ทดลองอ่าน ตื่นมารับภารกิจพิชิตหัวใจคุณสามี เล่ม 1 บทที่ 9-10 #นิยายวาย

บทที่ 10

ราชันเงือก

ลู่อวี๋เข้าไปนอนในแคปซูลเกมมิ่ง มองซ้ายแลขวาด้วยความสนอกสนใจ

ภายในแคปซูลเกมมิ่งมีองค์ประกอบคล้ายๆ เก้าอี้นวด มีวัสดุพิเศษที่เหมือนจะเป็นโฟมแข็ง สามารถโอบล้อมคนได้ทั้งตัว

เกมโฮโลแกรมในปัจจุบันนี้อาศัยการเชื่อมต่อผ่านชิปสมองอัจฉริยะที่ฝังอยู่ในสมอง แต่เพื่อความปลอดภัยเป็นสำคัญ ชิปนี้จะไม่สามารถถ่ายทอดประสาทสัมผัสทั้งห้าได้โดยตรง ดังนั้นจึงต้องพึ่งแคปซูลเกมมิ่งกับหมวกกันน็อกมาช่วยเสริมการรับรู้ภายนอก

“ทำไมเลือกโลกของตงตงล่ะ” หมิงเยี่ยนที่อยู่ข้างๆ ถามเหล่าหยางที่กำลังตรวจสอบอุปกรณ์เบาๆ

“แค่เข้าไปดูเฉยๆ ไม่มีการสำรวจลงลึก” เหล่าหยางเอ่ยปลอบหมิงเยี่ยนแล้วหันไปล็อกเข็มขัดนิรภัยให้ลู่อวี๋

ลู่อวี๋เห็นหมิงเยี่ยนกำลังปรับลมหายใจ เผยอาการตื่นเต้นออกมาชัดเจน จึงเกาะแคปซูลเกมมิ่งตะโกนบอกเขา “ไม่ต้องกลัว สามีจะปกป้องพี่เอง”

หมิงเยี่ยนลืมตาขึ้นมองศีรษะทุยกับสองอุ้งมือที่โผล่ออกมาจากขอบค็อกพิทแคปซูล อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น แล้วรีบปั้นหน้าตึงอย่างรวดเร็ว “พูดเพ้อเจ้ออะไร รีบนั่งลง เดี๋ยวจะเริ่มแล้ว”

พอถูกลู่เสี่ยวอวี๋ปั่นป่วน ความตื่นเต้นก็หายไป เขาแค่มีปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติกับมันนิดหน่อยเพราะมาตรการความปลอดภัยของแคปซูลเกมมิ่งเหมือนกับรถไฟเหาะเกินไป

หยางเฉินเห็นพวกเขาสองคนแล้วก็แสยะยิ้มด้วยความหมั่นไส้ ดึงสายรัดลู่อวี๋สุดแรง

“เชี่ยเอ๊ย พนักงานดูแลความปลอดภัยที่นี่เป็นอะไรของมัน คิดจะลอบฆ่าลูกค้าเหรอ ฉันจะฟ้องร้องนาย” ลู่อวี๋ยกเท้าขึ้นถีบเขา

เหล่าหยางเอี้ยวตัวหลบ “ว้าย ถีบก็ไม่โดน”

ไม่รอให้ลู่อวี๋ออกอีกกระบวนท่า ฝากระจกของแคปซูลเกมมิ่งก็พับลง เสียงแจ้งเตือนของเครื่องยนต์พลันดังขึ้น

“ระดับออกซิเจนและระดับอุณหภูมิภายในเครื่องปกติ หากเกิดสถานการณ์ฉุกเฉิน กรุณากดปุ่มสีแดงทางซ้ายมือเพื่อบังคับเปิดฝาแคปซูล”

ลู่อวี๋ล็อกหน้ากากตัดแสงของหมวกกันน็อก หลังจากเสียงแจ้งเตือน ‘ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด’ ดังขึ้นสามครั้ง ภาพตรงหน้าก็พลันเกิดความเปลี่ยนแปลง

ในความมืดสนิทที่ยื่นมือออกไปมองไม่เห็นนิ้ว ปรากฏตัวอักษรฟอนต์ Simsun ตัวใหญ่ๆ

‘เงือกจอมราชัน’ บทที่ 1250 ตอนพิเศษ เยือนเมืองเก่าอีกครั้ง’

จากนั้นไฟก็ค่อยๆ สว่างขึ้นมาเหมือนในโรงหนัง แสงเรืองรองส่องสว่างในห้องล็อบบี้

“หน้าต้อนรับเข้าสู่โลกมันลวกเกินไปแล้วเฟ้ย อย่างกับดึงข้อมูลจากหน้าเว็บนิยายมาโต้งๆ อย่างนั้นแหละ” ลู่อวี๋เห็นแล้วมุมปากกระตุก มันไม่ดึงดูดเลยสักนิด ไม่เหมือนกับภาพที่เขาคิดไว้เลย แถมทำไมถึงมาโผล่ตอนที่พันสองร้อยห้าสิบเลยล่ะ

“อันนี้เอามาใช้ทดสอบน่ะ เอาตอนพิเศษมาใช้สองสามตอน” เสียงของเหล่าหยางดังขึ้นในห้องล็อบบี้ ไม่นานนักเหล่าหยางที่ถูกสร้างขึ้นด้วยระบบจำลองก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าลู่อวี๋ “ข้อมูลของตงตงตั้งค่าไว้สมบูรณ์แล้ว ไม่ต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้นอีก”

ขณะกำลังพูด ฝั่งหมิงเยี่ยนกับจ้าวเยียนชิงก็เข้ามาแล้วเช่นกัน ลู่อวี๋รีบเดินเข้าไปอยู่ข้างๆ หมิงเยี่ยนแล้วเดินวนรอบเขาหนึ่งที “ดูดีจริงๆ”

ตัวละครที่ระบบสร้างขึ้นมาใหม่จะเหมือนร่างจริงของผู้ใช้งานแปดในสิบส่วน เพียงแต่จะค่อนข้างเหมือนตัวละครในการ์ตูนแอนิเมชั่นสามมิติมากกว่า มีความแตกต่างจากคนจริงๆ ในระดับหนึ่ง องคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าของหมิงเยี่ยนมีมิติแต่เดิมอยู่แล้ว หลังจากสร้างโมเดลขึ้นใหม่ก็ยังคงเห็นชัดเจนกว่าเดิม อย่างกับตัวละครที่นักวาดตัวละครในเกมระดับสูงวาดออกมาเลย งดงามจนน่าเหลือเชื่อ

หมิงเยี่ยนเองก็เงยหน้าขึ้นมองลู่อวี๋ แล้วก็เห็นเขาวนมาซ้ายย้ายไปขวาอยู่รอบตัวเองอย่างกับ NPC* จึงคว้าข้อมือเขาอย่างหน่ายใจ “ยืนดีๆ จะเริ่มแล้ว”

ลู่อวี๋ในระบบไม่มีขอบตาที่ดำคล้ำแล้ว เนื้อแก้มที่ห้อยนิดๆ ก็กลับมาเต่งตึง กอปรกับดวงตามีชีวิตชีวาคู่นั้นของเขา เป็นใบหน้าของเขาในวัยสิบแปดจริงๆ เมื่ออยู่กับลู่เสี่ยวอวี๋ในวัยสิบแปด หมิงเยี่ยนก็มักจะมีน้ำอดน้ำทนเพิ่มขึ้นมา

ประธานจ้าวกำลังตื่นตาตื่นใจกับร่างโมเดลใหม่ของตัวเอง ฝั่งเหล่าหยางก็เลือกให้ระบบสวมวิกให้เสร็จแล้ว เขาตะโกน “ออกเดินทาง!”

ภาพตรงหน้าของทุกคนเป็นลายพร้อย จากนั้นก็มายืนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของเมืองหนึ่ง

ท้องฟ้าหม่นหมองไม่เห็นนกโบยบิน เมืองหลวงในยุคปัจจุบันที่มีตึกตั้งสูงตระหง่านเหมือนป่าประดุจภาพเก่าสีซีดเหลือง ทับด้วยฟิลเตอร์สีเหลืองแห้งแล้ง ตึกสูงที่ถล่มไปแล้วเกินครึ่ง ตามท้องถนนและร้านค้าไม่เห็นเงามนุษย์ มีเพียงทะเลสาบเทียมข้างๆ เท่านั้นที่ใสจนเห็นก้นทะเลสาบ ระลอกคลื่นกระเพื่อม บ่งบอกถึงความมีชีวิต

ลู่อวี๋เองก็ไม่รู้ว่ากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร ตอนเขาข้ามเวลามาก็ยังเขียน ‘เงือกจอมราชัน’ ไม่จบ ย่อมไม่รู้เนื้อเรื่องในส่วนตอนพิเศษ แต่ในเมื่อเป็นโลกของลู่ตงตงก็ย่อมไม่มีทางสงบสุขแน่นอน เขายื่นมือโอบแผ่นหลังของหมิงเยี่ยนแบบเว้นระยะห่าง มองซ้ายแลขวา “ระวัง…”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง ผืนแผ่นดินก็ส่งเสียงครืนๆ แล้วพลันแยกตัว พื้นสั่นไหวภูเขาสะเทือน สัตว์ประหลาดสี่ตาแปดขาตัวหนึ่งพุ่งตัวออกมาจากรอยแยก กระโจนเข้าใส่เหล่าหยางกับประธานจ้าว

“เชี่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ…” หยางเฉินสบถคำหยาบเสียไม่เป็นภาษา ส่วนประธานจ้าวตกใจจนหน้าซีดเผือด ตัวแข็งค้าง

ลู่อวี๋กระโดดไกลเข้าไปหา อ้าแขนสองข้างกดตัวทั้งสองล้มลง แล้วถึงหลบพ้นก้ามของสัตว์ประหลาดที่ยื่นเข้ามาได้อย่างหวุดหวิด ก้ามอันแหลมคมของมันแทงเข้าไปในพื้นโคลนลึกถึงสองเมตร ถ้าโดนประธานจ้าวขึ้นมา เขามีหวังได้เด้งออกจากเกมทันทีแน่

“พวกนายมีไหวพริบกันหน่อยสิ” ลู่อวี๋ตะโกนเตือนสติทั้งสอง ไม่แม้แต่จะช่วยดึงผู้ลงทุนผู้สูงส่งให้ลุกขึ้นมา พอตัวเองลุกขึ้นได้ก็วิ่งไปทางหมิงเยี่ยนด้วยกลัวว่าสัตว์ประหลาดจะย้อนกลับมาทำร้ายอีกฝ่าย

หยางเฉินกลิ้งขลุกๆ คลานลุกขึ้น แล้วก็ดึงตัวประธานจ้าววิ่งไปทางฝั่งหมิงเยี่ยนด้วย

“อย่าวิ่งไปทั่ว” จ้าวเยียนชิงหลบไม่ทัน ถูกเหล่าหยางลากคอวิ่งไปตลอดทาง

“ต้องตามติดพวกเขาสองคนไว้ พวกเราไม่มีอาวุธ!” หยางเฉินวิ่งพลางพูด

ลู่อวี๋วิ่งมาถึงตัวหมิงเยี่ยนได้แล้วก็เอามือยันเข่าหอบหายใจรัวๆ “เชี่ยเอ๊ย ร่างกายนี้ปวกเปียกเกินไปแล้ว วิ่งแค่สองก้าวก็หอบกิน…”

พูดยังไม่ทันจบประโยคสัตว์ประหลาดก็พลันหันกลับมาส่งเสียงกรีดร้องหวีดแหลม แล้วพ่นลูกไฟสูงเสียดฟ้ามาทางพวกเขา

“อ๊ากกกก!” เหล่าหยางกับประธานจ้าวรีบสาวเท้ากระโจนไปที่ขาหมิงเยี่ยน

หมิงเยี่ยนยกแขนขึ้น ฝ่ามือขวาปรากฏแสงเรืองรอง แล้วจู่ๆ ดินสอสีขาวนวลใสดุจหยกแท่งหนึ่งก็โผล่ขึ้นมา เขารังสรรค์ผลงานกลางอากาศอย่างไม่ชินมือนัก วาดกำแพงโปร่งใสออกมาอย่างรวดเร็ว

ตู้ม! ลูกไฟชนเข้ากับกำแพง ไม่อาจเล็ดลอดเข้ามาได้

สัตว์ประหลาดส่งเสียงร้องอย่างไม่ยอมแพ้ มันพ่นลูกไฟออกมาลูกใหญ่กว่าเดิม

“เจ้านี่โง่นิดหน่อย มันอ้อมไม่เป็น” เหล่าหยางหมอบลงพื้น พอเห็นโอกาสก็แวะแขวะไปหนึ่งที

“นี่มันอะไรเนี่ย!” ประธานจ้าวคลานลุกขึ้นหน้าตามอมแมม สติแตกสุดๆ

ลู่อวี๋กลับตาเป็นประกาย “นี่มันอะไรเนี่ย”

หมิงเยี่ยนแบมือให้เขาดูดินสอในมือ “ทั้งหมดนี่เป็นการตั้งค่าของนาย เอ่อ…ลู่ต้าอวี๋น่ะ เขาสร้าง ‘พู่กันของหม่าเหลียง’* สามารถปรับแต่ง วาดรูปเพิ่มในนี้ได้อย่างอิสระ”

ขณะกำลังพูดลูกไฟก็เผากำแพงล่องหนจนทะลุ หมิงเยี่ยนจึงรีบวาดเพิ่มอีกหนึ่งชั้น ทว่าลูกไฟก็ถูกพ่นออกมาอย่างรวดเร็ว คิดว่ากำแพงยื้อได้ไม่นานนัก

“ฉันไม่รู้ว่าเขาตั้งค่าอะไรไว้ให้ตัวเอง” หมิงเยี่ยนวาดพลางพูดไปด้วย “กำแพงนี่พังเร็วเกินกว่าฉันจะวาดซ่อมได้แล้ว รีบเข้ามาใกล้ๆ ฉัน!”

ทั้งสามเข้าไปเกาะอยู่กับหมิงเยี่ยนที่กำลังก้มหน้าวาดบางอย่างใต้เท้า

ลู่อวี๋ครุ่นคิด “ผมคิดว่าผมรู้ว่าลู่ต้าอวี๋จะตั้งค่าอะไรไว้ในนี้” เขาลุกขึ้น ยกมือ แล้วฟาดฝ่ามือลงไปพลางตะโกนกร้าว “คีย์บอร์ดจงมา!”

ลำแสงสายหนึ่งพุ่งเข้ามา ก่อร่างเป็นคีย์บอร์ดสีดำใต้ฝ่ามือของเขา

หมิงเยี่ยน “…”

เหล่าหยาง “เบียวมาก”

ประธานจ้าว “สมองกลับหรือเปล่า”

โครม! ในเวลานั้นเปลวไฟก็เจาะทะลุกำแพง พุ่งปราดเข้าใส่ทุกคน

ลู่อวี๋สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังร้อนระอุ ไม่รอให้เขาตอบสนอง พรมวิเศษก็พลันปรากฏขึ้นมาใต้เท้า นั่นเป็นผลงานที่หมิงเยี่ยนเพิ่งจะจรดเส้นสุดท้ายเสร็จ

เขารีบพิมพ์คีย์บอร์ดด้วยความไวจี๋โดยไม่ต้องคิดว่า ‘พรมสามารถบินได้’

ฟ้าว! พรมวิเศษพุ่งเข้ามารับตัวพวกเขาสี่คนแล้วพุ่งออกไปปานลูกธนู

“อ๊ากกกก!” เหล่าหยางกับประธานจ้าวหวีดร้องออกมาอย่างคุมตัวเองไม่อยู่

หมิงเยี่ยนวาดเชือกเพิ่มให้พรมเพื่อให้ตัวเองได้จับไว้ มืออีกข้างก็ดึงเสื้อของลู่อวี๋ ขณะที่อีกสองคนที่เหลือก็ทำได้แค่จับพู่ตรงมุมสองฝั่งของพรมวิเศษ ทั้งหมดถูกพาบินฉิวด้วยความเร็วสูง โดยที่สัตว์ประหลาดก็กำลังไล่ตามพวกเขาอย่างบ้าคลั่งพร้อมพ่นลูกไฟออกมานับไม่ถ้วนประหนึ่งกระสุนปืนใหญ่

หยางเฉินกรีดร้องแล้วตะโกนใส่หูลู่อวี๋ “อ๊ากกกก…ลู่อวี๋ ว้ากกกก…รีบๆ คิดวิธีจัดการมันที อะจ๊ากกกก…”

“โอ้ยๆๆ ฉันโดนเผาแล้ว!” ลูกไฟพุ่งเฉียดก้นประธานจ้าว ร้อนลวกเสียจนร้องกรี๊ด

ลู่อวี๋เคาะแป้นอย่างรวดเร็ว เขาพยายามลองหลายประโยค ทั้ง ‘สัตว์ประหลาดหายไป’ ‘ตึกถล่มลงมาขวางทางสัตว์ประหลาด’ แต่ก็ไร้ผล แต่เมื่อเขียนว่า ‘เชือกของหมิงเยี่ยนสามารถควบคุมพรมวิเศษได้’ กลับได้ผล และเขาก็พอจะคลำทางเจอวิธีการใช้งานคีย์บอร์ดนี่แล้ว มันจำเป็นต้องเพิ่มข้อความที่ตรรกะสมบูรณ์เข้าไปถึงจะได้ผล เหมือนกับการเพิ่มเนื้อเรื่องเข้าไปในนิยาย

ถ้าต้องการจะต่อกรกับสัตว์ประหลาดก็ควรต้องรู้ชื่อจริงๆ ของสัตว์ประหลาดตัวนี้ด้วย ต้องเจาะจงถึงมันตรงๆ ถึงจะได้ผล ทว่าลู่อวี๋ไม่รู้เลยว่ามันชื่ออะไร

เขากลั้นหายใจพลางรัวแป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว

‘ครั้นลู่อวี๋พบกับอันตราย ราชันเงือกลู่ตงตงพลันปรากฏตัวออกมาได้ทันเวลาแล้วช่วยเหลือพวกลู่อวี๋ หมิงเยี่ยน และคนอื่นๆ ที่บังเอิญนั่งพรมบินผ่านมาไว้ได้’

เขาตบปุ่ม Enter แล้วพลันรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าห้องมิติรอบๆ ปรากฏคลื่นแปลกๆ

ซ่าาาา เสียงสายน้ำเสนาะหูดังขึ้นกลางอากาศ ห้วงมิติราวกับถูกฉีกเปิดทาง ก่อนจะมีน้ำพุใสกระจ่างหลั่งทะลักออกมาจากตรงนั้น สิ่งที่ตามเสียงน้ำพุมาด้วยก็คือชาวเงือกขนาดยักษ์ตนหนึ่ง

เงือกตนนั้นเปลือยท่อนบน กล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบถูกเรือนผมยาวสีฟ้าน้ำทะเลบดบัง หางสีไพลินที่สะท้อนแสงดังแสงดาวขยับแกว่งไกวช้าๆ อยู่ท่ามกลางกระแสน้ำที่อยู่กลางอากาศ ครีบหางที่เป็นเยื่อบางใสสะท้อนแสงอาทิตย์ปรากฏประกายเจ็ดสี งดงามจนไม่อาจชมได้หมด

เงือกหนุ่มถูกอัญเชิญออกมา เขาชะงักไปชั่ววินาที ครั้นเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแจ่มแจ้งแล้วก็ยกมือขึ้นดีดนิ้วใส่สัตว์ประหลาดหน้าตาอัปลักษณ์ที่กำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปหนึ่งที จากนั้นสัตว์ประหลาดก็แหลกเละเป็นเศษซากประหนึ่งอาหารที่ถูกจับเข้าเครื่องปั่น มอดไหม้แหลกสลายเป็นจุณ

พรมวิเศษร่อนลงพื้น ประธานจ้าววิ่งโซเซลงไปโก่งตัวนั่งอาเจียนข้างๆ

หยางเฉินนอนเกาะพรมอย่างห่อเหี่ยว นิ่งไม่ไหวติง

ลู่อวี๋รีบดึงหมิงเยี่ยนมาตรวจเช็ก “ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม”

หมิงเยี่ยนหน้าซีดเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ฉันแค่ไม่ค่อยถูกกับรถไฟเหาะ”

เงือกตัวยักษ์ย่อส่วนตัวเองให้ขนาดเท่ามนุษย์ก่อนค่อยๆ ลอยลงมาที่พื้น หางแปรเปลี่ยนเป็นขาสองข้าง เดินย่างก้าวมาทางนี้อย่างเชื่องช้า

ประธานจ้าวที่ปลดปล่อยออกไปเต็มที่แล้วลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นลู่ตงตงที่ดูไม่เหมือนมนุษย์ก็ร่นถอยหลังด้วยความกลัว

ลู่อวี๋รีบปิดตาหมิงเยี่ยนพลางตะโกนบอกลู่ตงตง “สวมเสื้อผ้าด้วย!”

ราชาเงือกคนงามชะงัก ไม่รู้ไปเอาเสื้อผ้าจากไหนออกมาสวม แล้วถึงวิ่งเตาะแตะเข้ามาหา ฉากเปิดตัวอันแสนลึกลับและงามสง่าเมื่อครู่นี้พริบตาก็ถูกทำลายไปหมดสิ้น

“ท่านพ่อ เข้ามาในโลกของผมได้ยังไงกันครับ” ลู่ตงตงถามพร้อมยิ้มตาหยี

“เข้ามาเดินเล่นนิดหน่อยน่ะ” ลู่อวี๋ไม่พูดอะไรมาก

ลู่ตงตงพยักหน้า ไม่ได้ถามกลับให้มากความ เพียงเอ่ยเสียงเรียบ “ที่นี่อันตรายมาก” จากนั้นก็เหลือบไปเห็นดินสอสีขาวในมือหมิงเยี่ยน เขาชะงักเบาๆ “ผมสัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งจากดินสอแท่งนี้ มันสามารถสั่นสะเทือนกฎเกณฑ์ของโลกใบนี้ได้เลย”

ประธานจ้าวที่มองอยู่ข้างๆ ตกใจเนื้อเต้น “เขาจะฆ่าชิงทรัพย์หรือเปล่า หมิงเยี่ยน อย่าไปคุยกับเขานะ พวกเรารีบออกไปกันเถอะ!”

เงือกเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ผู้หล่อเหลางดงาม เขาจุดมุมปากยิ้ม ฉับพลันก็ยื่นมือที่ไว้เล็บยาวและแหลมคมไปตรงหน้าหมิงเยี่ยน

ราชันเงือกที่ยิ่งใหญ่และอันตราย ผู้ปกครองของโลกใบนี้ เอื้อนเอ่ยด้วยเสียงที่มีเสน่ห์ลึกลับดุจต้องมนตร์ “ปะป๊า ผมอยากได้แหวนไพลินสักวง ช่วยวาดให้ผมหน่อยสิ”

* NPC (Non-player character) หมายถึงตัวละครใดๆ ที่ไม่ได้ถูกควบคุมโดยผู้เล่น

* มาจากนิทานจีนเรื่อง ‘พู่กันวิเศษของหม่าเหลียง’ เล่าถึงเด็กยากจนชื่อหม่าเหลียงที่ได้รับพู่กันวิเศษ เมื่อวาดสิ่งใด สิ่งนั้นก็จะกลายเป็นจริง

โปรดติดตามตอนต่อไป…