ทดลองอ่าน Additional Heritage มรดกลวงรัก เล่ม 1 บทที่ 11-12 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง Additional Heritage มรดกลวงรัก เล่ม 1

ผู้เขียน : 水千丞 (Shui Qian Cheng)

แปลโดย : : เฉินซุ่นเจิน

ผลงานเรื่อง : 附加遗产 (Fu Jia Yi Chan)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 

Trigger Warning

เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่ยวกับความรุนแรง การทำร้ายทางร่างกายและจิตใจ

การบังคับหรือโน้มน้าวให้ทำบางอย่างโดยไม่เต็มใจ

การบูลลี่ การมีอคติต่อคนรักร่วมเพศ การกล่าวถึงเลือดและการฆ่าตัวตาย

ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ

  

สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

 

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 11

 

เวินเสี่ยวฮุยแลกกะกับเพื่อนร่วมงานเพื่อพักผ่อนหนึ่งวัน วันนี้เขาไม่ได้ออกไปไหน ได้แต่เล่นเกม ดูหนัง และกินดื่มอย่างอิ่มหนำสำราญกับลั่วอี้ เพื่อนสมัยก่อนของเขาส่วนใหญ่กำลังเรียนมหาวิทยาลัย บ้างก็อยู่นอกเมือง ยากที่จะพบปะสังสรรค์กันอีกครั้ง ฉะนั้นการที่เขากับลั่วอี้เล่นกันอย่างสนุกสนานและฆ่าเวลาโดยไร้กังวลเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ย้อนกลับไปสมัยวัยเรียน สมัยที่ไม่มีปัญหามากมายและไม่ต้องเผชิญกับความจริง

เวินเสี่ยวฮุยนอนอยู่บนพื้น พักสายตาที่เมื่อยล้า ลั่วอี้ยัดองุ่นเข้าไปในปากของเขา

“พี่เสี่ยวฮุย พรุ่งนี้เข้ากะเช้าหรือกะดึก”

“กะเช้า”

“งั้นพรุ่งนี้พี่ก็กลับไปนอนที่ห้องน่ะสิ”

“ใช่”

ลั่วอี้พูดด้วยความผิดหวังเล็กน้อย “พรุ่งนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ ผมอยากออกไปเที่ยวกับพี่น่ะ”

“นายจะมาหาฉันตอนบ่ายก็ได้ แต่ว่าฉันต้องกลับห้องตอนกลางคืน”

“ก็ได้ ผมยังไม่ได้ไปดูสตูดิโอของพี่เลย คราวก่อนก็อยู่แค่ข้างล่าง”

เวินเสี่ยวฮุยพลิกตัวมามองเขา “จำไว้นะ อยู่ที่สตูดิโอห้ามเรียกฉันว่าพี่เสี่ยวฮุย”

“ทำไมล่ะ”

“ชื่อนี้เชยจะตายไป” เวินเสี่ยวฮุยเบะปาก “นายเรียกฉันว่า Adrian หรือไม่ก็ Adi จำไว้นะ”

ลั่วอี้หัวเราะ “วางใจเถอะ ความจำของผมดีมาก”

“พรุ่งนี้ไอ้สารเลวนั่นก็อยู่ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรหรือทำอะไร นายก็ไม่ต้องไปสนใจเขา”

ลั่วอี้พูดอ่อลากเสียงยาว เขาเท้าคาง อมยิ้มมองเวินเสี่ยวฮุย “เขาจะทำอะไรได้”

“ใครจะรู้ วางใจเถอะ ฉันจะไม่ให้เขารังแกนายแน่”

“โอเค”

สิ่งที่พูดคุยกันกับลั่วอี้นั้นเตือนสติเวินเสี่ยวฮุย ไม่ว่าเขาต้องการจะหลีกหนีสักแค่ไหน พรุ่งนี้เขาก็ยังต้องกลับไปทำงานอยู่ดี นอกเสียจากว่า Raven จะไล่เขาออก แต่เขาคิดว่า Raven จะไม่ทำแบบนั้น ถ้าต้องไปจากสตูดิโอจริงๆ ก็น่าจะเป็นเพราะเขาเองที่กระอักกระอ่วนจะอยู่ต่อไปโดยไม่ต้องให้ Raven ไล่ออก แต่ในเมื่อยังไม่ถึงขั้นนั้นเขาก็ควรค่อยๆ ดูต่อไปจะดีกว่า

เขานั่งตัวตรงแล้วหยิบมือถือออกมาเล่น

ลั่วอี้พูด “พี่จะทำอะไรน่ะ”

“โพสต์รูป…ฟิลเตอร์นี้โอเคไหม สดใสดี” เวินเสี่ยวฮุยชี้รูปเซลฟี่ของตัวเองเมื่อวานให้ลั่วอี้ดู

“ไม่เลว พี่ลองแบบ LOMO ไหม”

“เอ๊ะ อันนี้ดีแล้ว ฉันอยากเอารูปที่ฉันถ่ายกับหลี่ฮว่ามาไว้เป็นรูปแรก” เวินเสี่ยวฮุยพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “เวลาที่ Luca ปัดเวยป๋อจะต้องโมโหจนนอนไม่หลับไปทั้งคืนแน่” หลังจากเวินเสี่ยวฮุยแก้ไขเวยป๋อเสร็จแล้ว ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง เขากอดคอของลั่วอี้แล้วพูด “นี่ พวกเราสองคนยังไม่เคยถ่าย…”

ลั่วอี้ยื่นนิ้วออกมาปิดหน้ากล้องอย่างแผ่วเบา

เวินเสี่ยวฮุยนิ่งไป “ทำไมล่ะ”

ลั่วอี้พูด “ผมไม่ชอบถ่ายรูปลงอินเตอร์เน็ต”

เวินเสี่ยวฮุยพูดด้วยความประหลาดใจ “ทำไมล่ะ นายหน้าตาดีขนาดนี้ ฉันอยากจะอวดสักหน่อย”

ลั่วอี้ยิ้มๆ “ก็แค่ไม่ชอบน่ะ”

“หรือว่าในโรงเรียนไม่เคยมีคนแอบถ่ายนาย?”

“คงจะมีล่ะมั้ง แต่ว่าไม่มีใครกล้าเอาลงอินเตอร์เน็ต”

เวินเสี่ยวฮุยคิดว่ามันน่าเหลือเชื่อมาก เขาเข้าใจได้ถ้าต้องการที่จะแอบซ่อนความมั่งคั่งเอาไว้ แต่เขาไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีคนไหนที่ต้องการปกปิดใบหน้าของตัวเองเลย ถ้าเขาหน้าตาดีเหมือนลั่วอี้ล่ะก็ เขาจะต้องเข้าสู่วงการบันเทิงโดยไม่ลังเลอย่างแน่นอน เขาเล่นลูกไม้ “อย่างนั้นฉันไม่เอาลงอินเตอร์เน็ต พวกเราแค่ถ่ายกันสักรูปก็พอ”

“ก็ได้ แต่ว่าจะต้องเก็บรูปไว้ในมือถือพี่เท่านั้น”

“วางใจเถอะ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่านายคิดอะไร” เวินเสี่ยวฮุยกอดคอเขาอีกครั้ง เอียงหน้าให้กับกล้อง จัดวางองศาที่ทำให้ตัวเองดูดีที่สุด ลั่วอี้ยิ้มน้อยๆ ให้กับหน้าจอ ทั้งๆ ที่ไม่ได้จงใจแสดงท่าทางอะไร แต่กลับงดงามอย่างไร้ที่ติ เวินเสี่ยวฮุยมองดูหน้าจอมือถือพลางคิดในใจว่านี่น่าจะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาอดมองคนอื่นไม่ได้ขณะเซลฟี่

หลังจากถ่ายไปหลายรูปเวินเสี่ยวฮุยก็เลือกรูปที่ดีที่สุดแล้วส่งให้ลั่วอี้ “เก็บไว้เถอะ นายจะเอาไปตั้งรูปหน้าจอฉันก็ไม่รังเกียจ”

ลั่วอี้เปิดมือถือ จ้องมองรูปถ่ายเซลฟี่ที่เวินเสี่ยวฮุยส่งมาให้ ในรูปถ่ายมีเด็กหนุ่มสองคน ใบหน้าแนบชิดติดกัน ยิ้มด้วยความสดใสของวัยเยาว์ แสงพื้นหลังของมือถือสะท้อนในดวงตาทำให้รูม่านตาของพวกเขาสว่างเป็นพิเศษ

เวินเสี่ยวฮุยหัวเราะ “เป็นอะไรไป หลงใหลในความงามของตัวเองไปแล้วเหรอ”

ลั่วอี้โบกมือถือไปมา “นอกจากแม่แล้ว พี่เป็นคนแรกที่ผมถ่ายเซลฟี่ด้วย”

“จริงเปล่าเนี่ย นายโตจนป่านนี้แล้วยังไม่เคยถ่ายรูปกับคนอื่นนอกจากพี่สาวของฉันเหรอ”

“จริงๆ นะ ผมไม่ชอบถ่ายรูป ยิ่งกับคนอื่นยิ่งไม่ชอบถ่าย”

เวินเสี่ยวฮุยลูบจมูก “งั้นที่ฉันให้นายถ่ายรูปกับฉัน นายโกรธหรือเปล่า”

ลั่วอี้ยิ้ม “จะโกรธได้ยังไง พี่เป็นคนในครอบครัวเหมือนแม่ของผม”

เวินเสี่ยวฮุยยิ้มหน้าบาน

 

ในเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อไปทำงานเวินเสี่ยวฮุยเห็นใบหน้าบูดบึ้งของ Luca ตามที่คาดไว้ เขายืดอกเชิดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ อีกทั้งยังแอบรู้สึกสบายใจ

เสี่ยวอ้ายเดินเข้ามา “Adi ที่รัก ฉันเห็นเวยป๋อของนายแล้ว เป็นยังไงบ้าง หลี่ฮว่าสวยหรือเปล่า วังอวี่ตงเป็นเทพบุตรของฉันเลยนะ เขาสูงร้อยแปดสิบหรือเปล่า”

“หลี่ฮว่าสวยมากเลย ผิวก็ละเอียดมาก วังอวี่ตงค่อนข้างสูง สูงถึงร้อยแปดสิบแน่นอน”

เสี่ยวอ้ายพูดด้วยความตื่นเต้น “น่าอิจฉาจังเลย ถ้ารู้ว่านายจะไป ฉันจะต้องให้นายช่วยขอลายเซ็นกลับมาให้ฉันแน่ๆ”

“ลายเซ็นอะไรกัน ไปขอลายเซ็นในสถานที่แบบนั้นมันด้อยค่ามากโอเคไหม ฉันเป็นถึงแขกเชียวนะ” เวินเสี่ยวฮุยจงใจเพิ่มระดับเสียง

แน่นอนว่า Luca ส่งเสียงหึเยาะเย้ยออกมา

เสี่ยวอ้ายยู่ปาก ขมวดคิ้วแล้วกระซิบ “อิจฉาน่ะ”

ทั้งสองคนแอบหัวเราะอยู่ด้วยกัน

Luca หัวเราะเสียงเย็นชา “มีความสุขโง่ๆ น่ะสิ นายอยากเป็นอาข่ายคนที่สองหรือไง”

เวินเสี่ยวฮุยค้อนเขา “เป็นอาข่ายคนที่สองแล้วยังไง ตอนนี้อาข่ายก็ทำได้ดีเลย”

“ดี?” Luca มองไปรอบๆ เพื่อให้มั่นใจว่าในสตูดิโอมีเพียงพวกเขาสามคนเท่านั้น “ช่วงก่อนหน้านี้หลี่ฮว่าลงปกนิตยสาร VOGUE การแต่งหน้าแบบ ‘สวยใส’ ที่ฮิตกันนั่นน่ะอาข่ายเป็นคนออกแบบ แต่ถูก Raven แย่งไปเป็นของตัวเอง พวกนายคงไม่รู้สินะ นายคิดว่าอาข่ายออกนอกประเทศทำไม ที่บอกว่าไปเรียนน่ะคือถูก Raven เล่นงานก็เลยไปรักษาตัว”

เวินเสี่ยวฮุยตกตะลึง “Luca ไม่ว่าจะจริงหรือหลอก นายก็กล้าไม่เบาเลยนะที่ปล่อยข่าวซุบซิบของ Raven”

“ฉันกล้าพูดก็แสดงว่าไม่กลัวว่านายจะไปบอกเขา ถึงยังไงจวี้ซิงก็จะแยกตัวกันแล้ว ฉันไม่ตาม Raven ไปหรอก นายคิดว่า Raven มีดีอะไร สงเคราะห์ให้นายได้ไปงานเลี้ยงก็เลยอวดเก่งขนาดนี้? ฉันขออวยพรจากใจจริงให้นายได้เป็นผู้ช่วยมือขวาคนต่อไปของเขา”

ใบหน้าของเวินเสี่ยวฮุยจมดิ่งลง ทว่าภายนอกก็ยังพยายามเชิดหน้าไว้ “Raven เป็นยังไงฉันดูเองได้ ก็ยังดีกว่านายที่อยู่กับเสี่ยวเหยียนนานขนาดนั้น เธอยังไม่พานายออกไปพบปะผู้คนเลย เพราะนายมันน่าอายหรือเพราะนายมันน่าอายกันแน่”

Luca เผยรอยยิ้มชั่วร้าย “ในเมื่อนายมีหน้าตาที่เจอผู้เจอคนได้ Raven จะต้องช่วยนายต่อรองราคาดีๆ ได้แน่”

เวินเสี่ยวฮุยกำหมัดแน่น คิดอยากจะเข้าไปฉีกปากของ Luca ตอนนี้เสียเหลือเกิน คำพูดของ Luca จี้จุดที่ทำให้เขาโกรธมากที่สุด ชั่วขณะนั้นเองความเกลียดชังที่เขาถูก Luca ยั่วยุและกดขี่ข่มเหงร้อยแปดพันเก้าตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานที่สตูดิโอได้ก่อตัวขึ้น

“นายมันไอ้ทึ่มน่ารังเกียจ ปากพ่นของเสียทั้งวัน ให้ฉันสอนนายหน่อยเถอะว่าต้องใช้ปากหมาๆ ของนายคุยกับคนยังไง!” เขาถีบเก้าอี้คว่ำแล้วปรี่เข้าไป

ประกายความกลัววาบผ่านดวงตาของ Luca เขาคิดไม่ถึงว่าเวลาที่เวินเสี่ยวฮุยโกรธจะน่ากลัวขนาดนี้

เสี่ยวอ้ายโอบรั้งเอวของเวินเสี่ยวฮุยไว้ “เสี่ยวฮุย อย่านะ นายใจเย็นหน่อยสิ ใจเย็นหน่อย จางสยง นายก็พูดให้มันน้อยๆ หน่อยได้ไหม!”

Luca ส่งเสียงหึออกมา แล้วหมุนตัววิ่งไปที่ห้องล็อกเกอร์

เวินเสี่ยวฮุยหายใจอย่างแรงสองสามทีจึงจะสงบอารมณ์ลงได้

เสี่ยวอ้ายบ่นด้วยความโศกเศร้า “นานขนาดนี้แล้วนายก็น่าจะชินได้แล้วสิ วันนี้นายเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้เต้นไปตามคำพูดเขาแบบนั้น”

เวินเสี่ยวฮุยอายเกินไปที่จะบอกว่าเมื่อวาน Raven พยายามที่จะจัดหาผู้ชายให้เขาอย่างไรบ้าง จึงทำได้เพียงพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“ฉันเป็นมนุษย์ป้าโอเคไหม”

เสี่ยวอ้ายหัวเราะพรืดออกมา

ทว่าเวินเสี่ยวฮุยกลับขำไม่ออก เขารู้สึกว่า Raven สามารถทำอย่างที่ Luca พูดได้ เขารู้สึกกังวลเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองขึ้นมาทันที

ยุ่งมาตลอดทั้งช่วงเช้า เมื่อใกล้ถึงเวลาเปลี่ยนกะลั่วอี้ก็มาถึง

ทันทีที่เสี่ยวอ้ายเห็นลั่วอี้ก็พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “ว้าว น้องชาย นายมาหา Adi สินะ”

ลั่วอี้ยิ้มๆ “ครับ เขาอยู่หรือเปล่า”

“Adi ญาติสุดหล่อของนายมาแล้ว”

เวินเสี่ยวฮุยกำลังเป่าผมให้กับลูกค้า เมื่อได้ยินแบบนั้นก็หันมามอง “ลั่วอี้ นายนั่งรอแป๊บนะ ฉันใกล้จะเสร็จแล้ว”

ลั่วอี้นั่งลงบนโซฟาข้างประตู กวาดตามองสตูดิโอและมองเวินเสี่ยวฮุยที่กำลังจัดการกับผมของคนอื่นอย่างชำนิชำนาญ ท่าทางที่เป็นมืออาชีพของเขานั้นแตกต่างจากช่วงเวลาปกติที่มักทำตัวเฮฮามาก

“สุดหล่อ ดื่มน้ำก่อนสิ”

ลั่วอี้เงยหน้าขึ้น เห็น Luca รินน้ำแล้ววางลงด้านหน้าเขา

ลั่วอี้พยักหน้า “ขอบคุณครับ”

“นายเป็นญาติของ Adrian จริงเหรอ”

“หืม?”

Luca ทำหน้าไม่เชื่อ “ญาติอะไรกัน พวกนายหน้าตาไม่เหมือนกันเลยสักนิด” เขากดเสียงต่ำพูด “นายเป็นคู่นอนของเขาสินะ”

ลั่วอี้ยิ้มอ่อน “ผมเป็นหลานของเขา”

Luca มองสำรวจลั่วอี้ขึ้นลง “นายอายุเท่าไร”

“สิบห้า”

Luca อยากจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่เวินเสี่ยวฮุยวิ่งเข้ามาขวางหน้า Luca ทันที

เขาพูดอย่างไม่เกรงใจ “นายคุยอะไรกับเขาน่ะ”

“เกี่ยวอะไรกับนาย” Luca ค้อนเขา “ลูกค้าหมายเลขเจ็ด นายไปจัดการก็แล้วกัน”

“ตอนนี้ฉันเลิกงานแล้ว”

“ทำโอทีก็ได้นี่นา ฉันมีธุระต้องไปก่อน นายเป็นเด็กใหม่สุด นายก็จัดการเองแล้วกัน” Luca หยิบกระจกออกมาจัดแต่งทรงผม

เวินเสี่ยวฮุยค้อนเขาอย่างขุ่นเคือง

“พี่ไปทั้งแบบนี้ไม่ดีมั้ง” ลั่วอี้ยิ้มขณะเอ่ย

Luca เหลือบมองลั่วอี้ “นี่ นายอยากจะมัดฉันไว้ที่นี่หรือไง”

“ผมเห็นบันทึกการทำงานของพวกพี่ที่แผนกต้อนรับแล้ว พวกพี่ต้องรับผิดชอบในการป้อนข้อมูลเอง” ลั่วอี้พูดเรียบๆ “ถ้าพี่ไปก่อน ผมก็จะตัดจำนวนลูกค้าที่พี่รับในวันนี้ออกครึ่งหนึ่ง”

Luca เบิกตากว้าง “นะ…นายว่าอะไรนะ นายกล้าเหรอ!”

เวินเสี่ยวฮุยก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาถูก Luca หลอกมาตั้งหลายครั้ง ทำไมเขาไม่เคยคิดถึงวิธีนี้เลยนะ

ลั่วอี้ลุกขึ้น เขาสูงกว่า Luca เล็กน้อย “ผมกล้า งานก็ยังทำไม่เสร็จ ยังไงก็อยู่ต่ออย่างซื่อสัตย์เถอะ”

Luca ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง ในขณะที่เวินเสี่ยวฮุยอยากจะปรบมือให้ลั่วอี้เหลือเกิน เขารู้สึกมีความสุขมาก

และในเวลานี้เองประตูสตูดิโอก็เปิดออก Raven สะพายกระเป๋าเดินเข้ามา เวินเสี่ยวฮุยรู้สึกประหม่าเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตามคนอื่นๆ เข้าไปทักทาย

สีหน้าของ Raven เหมือนกับทุกๆ วัน “วันนี้พวกนายเปลี่ยนกะช้าหน่อย มีนักลงทุนคนหนึ่งอยากเข้ามาชมที่สตูดิโอ”

“ครับ” ทุกคนทำได้เพียงกลับไปทำงานอย่างเชื่อฟัง

คาดไม่ถึงว่าอีกสิบนาทีต่อมาก็มีคนสองคนเดินตามกันเข้ามา ซึ่งก็คือหุ้นส่วนอีกสองคนของสตูดิโอจวี้ซิง เสี่ยวเหยียนกับหลิวซิง

คนจำนวนมากอยู่ในจวี้ซิงมานานก็ยังไม่เคยเห็นสามคนนี้ปรากฏตัวพร้อมกัน พวกเขารู้สึกได้ทันทีว่าอาจมีบางอย่างที่ไม่ธรรมดาเกิดขึ้นในวันนี้

เสี่ยวเหยียนพูดกับ Luca “เดี๋ยวถ้านักลงทุนมาแล้วให้ติดต่อพวกเราทันที ฉันจะเข้าไปงีบก่อน”

Luca ยิ้มแล้วเอ่ย “ครับ พี่เสี่ยวเหยียน”

เวินเสี่ยวฮุยคิดว่าอีกประเดี๋ยวประธานหลัวจะเข้ามาจึงนึกอยากหาที่ซ่อนตัวทันที ทว่ามองไปมองมาก็ยังหาที่ซ่อนตัวไม่ได้

ลั่วอี้มองอาการของเขาออก “เป็นอะไรไป”

“อ่อ มีนักลงทุนคนหนึ่งหื่นมากน่ะ ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาหรือเปล่า ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา”

ลั่วอี้ยิ้มอย่างมีนัยแล้วพูด “ไม่แน่ว่าอาจจะน่าสนใจกว่าก็ได้นะ”

“อะไรนะ”

“ผมหมายถึงเจรจากันไง”

“พวกเราดูไม่ได้หรอก พวกเขาจะคุยกันในห้องทำงาน”

หลังจากนั้นไม่นานประตูของสตูดิโอก็ถูกเปิดออกอย่างไร้มารยาท หญิงวัยกลางคนรูปร่างสูงแข็งแรงและดูมีฐานะเดินเข้ามาอย่างดุดัน ตามด้วยชายสองคนที่ดูเหมือนบอดี้การ์ด

ใบหน้าของ Luca ผุดรอยยิ้ม “ไม่ทราบว่าคุณ…”

หญิงคนนั้นคำราม “ใครคือ Luca”

Luca ตกตะลึง “เอ่อ…ผมเองครับ คุณมาหาผมเหรอ”

หญิงคนนั้นหันหน้ามาช้าๆ แววตาคมกริบราวกับจะจ้องหน้าของเขาให้เป็นรู ขณะที่ทุกคนยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอก็ง้างมือแล้วตบหน้า Luca ฉาดใหญ่

ทุกคนตะลึงงัน

ลั่วอี้ยืนอยู่ด้านหลังเวินเสี่ยวฮุย สองมือกอดอก เผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ จนแทบจะมองไม่เห็น

Luca ถูกตบจนเกือบจะลงไปกองกับพื้น หญิงคนนั้นด่าเสียงสูงโดยไม่รอให้เขาได้ตอบสนองใดๆ

“ไอ้สารเลวหน้าไม่อาย กล้ามายั่วสามีฉันเหรอ แกไม่แหกตาดูบ้างเหรอว่าฉันเป็นใคร อยากตายนักใช่ไหม!”

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก Raven และคนอื่นๆ วิ่งออกมาตามๆ กัน ต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์นี้

หลิวซิงตอบสนองเร็วที่สุด “คุณ…คุณคือประธานเฉิน?”

หญิงคนนั้นตอบ “ใช่ ฉันนี่แหละที่เป็นคนโทรหาพวกเธอ เพราะฉันอยากให้เจ้านายอย่างพวกเธอได้เห็นว่าพนักงานของตัวเองเป็นตัวอะไรกันแน่ ผู้ชายที่ยั่วสามีของคนอื่น ถุย! น่าขยะแขยงสิ้นดี!”

ใบหน้าของ Luca ซีดขาว ยิ่งขัดกับรอยฝ่ามือแดงฉานบนใบหน้าของเขา ทั้งร่างกายของเขากำลังสั่นสะท้าน

ทั้งสตูดิโอเงียบสงัด

เสี่ยวเหยียนพูดขึ้นอย่างกระอักกระอ่วน “ประธานเฉินคะ มีเรื่องเข้าใจผิดอะไร…”

“เข้าใจผิดกับผีน่ะสิ! รถของเขาคันนี้ก็เป็นชื่อของสามีฉัน โฉนดบ้านที่เขาอาศัยอยู่ก็เป็นชื่อของฉัน! ทุกบาททุกสตางค์ของสามีฉันที่เขาใช้จ่ายเป็นสินสมรสของฉัน ตอนนี้ฉันจะฟ้องเขาในข้อหาฉ้อโกง!”

“คือว่า…พวกเราเข้ามาคุย…”

ประธานเฉินพูดอย่างโหดเหี้ยม “เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่คุยกันได้ ตอนนี้ฉันอยากทำอยู่เรื่องหนึ่ง พวกเธอให้ฉันพังสตูดิโอนี้ซะ ถึงยังไงฉันก็จ่ายค่าชดเชยไหวอยู่แล้ว หรือไม่พวกเธอก็ให้ฉันสั่งสอนไอ้คนชั่วคนนี้”

Luca ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้เสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้ว ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่ประธานเฉินพามาพุ่งเข้าไปล็อกแขนของ Luca และเหยียบเท้าของเขาไว้ เขาร้องเสียงหลง พยายามดิ้นรนสุดชีวิต ประธานเฉินก้าวเข้าไปตบหน้าด้วยมือทั้งสองข้างไปมา รวมถึงทั้งเตะและถีบ โดยการตบหน้าแต่ละครั้งนั้นส่งเสียงดังเป็นพิเศษ

เสี่ยวเหยียนรู้สึกหน้าร้อนตามไปด้วย ทั้งละอายทั้งโกรธเคือง

เวินเสี่ยวฮุยก็เป็นเหมือนคนอื่นในสตูดิโอที่ตกตะลึงกับสถานการณ์นี้ แม้เขาจะรู้สึกสมน้ำหน้า Luca แต่เขาก็ไม่ได้มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นมากนัก ในทางกลับกันการที่พวกเสี่ยวเหยียนทั้งสามคนมองด้วยสายตาเย็นชาอยู่ข้างๆ ก็กลายเป็นภาพจำในใจอย่างสุดซึ้ง

เมื่อประธานเฉินตบจนเหนื่อยแล้วก็หยุด ใบหน้าของ Luca ห้อเลือด บวมเหมือนกับซาลาเปา แววตาของเขาเลื่อนลอย ทันทีที่บอดี้การ์ดทั้งสองคนปล่อยตัวเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น แม้แต่ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก

ประธานเฉินพูดด้วยความโหดเหี้ยม “พวกเธอจ้างขยะที่ไร้คุณธรรมแบบนี้มันสร้างความเสียหายต่อภาพลักษณ์ของบริษัทจริงๆ ตราบใดที่เขายังทำงานที่นี่ ฉันอาจจะมาอีกเมื่อไรก็ได้ พวกเธอก็จัดการให้มันรอบคอบก็แล้วกัน”

หลังประธานเฉินจากไป สตูดิโอก็ยังคงเงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตก

ผ่านไปเนิ่นนานหลิวซิงก็พูดขึ้น “วันนี้ปิดร้านครึ่งวัน พวกเธอก็กลับไปกันเถอะ”

เวินเสี่ยวฮุยคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้วรีบลากลั่วอี้ออกไป ภายในอึดใจเดียวเขาก็วิ่งลงไปถึงชั้นล่าง ก่อนจะถอนหายใจ

“ให้ตายเถอะ น่ากลัวชะมัด”

ลั่วอี้ยิ้มพลางเอ่ย “พี่จะกลัวอะไร ไม่ได้ทำร้ายพี่สักหน่อย”

“ก็จริง แต่ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี คุณป้าคนนั้นดุจะตาย เหมือนแม่ฉันเลย แต่แม่ฉันแค่ไม่มีมาดแบบการพาบอดี้การ์ดมาด้วย”

“ไปเถอะ ไปกินของอร่อยๆ ฉลองกัน”

“หา? ฉลองอะไร”

“Luca อยู่ที่จวี้ซิงต่อไปไม่ได้หรอก พี่ไม่ดีใจเหรอ”

เวินเสี่ยวฮุยขมวดคิ้ว “จริงอยู่ที่ฉันอยากให้เขาออกไปตลอดเวลา แต่ว่า…”

“อะไร”

“ในจินตนาการของฉันคือฉันได้กลายเป็นสุดยอดสไตลิสต์ ให้เขารู้สึกด้อยกว่าฉันด้วยตัวเอง รับใช้ฉันและคุกเข่าให้ฉันนับจากนี้เป็นต้นไป แต่ไม่ใช่จากไปแบบนี้…แม้ว่าเขาจะสมควรได้รับมันก็เถอะ”

“เขาสมควรได้รับมันจริงๆ” ลั่วอี้โบกมือถือ “ผมแอบบันทึกเหตุการณ์เมื่อกี้ไว้แล้ว พี่อยากจะดูเมื่อไรก็ได้”

เวินเสี่ยวฮุยพูดด้วยความประหลาดใจ “นะ…นายบันทึกไว้ทำไม”

“มันน่าสนใจไม่ใช่หรือไง” ลั่วอี้ยิ้มอย่างไร้เดียงสามาก “พี่อยากปล่อยลงอินเตอร์เน็ตหรือเปล่า ผมจะสร้าง IP เสมือนให้ รับรองว่าไม่มีใครหาเจอ”

หัวใจของเวินเสี่ยวฮุยสั่นสะท้าน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของลั่วอี้ทำให้เขาหวาดกลัวเล็กน้อย ตอนนั้นคนส่วนใหญ่ของสตูดิโอต่างตกใจกันมาก สุดท้ายแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นแค่คนหนุ่มสาววัยยี่สิบต้นๆ เท่านั้น ไม่ว่าใครก็ไม่เคยผ่านประสบการณ์แบบนั้นมาก่อน แต่ลั่วอี้กลับบันทึกมันไว้

เขารีบพูด “ไม่ๆ ไม่ต้อง ลบไปเถอะ ฉันไม่อยากดู”

ลั่วอี้ยักไหล่ “ผมนึกว่าพี่จะดีใจมากซะอีก แต่ว่าจากนี้ไปเขาก็จะไม่มากวนใจพี่อีกแล้ว”

“นั่นสิ” เวินเสี่ยวฮุยถอนหายใจ “แต่ว่าจู่ๆ ฉันก็นึกถึงคำพูดของนายขึ้นมาได้”

“คำไหน”

“คนเลวที่แยกง่ายกับคนเลวที่แยกยาก Luca เป็นคนเลวที่แยกได้ง่าย ฉะนั้นฉันก็เลยกันตัวเองจากเขาได้ อย่างมากสุดเขาก็ทำให้ฉันขยะแขยงได้แค่แป๊บเดียว แต่ทำร้ายอะไรฉันไม่ได้ ส่วนคนเลวที่แยกยากก็เป็นเหมือนที่นายพูด ‘คนที่จะกลายเป็นคนเลวก็ต่อเมื่อผลประโยชน์ของเขามีภัย’ ฉันคิดว่าเจ้านายของฉันเป็นอย่างหลัง”

ลั่วอี้หรี่ตาลงเล็กน้อย “เขาได้ทำอะไรพี่หรือเปล่า”

“ตอนนี้ยังไม่มีอะไร แค่ได้ยินเรื่องซุบซิบมาบ้าง ช่างเถอะ หวังว่าฉันคงจะคิดมากไปเอง พวกเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันเถอะ อย่าไปสนใจเรื่องของคนอื่นเลย”

“ถ้าพี่รู้สึกว่าเขามีอะไรผิดปกติล่ะก็อย่าลืมบอกผมล่ะ”

เวินเสี่ยวฮุยยิ้มก่อนเอ่ย “โลกของผู้ใหญ่มันซับซ้อนมากนะ ถึงบอกนายไป นายก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“อย่างน้อยก็ช่วยพี่ออกไอเดียได้ ดีกว่าให้พี่ทนอยู่คนเดียวใช่ไหมล่ะ”

“ก็จริง” เวินเสี่ยวฮุยบิดขี้เกียจ “ไม่คุยเรื่องกวนใจพวกนี้แล้ว ไปๆๆ ไปกินข้าว”