ทดลองอ่าน รัชทายาทบัญชา เล่มที่ 1 บทที่ 4 #นิยายวาย

แม้ฉีจิ้งจะเป็นโอรสสายรอง แต่ก็ได้รับการเลี้ยงดูจากไทเฮาพระองค์ก่อนด้วยตนเอง เทียบกับอ๋องคนอื่นย่อมสูงศักดิ์และทรงเกียรติกว่ามาก การเสนอชื่อเขานับว่าถูกต้องตามหลักเหตุผล เล่าลือกันว่าตอนนั้นฉีจิ้งบ่ายเบี่ยงไม่ได้ จึงเถลิงราชย์ขึ้นเป็นฮ่องเต้ตามความต้องการของทุกคน และเพื่อปลอบประโลมดวงจิตของอู่ตี้ บำรุงขวัญฝั่งสายเลือดเดียวกับองค์รัชทายาท ฉีจิ้งหรือก็คือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจึงทรงรับฉีเซียวเป็นบุตรของตน ทั้งยังคงตำแหน่งรัชทายาทไว้ ทว่าเรื่องนี้อย่างไรก็ขัดต่อราชโองการของอู่ตี้ ทุกคนในราชวงศ์จึงปกปิดสุดความสามารถ ผ่านไปสิบกว่าปี…คนที่ทราบเรื่องในขณะนั้นหากไม่ตายไปก็ปิดปากสนิท…กลายเป็นข่าวลับที่พูดมิได้”

ไป่เริ่นขมวดคิ้ว “เรื่องนี้ฟังมาจากที่ใด มีช่องโหว่เต็มไปหมด”

ต่งป๋อหรูพยักหน้า “เรื่องเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน อาจมีคลาดเคลื่อนไปบ้าง แต่ไม่ว่าในอดีตจะเป็นอย่างไร องค์รัชทายาทฉีเซียวก็มิใช่บุตรแท้ๆ ของฮ่องเต้ต้าเซียง”

ไป่เริ่นในใจกระตุกวูบ “แต่ที่ได้ยินได้ฟังมา…เรียกได้ว่าฮ่องเต้ทรงโปรดปรานองค์รัชทายาทองค์นี้มาก”

“เรื่องที่แสดงออกภายนอกมิอาจนับ” ต่งป๋อหรูส่ายหน้า “ฮ่องเต้ทรงปฏิบัติต่อองค์รัชทายาทเป็นอย่างดี เบี้ยหวัดแขนงต่างๆ เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ยามปกติก็มักปูนบำเหน็จอย่างโอ่อ่า แต่ไรมาไม่เคยตรัสวาจารุนแรงแม้ประโยคเดียว ยิ่งไม่อนุญาตให้ราชครูทั้งหลายเข้มงวด แต่พูดตรงไปตรงมาแล้ว ฮ่องเต้ทรงละเลยไม่ใส่พระทัย เพียงพระราชทานทรัพย์สินเงินทองจำนวนหนึ่งให้เท่านั้น ขณะเดียวกันก็พระราชทานรางวัลให้บุตรไม่กี่คนของพระองค์เองน้อยยิ่ง ทว่าทุกครั้งที่พระราชทานรางวัลล้วนเป็นคนที่มีความสามารถเป็นเลิศ ภาระงานที่ทรงมอบหมายให้พวกเขาล้วนเป็นเรื่องสำคัญเร่งด่วนของราชสำนัก ซื่อจื่อยังมองไม่ออกหรือว่าฮ่องเต้ทรงใส่พระทัยผู้ใดอย่างแท้จริง…”

ไป่เริ่นเม้มปากเล็กน้อย “เช่นนี้ยิ่งให้โหรวจยาแต่งกับเขาไม่ได้ องค์ชายอื่นอีกสองสามพระองค์อายุไม่น้อยแล้ว ผู้ใดจะรู้ว่าเมื่อใดฮ่องเต้จะมีพระประสงค์กะทันหัน ส่งรัชทายาทไปพบอู่ตี้ เขาตายไป…โหรวจยาจะทำอย่างไร”

“ไม่แน่ว่าจะเป็นเช่นนั้น ตอนกระหม่อมได้ยินข่าวพวกนี้แรกๆ ก็คิดว่าองค์รัชทายาทถูกฮ่องเต้เลี้ยงดูเช่นนี้มาตั้งแต่เล็กคงโดนตามใจจนเหลิง ทว่าวันนี้ดูแล้ว…ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ กระนั้นหากต้องการสืบทอดบัลลังก์อย่างราบรื่นก็เกรงว่าจะไม่ง่าย…” ต่งป๋อหรูหลังจากชั่งน้ำหนักผลได้ผลเสียแล้วก็ไม่อาจพูดได้ว่าฝ่ายใดมีโอกาสชนะมากกว่ากันแน่จึงได้แต่ส่ายหน้า “เรื่องนี้พูดยาก แต่อย่างน้อยสองสามปีนี้ไม่ควรมีเหตุอะไรเกิดขึ้น การส่งจวิ้นจู่มาแล้วช่วยซื่อจื่อข้ามผ่านวิกฤตเบื้องหน้าก่อนถึงจะเหมาะสม”

ไป่เริ่นหรี่ดวงตาเล็กน้อยและอ่านรายงานลับอีกรอบ ต่งป๋อหรูรู้ว่าไป่เริ่นไม่อาจสละโหรวจยาทิ้งจึงเอ่ยโน้มน้าวเต็มกำลัง “ซื่อจื่อ สถานการณ์สำคัญกว่าบุคคล หากจวิ้นจู่รู้สถานการณ์ของซื่อจื่อในยามนี้ เกรงว่าจะยอมแต่งงานมาคลี่คลายความยากลำบากแทนซื่อจื่อเช่นกัน”

ไป่เริ่นไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย เขาส่ายหน้า “ข้าไม่ต้องการให้นางคลี่คลายความลำบากให้ข้า…เรียกเฉาเกอมาหน่อย ข้าจะให้ช่วยส่งข่าวสองสามประโยค…”

“ซื่อจื่อ” ต่งป๋อหรูเห็นไป่เริ่นดื้อรั้นไม่รับฟังก็เริ่มร้อนใจขึ้นมา และเอ่ยด้วยสีหน้าขรึมน้ำเสียงหนัก “พระองค์ยังมองสถานการณ์ตอนนี้ไม่กระจ่างหรือ ตั้งแต่วันนั้นที่องค์รัชทายาททรงหยั่งเชิงถามเป็นนัยกับซื่อจื่อ บัดนี้ตรองดูองค์รัชทายาทจะเกี่ยวดองกับพวกเราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ซื่อจื่อดึงดันขัดขวาง องค์รัชทายาทก็ใช่ว่าจะเสียดายการแต่งงานครั้งนี้ ไม่ต้องให้รัชทายาทเอ่ยมากความ หากซย่าซื่อ ได้ยินข่าว เกรงว่าจะรีบร้อนโน้มน้าวให้ท่านอ๋องส่งคังไท่จวิ้นจู่มาแทนเสียด้วยซ้ำ! ถึงเวลานั้นไม่เพียงไร้แรงสนับสนุน ข้างกายพระองค์จะยังมีจิ้งจอกกับหมาในเพิ่มมาอีก สภาพการณ์มีเพียงยิ่งยากลำบากขึ้น!”

ซย่าซื่อคือมารดารองของไป่เริ่น ชายาคนโปรดของหลิ่งหนานอ๋องผู้ให้กำเนิดสามบุตรหนึ่งธิดา ด้วยชายาเอกไม่เป็นที่โปรดปราน หลายปีมานี้ฝ่ายทายาทสายตรงจึงได้รับความทุกข์ยากจากพวกนางไม่น้อย ครั้งนี้ที่ไป่เริ่นโดนส่งมาเป็นตัวประกัน เบื้องหลังซย่าซื่อก็สอดมือวางอุบายไว้ ถ้าบุตรสาวนางมาอีกคน…ไป่เริ่นหลับตา ยังคงเอ่ยประโยคว่า “เรียกเฉาเกอมาหาข้า”

ต่งป๋อหรูนึกไม่ถึงว่าพูดมานานไป่เริ่นยังคงหัวรั้นขาดปฏิภาณ ขณะคิดจะคุกเข่าลงโน้มน้าวเต็มกำลัง ไป่เริ่นพลันยื่นมือขวางคลี่ยิ้มอย่างไม่อินังขังขอบ “ท่านอาจารย์…ไป่เริ่นชะตาไม่ดีสวรรค์ไม่คุ้มครอง ถูกวงศ์ตระกูลทอดทิ้งตกต่ำมาเป็นตัวประกันก็แล้วไป หากพี่สาวสายเลือดเดียวกันต้องถูกส่งมาเป็นชายารองผู้อื่นอีก…หนึ่งบุตรหนึ่งธิดาล้วนกลายเป็นหมากสังเวย อาจารย์จะให้ท่านแม่อยู่รอดปลอดภัยในจวนได้เยี่ยงไร”

ต่งป๋อหรูในใจพลันไม่อาจทานทน ขอบตาแดงทันใด ไป่เริ่นพยายามข่มความขมปร่าในหัวใจสุดความสามารถ เอ่ยเสียงแหบ “ข้าพร้อมใจลาจากบ้านเกิดเดินทางไกลนับพันหลี่มาเป็นนกในกรง มิใช่เพื่อให้ท่านแม่กับพี่สาวไม่ต้องโดนพวกเขารังแกและมีชีวิตที่ดีขึ้นสักหน่อยหรอกหรือ…ท่านอาจารย์ ช่วยข้า…ช่วยพี่สาวข้าหนีพ้นเคราะห์หนนี้ด้วยเถิด”

ต่งป๋อหรูกำหมัดแน่นกัดฟันก้มหน้า “กระหม่อมรับบัญชา”

โปรดติดตามตอนต่อไป…