ทดลองอ่าน รัชทายาทบัญชา เล่มที่ 1 บทที่ 3 #นิยายวาย

ฉีเซียวฝึกวรยุทธ์ตั้งแต่เล็กจึงได้ยินเสียงดีกว่าคนทั่วไป เทียบกับเจียงเต๋อชิงผู้ชราแล้วย่อมยอดเยี่ยมกว่ามาก ฉีเซียวแสดงท่าทีให้เจียงเต๋อชิงเงียบ ส่วนตนเดินเข้าไปในป่าไผ่อย่างเชื่องช้าสองก้าว หากเขาฟังไม่ผิด เมื่อครู่คือเสียงของไป่เริ่น…

ไป่เริ่นที่อยู่กลางป่าไผ่กำลังดึงแขนเสื้อคนผู้หนึ่งพลางลดเสียงลงต่ำเอ่ยว่า “ไม่เป็นไร…เขาคงเกิดคิดอยากพูดคุยกับข้าสักสองประโยคขึ้นมา ข้ามีฐานะอันใดเขาย่อมรู้ชัด อยู่ดีๆ จะมาพัวพันกับข้าหาเรื่องใส่ตัวโดยใช่เหตุกระนั้นหรือ…”

“แต่ก่อนก็เคยได้ยินพ่อข้าพูด แม้รัชทายาทจะดูไร้พิษภัย แต่แท้จริงเป็นผู้มีเล่ห์เหลี่ยมซ่อนเร้นลึกซึ้งคนหนึ่ง”

คนที่ไป่เริ่นจับไว้หันหลังให้ฉีเซียวและค้อมศีรษะเล็กน้อย ก่อนลดเสียงลงกำชับว่า “คนเช่นนี้พวกเรามิอาจล่วงเกิน ต่อไปหลบเลี่ยงสักหน่อยก็แล้วกัน พรุ่งนี้ข้าจะออกจากวังไปพบพวกเขา…ซื่อจื่อมีคำพูดใดต้องการฝากถึงพระชายาหรือไม่”

ดวงหน้าของไป่เริ่นต้องแสงจันทร์สีเงินยวงพาให้ยิ่งงดงามหมดจด กระนั้นกลับเห็นเพียงแววตาเขาหม่นแสง ก่อนยิ้มขื่นพลางส่ายศีรษะ “ไม่มี…ต่อไปไม่ต้องเอ่ยถึงข้าต่อหน้าท่านแม่ บัดนี้ข้ากลายเป็นเพียงหมากสังเวย ตัวหนึ่ง ยามมีชีวิตอยู่จะได้กลับไปหลิ่งหนานอีกหรือไม่ก็สุดรู้ เอ่ยถึงข้าน้อยลงประโยคหนึ่ง บางทีท่านแม่อาจคิดถึงข้าน้อยลงส่วนหนึ่ง…ต่อไปวันเวลายาวนาน หากท่านแม่ลืมข้าไปได้จะดีที่สุด…”

เสียงของคนผู้นั้นดังขึ้นเล็กน้อย เอ่ยอย่างสุดจะข่มกลั้นว่า “ซื่อจื่ออย่าได้ดูแคลนตนเองเช่นนั้น วันหน้า…จะต้องมีโอกาสพบหน้า ซื่อจื่อดูแลตนเองอย่างดี พระชายาจึงจะคลายใจ”

ไป่เริ่นพยักหน้าอย่างอ่อนล้า “เจ้าวางใจ เพื่อท่านแม่กับพี่สาวข้าจะดูแลตนเองอย่างดี…เฉาเกอ โชคดียังมีเจ้า…”

ฉีเซียวมุ่นคิ้วเล็กน้อย เดือนก่อนเขาเคยพลิกดูสมุดรายชื่อของกลุ่มชาวหลิ่งหนาน เฉาเกอ เฉาเกอ…ฉีเซียวพลันฉุกคิดขึ้นได้ เฉินเฉาเกอ บุตรคนโตของเสนาบดีหลิ่งหนาน สหายร่วมเรียนของตงหลิงไป่เริ่น

ตอนกลางวันเฉาเกอก็ตามอยู่ด้านหลังไป่เริ่น เพราะเขาสูงกว่าไป่เริ่นครึ่งศีรษะ ทั้งยังหน้าตาหล่อเหลา ฉีเซียวจึงจำได้อยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าสหายร่วมเรียนผู้นี้จะเป็นสายลับคอยส่งข่าวของไป่เริ่น ฉีเซียวไม่ต้องการแหวกหญ้าให้งูตื่น ขณะคิดถอยออกไปเขาพลันได้ยินเสียงแหบต่ำของไป่เริ่นกระซิบเสียงแผ่ว “หากไม่มีเจ้าอีก ข้าคงยืนหยัดต่อไปไม่ได้จริงๆ…”

ฉีเซียวหันหน้าขวับ ใต้แสงจันทร์ยามรัตติกาลเห็นเพียงเฉาเกอโอบไป่เริ่นเข้ามากอด ก้มหน้าจุมพิตปลอบโยนที่หน้าผากของเขา เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “วางใจเถอะ เจ้าน่ะกังวลมากไป ทุกวันล้วนฝืนกลั้นไว้ พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ดีแล้ว…”

ไป่เริ่นขอบตาแดงเรื่อ ในความเศร้าเสียใจสุดแสนยังควบคุมตนเองได้ดียิ่ง เขาเบือนหน้าไปปาดไอชื้นที่ดวงตา เอ่ยเสียงแหบ “กลับไปเถิด…อีกประเดี๋ยวคนพวกนั้นหาข้าไม่พบจะออกสืบหา…”

เฉาเกอพยักหน้า แล้วขยับเข้าใกล้ประทับจูบที่หว่างคิ้วของไป่เริ่นอีก ก่อนหันหน้าเดินไปทางตะวันตกของป่าไผ่ ไป่เริ่นยังคงยืนอยู่ที่นั่น ทอดสายตามองทิศที่เฉาเกอเดินไป ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใดจึงค่อยลูบบนหน้าผากตรงที่เฉาเกอเพิ่งประทับจูบ แล้วหมุนตัวเดินไปทางตะวันออกสู่ตำหนักเจาเต๋อ

ทิศเหนือของป่าไผ่ ฉีเซียวมองลอดผ่านการอำพรางชั้นแล้วชั้นเล่าของใบไผ่ ใต้แสงจันทร์ดวงตาของเขาเปี่ยมด้วยกลิ่นอายเหี้ยมเกรียม มุมปากแฝงรอยยิ้มเย็น อุปนิสัยเย็นชา? เพราะกลายเป็นตัวประกันจึงอารมณ์ไม่ดีเท่าไร? เฮอะ…แต่เมื่อครู่กลับปฏิบัติต่อเฉินเฉาเกออย่างสนิทชิดเชื้อเหลือเกินนะ

เจียงเต๋อชิงที่ตามอยู่ด้านหลังฉีเซียวก็มองเห็นชัดเจน เขาถามเสียงเบา “องค์รัชทายาท…ต้องการให้บรรดาสายลับไปสืบเบื้องลึกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาฉีเซียวมีประกายอำมหิตวาบผ่าน เขาส่ายหน้า “ไม่จำเป็น พรุ่งนี้เช้าไปบอกเสด็จป้า ข้าคิดถ้วนถี่แล้ว…ข้าจะสู่ขอพี่สาวสายตรงของไป่เริ่น โหรวจยาจวิ้นจู่”

โปรดติดตามตอนต่อไป…