ทดลองอ่าน ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว บทที่ 7-9 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง ฉันชอบแฟนนายมานานแล้ว

ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)

แปลโดย : qMondae

ผลงานเรื่อง : 我喜欢你男朋友很久了 (Wo Xi Huan Ni Nan Peng You Hen jiu Le)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 07

ใกล้จะถึงเวลาเลิกคาบแล้ว เผยหรานปิดหนังสือเรียน ล้วงหน้ากากอนามัยออกจากกระเป๋า

“จะออกก่อนอีกแล้วเหรอ” รูมเมตถามเขา

เผยหรานพยักหน้า

รูมเมตเอ่ย “นายออกก่อนเลิกหลายวันแล้วนะ ถ้าไม่รู้คงนึกว่ามีคนมาดักรอนายหลังเลิก…”

เผยหรานยกยิ้มทว่าไม่เอ่ยอะไร รอจังหวะที่อาจารย์หันหน้าไปแล้วกอดกระเป๋าลอบออกไปทางประตูหลังห้อง

กระทั่งเดินออกห่างจากอาคารเรียนมาระยะหนึ่งแล้ว เผยหรานถึงผ่อนคลายลงได้

เขาพ่นลมหายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นข้อความเข้าหลายข้อความจริงๆ อย่างที่คิดไว้ ทั้งหมดนั้นล้วนส่งมาจากหลัวชิงซาน

เผยหรานเลื่อนอ่านประวัติการสนทนาช่วงหลายวันมานี้ของพวกเขาอย่างรวดเร็ว ขณะเหม่อลอยก็รู้สึกเหมือนกลับไปสมัยมัธยมปลายอีกครั้ง

 

หลัวชิงซาน เผยหราน ไปกินข้าวด้วยกันไหม

เผยหราน ไม่ล่ะ ฉันสั่งข้าวไว้แล้ว

หลัวชิงซาน โอเค นายสั่งร้านไหน ฉันจะสั่งแบบเดียวกับนาย

หลัวชิงซาน [ผู้ใช้ได้โทรวิดีโอ ไม่ได้รับสาย]

หลัวชิงซาน ที่รัก คิดถึงแล้ว

หลัวชิงซาน วันนี้ทั้งวันฟังอาจารย์สอนไม่รู้เรื่องเลย

หลัวชิงซาน ฉันลบซูเนี่ยนแล้ว นายมาค้นได้เลยทุกเวลา

หลัวชิงซาน กินมื้อเย็นด้วยกันไหม ฉันจะไปหานายที่ห้องเรียน

 

ตอนมัธยมปลาย หลัวชิงซานก็จีบเผยหรานแบบนี้เช่นกัน เขาขออาจารย์ย้ายที่มานั่งข้างเผยหราน ย้ายหอไปนอนเตียงข้างบนเผยหราน แม้แต่มื้อเที่ยงก็ยังต้องเกาะติดเผยหรานตลอด…อะไรทำนองนี้ จะไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป

เผยหรานปิดแชตพร้อมถือโอกาสนี้ยกเลิกการปักหมุดไว้ด้านบนสุดที่หลัวชิงซานเป็นคนเอาโทรศัพท์เขาไปตั้งค่าไว้

ตกดึก เมื่อหลัวชิงซานผลักประตูหอเข้าไป เหยียนจุ่นกำลังดูถ่ายทอดสดการแข่ง PUBG ระดับโลกอยู่

เขาสวมหูฟังแค่ฝั่งเดียว นั่งอ้าขาสองข้างอย่างสบายใจเฉิบ ดูใจลอยเล็กน้อย เสียงเปิดประตูไม่มีผลอะไรต่อเขาเลยสักนิด

เสียงตุบดังขึ้น หลัวชิงซานวางเบียร์กระป๋องแพ็กหนึ่งลงบนโต๊ะของเขาแล้วถามเหยียนจุ่น “ดื่มด้วยกันมั้ย”

กระป๋องเบียร์มีไอน้ำเกาะชื้นแฉะ ดูเหมือนเพิ่งออกมาจากตู้เย็นไม่นาน เหยียนจุ่นมองโต๊ะที่เปียกน้ำ ขมวดคิ้วเบาๆ หนึ่งที จากนั้นส่ายหน้า “ไม่ล่ะ”

ด้วยเหตุนี้หลัวชิงซานจึงได้แต่ซื้อเบียร์มอมตัวเองตามลำพัง

ดื่มได้ครึ่งทาง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะเรียกคนคนหนึ่งมาอยู่เป็นเพื่อนโดยไม่รู้ตัว พอโทรออกไปแล้วถึงรู้ตัวว่ามันไม่ถูกต้องจึงรีบตัดสายทิ้งทันที

กลางดึกในเวลาตีสอง เหยียนจุ่นถูกปลุกด้วยเสียงของรูมเมต

เขายกเปลือกตาขึ้นช้าๆ ในดวงตาดำขลับมีทั้งความง่วงและความหงุดหงิด

หลัวชิงซานเอ่ย “เผยหราน นายจะใจร้ายกับฉันแบบนี้จริงๆ เหรอ…”

เหยียนจุ่นตื่นเต็มตาทันที

ห้องนอนปิดไฟไปตั้งนานแล้ว หน้าจอโทรศัพท์ของหลัวชิงซานกลายเป็นแหล่งกำเนิดแสงเดียวที่มี

หลัวชิงซานพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าซึม “สามปี…เราคบกันมาสามปี นายต้องยอมทนรับความผิดของฉันสิ เผยหราน”

หลัวชิงซานพึมพำกับตัวเองคนเดียวหลายนาที เหยียนจุ่นฟังจนชักรำคาญ หยิบจุกอุดหูใต้หมอนขึ้นมาหมายจะอุดหูไว้ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงซ่าๆ สองหน

“…หลัวชิงซาน ดึกมากแล้ว”

ไม่นึกว่าหลัวชิงซานจะเปิดลำโพงอยู่ด้วย

เสียงของเผยหรานแหบพร่าแฝงความเหนื่อยล้าไว้อย่างเด่นชัด “มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากันโอเคมั้ย”

“ถ้ารอพรุ่งนี้นายก็ไม่สนใจฉันแล้ว” หลัวชิงซานกล่าว

เผยหรานขยุ้มผม ตื่นเต็มตาในที่สุด

หลัวชิงซานพูดไม่ปะติดปะต่อกันทั้งยังพูดติดอ่างนิดๆ ด้วย คงเมาอีกแล้ว

เผยหรานรู้สึกคอแห้ง เขาดื่มน้ำอึกหนึ่งก่อนพูดต่อ “หลัวชิงซาน ที่ฉันเลิกกับนาย…ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องนี้ทั้งหมด”

ปลายสายเงียบกริบ ไม่ตอบคำ

เผยหรานเอ่ยต่อ “ตอนนั้นพวกเราคุยกันแล้วว่าจะลองดู”

ในตอนนั้นหลัวชิงซานนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ผ้าพันแผลพันเต็มมือและแขน ทั้งคู่เพิ่งอายุสิบเจ็ดสิบแปด ต่างคนต่างก็ทนความเจ็บปวดไม่ได้

หลัวชิงซานเจ็บจนนิ่วหน้าเหยเกแต่ก็ยังหัวเราะร่าเย้าแหย่เขา ถามว่าเขาซาบซึ้งใจหรือเปล่า ให้เขามอบหัวใจให้ด้วยได้ไหม

เผยหรานนิ่งเงียบเนิ่นนาน จากนั้นกล่าวออกมา ‘งั้นเรามาลองดูก็ได้ หลัวชิงซาน’

เผยหรานใช้เวลาสามปี ถึงได้เข้าใจแล้วว่าการคบกันไปเดี๋ยวก็รักเองไม่ได้เกิดกับคนทุกคน

อย่างน้อยก็ในตอนนี้ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อหลัวชิงซานก็ยังไม่ได้ยิ่งใหญ่ถึงขั้นสามารถให้อภัยทุกอย่างได้

หลัวชิงซานยังคงเงียบ เผยหรานหลุบตาลง “ขอโทษ…”

“เขาหลับแล้ว” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากปลายสาย

เผยหรานชะงัก “อ่า”

เหยียนจุ่นโยนกระป๋องเบียร์เปล่าๆ บนโต๊ะลงถังขยะ “เขาดื่มไปนิดหน่อย ตอนนี้หลับแล้ว ฉันเหยียนจุ่น”

“…”

หมายความว่าที่เขาพูดเมื่อกี้ และคำพูดที่หลัวชิงซานพูดกับเขาเมื่อกี้ เหยียนจุ่นก็ได้ยินหมดเลยงั้นเหรอ

ความกระอักกระอ่วนอันน่าประหลาดแผ่ขยายขึ้นมาจากปลายเท้า เผยหรานกลืนน้ำลาย ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงเอ่ยว่า “เสียงดังรบกวนนายเหรอ”

“เปล่า” เหยียนจุ่นเอ่ยหน้าไม่เปลี่ยนสี “ฉันโต้รุ่ง”

เผยหรานร้อง “อ๋อ” เสียงเบาหวิว

จากนั้นก็ตกสู่ความเงียบงันเป็นเวลาสั้นๆ

“นอนเถอะ” เหยียนจุ่นพูดขึ้น “ครั้งหน้านอนแล้วก็อย่าลืมเปิดโหมดเงียบไว้”

“…โอเค”

หนึ่งวินาทีก่อนเผยหรานจะวางสาย เหยียนจุ่นรีบเอ่ยทิ้งท้าย “ฝันดี”

หลังจากวางสายคอลล์วีแชต เหยียนจุ่นหลุบตาลงก็เห็นรายการแชตโดยไม่ได้ตั้งใจ

แชตแรกคือเผยหราน แชตที่สองคือซูเนี่ยน

 

ซูเนี่ยน โทรหาฉันเหรอ สะดวกหรือเปล่า ฉันโทรกลับ…

 

เขามองไม่เห็นข้อความต่อจากนั้นแล้ว

เหยียนจุ่นฉุกนึกถึงคำพูดงึมงำของหลัวชิงซานเมื่อกี้ขึ้นได้ มีประโยคหนึ่งที่พูดว่า ‘ฉันบล็อกเขาแล้ว นายจะให้ฉันทำยังไงอีก’

ทันใดนั้นหลัวชิงซานที่นอนหน้าฟุบโต๊ะพลันพลิกหัวไปอีกฝั่ง ปากส่งเสียงเรียกงึมงำ “ที่รัก…”

เหยียนจุ่นคว้าเสื้อโค้ตสักตัวของหลัวชิงซานมาคลุมให้เขา “อย่าเรียกไปทั่ว”

หลัวชิงซานยังคงหลับตาพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว “หา?”

“พวกนายเลิกกันแล้ว” เหยียนจุ่นหมดความอดทนอย่างที่ไม่ค่อยเป็นนัก เอ่ยเตือนเขา “เขาไม่ใช่ที่รักของนาย”

อีกด้านหนึ่งเผยหรานนั่งอยู่บนเตียง จ้องหน้าจอโทรศัพท์แน่นิ่ง

เขาตัดสายไวเกินไปหรือเปล่า ดูเหมือนเหยียนจุ่นจะยังพูดไม่จบ

พอเจอเรื่องวุ่นวายพวกนี้เผยหรานก็หายง่วงไปตั้งนานแล้ว โชคดีที่สองสามวันนี้รูมเมตของเขาออกไปอยู่ข้างนอกหมด ในหอมีแค่เขาคนเดียว ไม่อย่างนั้นพอรับสายแล้วคงต้องวิ่งออกไปคุยที่ระเบียง

เขานั่งหน้าคอมพิวเตอร์ มองภาพร่างที่ยังไม่เสร็จและลังเลว่าควรจะวาดให้เสร็จเลยดีไหม

สุดท้ายความขี้เกียจก็สยบทุกอย่าง เผยหรานหยิบโทรศัพท์ปีนกลับขึ้นไปบนเตียง

เผยหรานนอนตะแคงเล่นโทรศัพท์ เลื่อนหน้าจอไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็เลื่อนเจอโมเมนต์ที่เพิ่งโพสต์เมื่อหนึ่งนาทีก่อน

 

‘เหยียนจุ่น รับจ้างเป็นเพื่อนเล่นเกม เล่นได้ทุกเกม พร้อมออนทุกเวลา’

 

เผยหรานแตะเข้าไปในโมเมนต์ของเหยียนจุ่น แต่กลับพบว่าเนื้อหาของโพสต์นี้ถูกลบไปในเสี้ยววินาที

พูดให้ถูกคือเหยียนจุ่นลบแล้วโพสต์ใหม่อีกรอบ…

 

‘เหยียนจุ่น รับจ้างเป็นเพื่อนเล่นเกม เล่นได้ทุกเกม พร้อมออนทุกเวลา อ้อนเป็น ทำเป็นทุกอย่าง เจ้านายคนไหนต้องการทักแชตส่วนตัวได้เลย จะไม่มีเงินกินข้าวแล้ว [ลิงก์เว็บไซต์]’

 

เผยหรานใช้เวลาสิบนาทีไถหน้าฟีดโมเมนต์ของวันนี้จนหมด สุดท้ายก็อดจิ้มเข้าไปในลิงก์นั้นไม่ได้

มันเป็นเว็บหาเพื่อนเล่นที่ได้มาตรฐาน ไอดีของเหยียนจุ่นเหมือนจะเป็นไอดีใหม่ จำนวนงานที่รับเป็นศูนย์ ชั่วโมงละยี่สิบไคว่* เป็นราคาต่ำที่สุดของเว็บไซต์

เผยหรานอ่านซ้ำไปซ้ำมาสองสามครั้ง สุดท้ายก็กดออเดอร์ไปสิบชั่วโมง จ่ายเงินเสร็จก็กดปิดหน้าเว็บทันที

เขากำลังเตรียมเปิดโหมดเงียบแล้วเข้านอน แต่ข้อความก็เด้งขึ้นมาก่อน

 

เหยียนจุ่น เจ้านาย

เหยียนจุ่น จะเล่นเมื่อไหร่

 

เผยหรานเบิกตากว้าง ใช้เวลาตอบสนองหลายวินาทีกว่าจะพิมพ์ตัวอักษรส่งไป

 

เผยหราน นายพูดถึงอะไร

เหยียนจุ่น นายออเดอร์ให้ฉันเล่นเป็นเพื่อน สิบชั่วโมง

เผยหราน …นายรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน

เหยียนจุ่น โพรไฟล์เป็นรูปเดียวกับวีแชตนาย

 

เผยหรานกุมขมับ เขาลืมเรื่องนี้ไปเลย

งั้นปัญหาก็เกิดแล้ว ถ้าหากสารภาพไปตามตรงว่าเขาแค่อยากสนับสนุนค่าข้าวเล็กๆ น้อยๆ ให้เหยียนจุ่น จะเป็นการไม่เคารพงานเขาหรือเปล่า

 

เหยียนจุ่น ?

เผยหราน อ่า วันนี้ดึกมากแล้ว เอาไว้ก่อนแล้วกันนะ

เหยียนจุ่น งั้นพรุ่งนี้?

เผยหราน ช่วงนี้…ต้องทำพาร์ตไทม์

เหยียนจุ่น อาทิตย์หน้ามอหยุดเจ็ดวัน เอาไว้ตอนนั้นฉันเล่นเป็นเพื่อนนายแล้วกัน

เหยียนจุ่น ติดค้างแล้วไม่ค่อยสบายใจ

 

พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว

 

เผยหราน โอเค

เผยหราน เมื่อกี้ฉันตัดสายเร็วไปหน่อย ไม่ทันฟังที่นายพูดตอนสุดท้าย ขอโทษด้วย

เหยียนจุ่น ไม่เป็นไร ไม่ได้พูดอะไร

เผยหราน โอเค จริงสิ รบกวนนายรินน้ำวางไว้ข้างหลัวชิงซานสักแก้วได้ไหม

เหยียนจุ่น ตอนนี้นายเป็นเจ้านายของฉัน

เผยหราน ?

เหยียนจุ่น นายจะให้ฉันจับเขาแหกปากแล้วกรอกน้ำให้ก็ยังได้

เผยหราน …