลบอยู่หลังกล่องไม่กล้ามาซ้ำฉัน พี่ รีบมาเร็ว!” ซูเนี่ยนโมโหจนเสียงดังกว่าปกติเล็กน้อย

แล้วเผยหรานก็เลิกดิ้นรนหาทางรอด ศัตรูอยู่ใกล้เขาเกินไป อีกไม่นานเขาก็คงโดนอีกฝ่ายตามมาซ้ำเพื่อเอาแต้มคิลล์

พอดีเลย ตอนนี้เขาชักไม่มีอารมณ์จะเล่นเกมแล้ว

เสียงปืนดังลั่นหนึ่งครั้ง จู่ๆ มุมขวาบนของหน้าจอก็มีแจ้งเตือนบรรทัดหนึ่งเด้งขึ้นมา…

[111GOD ฆ่า zhiyefudi โดยการยิงหัวด้วยปืนสไนเปอร์ Kar98k*]

ศัตรูที่กำลังวิ่งมาหาเขาถูกเบอร์สี่ที่อยู่บนหอคอยยิงตายในนัดเดียว

เผยหรานชะงัก อดไม่ได้ที่จะเปิดแผนที่ดู เบอร์สี่อยู่ไกลจากเขามาก สามารถใช้สไนเปอร์เฮดชอต******* ศัตรูที่กำลังวิ่งในระยะห่างขนาดนี้ได้ก็รู้เลยว่าเบอร์สี่คนนี้…หากไม่ใช่เทพก็คงใช้โปร********

แต่คนคนนี้จะใช้โปรหรือเป็นเทพจริงๆ ล้วนไม่สำคัญ

เผยหรานเลื่อนสายตาลงมองไปที่ไอคอนของหลัวชิงซาน ตำแหน่งที่หลัวชิงซานอยู่ประหลาดมาก อยู่ตรงกลางระหว่างเขากับซูเนี่ยนพอดี

หลัวชิงซานลังเลเพียงครึ่งวินาที “ที่รัก รอก่อนนะ ฉันไปหาซูเนี่ยนก่อน กลัวคนจะไปซ้ำเขา”

[111GOD ฆ่า luwenz6 โดยการยิงหัวด้วยปืนสไนเปอร์ Kar98k]

หลัวชิงซานเพิ่งพูดจบ ศัตรูที่อยู่ใกล้ๆ ซูเนี่ยนก็ถูกเบอร์สี่ยิงเฮดชอตเช่นกัน

เผยหรานมองแผนที่อีกครั้ง หลัวชิงซานยังไม่หยุดวิ่ง เขาวิ่งไปหาซูเนี่ยนโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ

ซูเนี่ยนถูกน็อกดาวน์ ศัตรูยังไม่ทันเข้ามาซ้ำก็ถูกเบอร์สี่คิลล์ ตอนหลัวชิงซานไปดึง* อีกฝ่ายยังเหลือเลือดกว่าครึ่งหลอด

อีกด้านหนึ่งหลอดเลือดของเผยหรานค่อยๆ ร่อยหรอจวนจะหมดหลอด เช่นเดียวกันกับความอดทนของเขาในตอนนี้

หลัวชิงซานดึงซูเนี่ยนขึ้นมา แล้วเหลือบมองหลอดเลือดของเผยหราน “บัดซบ”

เมื่อเห็นว่าจะไม่ทันแล้ว เขาก็พุ่งไปยังรถที่อยู่ด้านนอกรั้ว ขึ้นไปนั่งและขับได้ครู่หนึ่งก็อดสบถคำหยาบออกมาไม่ได้

รถถูกใครบางคนระเบิดยางไปแล้วสองล้อ ขับไปไหนไม่ได้เลย

“ที่รักรอฉันก่อนนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” หลัวชิงซานลงจากรถ เก็บปืนแล้ววิ่งไปยังบ้านที่เผยหรานอยู่

เผยหรานเอ่ย “ช่างเถอะ…”

เขาพูดยังไม่ทันจบคำดี ในหูฟังก็มีเสียงมอเตอร์ไซค์ดังมาแต่ไกลและกำลังขับใกล้เข้ามา

เผยหรานตะลึงงัน ย้ายมุมกล้องหันไปเห็นเบอร์สี่กระโดดลงมาจากรถทั้งที่ยังไม่จอดสนิทพอดี พร้อมกับที่เลือดของตัวเองลดเหลือครึ่งหลอดในทันที

เบอร์สี่กระโดดหน้าต่างเข้ามาแล้วย่อตัวลงด้านหน้าเขาทันใด ดึงเขาขึ้นมาได้ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่เลือดจะหมดหลอด

เผยหรานกะพริบตา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่ง ‘รอดพ้นจากความตาย’ หรือเปล่า เขาคิดว่าหัวใจตนเองเต้นเร็วขึ้นมาหนึ่งถึงสองวินาที

หลังจากตัวละครในเกมลุกขึ้นมาได้เขาก็ยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย เบอร์สี่ทิ้งสิ่งหนึ่งลงพื้น จากนั้นก็หันหลังวิ่งออกจากห้องไป

เผยหรานเก็บชุดปฐมพยาบาลขึ้นมา “…ขอบคุณ”

เบอร์สี่ชะงักเท้า แล้วจู่ๆ ก็กลับมาอีกครั้ง

เผยหรานนึกว่าเขาเปลี่ยนใจเลยรีบกดยกเลิกการใช้ชุดปฐมพยาบาล แต่กลับได้เสียงตุบดังขึ้นแทน…บนพื้นมีปืนไรเฟิลอัตโนมัติ M416 เพิ่มขึ้นมาหนึ่งกระบอก

เผยหรานเหลือบเห็นบนหลังตัวละครของเขาเหลือแค่ปืนสไนเปอร์ Kar98k กระบอกนั้นก็รีบเอ่ย “ไม่ต้องหรอก ฉันเล่นไม่เก่ง”

เบอร์สี่ข้ามหน้าต่างจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เผยหรานรู้สึกว่าเพื่อนร่วมทีมคนนี้ดูแปลกคนนิดๆ สุดท้ายก็มีแต่ต้องเก็บปืนกระบอกนั้นไว้ “ขอบคุณ”

ผ่านไปหลายวินาที ในตอนที่เผยหรานนึกว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้เปิดไมค์ ไอคอนไมค์เล็กๆ ข้างไอคอนเลขสี่ก็กะพริบขึ้นมาในฉับพลัน

“ไม่เป็นไร”

เขาพูดเร็วจี๋ด้วยโทนเสียงหนักแน่น

เผยหรานเลิกคิ้ว เขาคิดว่าเสียงนี้ฟังดูคุ้นหูชอบกล

“โคตรเจ๋งอะเสี่ยว* จุ่น” หลัวชิงซานผ่อนลมหายใจโล่งอก “จดไว้ในสมองแล้วๆ ครั้งหน้าฉันกับที่รักจะเลี้ยงข้าวนายนะ”

จังหวะนั้นเผยหรานก็นึกออก เสี่ยวจุ่น เหยียนจุ่น เขาคือรูมเมตของหลัวชิงซาน

มหาวิทยาลัยของพวกเขาแบ่งเป็นสองวิทยาเขต เผยหรานกับหลัวชิงซานนั้นคนหนึ่งอยู่เขตหนึ่ง ส่วนอีกคนอยู่อีกเขตหนึ่ง ด้วยความที่อยู่ห่างกัน เผยหรานจึงไม่ค่อยได้ไปหอพักของหลัวชิงซานสักเท่าไหร่ นับแบบจริงจังเขาเคยเจอเหยียนจุ่นแค่สองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกนั้นเหยียนจุ่นกำลังเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ เขาจำได้แค่อีกฝ่ายไหล่กว้างมาก มือที่กุมเม้าส์อยู่ก็ดูแข็งแรงสุดๆ

อีกครั้งหนึ่งคือที่ระเบียงของหอพัก เหยียนจุ่นยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่ เมื่อหางตาเหลือบมองมาเห็นเขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหันหลังให้เขาแล้วก้มหน้าดับบุหรี่ในมือทันที

ภาพจำที่เผยหรานมีต่อเหยียนจุ่นคือเป็นคนค่อนข้างเย็นชา ไม่ชอบพูด และยังหน้าตาดีมาก

แน่นอน ภาพจำพวกนี้นอกจากอย่างสุดท้ายที่ว่าไปด้านบนแล้ว อย่างอื่นก็ไม่สามารถบ่งบอกอะไรได้อีก ยกตัวอย่างเช่นซูเนี่ยน ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าซูเนี่ยนเป็นคนชอบเก็บตัวและไม่ชอบพูดเช่นกัน ตอนนี้เขาเพิ่งมารู้ทีหลังว่าบางทีคนอื่นอาจจะแค่ไม่ชอบพูดกับตนเท่านั้น

“ที่รัก ทำไมมีปืนอยู่กระบอกเดียวเองล่ะ” หลัวชิงซานวิ่งมาตรงหน้าเขา รีบโยนปืนของตัวเองลงพื้น “มา เก็บ AKM ของฉันไปสิ”

เมื่อนึกถึงที่มาของปืนกระบอกนี้ เผยหรานจึงบอกว่า “ไม่ต้องหรอก ฉันจะใช้ M4 ของเหยียนจุ่น”

ปัง!

มอเตอร์ไซค์ของเหยียนจุ่นเพิ่งขับออกไปได้ไม่กี่สิบเมตร ผู้ขับขี่ก็สูญเสียการควบคุม หน้ารถชนเข้ากับต้นไม้อย่างจัง