ทดลองอ่าน ตื่นมารับภารกิจพิชิตหัวใจคุณสามี เล่ม 2 บทที่ 50-53 #นิยายวาย

บทที่ 53

การจากไปก่อนวัยอันควร

“…” หมิงเยี่ยนถลึงตาใส่ลู่อวี๋หนึ่งที สั่งให้เขาเลิกเล่นมุกคำคล้องจองในเวลาแบบนี้ แล้วเอ่ยปลอบคุณชายรองหง “แค่เก่งกันคนละด้านเท่านั้นเองครับ”

พอถูกพี่เยี่ยนถลึงตาใส่ แถมพี่ใหญ่ท็อปโดเนตก็ไม่รับมุกเขา ลู่อวี๋เลยดึงมือกลับด้วยความขายหน้า “จริงสิ นายเป็นบุคคลผู้ทรงอิทธิพลแห่งวงการเว็บไซต์นิยายออนไลน์เลยนะ เป็นพี่ใหญ่ในหมู่พี่ใหญ่ พี่ชายนายไม่มีทางเข้าใจเรื่องนี้หรอก ตัวละครบางตัวเหมือนจะเป็นตัวประกอบ แต่ไม่แน่เรื่องถัดไปเขาอาจจะเป็นตัวเอกก็ได้ นายชอบเสิ่นอิง งั้นเดี๋ยวฉันกลับไปเขียนเรื่องแยกให้เขาแล้วกัน”

ขอแค่พี่ใหญ่ให้ค่าต้นฉบับเขามากพอ เขาก็ไม่ถือสาหากต้องเขียนเรื่องสั้นของเสิ่นอิงสักสองแสนตัวอักษร คิดซะว่าเป็นตอนพิเศษแบบจัดเต็มแล้วกัน

หงอู่หยางที่อารมณ์ห่อเหี่ยวได้ยินเขาพูดขึ้นมาแล้วเกิดปิ๊งไอเดีย “จริงสิ นายก็เอาอาอิงของพวกเรามาทำเป็นผู้ช่วยสมองอัจฉริยะ แค่นี้เขาก็ได้เป็นตัวเอกแล้วนี่!”

ลู่อวี๋ “…” ทำไมถึงเอาใจยากขนาดนี้นะ

ลู่อวี๋เอาเทคนิคการพูดที่เพิ่งเรียนรู้จากพี่เยี่ยนหมาดๆ มาใช้ “ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แค่ต้องศึกษาวิจัยนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าจะเอามาใส่แม่แบบแล้ววางขายได้เลยเหมือนเจ้าอื่น กว่าเราจะผลิตรุ่นหนึ่งออกมาได้ต้องใช้ทุนสูงมาก ต้องมั่นใจก่อนว่ากระแสของเสิ่นอิงมากพอจะคืนทุนค่าสร้างผู้ช่วยสมองอัจฉริยะได้ ถึงจะ…”

“คืนทุนอะไร” พี่ใหญ่โบกมือปัดอย่างความอดทนต่ำ “ฉันให้เงินลงทุนนาย ฉันเป็นคนออกเงินเอง”

ลู่อวี๋กัดฟัน “ไอ้เวร นายคิดว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรตามใจตัวเองก็ได้งั้นเหรอ”

พี่ใหญ่รับมุกนี้อย่างราบรื่น “ขอโทษที มีเงินแล้วจะทำอะไรตามใจตัวเองก็ได้จริงๆ”

พี่ใหญ่เมื่อมีความหวังใหม่แล้ว ความห่อเหี่ยวก็ถูกชะล้างไปหมด ตัดสินใจแล้วว่าเดือนนี้จะเริ่มทำงานที่เฉินอวี๋เทคโนโลยี เนื้อหางานคือตรวจสอบความเป็นไปได้ในการลงทุนโปรเจ็กต์ ภาษาชาวบ้านคือว่างงานไม่มีอะไรทำเลยมานั่งดูชาวบ้านทำงาน

ลู่อวี๋พยายามปฏิเสธ บอกว่าบริษัทของเรางานยุ่งมาก

พี่ใหญ่โบกมือปัด บอกว่าตัวเองจะจ่ายค่าเข้าทำงาน ไม่ต้องเป็นห่วง

ลู่อวี๋ซุกหน้ากับแผ่นหลังหมิงเยี่ยนอย่างรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม “ผมเกลียดพวกคนรวย”

เหล่าหยางที่เดินผ่านมากลับมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น “คนเขาเป็นฝ่ายให้เงินนายนะ มีอะไรที่นายต้องไม่พอใจ”

ไลฟ์รอบบ่าย เหล่าหยางนั่งดูไลฟ์อยู่ตรงหน้าจอขนาดยักษ์ ยังมีคุณชายหงที่กดส่งของขวัญให้ลู่อวี๋อยู่เนืองๆ เหล่าหยางลูบหัวล้านเลี่ยนของตัวเอง “…ฉันเกลียดพวกคนรวย”

ถึงพี่ใหญ่จะทำตามใจตัวเองแต่ก็รักษาคำพูด บอกว่าเงินหนึ่งล้านค่าส่งของขวัญนั้นให้เขาเล่นได้หนึ่งรอบ พอตกบ่ายเขาก็ไม่ได้ตามลู่อวี๋เข้าเครื่องจำลองจริงๆ เพียงแค่นั่งเล่นกับเหล่าหยางอยู่ในห้องสังเกตการณ์

ด้านลู่อวี๋กับหมิงเยี่ยนนั้นก็ทำงานของตัวเองต่อ

เสิ่นอิงพาฮวาเหวินหย่วนไปรับสมัครซิ่วไฉ* จำนวนหนึ่ง ฝึกให้พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่พื้นฐานไว้ดูแลพื้นที่ใหม่ที่ยึดมา ในหมู่ซิ่วไฉมีคนผู้หนึ่งนามโจวเฉิงอวี้ที่จะถูกเสิ่นอิงเรียกตัวฝากฝังให้ทำงานสำคัญเป็นพิเศษ

“วันหน้าเขาจะเป็นบัณฑิตผู้ลือนาม หลังจากราชสำนักล่มสลาย เขาจัดตั้งกองกำลังชาวบ้านขึ้นต่อต้านพวกต๋าจื่อ ป้องกันอำเภอเฟิงเซี่ยนเป็นเวลาหนึ่งปีกว่าอย่างกล้าหาญ จนสุดท้ายเมื่อเจียงโจวแตก โจวเฉิงอวี้จึงสู้รบกับพวกต๋าจื่อจนตัวตาย” เสิ่นอิงชี้แจงสาเหตุที่ตนวางแผนเช่นนี้กับฮวาเหวินหย่วน

ฮวาเหวินหย่วนพยักหน้า “เป็นผู้มีความสามารถคนหนึ่ง”

วิธีการป้องกันเมืองของคนผู้นี้ก็น่าสนใจ อาศัยข้อได้เปรียบทางชัยภูมิของอำเภอเฟิงเซี่ยน เมื่อพวกต๋าจื่อมาถึงก็รีบเก็บเสบียงอาหารหนี แม้แต่ข้าวเม็ดเดียวก็ไม่เหลือ รอจนพวกนั้นไปแล้วจึงค่อยกลับมาทำนาต่อ

“แล้วชาติที่แล้วคุณชายตายอย่างไรหรือ” ฮวาเหวินหย่วนอยากจะแสดงความเคารพต่อจ้วงหยวนเสิ่น แต่สะกดความใคร่รู้ไว้ไม่อยู่

เสิ่นอิงยืนมือไพล่หลังอยู่บนเนินดิน มองที่นาดีเขียวชอุ่มผืนใหญ่ ดวงตาพลันเป็นประกาย ชี้ไปยังที่หนึ่ง “ท่านแม่ทัพ กระต่าย!”

ฮวาเหวินหย่วนง้างธนูโดยไม่แม้แต่จะคิด หนึ่งลูกศรพุ่งปักกระต่ายสีเทาที่ซุกซ่อนอยู่ในพงหญ้าคาพื้น

พลทหารผู้ติดตามรีบวิ่งเข้าไป พร้อมกับเก็บลูกธนูกลับมา

ฮวาเหวินหย่วนเช็ดหัวลูกธนูแล้วโยนกลับเข้าไปในกระบอกลูกธนู ยื่นกระต่ายที่ยังดิ้นพราดตัวนั้นให้กับคุณชายเสิ่น

“วันนี้มีเนื้อกินแล้ว” เสิ่นอิงหิ้วหูกระต่าย ยิ้มตาหยี ตอนนี้พวกเขาเพิ่งจะเริ่มปูทางเสริมสร้างบารมี ขาดทั้งเงินทองและเสบียงอาหาร เหล่ากุนซือคนใหญ่คนโตในกองทัพใช่ว่าจะได้กินเนื้อทุกวัน

ในตอนที่ฮวาเหวินหย่วนนึกว่าเสิ่นอิงจะไม่ตอบคำถามแล้ว เสิ่นจื่อสยาที่ได้กระต่ายก็เอ่ยปากพูดเสียงเนิบช้า “ยามนั้นข้าได้รับมอบหมายในช่วงเวลาคับขัน ได้เป็นผู้ตรวจการเซียงหนาน มหาราชครูพาองค์ชายน้อยพระองค์หนึ่งหลบหนี ข้าคอยสกัดกั้นอยู่ด้านหลัง”

เขาป้องกันเมืองนั้นได้เจ็ดสิบสองวัน เมื่อป้องกันต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาก็ชักกระบี่เชือดคอตนเอง

“ยามนั้นขุนนางบุ๋นหลายคนล้วนตายเช่นนี้ มิใช่เรื่องแปลกอันใดเลย” เสิ่นอิงเอ่ยเย้ยหยัน “เทียบกับท่านแม่ทัพมิได้ หนึ่งคนหนึ่งม้าเปิดประตูเมืองฆ่าฟันศัตรู”

ฮวาเหวินหย่วนได้ฟังแล้วกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขากระแอมเบาๆ “เช่นนั้นองค์ชายน้อยเล่า”

เสิ่นอิงส่ายหน้าเงียบๆ

ตอนนั้นเขาเฝ้าปกป้องเซียงหนานอยู่ที่แนวหน้าตลอด มหาราชครูย่อมส่งข่าวคราวให้เขาไม่ได้ ได้ยินว่าองค์ชายน้อยสิ้นชีพไประหว่างทาง จากนั้นมีการตั้งราชสำนักเล็กๆ ทางฝั่งใต้สุด ไม่รู้ว่าเป็นองค์ชายพระองค์ใด แต่คงยื้ออยู่ได้แค่ไม่กี่วัน

ราชวงศ์โจวหมดสิ้นบุญวาสนา ใครก็ช่วยไม่ได้แล้ว

“พวกต๋าจื่ออ้างว่าเลื่อมใสในตัวข้า ตราบใดที่ข้ายอมแพ้ก็จะมิเข่นฆ่าชาวบ้าน ด้วยเหตุนั้นข้าจึงยอมแพ้” เสิ่นอิงหัวเราะเยาะหยันตัวเอง “แต่ข้าก็ตาย ไม่มีใครรู้ได้ว่าคนป่าเถื่อนกลุ่มนั้นจะรักษาคำพูดหรือไม่ แต่ไรมาอัจฉริยะมักจากไปก่อนวัยอันควร ข้ายังไม่ทันสามสิบก็ตายตกไป นับว่าตรงกับกฎสวรรค์แล้ว”

หากคนอื่นพูดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะคงน่าขันเล็กน้อย แต่เมื่อเสิ่นจื่อสยาพูดกลับทำให้ฮวาเหวินหย่วนรู้สึกเศร้าสลด

ฮวาเหวินหย่วนถอนหายใจ ชี้ไปยังทหารกับแม่ทัพที่เขาฝึกฝนซึ่งอยู่ไกลๆ “จากนี้พวกเราจะมีกองทัพที่แข็งแกร่ง และจะไม่ตกต่ำไปสู่จุดนั้นอีก ช้าเร็วอย่างไรพวกต๋าจื่อก็จะต้องถูกขับออกไป คุณชายสามารถมีชีวิตยืนยาวได้เป็นแน่”

เสิ่นอิงยิ้มพลางมองเขา “ความจริงแล้วข้าสามารถปกป้องเมืองได้เพียงเจ็ดสิบเอ็ดวันเท่านั้น แค่อยากให้เลขอยู่ในฤกษ์ดี จึงอดทนจนถึงยามจื่อ* ของวันที่เจ็ดสิบสองจึงค่อยเชือดคอตัวเอง หากวันหน้าข้าทำสิ่งผิดพลาดใหญ่หลวง ท่านแม่ทัพต้องการประหารข้า ก็อย่าลืมเลือกฤกษ์ดีๆ ให้ข้าด้วยล่ะ มิเช่นนั้นข้าจะกลายเป็นผีร้ายกลับมานั่งนับเลขข้างหูท่าน”

กระต่ายสีเทาในมือถีบขาสองทีแล้วขาดใจตายในที่สุด

ฮวาเหวินหย่วนเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนปิดฝากระบอกลูกธนู “คุณชายจะต้องมีชีวิตยืนยาวเป็นแน่ หนึ่งศตวรรษข้างหน้าจะจัดงานศพใหญ่โตเก้าวันเก้าคืนให้สมเกียรติของท่าน”

เสิ่นอิงหัวเราะเบาๆ หิ้วกระต่ายตัวนั้นไปหาพ่อครัว

“ฮืออออ อาอิง หม่าม้าจะไม่ปล่อยให้หนูตาย” หงอู่หยางนั่งอยู่หน้าหน้าจอยักษ์ กินหมาล่าหัวกระต่ายพลางเช็ดน้ำตา

ไลฟ์จบลง พี่ใหญ่ท็อปโดเนตตอกบัตรเลิกงานอย่างอิ่มเอมใจ ก่อนบอกว่าพรุ่งนี้ตนจะมาอีก

ลู่อวี๋รีบเข้าไปบอก “พรุ่งนี้มะรืนนี้หยุดพักผ่อน วันจันทร์ค่อยมาเถอะ”

พี่ใหญ่เบิกตากว้างอย่างตะลึงงัน “หยุดพักผ่อน? สตรีมกำลังมีกระแสเลยนะ นายจะพักผ่อนได้ยังไง”

ตามกฎเกณฑ์การไลฟ์สตรีมรายการวาไรตี้แล้วต้องไลฟ์ต่อเนื่องไม่หยุดถึงจะสามารถตรึงผู้ชมไว้ได้ แถมช่วงวันเสาร์อาทิตย์จะมีเอ็นเกจเมนต์เยอะที่สุด แต่หมอนี่กลับจะหยุดไลฟ์เนี่ยนะ

ลู่อวี๋แบมือ “พวกเราเป็นบริษัทเทคโนโลยี ไม่ใช่บริษัทเอ็นเตอร์เทนเมนต์ พนักงานก็ต้องใช้วันหยุดสุดสัปดาห์เหมือนกัน”

ถึงการยอมปล่อยเอ็นเกจเมนต์ตรงนั้นไปจะน่าเสียดาย แต่เรื่องแบบนี้จะเริ่มเกิดขึ้นในบริษัทเขาไม่ได้ ถ้าหากเริ่มระบบการทำงานแบบต่อเนื่องไม่รู้จบขึ้นมา อนาคตข้างหน้าการพัฒนาสินค้าใหม่ทุกชิ้นก็จะต้องทำงานด้วยระบบนี้ แบบนั้นจะต่างอะไรกับบริษัทใหญ่ๆ ที่เอารัดเอาเปรียบเหล่าหยางล่ะ

อีกอย่างนั่นไม่ถึงกับเป็นการยอมปล่อยเอ็นเกจเมนต์ไปเสียทั้งหมด ถ้าดูติดต่อกันเยอะเกินไปผู้ชมจะรู้สึกล้า วันเสาร์อาทิตย์ปาเจียววิดีโอจะปล่อยคลิปวิดีโอรายการวาไรตี้เวอร์ชั่นตัดต่อแล้วออกมา ถือว่าได้ชดเชยให้คนที่ไม่มีเวลาดูไลฟ์ในสัปดาห์นี้ได้ดูพอดี

คุณชายหงพยักหน้าอย่างไม่เห็นด้วยนัก

“อีกอย่าง” ลู่อวี๋เปลี่ยนหัวข้อฉับพลัน “ฉันยังต้องไปเดตกับพี่เยี่ยนอีก”

คุณชายหงมองเขาอย่างเหลือเชื่อ เหล่าหยางเดินเข้ามาตบไหล่พี่ใหญ่ปุๆ “เขาก็เป็นงี้แหละ เดี๋ยวก็ชิน”

พี่ใหญ่ฮึดฮัดให้กับความไม่ยุติธรรม กอดอกไม่ยอมแพ้ “น่ารังเกียจ มีเมียแล้วยิ่งใหญ่นักหรือไง”

หยางเฉินคล้อยตาม วางแขนข้างหนึ่งไว้บนไหล่พี่ใหญ่ “นั่นสิ มีเมียแล้วยิ่งใหญ่นักเหรอ”

ตอนนั้นเองหมิงเยี่ยนก็ขับรถมาจอดหน้าประตูบริษัท “ขึ้นรถ กลับบ้าน”

“มาแล้ว!” ลู่อวี๋วิ่งดุกดิกไปทางนั้น แล้วไม่ลืมหันกลับไปกล่าว “โทษทีนะ มีเมียนี่แหละยิ่งใหญ่ที่สุด!”

* ซิ่วไฉ เป็นคำเรียกผู้ที่ผ่านการสอบขุนนางในระดับย่วนซื่อ

* ยามจื่อ คือช่วงเวลา 23.00 น. ถึง 01.00 น.

โปรดติดตามตอนต่อไป…