ทดลองอ่าน เรื่อง ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว
ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)
แปลโดย : qMondae
ผลงานเรื่อง : 我喜欢你男朋友很久了 (Wo Xi Huan Ni Nan Peng You Hen jiu Le)
ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน
จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว
หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย
– – – – – – – – – – – – – – – – –
** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **
– – – – – – – – – – – – – – – – –
บทที่ 05
เผยหรานใจเต้นรัว แต่เขาแยกไม่ออกว่าเป็นเพราะหลัวชิงซานกำลังจูบกับคนอื่น หรือเพราะไอร้อนที่หลงเหลืออยู่บนเปลือกตา
“คิดจะทำยังไงต่อ” เหยียนจุ่นเอ่ยถามหลังจากดึงเขาเข้าไปชิดริมผนังด้านหนึ่งซึ่งเป็นมุมอับสายตาจากสองคนนั้น
ภายใต้แสงสลัว ใบหน้าของเผยหรานแดงจัด เขาผิวขาว ทันทีที่รู้สึกร้อนหรือตื่นเต้นก็จะเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน
เผยหรานเอ่ยอย่างใจลอย “ฮะ?”
“จับชู้” เหยียนจุ่นกล่าว “หรือจะหนี?”
เผยหรานไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมีวันที่ต้องเกี่ยวข้องกับคำว่า ‘จับชู้’ สองคำนี้
ในที่สุดเขาก็ดึงสติกลับมาได้ ปากอ้าๆ หุบๆ อยู่เนิ่นนานกว่าจะพูดออกไป “ช่างมัน…เราไปกันเถอะ”
วันนี้เป็นวันเกิดของหลัวชิงซานแล้วยังมีเพื่อนตั้งหลายคนอยู่ที่นี่ด้วย เผยหรานไม่อยากทำให้เหตุการณ์ดูแย่เกินไป
เหยียนจุ่นชะงัก “…ได้”
กลับมาถึงหน้าประตูห้องคาราโอเกะ เผยหรานก้มหน้ากำลังคิดจะเดินเข้าไป แต่เหยียนจุ่นพลันหันหน้ากลับมา “รอฉันตรงนี้ ฉันจะเข้าไปบอกหลินคังก่อน”
เผยหรานมองเขาอย่างมึนงง
เหยียนจุ่นถามอย่างเป็นธรรมชาติ “จะหนีกลับไม่ใช่เหรอ”
ด้วยเหตุนี้เผยหรานจึงยืนรอเงียบๆ อยู่นอกห้องครู่หนึ่ง เขาถึงกับวางแผนในหัวแล้วด้วยซ้ำว่าหากเจอหน้าหลัวชิงซานกับซูเนี่ยนขึ้นมา เขาควรจะพูดอะไรออกไปดี
แต่กระทั่งเหยียนจุ่นออกมาจากห้องคาราโอเกะอีกครั้งแล้ว หลัวชิงซานก็ยังไม่กลับมา
เหยียนจุ่นเดินออกมา ในมือถือเสื้อโค้ตของเขาด้วย “ไปกันเถอะ”
เมื่อเดินออกมาจาก KTV ก็ถูกลมหนาวยามราตรีพัดโหม เผยหรานถึงดึงสติกลับมาได้อย่างสมบูรณ์
เผยหรานก้มหน้า ขยุ้มผมตัวเองพลางถอนหายใจยาวเหยียด
จากมุมสายตาของเหยียนจุ่น เขากวาดมองสีหน้าของอีกฝ่ายแล้วเม้มปากย้ำๆ หลายครั้งกว่าจะถามออกมา “นายอยากร้องไห้หรือเปล่า”
เผยหรานกล่าว “ไม่อยาก”
“นายดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว”
เผยหรานไม่ได้อยากร้องไห้ แต่เป็นความจริงที่ในใจของเขาค่อนข้างสับสน
เขาพูด “ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนายมากที่ออกมาเป็นเพื่อน ฉันเลี้ยงชานมนายสักแก้วแล้วกันนะ”
ด้านข้างพวกเขามีร้านชานมร้านหนึ่งพอดี เผยหรานคิดไว้ว่าพอซื้อชานมให้อีกฝ่ายเสร็จ พวกเขาก็แยกย้ายกลับทางใครทางมัน เรื่องในคืนนี้มีแรงกระทบกระเทือนต่อเขาไม่น้อย เขาต้องการเวลาทำความเข้าใจอีกนิดหน่อย
เหยียนจุ่นกล่าว “หวานไป ไม่ดื่ม”
เผยหรานพยักหน้า “ถ้างั้นฉันขอตัว…”
“เปลี่ยนเป็นกาแฟเถอะ” เหยียนจุ่นกล่าว “ร้านฝั่งตรงข้ามเป็นกาแฟบดทำสด”
เหยียนจุ่นดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้านกาแฟ ทั้งคู่นั่งคุยอยู่ที่บาร์ได้ครู่ใหญ่แล้ว
เผยหรานนั่งที่โต๊ะตามลำพัง ตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย กระทั่งเสียงแก้วกระทบโต๊ะเบาๆ ดึงความสนใจของเขากลับมา
“ฉันบอกเขาว่าไม่หวานมาก” เหยียนจุ่นนั่งลง
“ขอบคุณ” เผยหรานกล่าวจบก็พบว่าระยะนี้ตัวเองดูเหมือนจะพูดขอบคุณเหยียนจุ่นอยู่เรื่อย “นายรู้จักเจ้าของร้านเหรอ”
“อืม เป็นเพื่อนกัน แก่กว่าพวกเราสองสามรุ่น” เหยียนจุ่นพูด “รู้จักกันในเกม”
ไม่รู้ว่าเผยหรานตั้งใจฟังอยู่หรือเปล่า เขาเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น
เขาชิมกาแฟหนึ่งจิบ รสหวานที่อยู่ในความขมอร่อยกว่าชานมหวานเลี่ยนพวกนั้นเยอะเลย
ครู่หนึ่งเขาก็วางแก้วลงแล้วเอ่ย “นายรู้เรื่องนี้นานแค่ไหนแล้ว”
เหยียนจุ่นคนกาแฟในแก้ว “ไม่รู้ ฉันไม่ได้สนิทกับพวกเขา”
ไม่สนิทแต่มาร่วมงานวันเกิดเนี่ยนะ
เผยหรานเข้าใจเพียงว่าเป็นการช่วยปิดบังระหว่างกลุ่มเพื่อนสนิท เขากดมุมปาก “อืม”
เขาชำเลืองมองทิชชูข้างมือ เหยียนจุ่นเป็นคนหยิบมันมาพร้อมกับดันกาแฟมาให้เขาเมื่อกี้นี้ เผยหรานอดเอ่ยปากออกไปไม่ได้ “ฉันไม่ได้อยากร้องไห้จริงๆ”
“อืม” เหยียนจุ่นถาม “กาแฟขมหรือเปล่า”
เขาเปลี่ยนเรื่องเร็วมาก เผยหรานชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบ “นิดหน่อย แต่อร่อยมาก”
เหยียนจุ่นล้วงลูกอมเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ วางลงตรงหน้าเผยหราน
ลูกอมนมกระต่ายขาวเป็นลูกอมรสนมที่เผยหรานชอบกินที่สุด ข้างคอมพิวเตอร์ของเขามักจะมีทิ้งไว้หลายเม็ดเสมอ
“กระเป๋านายมีทุกอย่างเลยเหรอ” เผยหรานแกะเปลือกห่อก่อนเอาเข้าปาก ไม่ได้พูดขอบคุณอีก วินาทีที่ลูกอมรสนมสัมผัสตุ่มรับรส อารมณ์ของเผยหรานก็ผ่อนคลายขึ้นมาไม่น้อย
น่าเสียดายที่เขายังผ่อนคลายได้ไม่เท่าไหร่โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายจากหลัวชิงซาน
เผยหรานก้มหน้ามองหลายวินาที จากนั้นจึงตัดสายทิ้ง แต่หลัวชิงซานไม่ยอมแพ้ โทรมาอีกสองสายติดๆ ทว่าเผยหรานก็ยังคงไม่รับสาย ในที่สุดหลังจากถูกเขาตัดสายเป็นครั้งที่ห้า หลัวชิงซานก็ไม่ได้โทรมาอีก
เผยหรานถึงได้ถอนหายใจโล่งอก แล้วหน้าจอโทรศัพท์ก็สว่างขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นสายจากหลินคัง
เผยหรานลังเลแต่สุดท้ายก็กดรับสาย
“เผยหราน นายอยู่ไหน” เสียงจากฝั่งหลินคังดังมาก เขาคงยังอยู่ในห้องคาราโอเกะ “นี่! ปิดเพลงก่อนได้มั้ย ฉันกำลังคุยกับเผยหราน!”
เผยหรานไม่ตอบแต่ถามกลับ “มีอะไรหรือเปล่า”
หลินคังชะงัก “อ่า มีๆ…หลัวชิงซานเมาแล้ว เขาเรียกหานายตลอดเลย”
อีกฝั่งหนึ่ง หลัวชิงซานที่เอนพิงโซฟาจวนเจียนจะหลับสะดุ้งจนหลังเหยียดตรงอย่างฉับพลัน เขาโผเข้าไปหาหลินคัง “เผยหราน? ที่รักของฉันเหรอ เผยหรานอยู่ไหน ทำไม…เผยหรานถึงไม่รับสายฉันล่ะ”
หลินคังแค่นหัวเราะพลางสบถคำหยาบ “อยู่นี่ๆ เอาโทรศัพท์ไปคุยเอง”
เผยหรานจึงต้องคุยโทรศัพท์กับหลัวชิงซานโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“ที่รัก? ที่รัก?” หลัวชิงซานเรียกเขาสองเสียง จากนั้นยกโทรศัพท์ขึ้นหรี่ตามองให้แน่ใจว่ายังอยู่ในสาย “เผยหราน สนใจฉันหน่อยสิ”
หลัวชิงซานคออ่อนมาแต่ไหนแต่ไร ฟังจากน้ำเสียงเขาคิดว่าคงจะเมามากๆ แล้ว
กับคนเมาคุยอะไรด้วยก็ไม่รู้เรื่องหรอก เผยหรานถอนหายใจแผ่ว “นายเมา”
“ฉันรู้…” หลัวชิงซานพูดเสียงอู้อี้ “ฉันรู้ ฉันเมาแล้ว นายไม่ชอบสินะ ครั้งหน้าฉันไม่ดื่มแล้ว…ที่รัก พาฉันกลับไปทีสิ”
ในเสียงที่อยู่ข้างหลัง เผยหรานได้ยินเสียงผู้คนรอบๆ หลัวชิงซานพากันหัวเราะครืน หลินคังยังตะโกนบอกให้อัดคลิปสภาพเมาเละของหลัวชิงซานไว้
เผยหรานอดกลั้นอารมณ์ “ฉันไม่กลับไปแล้ว เอาโทรศัพท์ให้หลินคังที”
“ทำไมล่ะ” คำพูดของหลัวชิงซานยานคางด้วยความเมา “ไม่เอา ถ้านายไม่กลับมาฉันก็จะคลั่งตาย”
เสียงเบื้องหลังเอะอะขึ้นทุกที เผยหรานได้ยินแล้วก็ปวดหัว
เขาไม่อยากให้คนอื่นเห็นเรื่องน่าขันพวกนี้อีก ได้แต่พูดเสียงอ่อนลง “นายเชื่อฟังหรือเปล่า”
สองมือเหยียนจุ่นล้วงกระเป๋ากางเกง พิงเก้าอี้มองเขา
หลัวชิงซานคิดเล็กน้อย “เชื่อฟัง”
“งั้นเอาโทรศัพท์ให้หลินคังนะ” เผยหรานกล่าว “เด็กดี”
ในที่สุดหลินคังก็ได้โทรศัพท์กลับมา เผยหรานอธิบายกับเขาว่าคืนนี้ตัวเองไม่กลับไปแล้ว และหวังว่าหลินคังจะช่วยพาอีกฝ่ายไปส่งที่หอแทน
ตอนที่วางสาย เขายังคงได้ยินหลัวชิงซานตะโกนเรียกชื่อของเขา
“เด็กดี?” เหยียนจุ่นกระตุกมุมปากอย่างถากถาง “นายคุยกับเด็กน้อยอยู่เหรอ”
เผยหรานกล่าว “คนเมาก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยหรอก”
“ต่างมากเลยล่ะ” เหยียนจุ่นเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง “เด็กน้อยนอกใจไม่เป็น”
เผยหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า เขาสัมผัสได้ว่าหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ น้ำเสียงของเหยียนจุ่นก็เปลี่ยนไป
ถึงเหยียนจุ่นจะไม่ได้พูดอะไรผิด แต่ในตอนนี้ คำพูดแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับการกรีดปากแผลของเผยหราน
เผยหรานยกยิ้มมุมปาก “นั่นสินะ”
โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะพลันสั่นครืด หลัวชิงซานส่งข้อความเสียงมา
เผยหรานกดฟังข้อความเสียง ทว่าเขาเอาแนบหูไม่ทัน คำพูดที่ส่งมาจึงดังออกทางลำโพงไปแล้วกว่าครึ่งประโยค* ทั้งหมดล้วนเป็นคำพูดไร้สาระฟังไม่ได้ศัพท์
ที่สำคัญคือเสียงด้านหลังของหลัวชิงซานยังมีเสียงของซูเนี่ยนแทรกมาด้วย ทุกเสียงเรียก ‘พี่’ ทั้งดูสนิทสนมทั้งหวานล้ำ ฟังดูแล้วเหมือนทั้งคู่จะอยู่ใกล้กันมาก
“ตอนนี้คืออะไรอีกล่ะ” เหยียนจุ่นเอ่ย “เด็กน้อยหาของเล่นไม่เจอ?”
คนที่ถูกนอกใจหลายคนล้วนชอบระบายเรื่องของตัวเองให้เพื่อนที่อยู่ข้างๆ ฟัง กระหายที่จะได้ยินเพื่อนช่วยแขวะและช่วยตัวเองเรียกร้องความเป็นธรรม
แต่ไม่ใช่กับเผยหราน เขาไม่ชอบเปิดแผลของตัวเองให้ใครดู เขาชินกับการทำความเข้าใจสถานการณ์และระบายออกมาคนเดียว
และในคำอุปมาของเหยียนจุ่น เขาก็คือของเล่นที่ว่า แม้ว่าเหยียนจุ่นอาจจะเผลอปากไว ถ้าเป็นตอนปกติเขาก็คงคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ยังไงเผยหรานก็รู้สึกต่อต้านเล็กน้อย
เขาถึงเพิ่งฉุกคิดขึ้นได้ว่าตนเองกับเหยียนจุ่นไม่ได้สนิทกันเลยสักนิด แม้แต่เพื่อนทั่วไปก็ยังไม่ถือว่าใช่ด้วยซ้ำ
“คงอย่างนั้น” เผยหรานเก็บโทรศัพท์และลุกขึ้นยืน “ดึกมากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อน แล้วคุยกันวันหลังนะ ขอบคุณที่คืนนี้นายช่วยฉันไว้”
เผยหรานไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ครั้นเจ้าของร้านยื่นใบเสร็จให้ก็ยัดใส่กระเป๋าเสื้อ
เขาผลักประตูร้านออกไป เพิ่งเดินได้สองก้าวก็ได้ยินเสียงกระดิ่งลมบนประตูร้านกาแฟดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นแขนของเขาก็ถูกใครบางคนดึงรั้ง
ฝ่ามือของเหยียนจุ่นร้อนมาก เผยหรานชะงักไปเพราะถูกเขาดึงแขน
“ขอโทษ” ใบหน้าของเหยียนจุ่นยังคงเรียบเฉยแต่กลับพูดด้วยความสำนึกผิด “ฉันพูดผิดไปแล้ว”
เผยหรานกะพริบตา ท่าทีของอีกฝ่ายทำเอาเขามึนงงเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ…”
เหยียนจุ่นล้วงลูกอมนมกระต่ายขาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อกำใหญ่ วางทั้งหมดนั้นลงบนฝ่ามือเผยหราน
“ให้หมดนี่เลย” เขากล่าว “อย่าโกรธเลยนะ”
เผยหรานกลับมาถึงหอพัก เอาลูกอมรสนมทั้งหมดในกระเป๋าออกมาวางข้างคอมพิวเตอร์
รูมเมตได้ยินเสียงก็หันมามอง เอ่ยกลั้วหัวเราะ “กระต่ายขาวตกต่ำจนขายแยกเม็ดแล้วเหรอ”
“เปล่า มีคนให้มา”
รูมเมตร้องอ๋อยาวเหยียด “หลัวชิงซานขี้งกซื้อให้นายแค่นี้เนี่ยนะ”
เผยหรานไม่ใช่พวกกระตือรือร้นอยากอวดแฟน ปกติเวลารูมเมตพูดถึงหลัวชิงซานก็กังวลว่าจะเอาแต่คุยเรื่องนี้จนยืดยาวหาทางลงไม่ได้ เขาจึงอืมๆ อาๆ ตอบอย่างขอไปทีทุกครั้ง
เขาหยิบชุดนอนเดินไปห้องอาบน้ำแล้วอธิบาย “ไม่ใช่เขา เพื่อนอีกคนนึงให้มา”
“งั้นเหรอ จริงสิ คืนนี้ฉันออกไปค้างข้างนอกนะ” รูมเมตยิ้มปากแทบจะฉีกถึงหู “วันนี้วันเกิดหลัวชิงซาน ฉันนึกว่านายจะไม่กลับมาซะอีก”
เผยหรานแค่นยิ้มไม่พูดอะไรอีก
เมื่ออาบน้ำเสร็จออกมารูมเมตของเขาก็ออกไปแล้ว เผยหรานนอนลงบนเตียงก่อนพบว่ามีแจ้งเตือนข้อความเด้งขึ้นเต็มหน้าจอ
หลัวชิงซานส่งข้อความเสียงให้เขานับไม่ถ้วน มีทั้งข้อความสั้นข้อความยาว ซ้ำยังมีสติ๊กเกอร์อีกหลายอัน
หลัวชิงซานเวลาเมาเหล้าจะไม่เป็นเหมือนคนอื่น คนอื่นๆ หัวถึงหมอนก็หลับ แต่เขากลับคึกขึ้นทุกที
เผยหรานเลื่อนหน้าจอผ่านๆ ไม่กดฟังข้อความเสียงสักอันเดียว
ไม่อยากได้ยินเสียงหลัวชิงซาน แล้วก็ไม่อยากได้ยินเสียงซูเนี่ยนด้วย คืนนี้เขายังอยากนอนหลับด้วยใจที่สงบนิ่งอยู่
เผยหรานกดออกจากช่องแชต กำลังจะกดปิดวีแชตก็เหลือบเห็นไอคอนเลข ‘1’ ตัวใหญ่ๆ ปรากฏอยู่ที่เมนูรายชื่อเพื่อน
[จุ่นเลอ* ขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อน ข้อความเพิ่มเติม : เหยียนจุ่น]
รอบตัวล้วนเป็นเพื่อนที่รู้จักกัน เผยหรานจึงไม่ได้สืบสาวว่าเขาเอาไอดีวีแชตของตนเองมาจากไหน กดยอมรับและถือโอกาสแก้ชื่อของเขาด้วย
เหยียนจุ่น [ข้อความเสียง]
หน้าจอโทรศัพท์ส่องแสงวาบ เผยหรานเม้มปากแล้วกดฟังข้อความเสียงสองวินาทีนี้
“อย่าโกรธเลย รีบนอนล่ะ”
เหยียนจุ่นเสียงทั้งทุ้มทั้งต่ำ แล้วยังมีเสียงน้ำแทรกมาด้วยเล็กน้อย เขาน่าจะกำลังอาบน้ำอยู่
จู่ๆ เผยหรานก็รู้สึกขบขัน ทั้งๆ ที่หลัวชิงซานเป็นคนนอกใจ แต่ทำไมถึงเป็นเหยียนจุ่นที่ยอมรับผิดอยู่ตลอด
จะว่าไป…จริงๆ แล้วเหยียนจุ่นก็ไม่ได้ทำอะไรผิด
เผยหราน ฉันไม่ได้โกรธ นายเองก็รีบนอนเถอะ
อีกด้านหนึ่งเหยียนจุ่นยืนอยู่ใต้ฝักบัวอาบน้ำ อ่านข้อความนี้ซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า
บทที่ 06
เมื่อหลัวชิงซานตื่น ท้องฟ้าเพิ่งจะส่องแสงสลัว
เขาหรี่ตาเหม่อมองความว่างเปล่าอยู่พักใหญ่ แขนยันที่นอนตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง ในหัวราวกับถูกท่อนไม้คนๆ กวนๆ อย่างแรง เขาปวดหัวตุบๆ จนหน้าตาบิดเบี้ยว
หลัวชิงซานมองไปรอบทิศ ก่อนพบว่าตนนอนอยู่ในห้องของโรงแรม เขาเปลือยท่อนบน ท่อนล่างสวมเพียงกางเกงใน บนตัวไม่ได้รู้สึกเหนียวเหนอะหนะจากอาการแฮงก์ คงเพราะมีคนช่วยเขาล้างตัวให้แล้ว
เสียงของตกพื้นเบาๆ ดังลอดออกมาจากห้องน้ำ หลัวชิงซานฉีกยิ้มอย่างยากลำบาก “ที่รัก ทำไรอยู่ ฉันปวดหัวมากเลย…แม่งเอ๊ย ไอ้ร้าน KTV เฮงซวยนั่นแม่งต้องขายเหล้าปลอมแน่ๆ”
หลัวชิงซานทึ้งผม ทันทีที่เลิกผ้าห่มออกก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากในห้องน้ำ
“พี่ ตื่นแล้วเหรอ ปวดหัวหรือเปล่า ให้ฉันรินน้ำให้มั้ย”
หลัวชิงซานนิ่งงัน ก่อนหันหน้าไปด้วยความอึ้ง “ทำไมถึงเป็นนาย”
ในมือซูเนี่ยนถือแก้วที่เพิ่งล้างเสร็จ “ไม่งั้นจะเป็นใครล่ะ”
“ที่ระ…เผยหรานล่ะ?”
“เขากลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ซูเนี่ยนยิ้ม “ฉันไปรินน้ำให้ก่อน พี่รีบลุกเถอะ บ่ายวันนี้มีเรียน”
หลัวชิงซานยกขาขึ้นนั่งชันเข่า เอาหัวกระแทกเข่าอยู่นานถึงนึกเรื่องเมื่อคืนขึ้นได้รางๆ
พอเขากลับจากห้องน้ำ เผยหรานก็ไม่อยู่ในห้องคาราโอเกะแล้ว เขาจะง้อยังไงก็ไม่ยอมกลับมา
ที่สำคัญคือ…
หลัวชิงซานอดไม่ได้ หันไปมองทางห้องน้ำอีกครั้ง ยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆ สองหน
บัดซบ เมื่อคืนเขาเหมือนจะจูบกับซูเนี่ยนเลย เหล้าปลอมเล่นฉันแล้ว
ในสายตาหลัวชิงซานเรื่องนี้เป็นแค่เหตุสุดวิสัยเท่านั้น เขาหงุดหงิดได้ครู่เดียวเดี๋ยวก็ลืมหมดสิ้น โทรศัพท์ที่ชาร์จแบตฯ ได้พักใหญ่ในที่สุดก็ส่องแสง เขารีบหยิบขึ้นมาดู
ทันทีที่เปิดวีแชต เขาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้…เมื่อคืนเขาส่งข้อความเสียงให้เผยหรานไปสามสิบกว่าข้อความ อย่างสั้นก็สองวินาที อย่างยาวก็สี่สิบห้าวินาทีเต็มๆ
เผยหรานต้องรำคาญเขาแน่ๆ
หลัวชิงซานนั่งขัดสมาธิพิมพ์ตัวอักษร
หลัวชิงซาน ฮ่าๆๆ ที่รักโดนข้อความของฉันกวนจนนอนไม่ได้หรือเปล่าน้า
หลัวชิงซาน ทำไมเมื่อคืนไม่ส่งฉันกลับโรงแรมล่ะ [สติ๊กเกอร์ตีพุงงอแง]
หลัวชิงซาน ใจร้ายอะ ส่งข้อความไปตั้งเยอะแต่นายไม่ตอบเลยสักครั้ง
ซูเนี่ยนยกแก้วน้ำเข้ามา หลัวชิงซานกระดกดื่มหนึ่งอึก “แต๊งนะ แล้วนี่ขานายเป็นไงบ้าง เมื่อคืนแบกฉันมาไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไร ดีขึ้นตั้งนานแล้ว” ซูเนี่ยนหัวเราะออกมา ตรงมุมปากยังมีลักยิ้มด้วย
หลัวชิงซานล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เหลือบมองโทรศัพท์อีกครั้ง ยังคงไม่มีข้อความตอบกลับมาเช่นเคย เขามุ่นคิ้วอย่างอดไม่ได้
ตอนที่หลัวชิงซานเปิดประตูห้องน้ำ ซูเนี่ยนก็ยืนอยู่ข้างๆ กำลังส่องกระจกจัดผมหน้าม้าของตัวเอง
หลัวชิงซานถาม “เมื่อคืนนี้นายไม่ได้กลับเหรอ แล้วนอนที่…”
คำพูดนั้นถูกเขากลืนกลับไปอย่างไม่เต็มใจ เพราะจู่ๆ ซูเนี่ยนก็ขยับมาประชิด ทั้งยังแหงนหน้าเข้ามาใกล้เขา
หลัวชิงซานรีบถอยกรูด “จะทำอะไร”
ซูเนี่ยนครุ่นคิดครู่หนึ่ง “มอร์นิ่งคิส?”
หลัวชิงซานเบิกตาเล็กน้อย สีหน้าจากตกตะลึงกลายเป็นตกใจ เนิ่นนานกว่าจะพูดออก “ซูเนี่ยน นี่นายยังเมาอยู่เหรอ”
โทรศัพท์ดังอยู่ในห้องกว่ายี่สิบวินาที คนที่อยู่ในผ้าห่มถึงได้มีความเคลื่อนไหว
เผยหรานลืมตาขึ้น ใช้เวลาหลายวินาทีกว่าจะดึงตัวเองออกจากห้วงฝันเมื่อครู่ได้
เขารีบรับโทรศัพท์ก่อนที่อีกฝ่ายจะตัดสาย ความง่วงงุนทำให้เขาส่งเสียงออกไปแค่หนึ่งเสียง “อือ”
“ที่รัก ฉันเอง…ยังนอนอยู่เหรอ อ้อ วันนี้ที่รักไม่มีเรียนสินะ” เสียงของหลัวชิงซานฟังดูกระปรี้กระเปร่ามาก “ตอนบ่ายฉันมีเรียน อยากกินอะไร เดี๋ยวฉันสั่งไปให้”
เผยหรานกล่าว “ไม่ต้อง”
“ต้องสิ ยังไงฉันก็จะเอาไปให้ อยากกินอะไร” หลัวชิงซานมองร้านค้ารอบๆ “ที่รักเห็นแชตฉันหรือยัง ทำไมถึงไม่ตอบเลยล่ะ เมื่อคืนนายก็ไม่ตอบ ใจร้ายมากนะ ไม่รักแฟนของนายสักนิดเลย…”
“หลัวชิงซาน” เผยหรานพูดขึ้นแทรก
“หืม?”
เผยหรานนิ่งเงียบอยู่สองวินาทีก่อนกล่าว “เอาเกี๊ยวน้ำมาให้ฉันสักชุดแล้วกัน ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณทำไม” หลัวชิงซานหลุดหัวเราะ “ฉันเอาข้าวไปให้นายก็เป็นบัญญัติสวรรค์* อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ…”
เผยหรานกดตัดสายโดยไม่อ้อมค้อม
เขาคลึงขมับ อดนึกถึงความฝันเมื่อคืนไม่ได้
มันเป็นฝันที่แสนพิลึกพิลั่น ในฝันเขากับหลัวชิงซานกำลังปีนเขา ระหว่างนั้นดินก็ถล่มลงมา เขาเข้าไปหลบในถ้ำ หันกลับมาอีกที หลัวชิงซานก็กลายเป็นเหยียนจุ่น
เหยียนจุ่นในความฝันหน้านิ่งเหมือนกับในความเป็นจริง พูดกับเขาว่าไม่ต้องกลัว จากนั้นพวกเขาก็อดทนจนถึงฟ้าสว่าง
บางทีอาจจะพูดอะไรอย่างอื่นด้วย เพียงแต่เขานึกไม่ออกแล้ว
เผยหรานล้างหน้าเสร็จ ประตูห้องก็ถูกเคาะพอดี
ทันทีที่เขาเปิดประตูออก หลัวชิงซานก็ชูถุงพลาสติกในมือขึ้นมา “เกี๊ยวกุ้ง เผ็ดน้อยใส่น้ำมันงา ชอบมั้ย”
เผยหรานที่กำลังเช็ดหน้าพลันชะงัก เขาหันกลับไปที่อ่างล้างหน้า “เข้ามานั่งสิ ฉันซักผ้าขนหนูเสร็จแล้วเดี๋ยวไป”
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลัวชิงซานก็ดึงเก้าอี้ของรูมเมตมานั่งข้างๆ เผยหราน เท้าคางมองเขากินข้าว
หลัวชิงซานชอบมองเวลาเผยหรานกินข้าวมาก ครอบครัวเผยหรานอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เมื่อก่อนต่อให้เล่นบาสมาทั้งช่วงบ่าย หิวจนท้องซูบติดแผ่นหลัง ท่าทางตอนกินข้าวของเขาก็ยังสะอาดสะอ้านสง่างาม มองแล้วเพลินตาสบายใจ
ดังนั้นตอนที่เผยหรานวางช้อนลงและพูดเรื่องเลิกกัน หลัวชิงซานจึงยังคงหรี่ตายิ้มตอบว่า “อืม”
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น รอยยิ้มของหลัวชิงซานก็นิ่งค้างอยู่บนใบหน้า ถามด้วยความไม่อยากเชื่อ “อะไรนะ”
“ฉันบอกว่า…” เผยหรานพูดออกมาอีกครั้ง “เราเลิกกันเถอะ”
“ทำไมล่ะ” หลัวชิงซานยิ้มไม่ออกอีกต่อไป เขาค่อยๆ เหยียดหลังตรง ลนลานเล็กน้อย “ที่รักล้อเล่นอยู่เหรอ”
“ฉันไม่ล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้”
ลูกกระเดือกหลัวชิงซานขยับขึ้นลง เนิ่นนานกว่าจะหาเสียงเจอ “ทำไมล่ะ ฉันทำอะไรผิดไปเหรอ ทำให้นายหงุดหงิดหรือเปล่า…เพราะว่าเมื่อคืนฉันไม่เชื่อฟังนาย ฉันดื่มเยอะไป? หรือเพราะฉันส่งข้อความรบกวนนายมากเกินไปเหรอ…”
หลัวชิงซานหางตาชำเลืองมองไปบนโต๊ะ “หรือว่าเกี๊ยวร้านนี้ไม่อร่อย?”
เผยหรานขมวดคิ้วด้วยความงงงวยเล็กน้อย “ฉันไม่โกรธเพราะเรื่องพวกนี้หรอก”
“ฉันรู้…ฉันรู้” หลัวชิงซานเลียริมฝีปากล่าง “เพราะอย่างนั้นฉันเลยหาสาเหตุที่นายโกรธไม่เจอเลย…”
“ฉันเห็น”
“หา?”
“ฉันเห็นแล้ว” เผยหรานเงียบนิ่งเป็นเวลาสั้นๆ “นายกับซูเนี่ยน ที่หน้าห้องน้ำ”
หลัวชิงซานกำลังจะถามว่าหน้าห้องน้ำมีอะไร ฉับพลันนั้นก็ราวกับมีฟ้าผ่าแสกหน้าจนขยับเขยื้อนไม่ได้
เผยหรานเก็บกล่องเกี๊ยว จากนั้นพูดต่อ “สามปีที่คบกัน นายให้นาฬิกาฉันหนึ่งเรือน กระเป๋าหนังสือสองสามใบ แล้วก็รองเท้าเจ็ดคู่…ชั้นจดไว้หมดแล้ว อีกสองสามวันฉันจะกลับบ้านไปเช็กให้ แล้วจะโอนคืนให้นายตามมูลค่าตอนนี้ อ้อ แล้วก็เกี๊ยวน้ำถ้วยนี้ราคาเท่าไหร่เหรอ ฉันโอนให้นายตอนนี้เลยแล้วกัน”
กระทั่งเผยหรานเปิดวีแชตเข้าเมนูโอนเงิน หลัวชิงซานถึงตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้
เขายื่นมือออกไปกุมข้อมือเผยหราน
“ไม่ใช่นะ…” หลัวชิงซานพยายามเรียบเรียงคำพูด แต่เขาก็ทำได้เพียงพูดออกมาอย่างไม่มีลำดับ “ไม่ใช่อย่างที่นายเห็นเลย ฟังฉันก่อนนะที่รัก…นายบอกว่าเมื่อคืน เมื่อคืนนายก็เห็นนี่…ฉันดื่มไปเยอะเลยมึนหัวนิดหน่อย…”
“เพราะงั้นก็เลยจูบกับคนอื่น” เผยหรานช่วยเขาพูดให้จบ
“ใช่…ไม่ ไม่ใช่” หลัวชิงซานรีบเอ่ย “เขาเข้ามาจูบฉันเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่มีอะไรกับเขาทั้งนั้น…”
เผยหรานกล่าว “ฉันถามหลินคังแล้ว เมื่อคืนพอนายกลับมาในห้องได้พักหนึ่งก็ยังทอยเต๋าเล่นกับพวกเขาอยู่”
หลัวชิงซานถูกเอ่ยขัด ได้แต่มองอีกฝ่ายเหลอหลาทำอะไรไม่ถูก
“ระหว่างนั้นนายถูกมอมเหล้าแล้วก็เมาจนโวยวายพูดไม่รู้เรื่อง แต่นั่นก็เป็นเรื่องหลังจากนั้น” เผยหรานบอกเล่าด้วยความสงบนิ่ง “ดังนั้นตอนที่นายจูบกับซูเนี่ยน นายไม่ได้ถึงขั้นเมาเละตัวเหลวเป็นโคลน นายยังมีแรงผลักเขาออก”
หลัวชิงซานแทบจะคลั่งแล้ว “นั่นเป็นเรื่องสุดวิสัย ฉันไม่คิดว่าเขาจะจูบฉัน ฉันยังไม่ทันตั้งตัวทุกอย่างก็จบแล้ว!”
เผยหรานเม้มปาก “โมเมนต์ของซูเนี่ยนมีแต่รูปของนาย”
“นั่นเขาคิดไปเอง ฉันไม่ได้ตอบรับคำสารภาพรักของเขาเลยสักนิด”
เผยหรานหลุบตาต่ำเมื่อได้ยินคำว่าสารภาพรัก
นี่หมายความว่าพอถูกสารภาพรักจากซูเนี่ยนแล้ว หลัวชิงซานไม่เพียงแต่ไม่ตีตัวออกหากจากอีกฝ่าย แต่ยังเชิญเขามาร่วมงานวันเกิดด้วย ซ้ำยังออกไปด้วยกันตามลำพังอีก
ไม่รู้ว่าเพราะตกใจกับเรื่องเมื่อคืนเกินไปหรือเปล่า ในใจเขาตอนนี้จึงกลับมาสงบกว่าเดิมมาก
“หลัวชิงซาน” เผยหรานถอนหายใจ “หลัวชิงซาน เลิกกันเถอะ”
ดวงตาของหลัวชิงซานแดงก่ำทันที
เขากัดฟัน เงียบเสียงเนิ่นนานก่อนจะพูด “ไม่ เผยหราน”
“นายจะเลิกกับฉันเพราะเรื่องเล็กแค่นี้ไม่ได้” หลัวชิงซานพึมพำ “ฉันเป็นเกย์เพราะนาย นายทำให้ฉันชอบผู้ชาย นายจะเลิกกับฉันไม่ได้”
แผ่นหลังเผยหรานแข็งค้าง
“เพื่อนาย เพื่อเข้ามหา’ลัยเดียวกับนาย ฉันเรียนเอาเป็นเอาตาย ปฏิเสธผู้หญิงมากมาย แล้วยังนิ้วหักเพื่อนายด้วย”
ภาพเหตุการณ์ตอนที่หลัวชิงซานเลือดเต็มมือผุดขึ้นมาในหัวเผยหราน สีหน้าของเขาซีดเผือดในทันที
หลังจากนั้นหลัวชิงซานยังพูดอะไรบางอย่างแต่เผยหรานไม่ได้ตั้งใจฟังอีกต่อไป เขาใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะดึงตัวเองออกมาจากภาพเลือดโชกนั้นได้
“เผยหราน…ฉันชอบนายจริงๆ” หลัวชิงซานกล่าว “ฉันรู้ เรื่องเมื่อคืนเป็นความผิดฉันเอง ฉันเมา นายอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับฉันเลยนะ…จากนี้ฉันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจะบล็อกซูเนี่ยน หลังจากนี้จะไม่แตะเหล้าอีก ให้อภัยฉันเถอะ นะ?”
เผยหรานมองเขาโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ
ในตอนที่หลัวชิงซานคิดว่าเขาจะใจอ่อน เผยหรานดึงสายตากลับโดยฉับพลัน แล้วมัดหูถุงพลาสติกตรงหน้าอย่างแน่นหนา
“ตอนนั้นที่นายช่วยออกหน้าไล่คนพวกนั้น ฉันรู้สึกซาบซึ้งมากจริงๆ” เผยหรานเอ่ยทีละคำทีละประโยคอย่างเนิบช้า “ฉันจะคืนค่ารักษาให้นายห้าเท่า โอเคมั้ย”
“หรือถ้าอนาคตมีเรื่องอะไรอยากให้ช่วยก็มาหาฉันได้เสมอ ที่ช่วยได้ฉันจะช่วยแน่นอน จะยืมเงินฉันก็ได้เหมือนกัน” เผยหรานน้ำเสียงอ่อนโยนมาก “เราสองคนเลิกกันเถอะ หลัวชิงซาน”
หลัวชิงซานซื้อเบียร์แพ็กใหญ่กลับหอ
ในตอนที่เขาเปิดกระป๋องที่สาม ในที่สุดรูมเมตของเขาก็หันสายตามาสนใจเขา
เหยียนจุ่นปิดหน้าต่างเกมพับจี ลุกขึ้นเอาของขวัญวางบนโต๊ะหลัวชิงซาน เอ่ยเสียงเรียบ “สุขสันต์วันเกิด ของขวัญย้อนหลัง”
“แต๊งนะ” หลัวชิงซานตอบรับเสียงห่อเหี่ยว หางตากวาดมองกล่องของขวัญ หูฟังยี่ห้อผลไม้ ราคาไม่ใช่ถูกๆ
เขาแปลกใจเล็กน้อย ยังไงเขากับเหยียนจุ่นก็ไม่ได้ถึงขั้นสนิทอะไรมากนัก ไม่นึกว่าคนคนนี้จะให้ของขวัญแพงขนาดนี้กับเขา
หลัวชิงซานกระดกเหล้าอีกอึก เขาเช็ดปาก พลันถามขึ้น “ได้ยินหลินคังบอกว่าเมื่อคืนนายกับเผยหรานออกไปด้วยกัน เขา…อารมณ์ไม่ดีหรือเปล่า ได้พูดอะไรกับนายบ้างมั้ย”
เหยียนจุ่นหยุดฝีเท้า “ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ”
หลัวชิงซานคิดว่าสมองเขาชักจะเลอะเลือนแล้ว เหยียนจุ่นกับเผยหรานแทบจะนับว่าเป็นคนแปลกหน้ากันด้วยซ้ำ และด้วยนิสัยของเผยหราน ไม่มีทางพูดอะไรกับเหยียนจุ่นแน่
“ช่างเถอะ ไม่มีอะไร” หลัวชิงซานเอนพิงด้านหลัง ถอนหายใจยาวเหยียดหนึ่งครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น”
หลัวชิงซานไม่ได้เฉลียวใจถึงความผิดปกติในประโยคแสดงความเป็นห่วงของรูมเมตเลย
“ฉันทะเลาะกับเผยหราน” หลัวชิงซานมุ่นหน้า “แล้วยังขอเลิกกับฉันด้วย…เวรเอ๊ย! ทั้งหมดนี่เป็นเพราะซูเนี่ยน!”
เหยียนจุ่นเลิกคิ้วเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็น เนิ่นนานกว่าจะพูดออกมา “ไม่เป็นไร แฟนคนต่อไปจะดีกว่านี้”
“ไม่มีคนต่อไป” หลัวชิงซานเอ่ยอย่างงุ่นง่าน “รอให้เผยหรานสงบอารมณ์ก่อน ฉันค่อยไปยอมรับผิดกับเขา”
เหยียนจุ่นไม่กล่าวอะไรอีก เขาหันกลับไปหน้าคอมพิวเตอร์ เปิดข้อความวีแชตที่เพิ่งได้รับหมาดๆ
ปู่จ้งเย่า ป๋า ไม่เล่นแล้วจริงอะ? ก็ได้ งั้นครั้งหน้ามาเล่นด้วยกันใหม่ พาฉันไต่แรงก์ทีนะ
ปู่จ้งเย่า ไม่สิ! ครั้งหน้านายออนแล้วเรียกฉันด้วย! ฉันจะสแตนด์บายทุกเวลา! ป๋า!
จุ่นเลอ เชิญฉัน ยังไม่ได้ออฟ
ปู่จ้งเย่า ???
ปู่จ้งเย่า ไหนป๋าว่าไม่เล่นแล้วไง เดี๋ยวฉันจะเชิญเดี๋ยวนี้แหละ
จุ่นเลอ อารมณ์ดี เดี๋ยวพาลุยสองตา
* ฟีเจอร์หนึ่งของวีแชต เมื่อกดเล่นข้อความเสียง หากผู้ใช้วางโทรศัพท์แนบหู ระบบจะปิดกั้นไม่ให้เสียงออกลำโพงโดยอัตโนมัติ และหากไม่ได้เอาโทรศัพท์แนบหู เสียงข้อความก็จะออกทางลำโพงปกติ
* จุ่นเลอ คือชื่อวีแชตของเหยียนจุ่น แปลว่าแม่นยำ เข้าเป้า
* บัญญัติสวรรค์ เปรียบถึงสิ่งที่เป็นความต้องการของพระเจ้า เป็นเรื่องสมควรตามกฎธรรมชาติหรือสิ่งที่ควรเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป…
ติดตามบทต่อไป ได้ในวันที่ 28 มี.ค. 66
Comments
comments
No tags for this post.