ทดลองอ่าน ท่วงทำนองฝัน วันของดวงดาว เล่ม 1 บทที่ 9-10 #นิยายวาย

ทดลองอ่านเรื่อง ท่วงทำนองฝัน วันของดวงดาว เล่ม 1

ผู้เขียน :  จื้อฉู่ (稚楚)

แปลโดย : ปราณหยก

ผลงานเรื่อง : 恒星时刻 (Heng Xing Shi Ke)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – – 

Trigger Warning

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน

ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ

   

เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่ยวกับการบรรยายถึงเลือดและสภาพศพ

การบูลลี่ บาดแผลทางใจในวัยเด็ก ความรุนแรงในครอบครัว

การทำร้ายทางร่างกายและจิตใจ อาการป่วยทางจิต

การสะกดรอยตาม และความรุนแรง

ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ

         

สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

 

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 9 สุดท้ายปลายทาง

 

พอหนานอี่จากไป ฉินอีอวี๋ก็นั่งประจันหน้ากับแอมป์ที่หนานอี่ใช้ และอยู่แบบนั้นทั้งคืน

เขาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่กลางพายุที่รุนแรงกว่าท่วงทำนองดนตรี ลมกระโชกพัดให้ห้องนี้แหลกละเอียดและม้วนเศษซากขึ้นมาก่อเป็นร่างเงาสีดำ

เงานี้นั่งอยู่บนแอมป์ที่อยู่ตรงข้ามเขาเหมือนกัน จากนั้นมันก็ค่อยๆ มีดวงตาคู่หนึ่ง เป็นดวงตาสีอ่อนคล้ายน้ำผึ้ง แต่ก็เหมือนหมาป่า

ฉินอีอวี๋เคยจินตนาการภาพดวงตาคู่นี้ในแง่สิ้นหวังและเลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าคนคนนี้จะกลับมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งจริงๆ แถมยังมาแบบจะเอาตัวเขาให้ได้ด้วย

ถ้าจะบอกว่าเขาไม่หวั่นไหวเลยก็คงเป็นเรื่องโกหก ไม่อย่างนั้นตอนที่ฉินอีอวี๋เห็นหนานอี่ เขาคงไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายด้วยการเปิดประตูสิ่งที่เรียกว่าดนตรีให้ ทั้งที่เขาตั้งใจจะปิดผนึกมันไว้ชั่วนิรันดร์

ก่อนหน้านี้แค่ได้ยินเสียงกีตาร์ก็อยากจะอาเจียนแล้ว

ทว่าที่แท้แล้วสิ่งที่เขาเปิดให้หนานอี่ไม่ใช่ประตู แต่เป็นกล่องแพนโดร่าที่ข้างในบรรจุพรสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัวกับความเด็ดเดี่ยวที่แสนดื้อดึงเอาไว้ หนานอี่ทั้งแข็งแกร่ง หนักแน่น ไม่ยอมจำนน ไม่ยอมฟังคำใคร ขอเพียงมีสองมือกับหนึ่งไลน์เบสเท่านั้น

เมื่อสองมือที่มีไว้ใช้เล่นดนตรีลงมากวนน้ำขุ่นอย่างแรงก็ก่อให้เกิดระลอกคลื่นซัดสาด จากนั้นอีกฝ่ายก็หนีไป

ฉินอีอวี๋อยากสลัดภาพหลอนนี้ทิ้ง เลยเดินมาที่ห้องน้ำเพื่อใช้น้ำเย็นล้างหน้า

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสบตาตัวเอง สายตาหยุดนิ่งอยู่ที่รอยสักบนคอ เป็นรูปดาวหนึ่งดวงที่เขาเคยคว้าได้ตอนอายุสิบแปดปี มันจึงเป็นตราประทับที่เขาเก็บไว้

 

‘แล้วตอนนี้คุณมีอิสระอยู่เหรอ’

แน่นอนว่าคำตอบคือไม่

ฉินอีอวี๋หลบซ่อนตัวอย่างเข้าใจว่าตัวเองด้านชาต่อทุกสิ่งและยอมแพ้ไปแล้ว แต่สุดท้ายเขากลับพบว่านี่เป็นเพียงการฝังทั้งเป็นแบบยาวๆ

ตอนนี้ดาวดวงที่อยู่ในความทรงจำของเขาเผยโฉมออกมาแล้ว และมันกำลังเอาจอบเสียมขุดวัชพืชกับดินออก ทั้งยังใช้มือตะกุยก้อนหินกับฝุ่นผงเพื่อช่วยเขาออกไป

แต่มันยังไม่สายเกินไป

ทำไมหนานอี่ถึงโผล่มาตอนที่เขากำลังตกอับมากที่สุด ทำไมโน้ตทุกตัวถึงเปล่งประกายด้วยออร่าอัจฉริยะ ฉินอีอวี๋ยิ่งคิดก็ยิ่งมองเห็นภาพชัดว่าตัวเองในตอนนี้เป็นแค่เศษเดน

มือกีตาร์ที่เล่นกีตาร์ไม่ได้แล้วจะไปมีประโยชน์อะไร

เมื่อฟ้าสว่างมือถือของเขาก็ดัง พอเห็นว่าใครโทรมาฉินอีอวี๋ก็กดรับสาย

“เสี่ยวอวี๋ ฉันขายกีตาร์ตัวนั้นแล้ว เงินก็โอนให้นายแล้วนะ!” เสียงของหวังเลี่ยงเต็มไปด้วยความยินดีเหมือนดีใจแทนเขา “น้องชายฉันบอกว่าคนซื้อปลื้มมาก เขาซื้อไปแบบไม่ถามและไม่ต่อราคาด้วย รู้แต่แรกน่าจะตั้งราคาให้สูงกว่านี้”

ฉินอีอวี๋แกล้งทำเป็นหัวเราะอย่างดีใจ แต่ความจริงคือมันปลอมมาก เพราะเขาหัวเราะให้ตัวเองฟัง

“ขอบคุณครับพี่เลี่ยง ช่วยได้เยอะเลย ไว้พรุ่งนี้ผมขอเลี้ยงข้าวนะครับ!”

“จะเกรงใจไปทำไม” จู่ๆ อารมณ์ดีของหวังเลี่ยงที่อยู่ปลายสายก็ตกวูบลง “ไม่ต้องเลี้ยงข้าวหรอก เสี่ยวอวี๋ เดี๋ยวถ้านายว่างช่วยมาที่โรงเรียนหน่อยได้ไหม มาช่วยฉันย้ายของหน่อย”

นาทีนั้นฉินอีอวี๋มีลางสังหรณ์แปลกๆ

แถมเขายังเป็นคนที่มีเซ้นส์ต่อเรื่องร้ายๆ แม่นมากเสียด้วย

“ได้สิครับ”

 

เป็นจริงตามคาด พอฉินอีอวี๋ไปถึงก็พบว่ามีรถบรรทุกของบริษัทขนย้ายจอดอยู่ที่ชั้นล่าง หวังเลี่ยงมีสีหน้าเศร้าซึม เขาสูบบุหรี่พลางถอนหายใจ บอกว่าภรรยาขี่รถไฟฟ้าล้ม ข้อเท้าพลิก กระดูกหัก คนแก่ที่บ้านเลยไม่มีคนดูแล คุณพ่อที่แก่แล้วก็เจ็บออดๆ แอดๆ ตอนนี้เลยขาดคนช่วย เมื่อสองสามวันก่อนหวังเลี่ยงกลับไปที่บ้านเกิด พอไปถึงโรงพยาบาลก็เห็นภรรยากอดลูกร้องไห้

“ฉันอยู่ที่นี่หาเงินได้ไม่เท่าไหร่ ต่อให้ดันทุรังต่อไปก็ช่วยอะไรไม่ได้” หวังเลี่ยงแบ่งบุหรี่ให้ฉินอีอวี๋หนึ่งมวน “สู้กลับไปค้าขายเล็กๆ น้อยๆ ที่บ้านดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่เป็นภาระเมีย”

ฉินอีอวี๋ผงกศีรษะ ตามองสายหมอกขมุกขมัวที่อยู่ห่างไกลออกไป ปากพ่นควันบุหรี่ ใช้ควันสีเทาออกขาวนี้อำพรางก้อนความว่างเปล่าไว้

“การมีชีวิตอยู่นี่มันเหนื่อยจริงๆ”

หวังเลี่ยงที่ยืนอยู่ข้างกันได้ยินคำนี้แล้วอึ้ง สีหน้าเปลี่ยน แต่ไม่นานเขาก็จับไหล่ฉินอีอวี๋เขย่าแรงๆ “นายอายุยังน้อย รูปร่างหน้าตาก็ดี อย่าพูดจาแบบนี้สิ!”

ฉินอีอวี๋พ่นควันบุหรี่เป็นวงกลมแล้วใช้ปลายจมูกดันมัน เขาเล่นควันพลางบอกว่า “วางใจเถอะพี่ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนผมก็จะตั้งใจใช้ชีวิตให้ดี ให้สมกับที่แม่สั่งไว้ ผมต้องเชื่อฟังแม่”

พอเห็นเขาเป็นแบบนี้ รอยยิ้มบนหน้าของหวังเลี่ยงก็ยิ่งอึมครึม “ฉันทำให้นายต้องตกงาน”

หากหวังเลี่ยงไม่พูด ฉินอีอวี๋ก็เกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ชายหนุ่มฉีกยิ้มทันทีและสะบัดผมลอนไม่ยาวไม่สั้นพลางพูดอย่างร่าเริงว่า “เฮ้ ผมรักการเป็นคนว่างงานออก อิสระดี”

แต่ถ้าพูดกันจริงๆ เรื่องเงินมันก็เป็นปัญหาเหมือนกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้

หลังแยกกับหวังเลี่ยง ฉินอีอวี๋ค้นกระดาษที่เก่าจนออกเหลืองซึ่งสอดไว้ในสมุดจดงาน ล็อกอินเข้าบัตรธนาคารเพื่อโอนค่ากีตาร์ที่เพิ่งได้รับมาเข้าไปเต็มจำนวน

เสร็จแล้วเขาก็โทรหาอวี้หนี ครูสาวชาวปู้หล่าง* ที่เขารู้จักในหมู่บ้านตอนนั้น พออีกฝ่ายได้ยินเรื่องที่เขาพูดก็เอาแต่ขอผัดผ่อน บอกว่าตัวเองจะคิดหาวิธีอีกที

“ยังจะคิดอะไรอีก รีบพาเด็กไปรักษาเลยนะ มีเรื่องอะไรไว้ค่อยคุยกัน”

“แต่…” ฝั่งนั้นมีเสียงสะอื้น ทำเอาฉินอีอวี๋ทำอะไรไม่ถูกเพราะเขาปลอบคนไม่เป็น

“ไม่มีแต่” ฉินอีอวี๋นิ่วหน้าและอ้างว่าสัญญาณไม่ดีเพื่อตัดสาย

อวี้หนีจึงกลั้นเสียงสะอื้นไว้แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “เขาให้ฉันถามเธอว่าเธอจะกลับมาเยี่ยมพวกเขาอีกหรือเปล่า”

ตอนที่ได้ยินประโยคนี้ฉินอีอวี๋มองเห็นภาพใบหน้าใสซื่อไร้เดียงสาของเด็กหลายคน ในตอนที่เขาคิดว่าชีวิตตัวเองมันบัดซบจนไม่อยากพบเจอผู้คน อยากจะไปซ่อนตัวในป่าในเขาก็ได้เด็กๆ กลุ่มนี้แหละที่ช่วยเขาไว้

ฉินอีอวี๋สนิทกับสมาชิกในบ้านทุกคน แถมยังตั้งชื่อให้ลูกเจี๊ยบ เป็ด และลูกวัวที่พวกเขาเลี้ยงไว้ในบ้านทุกตัว แม้จะอัตคัดขัดสน แต่ทุกคนในครอบครัวก็ยังมองเขาเป็นลูก เป็นเพื่อน และเป็นญาติ อดทนดูแลเขาด้วยความรักและความหวังดีอย่างที่สุด

ในความทรงจำนั้นเต็มไปด้วยแสงแดดและดอกไม้หอมกรุ่น เป็นเตียงนุ่มๆ ที่รองรับตัวฉินอีอวี๋ที่ร่วงหล่นไว้

“แน่นอนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเตะหินริมทางแล้วผ่อนลมหายใจหนึ่งครั้ง พูดยิ้มๆ ว่า “เทศกาลสงกรานต์ปีหน้าผมจะกลับไปแน่นอน ให้พวกเขารอผมด้วย ทุกคนต้องสุขภาพแข็งแรง รอให้ผมกลับไปฉลองเทศกาล อย่าให้ใครหายไปเชียว”

แม้จะแก้ปัญหาหนักอกข้อหนึ่งได้แล้ว แต่ฉินอีอวี๋ก็ยังไม่สบายใจ หรืออาจเป็นเพราะนี่เป็นแค่การเริ่มต้น เพราะเด็กยังเล็กมากและดูเหมือนต้องรักษาแบบนี้ไปอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด

แล้วตัวเขาเองล่ะ เขาไม่มีเงิน ไม่มีอนาคต ไม่มีมือที่ใช้กดสายกีตาร์ ติดหนี้ แถมยังเสียงานเพียงชิ้นเดียวที่ตัวเองชอบไปด้วย

เขายังจะเหลืออะไรอีก

โคตรซวย ทำไมหนานอี่ถึงปักใจคนที่ดวงซวยแบบนี้นักนะ

อย่าคิดต่อเลย ฉินอีอวี๋บังคับให้ตัวเองเททุกอย่างทิ้งเหมือนเทขยะ

ทุกครั้งที่หัวใจหนักอึ้ง เขาจะนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆ คนเดียว ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง พอถึงปลายทางก็เปลี่ยนไปนั่งรถเมล์คันอื่น ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนมาถึงป้ายกงจู๋เฝินโดยไม่ทันรู้ตัว

พอถึงป้ายฉินอีอวี๋ก็กระโดดลงจากรถ เขาเดินวนเวียนอยู่ในร้านดอกไม้ละแวกนั้นหนึ่งนาทีก็ซื้อดอกกุหลาบสีแดงที่ลดราคามาช่อหนึ่ง ก่อนขี่จักรยานสาธารณะไปที่สุสานสาธารณะที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร

ไม่รู้ว่าหมอกสลายตั้งแต่เมื่อไหร่ แสงแดดแจ่มใส ไม่มีกระทั่งเมฆสักก้อน แดดจ้าจนลืมตาไม่ขึ้น

ตอนแรกที่ไปเจอสุสานของแม่ ฉินอีอวี๋พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนเสาไม้ ชายหนุ่มนิ่งอยู่พักหนึ่ง จ้องมองใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ของแม่ที่อยู่บนป้ายสุสาน

ชายหนุ่มมองไปมองมาแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะหัวเราะเสียงดังลั่น

หลุมติดกันมีครอบครัวที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย พอได้ยินเสียงหัวเราะก็พากันหันมามอง ลืมร้องไห้กันไปสนิท

ใครต่อใครชอบพูดว่าทุกอย่างกลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่หลายปีมานี้เวลาที่ฉินอีอวี๋มายืนอยู่ที่นี่ เขาจะยังคงนึกเสียใจต่อการตัดสินใจของตัวเองในตอนนั้น

ปีที่ชีวิตเดินไปสู่ความพินาศ เขายอมรับว่าตัวเองไม่ควรหัวรั้นทำวง เพราะนั่นคือจุดเริ่มต้นของความผิดพลาด ถ้าเขาฟังคำแม่ ยอมเรียนหนังสือจนจบและใช้ชีวิตตามที่แม่วางแผน…จุดจบคงจะต่างจากเดิมใช่ไหม

เขากับแม่คงไม่ทะเลาะกัน ฉินอีอวี๋คงไม่ถูกพ่อของตัวเองหักหลัง ไม่โมโหจนปฏิเสธสายสุดท้ายของแม่ แม่จะไม่จากไป และเขาก็ไม่ต้องเจอเรื่องที่ทำให้หมดอนาคตทั้งที่อายุยังน้อย

ความโหดร้ายของโลกใบนี้คือการที่ไม่มีคำว่า ‘ถ้า’

ชายหนุ่มไม่มีวันลืมวันที่ไปรับร่างไร้วิญญาณของแม่ เพราะมันเหมือนเขาจะไม่มีทางได้ยืนร้องเพลงบนเวทีอีก

แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปฉินอีอวี๋ก็ค่อยๆ ยอมรับเรื่องจริงที่เกิดขึ้นและยอมรับโชคชะตาที่ไม่เปิดโอกาสให้ย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น นี่มันไม่ง่ายเลย ฉินอีอวี๋แทบจะต้องใช้พละกำลังทั้งหมดเฉือนตัวตนที่แสนหยิ่งยโสและความเอาแต่ใจในช่วงยี่สิบปีแรกของชีวิตออกไปทีละนิดแล้วค่อยห่อมันโยนทิ้ง

จนหนานอี่โผล่มา

การปรากฏตัวของชายหนุ่มทำให้ฉินอีอวี๋อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเลือดเนื้อที่ถูกโยนทิ้ง เพราะทุกก้อนเหมือนจะยังสดใหม่ และเมื่อจ้องมองอย่างละเอียดก็พบว่าที่แท้พวกมันยังถูกห่อหุ้มด้วยโน้ตดนตรีที่เต้นระบำอย่างมีชีวิตชีวาไว้นี่นา โน้ตดนตรีกระโดดโลดเต้นไปมา เป็นภาพที่น่ากลัวจริงๆ

“แม่ครับ แม่ว่าทำไมเขาถึงโผล่มาเหรอครับ”

“ผมเพี้ยนไปแล้วใช่ไหม” ฉินอีอวี๋นิ่วหน้าเมื่อพบว่าตัวเองไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าหนานอี่มีตัวตนอยู่จริง

“ระยะนี้ผมเจอเรื่องแปลกๆ ด้วย อย่างตอนตื่นนอนข้าวของในห้องไม่ได้หายแต่ย้ายตำแหน่ง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก…แม่ครับ หรือความจริงแล้วหมอนี่ไม่ได้มีตัวตนจริงๆ แต่เป็นภาพหลอนที่ผมจินตนาการขึ้นมาเพื่อหลอกตัวเองหรือเปล่า”

พอได้ยินคำพูดเหล่านี้พวกลูกหลานของหลุมข้างๆ ก็รีบเผ่นหนีไปอย่างลนลาน พวกเขาเดินหนีไปพลางหันกลับมามองอย่างระมัดระวัง แต่เจ้าตัวต้นเรื่องกลับยังจมอยู่ในห้วงความคิดจนไม่ได้สังเกตอะไรเลย

ไม่นานฉินอีอวี๋ก็ปฏิเสธการคาดเดาเพี้ยนๆ นี้ “ไม่สิๆ…”

ร่มคันนั้นหายไปจริงๆ

จริงด้วย อย่างน้อยก็มีหลักฐานชิ้นหนึ่ง ฉินอีอวี๋โล่งอก

หนานอี่มีตัวตน

“ผมน่าจะถ่ายคลิปไว้” เขาเปลี่ยนเรื่องแบบปุบปับ พอวางดอกไม้ที่แม่ชอบเรียบร้อยก็นั่งขัดสมาธิ เด็ดต้นหญ้าพลางพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเหมือนเด็กๆ

“เขาเล่นเบสเก่งมาก ถ้าถ่ายคลิปไว้ตอนนี้ผมคงมีคลิปมาเปิดให้แม่ฟัง”

ไม่มีใครตอบ

ฉินอีอวี๋เลยนอนลงเอาดื้อๆ ชายหนุ่มเอนตัวข้างป้ายสุสานและขดตัวเหมือนเด็กน้อย เพื่อใช้มือข้างที่บาดเจ็บลูบป้ายสุสานเบาๆ เหมือนตอนเป็นเด็ก พอแม่มาอยู่ข้างๆ ฉินอีอวี๋ก็จะใช้มือลูบผมหอมๆ ของแม่

ชายหนุ่มกระซิบ “ถ้าเขามาเร็วกว่านี้ก็ดี ตอนนี้มันช้าเกินไป ผม…”

พูดยังไม่ทันจบ อยู่ดีๆ รอบข้างก็มีลมพัดเปิดผมหน้าม้าของฉินอีอวี๋ สายลมลูบแก้มของเขาอย่างอ่อนโยน

ทำให้คำว่า ‘ทำไม่ได้’ สองคำนี้ถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอ

ฉินอีอวี๋หัวเราะเบาๆ “แม่อย่าด่าผมสิ”

พอลมพัดแรง กลีบดอกไม้กลีบหนึ่งก็ถูกพัดปลิวเข้ามาในอกของฉินอีอวี๋

ฉินอีอวี๋ยิ้มไม่ออก เขาใช้นิ้วคีบกลีบดอกไม้นุ่มนิ่มแล้วนิ่งงันไป ก่อนจะพรั่งพรูทุกคำออกไปเหมือนสำรอกก้อนหินอันหนักอึ้งออกมาจากกระเพาะอาหาร

“หรือไม่…แม่ก็ด่าผมเถอะ”

หลังออกจากสุสานมาได้ไม่นานพระอาทิตย์ก็ถูกเมฆบดบัง ฉินอีอวี๋ไม่รู้ว่าเมฆพวกนี้มาจากที่ไหน ถึงได้มาไวขนาดนี้ และทำให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่สุสานเป็นเหมือนความฝันที่แสนอบอุ่นและงดงามเรื่องหนึ่ง

พอก้าวเท้าออกจากความฝันมาไม่นาน ท้องฟ้าก็มืดลงอย่างรวดเร็ว พระอาทิตย์ยามอัสดงเป็นสีแดงบาดตา คล้ายหยดเลือดที่แผ่ขยายออกไป

ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถเมล์ ฉินอีอวี๋คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยแล้วก็มีประโยคหนึ่งผุดขึ้นมาในสมองของเขาอย่างไม่มีเหตุผลคือ…หวั่นใจเมื่อใกล้บ้าน

ฉินอีอวี๋กลัวจนไม่อยากกลับห้องเช่า เพราะเขารู้ดีว่าถ้าเดินเข้าไปแล้วเปิดประตูบานนั้น ใบหน้าของหนานอี่ ดวงตา และไลน์เบสของอีกฝ่าย…ทุกอย่างจะพุ่งเข้ามาในสมองอย่างควบคุมไม่อยู่แล้วเจาะลึกเข้าไปเรื่อยๆ

เมื่อเขากลับห้องที่อพาร์ตเมนต์นั้นไม่ได้ก็ต้องไปปูเสื่อนอนที่บ้านของโจวไหว

 

ปกติฉินอีอวี๋แทบจะไม่มาค้างที่บ้านของโจวไหวเลย เพราะเขาชินกับการนอนคนเดียว พอโจวไหวเห็นฉินอีอวี๋มาหาก็รู้ว่าหมอนี่มีเรื่องไม่สบายใจเลยไม่ได้ถามอะไร แต่ตอนเก็บอุปกรณ์สัก เขาฉุกคิดถึงคำที่หนานอี่พูดที่ร้านสักขึ้นมา

“นี่ คราวก่อนหนุ่มหล่อคนนั้นเขาขอให้นายเจาะหูให้ไม่ใช่เหรอ เขามาหรือยังล่ะ”

ภายในห้องมืดมิด สายตาของฉินอีอวี๋ดูเลื่อนลอย จู่ๆ ก็เหมือนขนตาหล่นเข้าไปในดวงตา นั่นทำให้รู้สึกเจ็บมาก

ชายหนุ่มขยี้ตาแล้วเดินกระแทกเท้าขึ้นชั้นบนไปนอน “ไม่ต้องมาหรอก ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเจอกันอีก”

วินาทีที่ดาวตกพาดผ่านย่อมทำให้หัวใจของผู้คนเต้นระรัว แต่พอดาวตกหายไป รัตติกาลกลับยิ่งมืดมิดกว่าเดิม

โจวไหวได้ยินฉินอีอวี๋พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้น้อยมาก เหมือนเขากำลังพาล สับสน และเจ็บปวดอย่างยิ่ง

“คนไม่รู้คงนึกว่าหมอนั่นติดหนี้อะไรนาย…” โจวไหวพูดกับตัวเอง

หนานอี่ติดหนี้ฉินอีอวี๋จริงๆ แต่ก็แค่ร่มหนึ่งคันเท่านั้น

เสียดายที่หนานอี่คงไม่ได้เอามันมาคืนเขาต่อหน้าอีกแล้ว

 

หนานอี่คาดการณ์เอาไว้ตั้งแต่ก่อนจะเดินทางมาหาฉินอีอวี๋แล้วเลยไม่ได้ผิดหวังมาก พอเดินออกจากอพาร์ตเมนต์ของฉินอีอวี๋ หนานอี่ก็ขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ ใส่หมวกกันน็อก สายตาเพ่งมองเงาสะท้อนตรงหูขวาที่อยู่ในกระจกมองหลัง บนใบหูมีต่างหูแล้ว แต่ที่ติ่งหูยังว่าง ยังไม่ได้เจาะ

วินาทีต่อมาความสนใจของชายหนุ่มพลันถูกคนที่โผล่เข้ามาในกระจกมองหลังดึงไป พวกเขากระโดดลงมาจากรถตู้คันหนึ่งโดยที่มือยังจับตัวคนคนหนึ่งไว้

หนานอี่สังหรณ์ใจขึ้นมา เขาตั้งใจจะถอดหมวกกันน็อก แต่มือถือกลับดังขึ้นเสียก่อน เป็นสายจากแม่

เขาเลยต้องกดรับ

“อาทิตย์หน้าเหรอครับ” หนานอี่ก้มหน้าคอนเฟิร์มเวลา “ใช่หมอรักษาหูที่ผมเคยบอกหรือเปล่า”

“ใช่จ้ะ” แม่ที่อยู่ปลายสายบอก “ถึงจะมีความหวังไม่มาก แต่แม่ก็อยากจะลองดู ลูกว่ายังไงจ๊ะ แม่โน้มน้าวพ่อเขาได้แล้ว ไว้เราไปลองกันอีกสักครั้งนะ”

“โอเคครับ ผมจะไปทำนัด ถ้ามีอะไรจะบอกพ่อกับแม่นะครับ” หนานอี่สตาร์ตรถอีกครั้ง “แม่กับพ่อรออยู่ที่บ้านก็พอ ไม่ต้องจัดการเองหรอกครับ”

“ลูกต้องเรียนหนังสือไม่ใช่เหรอ แม่จัดการเองได้ จริงสิ เสี่ยวอี่ คราวก่อนลูกบอกว่าจะไปออดิชันใช่ไหม ไม่ต้องห่วงพ่อเขาหรอก เรื่องของลูกสำคัญที่สุด อีกอย่างต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ ไม่มีแม่อยู่ด้วย ลูกต้อง…”

“ระวัง อย่าไปมีเรื่องกับใคร” หนานอี่พูดกลั้วหัวเราะและชิงเดาคำกำชับของแม่ออกมาก่อน “ครับแม่ ผมรู้แล้ว แม่สบายใจได้”

เมื่อหนานอี่วางสาย คนกลุ่มนั้นก็หายตัวไปแล้ว ชายหนุ่มจึงสวมหมวกกันน็อก ขับมอเตอร์ไซค์ออกไป

 

ตอนกลับไปที่ห้องซ้อมตอนค่ำ ฉือจือหยางกับเหยียนจี้ซ้อมกันมาได้พักหนึ่งแล้ว หนานอี่เป็นพวกชอบลงมือทำอะไรทันที ไม่นานพวกเขาก็ตัดสินว่าจะทำเพลงคัฟเวอร์ ถึงจะมีเพลงออริจินัลอยู่ก็ตาม ก่อนหน้านี้หนานอี่เคยเขียนเพลงเอาไว้บ้าง แต่เขาไม่อยากใช้

เหยียนจี้ไม่เข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไร

“เพลงนี้เป็นเพลงของวงดิสออเดอร์คอนเนอร์” เหยียนจี้ทำงานมาหลายปีและต้องดีลกับหัวหน้าฝ่ายดูแลลูกค้าบ่อยๆ คำพูดคำจาเลยนุ่มนวลมาก “หากเราร้องเพลงของพวกเขาในการออดิชัน…จะไม่เสี่ยงมากเกินไปเหรอ นายแน่ใจว่าจะปรับได้?”

หนานอี่ย่อมเข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ในคำพูดนี้

ดิสออเดอร์คอนเนอร์ก็คือฉินอีอวี๋ และฉินอีอวี๋คือดิสออเดอร์คอนเนอร์ ต่อให้ตอนนี้วงดิสออเดอร์คอนเนอร์ไม่มีฉินอีอวี๋และเปลี่ยนให้คนอื่นมาเป็นนักร้องนำแล้วก็ไม่มีทางเปลี่ยนภาพลักษณ์ของวงได้ เนื่องจากเพลงของพวกเขาถูกแปะป้ายว่า ‘ไม่มีทางคัฟเวอร์ได้’ อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่นักร้องนำของวงดิสออเดอร์คอนเนอร์ไม่ว่าจะเป็นคนไหนก็ถูกตราหน้าว่า ‘ไม่ใช่’

โทนเสียงของฉินอีอวี๋ สไตล์การแสดงบนเวที และพรสวรรค์ในการสร้างสรรค์ล้วนเป็นสิ่งที่ไม่สามารถลอกเลียนแบบได้ โดยเฉพาะพลังในการแสดงสด ชายหนุ่มแทบจะกลายเป็นตัวโน้ต และน้ำเสียงที่มีเอกลักษณ์ของเขาได้สลักอยู่ในทุกเพลงของวงดิสออเดอร์คอนเนอร์ตลอดกาลเหมือนกับเป็นจิตวิญญาณ

“เพราะเป็นเพลงของเขา มันถึงต้องปรับ” หนานอี่ก้มหน้าตั้งเสียงพลางพูดด้วยน้ำเสียงห้าวทุ้มไม่สมอายุ “ถ้าจะเลียนแบบก็มีแต่ตายสถานเดียว”

ฉือจือหยางไม่ห่วงเรื่องนี้ เพราะเขาเชื่อมั่นในตัวหนานอี่มาตั้งแต่เกิด ชายหนุ่มจึงยิ้มพลางตีกลอง “แบบนี้มันเหมือนพวกเรากำลังเดินอยู่บนเส้นลวดเลย เสียวไส้ชะมัด”

“น่าจะเป็นโรคของมืออาชีพที่ชอบชนกับปัญหาที่มีความเสี่ยง”

เหยียนจี้ยักไหล่ คิดในใจว่าในเมื่อตัวเองลาออกจากงานแล้วจะมาคิดแบบนี้มันก็สายเกินการณ์ ไม่สู้สนุกให้เต็มที่สักครั้งดีกว่า

ชายหนุ่มจึงพูดอีกว่า “แต่ยิ่งความเสี่ยงสูง โอกาสที่จะได้ก็ยิ่งสูง ในการประกวดแบบนี้ต้องเป็นคนที่กล้าเสี่ยงถึงจะมีโอกาสชนะ”

หนานอี่เอียงคอมองเหยียนจี้อย่างรู้สึกว่าหมอนี่ตรงสเป็กอย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงเขาจะดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขุม แต่ความจริงในใจนั้นมีความบ้ากล้าชนอยู่

ซึ่งฉือจือหยางเป็นคนที่เก็บคนอย่างเขากลับมาได้

หนานอี่เสียบสายแอมป์แล้วหันไปพูดกับฉือจือหยางยิ้มๆ “นายนี่เก่งนะ”

“หา?” ฉือจือหยางถึงกับงง

แต่การถูกชมย่อมทำให้คนฟังอารมณ์ดี ฉือจือหยางเลยตีกลองแบบจัดเต็ม

“ตอนนี้พวกเรามีปัญหาข้อหนึ่ง” ทุกครั้งที่ทำงานกับทีมเล็ก เหยียนจี้จะอยากคอนเฟิร์มหน้าที่ของแต่ละคนเร็วๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่านี่เป็นช่วงที่ใกล้วันออดิชัน ทว่าจนถึงตอนนี้นักร้องนำที่เป็นตำแหน่งสำคัญที่สุดยังไม่ลงตัว มันเลยทำให้เหยียนจี้ร้อนใจมาก

ถ้าให้เทียบกันคีย์บอร์ดเป็นเครื่องดนตรีทำนอง เหมาะจะรับตำแหน่งนักร้องนำมากกว่ากลองและเบส แต่เหยียนจี้ไม่มั่นใจว่าโทนเสียงของเขากับทักษะการร้องจะสามารถรับหน้าที่สำคัญนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงหันไปมองสมาชิกอีกสองคน

“ใครจะเป็นนักร้องนำ”

“มีมือกลองร้องเพลงที่ไหน เหนื่อยตายชัก” ฉือจือหยางชี้ไปที่หนานอี่ทันที “เสี่ยวอี่เสียงดี หายใจสม่ำเสมอ นายฟังดูก็จะรู้”

เหยียนจี้ช็อก “มีเบสร้องนำไม่เยอะนะ”

ใช่ว่าจะไม่มีวงดังที่ให้เบสรับหน้าที่ร้องนำ มันมีอยู่แล้ว แต่ความยากนั้นมันคนละระดับกับมือกีตาร์เป็นนักร้องนำโดยสิ้นเชิง

“เบสเป็นเครื่องดนตรีประเภทคุมจังหวะ ไม่เหมาะจะเล่นไปร้องไป นอกจากมือเบสจะเป็นนักรบโน้ตเพลงที่เล่นไปตามโน้ตโดยไม่สนใจจังหวะ แค่ร้องไปตามเมโลดี้เท่านั้น แบบนี้ก็ใช่ว่าเขาจะรับตำแหน่งนักร้องนำไม่ได้” เหยียนจี้ว่าแล้วหันไปมองหนานอี่ “แต่นายไม่ใช่สไตล์นั้น ถ้าต้องเล่นเบสไปด้วยร้องไปด้วยคุณภาพการเล่นก็จะด้อยลง ฉันรู้สึกว่ามันน่าเสียดายมาก”

เหยียนจี้พูดคำนี้ออกมาจากใจจริง

เพราะเขาเคยเห็นทักษะทางดนตรีที่เก่งจนน่าตกใจของหนานอี่แล้ว จังหวะที่มีความหนักแน่น นี่เป็นหัวใจสำคัญที่จะคว้าชัยชนะให้กับวงได้ หากหนานอี่ต้องรักษามาตรฐานการแสดงทั้งสองอย่างพร้อมกันด้วยการกดเมโลดี้เพื่อร้องเพลง มันจะต่างกับวิชาสองมือขัดแย้งของโจวปั๋วทง* ตรงไหน

หนานอี่หน้านิ่งมากอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ตั้งใจฟังเหยียนจี้พูดจนจบ สักพักชายหนุ่มก็พูดเสียงเบาว่า “งั้นเอางี้ เรามาเทสต์กันก่อน”

แต่พอพวกเขาเริ่มซ้อมครั้งแรกด้วยกันอย่างเป็นทางการ หรือต้องพูดว่าพริบตาที่หนานอี่เปิดปาก ทั้งเล่นเบสและร้องนำ เหยียนจี้ก็เข้าใจแล้วว่าคำว่า ‘เทสต์’ คำนี้เป็นการถ่อมตัวอย่างมาก

เพราะมันไม่ใช่การ ‘เทสต์’ เลย หนานอี่มีพรสวรรค์ในการทำหน้าที่ทั้งสองอย่างนี้สูงมาก เป็นผลจากการฝึกซ้อมนับครั้งไม่ถ้วน

ตั้งแต่พบกันครั้งแรกเหยียนจี้ก็สัมผัสได้ว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา เพราะแววตาของหนานอี่นิ่งมาก ตัวตนเองก็มีเอกลักษณ์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเขาจะพูดสามส่วนและเก็บไว้เจ็ดส่วน พอมีปัญหาก็ไปจัดการ แค่ชั่วอึดใจก็ชิลแล้ว

หนานอี่เป็นเหมือนบ่อน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้น และภายในมีความลับสำคัญอยู่เป็นกองๆ

 

* ชาวปู้หล่าง หรือชาวปลัง เป็นหนึ่งใน 56 กลุ่มชาติพันธุ์ที่ได้รับการรับรองของประเทศจีน ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในทางตอนใต้ของมณฑลยูนนาน และมีบางส่วนอาศัยอยู่ในประเทศพม่าและประเทศไทย

* โจวปั๋วทง หรือจิวแป๊ะทง เป็นตัวละครจากเรื่องมังกรหยก เขาได้คิดค้นวิชาสองมือขัดแย้งที่ใช้มือซ้ายและมือขวาต่อสู้พร้อมกันในท่าที่แตกต่างกัน