ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 1.2-1.3 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1

ผู้เขียน : MINTRAN

แปลโดย : ทันบี

ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 

Trigger Warning

เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่ยวกับความรุนแรง

การทำร้ายทางร่างกายและจิตใจ การสะกดรอยตาม การบูลลี่

ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ

   

สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

 

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

Chapter 1.2

 

จนแล้วจนรอดในที่สุดกองเอกสารของพนักงานอาวุโสอิมก็ทำให้การเลิกงานตรงเวลาของผมจบเห่ ผมลุกขึ้นตอนเวลาเลิกงานแล้วเดินตามคนอื่นๆ เข้าลิฟต์ไปด้วยกัน

ผมเดินสวนผู้คนที่มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟฟ้าตรงไปร้านกาแฟที่ตั้งอยู่หน้าบริษัท ก่อนจะสั่งอเมริกาโนกับแซนด์วิชแบบห่อกลับบ้านหนึ่งชุด จากนั้นก็ซื้อคุกกี้ที่บังเอิญผ่านเข้ามาในระยะสายตาไปด้วยอีกหนึ่งชิ้น

ในระหว่างที่ผมถือถุงกระดาษแล้วเดินกลับมาที่บริษัทอย่างอิดโรย ผมก็เห็นพนักงานฮากำลังยืนอยู่ตรงข้างๆ ที่นั่งของผมอย่างกับมังบูซอก^*

รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีแปลกๆ แฮะ

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

“ผู้ช่วยคิม! เอ่อ…ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ คือว่า…”

ในมือของพนักงานฮาที่ยื่นออกมาอย่างขวยเขินมีข้าวกล่องอยู่กล่องหนึ่ง โดยที่บนถุงพลาสติกสีขาวนั้นมีโลโก้สีเหลืองของร้านข้าวกล่องที่อยู่แถวๆ นี้สกรีนอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมือของพนักงานฮากำลังสั่นอยู่หรือเปล่า ถุงพลาสติกนั้นถึงได้เกิดเสียงกรอบแกรบเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบไม่หยุด

ลำบากใจเหมือนกันแฮะ แม้จะซาบซึ้งกับความเอาใจใส่นั้นก็เถอะ แต่ว่า…

“วันนี้คุณวอนอีทำโอทีเหรอครับ”

“พอได้ยินว่าผู้ช่วยคิมต้องทำงานล่วงเวลา ผมก็เลย…”

“ไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาให้เลยครับ”

“แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากซื้อมาให้อยู่ดีน่ะครับ คุณผู้ช่วยคิมรับเอาไปทานเถอะนะครับ”

ผมพินิจมองพนักงานสัญญาจ้างที่เพิ่งเข้ามาใหม่ตรงหน้า เขาดูอายุน้อยมาก ดูไปแล้วเขาก็น่าจะไม่เคยเข้าสังคมและใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นในวัยทำงานมาก่อน แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่เขาจะรู้สึกดีกับคนที่ช่วยเหลือตัวเองเอาไว้ในบริษัทที่แสนไม่คุ้นเคยแห่งนี้ แต่มันก็เป็นความจริงที่ผมรู้สึกลำบากใจอยู่นิดหน่อย จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้แย่อะไรนักหรอกหากจะอยู่ด้วยกันแบบรุ่นน้องที่สนิท…

“คุณวอนอีครับ ถ้างั้นก่อนอื่น…”

ท่าทางของพนักงานฮายามเงยหน้าขึ้นและมองมาที่ผมนั้นดูน่าสงสารเอามากๆ แม้ใบหน้าจะซีดเผือด ทว่าพวงแก้มกลับแดงปลั่ง

ผมก็แค่ไม่อยากมีแฟน แต่ก็ไม่ได้คิดจะทำตัวเย็นชาหรอกนะ อีกอย่างถ้าตอนนี้ผมให้โอกาสพนักงานฮาเข้าหาผมล่ะก็ เราทั้งคู่อาจจะต้องมีเรื่องให้ลำบากใจเกิดขึ้นในภายหลังก็ได้

ทว่าพอผมเห็นใบหน้าที่น่าสงสารของพนักงานฮาแล้ว ความใจอ่อนก็ก่อตัวขึ้นมาในใจผมอยู่เรื่อยๆ เขาคงจะไม่มีที่พึ่งพิงทางใจเพราะเพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัท…โอเคๆ ยอมให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ

“ถ้างั้นคุณวอนอีก็มาทานกับผมสิครับ นี่ผมก็ซื้อแซนด์วิชมาด้วยพอดี…”

“เอ่อ…เรื่องนั้น ช่างเถอะครับ”

“ครับ?”

พนักงานฮายัดข้าวกล่องใส่มือของผมราวกับยัดเยียด

“ผู้ช่วยคิมเป็นอัลฟ่านี่ครับ ตอนที่เจอกันครั้งแรกผมนึกว่าคุณเป็นเบต้าก็เลยคาดหวังนิดหน่อยน่ะครับ…คือผมไม่ชอบยุ่งกับพวกอัลฟ่าน่ะครับ แต่ถ้าจะให้ติดหนี้บุญคุณมันก็ยังไงๆ อยู่ เพราะงั้นผมเลยอยากจะตอบแทนคุณด้วยสิ่งนี้ ลาก่อนนะครับ”

ทันทีที่พูดจบคำพนักงานฮาก็โค้งตัวบอกลาแล้ววิ่งออกไปอย่างไม่รีรอ

ส่วนผมก็ได้แต่หันกลับไปโค้งตัวลาตามเขาด้วยท่าทางเหมือนกับเพนกวินโง่ๆ

ผมอ้าปากค้างพลางมองพนักงานฮาที่หันหลังจากไปเหมือนคนที่จะไม่เจอกันอีกชั่วชีวิต ด้านหลังศีรษะเล็กๆ นั้นหายลับสายตาไปอย่างน่ารักน่าชัง

มือทั้งสองข้างของผมที่ห้อยต่องแต่งหิ้วข้าวกล่องกับแซนด์วิชอยู่นั้นรู้สึกหนักอึ้งแปลกๆ

 

“คุณคบกับฉันเพราะแค่เปลือกนอกของฉันใช่ไหมล่ะคะ แฟนฉันเป็นโอเมก้าสุดสวย คุณคงมองแค่เรื่องนี้อย่างเดียวแล้วคบฉันสินะ!”

“ยูซอลฮี! ทำไมถึงได้พูดอะไรแบบนั้นกัน”

“แล้วฉันพูดผิดหรือไง ฉันถามว่าฉันพูดผิดหรือไง!”

กร้วมๆ

ผมเคี้ยวแผ่นมันฝรั่งทอดกรอบตุ้ยๆ ไม่หยุดปาก รสชาติเค็มสัมผัสที่ปลายลิ้นก่อนจะสลายหายไป

แม้ว่าโทรทัศน์จะกำลังเล่นไปเรื่อยๆ แต่สายตาของผมกลับจับจ้องอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นนิ่ง

ข้าวกล่อง…

สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้กินข้าวกล่องที่ฮาวอนอีให้มา เลยต้องถือติดกลับมาที่บ้าน

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากอาหาร เมื่อเย็นผมก็ค่อยๆ งับแซนด์วิชที่โต๊ะทำงานอย่างเชื่องช้า แต่กับข้าวกล่องนั้นผมกลับไม่ได้แตะต้องมันเลย ผมรู้สึกเหมือนโดนหักอกแปลกๆ ถึงจะไม่เคยขอใครออกเดตมาก่อน แต่หนนี้ผมกลับรู้สึกเหมือนคนอกหักไม่มีผิด

ไม่สิ…ความรู้สึกเคลือบแคลงใจเกี่ยวกับตัวเองที่ตีตนไปก่อนไข้โดยที่ยังไม่ทันได้รู้ว่าฮาวอนอีชอบผมจริงหรือเปล่านั้นกำลังค่อยๆ ไต่ไล่ขึ้นมาจากปลายเท้า

ขายขี้หน้าจนจะบ้าตายอยู่แล้ว

เรื่องที่ฮาวอนอีตกหลุมรักผมตั้งแต่แรกพบนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะเจ้าตัวเป็นคนพูดออกจากปากตัวเองเลยว่าสนใจในตัวผม แต่หลังจากที่เข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นอัลฟ่าก็กลายเป็นว่าเขาอึดอัดกับผมแทนเสียอย่างนั้น

นี่ผมจะต้องแก้ไขให้มันถูกต้องตั้งแต่ตรงไหนกันนะ แล้วผมต้องแก้ไขให้มันถูกต้องด้วยหรือเปล่า แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าผมปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไปแบบนี้ เขาคงจะไม่มาวอแวผมอีก แต่ดูเหมือนเขาก็น่าจะเข้ากับพนักงานอาวุโสอิมได้ดีพอสมควร ดังนั้นไม่นานความจริงที่ว่าผมเป็นเบต้าก็คงจะต้องถูกเปิดเผยในสักวัน

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงจะน่าขำไม่น้อยแน่ๆ ถ้าผมถ่อลงไปหาเขาถึงที่ชั้นหนึ่งแล้วบอกว่า ‘ความจริงแล้วผมเป็นเบต้าครับ’

อะไรกันวะเนี่ย ไม่ได้จะไปขอให้เด็กนั่นจีบสักหน่อย

มันก็เป็นแค่สถานการณ์วุ่นวายทั่วไป ความรู้สึกอึดอัดใจและแปลกประหลาดนี้มันคล้ายๆ กับความรู้สึกน่ารำคาญใจเวลาที่มีมันฝรั่งแทรกติดอยู่ระหว่างฟันกรามแล้วต้องไปแปรงฟันใหม่อีกครั้งเนื่องจากมันเป็นส่วนที่แปรงสีฟันแปรงไม่ออกและไหมขัดฟันขัดไม่ถึง

ผมถอนหายใจออกมา แม้แต่ถุงพลาสติกใส่ข้าวกล่องก็เหมือนกำลังหัวเราะเยาะผมด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่โค้งเว้าของมันนั่น และสุดท้ายผมก็จัดการเอาข้าวกล่องที่ไม่กล้ากินเก็บเข้าตู้เย็นไป

ในขณะนั้นเองละครก็กำลังดำเนินมาถึงจุดไคลแมกซ์โดยที่ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกผมในตอนนี้เลย

“ซอลฮี! ผม…! ผมมีแค่คุณนะ! ท่ามกลางโอเมก้ามากมายเหล่านั้น ผมรู้สึกได้เพียงแค่กลิ่นหอมของคุณ ฟีโรโมนของคุณเพียงคนเดียว! แค่นั้นก็พอแล้ว!”

“คุณจุนซอก…!”

“ซอลฮี…!”

กร้วมๆ…

จะว่าไปแล้วไม่ใช่แค่อัลฟ่าเท่านั้น แต่โอเมก้าเองก็มีฟีโรโมนเช่นกัน ว่ากันว่าแต่ละคนต่างก็มีกลิ่นที่แตกต่างกันออกไป ตั้งแต่กลิ่นบรรดาดอกไม้ไปจนถึงกลิ่นพูแดจีแก^* แต่ผมเองก็ไม่สามารถรับกลิ่นเหล่านั้นได้ และไม่เคยแม้แต่จะได้กลิ่นด้วย

สรุปแล้วฟีโรโมนมันคืออะไรกันแน่นะ ทำไมถึงทำให้ผู้คนวุ่นวายได้ขนาดนั้น ฮาวอนอีเองก็คงจะมีฟีโรโมนเหมือนกัน จะว่าไปแล้วกลิ่นของเขาจะเป็นกลิ่นแบบไหนกันนะ ไม่สิ อย่าไปคิดถึงมันเลยดีกว่า อย่าไปคิดถึงด้านหลังศีรษะกลมๆ ของเขาที่เลือนรางอยู่ตรงหน้า รวมทั้งปลายหูที่แดงเรื่อนั่นเลย

ละครตอนนี้ตัดภาพมาถึงฉากจูบที่ดูดดื่ม ผมยู่จมูกน้อยๆ ก่อนที่จะเดินไปยังห้องครัว ผมคงต้องดื่มน้ำสักหน่อย เพราะมันฝรั่งทอดกรอบนั่นเค็มเอาซะเหลือเกิน

แม้ว่าผมจะรินน้ำใส่แก้วและเดินกลับมาแล้ว แต่ฉากจูบก็ยังคงดำเนินต่อไปไม่รู้จบ ผมรู้สึกกระดากอายขึ้นมาทั้งที่ทั้งคู่ไม่ได้จูบกันอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่ก็นะ…นักแสดงนำชายคนนั้นเป็นรุ่นน้องคนสนิทที่มหาวิทยาลัยของผมเองนี่นา มันเป็นความรู้สึกเขินอายที่คล้ายกับว่าผมกลายเป็นนักเรียนที่เพิ่งกลับเข้ามาเรียนใหม่อีกครั้งหลังจากพักการเรียนไปนาน หรือไม่ก็เป็นทหารเกณฑ์ใกล้ปลดประจำการที่แอบมองฉากรักของคนอื่นแล้วผิวปากแซว

ส่วนเหตุผลที่ผมดูละครเรื่องนี้นั้น ความจริงแล้วก็เป็นเพราะเจ้าซอลกีโด นักแสดงที่ได้รับบทบาทเป็นฮันจุนซอก ตัวละครหลักซึ่งเป็นอัลฟ่า เขาเป็นรุ่นน้องในชมรมของผม พวกเราเจอกันที่ชมรมละครเวทีซึ่งเป็นชมรมละครเวทีภาษาอังกฤษ

ผมอยากเรียนภาษาอังกฤษก็เลยเข้าชมรมละครเวทีภาษาอังกฤษของหมอนั่นไป มันเป็นชมรมที่ดื่มเหล้ากันแบบที่เรียกได้ว่าดื่มจนเมาหัวราน้ำ ซึ่งต่างจากจุดประสงค์แรกเข้าของผมโดยสิ้นเชิง ถึงจะบอกว่าเป็นชมรมละครเวทีภาษาอังกฤษ แต่มันก็เป็นเพียงแค่การรวมตัวกันที่ไม่ได้มีนโยบายอะไรชัดเจน แถมบางครั้งก็ทดแทนกิจกรรมชมรมด้วยการดูละครแบบมาราธอนด้วย ดูท่าเจ้าซอลกีโดเองก็คงจะถูกหลอกเข้ามาเหมือนกันกับผม

คงต้องขอบคุณเรื่องนั้นที่ทำให้หมอนั่นกับผมสนิทกันสุดๆ ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะนิสัยง่ายๆ ไม่ยุ่งยากวุ่นวายอะไรของผมกับหมอนั่นด้วยแหละ สายสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่สบายๆ และไม่เรื่องมาก นั่นแหละคือพวกเราล่ะ

สมัยเรียนมหาวิทยาลัยพวกเราก็เคยไปออกเดตคู่และเคยไปเที่ยวด้วยกัน เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่มีความทรงจำมากมายร่วมกัน บางทีระหว่างเราก็อาจจะใกล้เคียงกับคำว่า ‘ครอบครัว’ มากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’ ด้วยซ้ำ แม้ว่าหมอนั่นจะเป็นอัลฟ่า แต่ก็เป็นอัลฟ่าที่ไม่ได้ต่างอะไรจากเบต้าสักนิด ผมมีซอลกีโดเป็นอัลฟ่าเพียงคนเดียวจากในบรรดาเพื่อนทั้งหมดของผม เพราะหมอนั่นเป็นเพื่อนผมก่อนที่ผมจะรู้ว่าหมอนั่นเป็นอัลฟ่าเสียด้วยซ้ำ

ซอลกีโดอยากเรียนมิวสิคัลมาตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ผมจำได้ดีว่าเขาเรียนไม่ค่อยเก่งเพราะเอาแต่ไปออดิชันหรือไม่ก็ไปโรงละครเล็กๆ ทุกวัน เขาเป็นตัวแทนคนที่ได้ที่โหล่ของเอกภาษาอังกฤษ และสุดท้ายเขาก็ได้งานทางด้านการแสดงตามที่ตั้งใจ หลังจากที่เรียนจบแล้วเขาก็ได้ทำงานกับคณะละครเวที ก่อนจะไปทำงานพาร์ตไทม์เป็นนักแสดงประกอบในสถานีโทรทัศน์ และจากนั้นก็มีโอกาสได้ไปลองออดิชันจนได้เริ่มต้นในเส้นทางสายนักแสดงละครโทรทัศน์เต็มตัว

ตอนนี้ก็ได้เป็นถึงนักแสดงนำของละครแล้ว ดังนั้นบางทีก็อาจจะต้องมองว่าชีวิตของเขาเริ่มผลิบานขึ้นมาแล้ว อีกหน่อยเจ้าเด็กนี่คงหาเงินได้เยอะ ไว้ถ้าเขาได้เงินค่าตัวเยอะขึ้นคงต้องบอกให้มาเลี้ยงข้าวสักหน่อยแล้ว

แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ละครเรื่องนี้ก็ไม่ดังเท่าไหร่นัก แม้แต่ผมเองยังเปิดดูในฐานะพี่น้องเลย

ยูซอลฮีที่เป็นนางเอกของละครเรื่องนี้เป็นนักศึกษาจบใหม่ที่กำลังใช้ชีวิตอย่างมุ่งมั่นเพราะความยากจน แต่แล้วอัลฟ่าที่เป็นลูกชายของประธานในเครือบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างฮันจุนซอกก็ได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอที่น่าสงสาร มันเป็นเรื่องราวความรักที่มีข้อจำกัดเกี่ยวกับชนชั้นภูมิกำเนิดที่กั้นขวางระหว่างคนสองคน ทว่าทั้งสองก็เผลอผูกพันธะกันไปโดยแรงอารมณ์ เรื่องราวของโอเมก้าและอัลฟ่าที่ขอลองเสี่ยงกับการคัดค้านหัวชนฝาของครอบครัวและเฝ้าฟูมฟักความรักอย่างมั่นคง มันเป็นเรื่องดราม่าที่สะเทือนใจผู้ชมจนทำให้ร้องไห้น้ำตาซึม

จากที่สาธยายมาทั้งหมดนั้นก็มีคำวิพากษ์วิจารณ์ในเชิงลบเยอะแยะมากมาย บ้างก็ว่าโอเมก้าสาวชีวิตรันทดเกินไป บ้างก็ว่าละครพังเพราะใช้เบต้ามารับบทโอเมก้า แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลยสักนิด…แต่…

ฮันจุนซอกที่ซอลกีโดเป็นคนแสดงนั้นกลับคล้ายผู้จัดการอีโคตรๆ

อัลฟ่าที่ทั้งหนุ่มและมีหน้าที่การงานอยู่ในตำแหน่งสูง บุคคลที่มีพรสวรรค์จนไม่ว่าใครก็ต้องจับตามอง แล้วยังได้รับความอิจฉาจากอัลฟ่าคนอื่นๆ ท่ามกลางหนุ่มหล่อน้อยใหญ่มากมาย ทำเอาพวกโอเมก้าส่งสายตาหวานเยิ้มยามเขาเดินผ่านจนเหล่าเบต้าต่างริษยา ซึ่งผู้จัดการอีก็เป็นแบบนั้นเป๊ะๆ เหมือนแม้กระทั่งนิสัยเลี่ยนๆ ชวนอ้วก ถ้าถามถึงจุดที่แตกต่างก็คงจะมีแค่จุดที่ว่าฮันจุนซอกทำตัวเจ้าเล่ห์เจ้าชู้แต่กับโอเมก้าของตัวเองเท่านั้น แต่ผู้จัดการอีนั้นวอแวแต่กับผม เฮ้อ…พอคิดถึงผู้จัดการอีแล้วรู้สึกอยากอ้วกชะมัด

ในที่สุดฉากจูบที่แสนยาวนานก็จบลง จากนั้นแบนเนอร์โฆษณากับเพลงประกอบละครหลักก็ดังขึ้น ทีนี้ก็ถึงเวลาต้องไปแปรงฟันเข้านอนแล้ว

“เพราะเธอคือพรหมลิขิตของฉัน เพราะฉันคือความรักของเธอ~ อัลฟ่าที่คอยปกป้องโอเมก้าของฉันก็คือฉันคนนี้ รักนะ คนโง่~ คนโง่คนนี้ที่ไม่เคยสนใจไยดีแม้แต่โชคชะตา…”

ผมนึกว่าเพลงประกอบละครมันยาวขึ้นแปลกๆ แต่แท้จริงแล้วมันคือเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผม ซึ่งสายที่โทรเข้ามานั้นก็คือซอลกีโด

“ไง กีโดๆ นี่ ฉันดูละครนายแล้วนะ”

“อ๊าก พี่ ผมบอกแล้วไงว่าอย่าไปดู ผมก็เขินเป็นนะพี่”

“จูบกันนานเชียวนะ…”

“โอ๊ย พี่ ผมขอเถอะ!” ซอลกีโดที่บ่นงึมงำเอ่ยปากบอกจุดประสงค์ที่โทรมา “พอดีผมผ่านแถวบ้านพี่อะ ไปดื่มสักแก้วกันไหม”

ผมเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะเห็นว่าเวลาล่วงเลยไปห้าทุ่มกว่าแล้ว แถมพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปทำงานอีก ปกติผมก็คงจะออกไปดื่มแหละ ถ้าไม่ใช่วันทำงาน…แต่ช่วงนี้ผมเหนื่อยมากกับการตื่นนอนตอนเช้า ต่อให้จะบอกว่าบริษัทผมมีระบบการทำงานที่ยืดหยุ่น แต่ก็มีเพียงแค่โอเมก้าหรืออัลฟ่าเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์นั้น ทว่านั่นก็ได้แค่ช่วงรัตหรือช่วงฮีตเท่านั้น ซึ่งนั่นเป็นสวัสดิการที่แบ่งแยกกีดกันกันสุดๆ

“พรุ่งนี้ฉันยังต้องไปทำงานเลยไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่น่ะ”

“อ่า งั้นเหรอ…ไม่สิ ถ้าพี่ยอมออกมาเจอกันเดี๋ยวผมเลี้ยงเองเลย”

“…ไม่อะ”

“แอบเขวไปหน่อยเลยสิ เมื่อกี้อะ”

“ว่าแต่นายมีเรื่องอะไรเหรอ”

“เปล่า ก็แค่เลิกกองแล้วคิดถึงพี่ขึ้นมา แถมเด็กของผมก็อาศัยอยู่แถวนี้ด้วย”

“นายนี่นะ”

จริงสิ จะว่าไปแล้วตอนนี้เจ้าซอลกีโดก็กำลังคบกับโอเมก้าสาวอยู่นี่นา มันเป็นความสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่ายากลำบากสุดๆ กว่าเธอจะยอมใจอ่อนก็หลังจากที่หมอนี่ไล่ตามจีบอยู่พักหนึ่ง ผมรู้สึกปวดหัวอยู่ตลอดทุกทีเวลาลองฟังตอนพวกเขาคุยโทรศัพท์กัน แม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้า แต่ก็ได้ยินมาว่าเธอเป็นคนสวย ซึ่งผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะเธอคือแฟนสาวหรือเปล่า หมอนี่เลยพูดออกมาแบบนั้น…

มือผมขยับไปที่แผ่นมันฝรั่งทอด ก่อนจะเผลอนึกถึงฮาวอนอีขึ้นมาอีกครั้ง เขาคิดว่าผมเป็นเบต้าเลยเกิดสนใจในตัวผมขึ้นมาแวบหนึ่งหรือเปล่านะ แต่ปกติแล้วโอเมก้าไม่ได้ชอบอัลฟ่าหรอกเหรอ ขนาดเจ้าซอลกีโดที่เป็นอัลฟ่าเองยังคบโอเมก้าเป็นแฟนเลย…

“นี่ กีโด”

“ว่าไงพี่”

“ปกติแล้วโอเมก้าน่ะ…ไม่สิ บนโลกนี้มีโอเมก้าที่ไม่ชอบอัลฟ่า แต่ชอบเบต้าอยู่ด้วยเหรอ”

“มีโอเมก้าที่ไหนมาบอกชอบพี่เหรอ สวยไหม”

“ฉันถามเพราะสงสัยเฉยๆ”

“ของแบบนี้มันก็แค่ความชอบส่วนตัวไม่ใช่หรือไง เอ๊ะ หรือว่า…?”

“หรือว่า…?”

“ผมอยู่ที่สนามเด็กเล่นตรงคอนโดฯ ฮยอนแด ถ้าพี่ออกมาผมจะยอมบอกให้”

ผมกดปิดโทรทัศน์ทันที

กีโด ไอ้เด็กเวรนี่มักจะหัวดีกับเรื่องอะไรแบบนี้จริงๆ เลยเชียว

 

ผมสวมเสื้อขนแกะกันหนาวลวกๆ ก่อนใส่รองเท้าแตะเดินออกมานอกห้อง ไหล่ห่อเข้าหากันโดยอัตโนมัติเมื่อเจออากาศหนาวเย็น ในจังหวะนั้นชายหนุ่มข้างห้องก็เดินออกมาทิ้งขยะพอดี

“สวัสดีครับ”

“อ๊ะ สวัสดีครับ”

อัลฟ่าหรือเปล่านะ ดูทรงแบบนี้ก็น่าจะเป็นอัลฟ่าแหละ ปกติแล้วอัลฟ่าจะมีรูปร่างดีกว่าเบต้า และหน้าตาก็จะค่อนข้างหล่อเหลาเอาการ ไม่ใช่ว่าเบต้าจะหน้าตาไม่หล่อ เพียงแต่เบต้าที่หล่อกว่าอัลฟ่านั้นหาได้ยากมาก เพราะพวกอัลฟ่านั้นตัวสูงและหล่อมากอย่างเห็นได้ชัด

แล้วทำไมฮาวอนอีถึงได้ไม่ชอบอัลฟ่ากันนะ ทั้งที่อัลฟ่าก็ดีกว่าเบต้าในหลายๆ ด้าน มันช่วยไม่ได้เลยที่จะบอกว่าอัลฟ่านั้นดีกว่า ทั้งรูปร่างหน้าตา ทั้งความสามารถ ทั้งสถานภาพทางสังคม…

ชายหนุ่มข้างห้องเองก็คงจะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมกว่าผมอย่างแน่นอน

“นี่คุณกำลังจะออกไปไหนเหรอครับ”

ในขณะที่ผมกำลังนึกประณามสังคมนี้อยู่ภายในใจ ชายหนุ่มคนนั้นก็ทักขึ้นจนผมหยุดยืนนิ่งก่อนจะเอียงตัวหันกลับไป

“เอ่อ…จะว่ายังไงดีล่ะ”

“วันนี้อากาศหนาวนะครับ สวมเสื้อผ้าให้อุ่นกว่านี้หน่อยเถอะครับ แล้วก็…”

“พอดีผมไม่ได้ขี้หนาวน่ะครับ ยังไงผมขอตัวไปก่อนนะครับ”

ว่ากันว่าคนสมัยนี้มักไม่มีน้ำใจ แต่ชายหนุ่มข้างห้องของผมนั้นใจดีมากๆ ทั้งให้ต๊อกตอนที่ผมย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ บ้างก็เอาผลไม้มาให้พลางบอกว่าเหลือจากที่บ้าน แถมบางครั้งก็เอาเหล้ามาให้อีกต่างหาก…

ถึงจะเคยคิดว่าเขาชอบผมหรือเปล่านะ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ รอบตัวผมมีแต่คนที่ใจดีมากมายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หลายสิบครั้งที่ผมเข้าใจผิดกับการที่ไปสงสัยว่าเขาชอบผมหรือเปล่า สมัยก่อนผมเองก็เคยถามกับซอลกีโดตรงๆ เลยเหมือนกัน แต่แล้วผมก็ถูกปฏิเสธกลับมาหน้าหงายเลย หมอนั่นมองผมแล้วบอกว่าผมเป็นโรคหลงตัวเอง บางทีผมอาจจะมีปฏิกิริยาต่อความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนมากเกินไปก็ได้ ดังนั้นอัลฟ่าข้างบ้านที่บังเอิญเจอกันเป็นครั้งคราวนั้นไม่มีทางชอบผมที่เป็นเบต้าหรอก

ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังปิด สีหน้าเหม่อลอยของชายหนุ่มข้างห้องก็หายลับไปจากสายตา ในระหว่างที่ลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวลงไปอยู่นั้น พอมาลองคิดดูแล้วมันก็น่าสงสัยแปลกๆ ถ้าจะทิ้งขยะก็ต้องลงมาทิ้งที่ชั้นหนึ่ง แต่เขาไม่เห็นจะเข้าลิฟต์มาเลย สงสัยคงจะลืมอะไรไว้ในห้องล่ะมั้ง

พอเดินออกไปที่สนามเด็กเล่นผมก็เจอกับซอลกีโดที่กำลังนั่งหย่อนก้นอยู่บนชิงช้า ชิงช้าที่ไม่สามารถรับน้ำหนักของชายหนุ่มได้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดอย่างน่าสงสารพลางโคลงเคลงไปมา

“กีโด!”

“พี่!”

ทันทีที่ซอลกีโดลุกขึ้น เท้าของเขาก็จุ่มลงไปในพื้นทราย เขาจึงทรงตัวไม่อยู่และเซไปเล็กน้อย ก่อนจะจับเชือกชิงช้าเอาไว้แล้วล้มลงไปเหมือนกับกำลังเต้นระบำ ถึงรูปลักษณ์ภายนอกของหมอนั่นจะดูดียังไง แต่เขาก็เซ่อซ่าแบบนี้เป็นประจำ

“ก็อย่างที่เล่าไปนั่นแหละ โอเมก้านั่นมาจีบฉันด้วยเหตุผลอะไรกัน”

“ช่วยคนอื่นลุกขึ้นมาก่อนแล้วค่อยถามไม่ได้หรือไงเล่า”

พอผมยื่นมือออกไป ซอลกีโดก็จับมือผมไว้ทันที ทีแรกผมนึกว่าน้ำหนักตัวของเขาจะถ่วงรั้งผมลงไป แต่แล้วเขาที่สูงกว่าผมประมาณคืบหนึ่งก็ลุกขึ้นมาได้ในที่สุด ก่อนจะซวนเซไปมาเล็กน้อย

“กินข้าวมาหรือยังเนี่ย ทำไมถึงได้เซแบบนั้น”

“ผมไปดื่มเหล้ากับเด็กของผมมาแล้วน่ะ”

กลิ่นเหล้าฟุ้งออกมาจากเสื้อผ้าของซอลกีโด

ไอ้หมอนี่หนิ ไปดื่มเหล้ามาแล้วแท้ๆ แต่ดันบอกว่าจะดื่มอีกเนี่ยนะ…?

ผมลากซอลกีโดไปนั่งที่ม้านั่งในสนามเด็กเล่นก่อนเดินไปร้านสะดวกซื้อ

ผมเดินถือยาแก้เมาค้างสองขวด เบียร์สองกระป๋อง และขนมหนึ่งถุงไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ทว่าพนักงานกลับไม่ได้มองของ มิหนำซ้ำยังเอาแต่จ้องหน้าจนผมเกิดรู้สึกหวิวๆ ขึ้นมาในใจ หากว่าอีกฝ่ายขอบัตรประชาชนขึ้นมาแล้วผมจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้น พนักงานที่อ้ำๆ อึ้งๆ เอ่ยปากถามผมอย่างตะกุกตะกัก

“เอ่อ…คือว่าบะ…เบอร์โทรศัพท์…”

“ผมไม่สมัครเมมเบอร์ชิปครับ”

“เอ่อ…หนึ่งหมื่นสองพันวอนครับ…”

ผมยื่นบัตรไปก่อนจะรับถุงมา ดูเหมือนเขากำลังประหม่า สงสัยคงจะเพิ่งเคยทำงานพาร์ตไทม์ครั้งแรกล่ะมั้ง ทำเอาเกือบเข้าใจผิดว่าเขาชอบผมอีกแล้วสิเนี่ย

พอผมถือถุงแกว่งไปมาพลางเดินออกมาจากร้าน ซอลกีโดที่กำลังยิ้มหน้าบานก็โบกมือให้ผม ภาพนี้มันเหมือนภาพของเราในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยไม่มีผิด เวลาที่เงินค่าขนมไม่พอแล้วอยากดื่มเหล้า พวกเรามักจะไปซื้อเบียร์ที่กำลังลดราคามาคนละกระป๋องแล้วเอามานั่งดื่มกันข้างนอกแบบนี้

ซอลกีโดเป็นคนหน้าตาดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงมักจะโดนเหล่าโอเมก้าน้อยใหญ่รุกใส่อยู่เสมอ อ่า…พวกโอเมก้าเข้าหาบ่อยก็ไม่แปลกหรอก ก็เรื่องนั้นน่ะ…

ผมยื่นกระป๋องเบียร์ไปนาบแก้มของซอลกีโดที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“อื้อออ มันเย็นนะ!”

“จัดการกับฟีโรโมนตัวเองให้ดีๆ ซะ”

“หืม? ผม? อีกแล้วเหรอเนี่ย นี่มันแรงถึงขั้นที่เบต้าอย่างพี่รู้สึกได้เลยเหรอ”

“มีสติหน่อยเถอะ ไอ้เด็กนี่ เบต้าจะไปได้กลิ่นฟีโรโมนได้ไง ก็เวลานายเมาแล้วเป็นเรื่องทุกทีเลยนี่ เหล้าเข้าปากทีไรฟีโรโมนฟุ้งทุกทีเลย ทุกครั้งที่ได้ดื่มกับนาย พวกโอเมก้านี่แห่กันมาเป็นขบวน”

“อ่า…นั่นสิเนอะ”

ซอลกีโดพยักหน้าด้วยสายตาซื่อบื้อ

“จัดการหรือยัง”

“จัดการแล้ว”

เพราะตัวผมไม่มีวิธีที่จะเช็กอะไรได้ก็เลยได้แต่นั่งบื้ออยู่ข้างเขาทั้งอย่างนั้น พอเป็นแบบนี้แล้วคงไม่ใช่ว่าจะโดนเข้าใจผิดเหมือนเมื่อวานอีกหรอกนะ สงสัยก่อนนอนคงต้องอาบน้ำให้สะอาดเอี่ยมซะแล้วสิ

พอรู้สึกได้ถึงเสียงเปิดกระป๋องจากปลายนิ้ว เราก็ชนแก้วกันด้วยกระป๋องอวบอ้วนพอดีมือ ร่างกายผมสั่นหงึกๆ ทันทีเมื่อดื่มเบียร์เย็นเฉียบท่ามกลางอากาศหนาวยามค่ำคืน

“นี่ วันนี้มีโอเมก้าคนนึงบอกกับฉันว่าสนใจฉันถ้าฉันเป็นเบต้าด้วยล่ะ แต่พอเข้าใจว่าฉันเป็นอัลฟ่าก็เหม็นหน้ากันทันทีเลย”

“แต่พี่ก็เป็นเบต้าไม่ใช่หรือไง”

“นั่นแหละปัญหา ถ้าฉันบอกไปว่าฉันเป็นเบต้า เขาก็คงจะเริ่มสนใจฉันจริงจังแน่ แถมฉันยังบอกว่าตัวเองเป็นอัลฟ่าไม่ได้อีก นี่มันบ้าบอชะมัด”

“ยังไงพี่ก็ไม่คิดจะมีแฟนอยู่แล้วนี่”

ผมกระดกเบียร์เข้าปากไปหลายอึก ซอลกีโดที่อยู่ข้างๆ เลยเงยหน้าขึ้นกระดกดื่มเบียร์ตามเข้าไปเช่นกัน

“โอเมก้าคนนั้นบอกชอบพี่เหรอ”

“นี่ แล้วช่วงนี้ยังมีอัลฟ่าอีกคนด้วยนะ ผู้จัดการนั่นน่ะยิ่งไม่น่าเข้าใกล้กว่าเดิมอีก ล่าสุดนี่ถึงขั้นมาชวนฉันไปโกลด์โคสต์ด้วยกันเนี่ย”

“นั่นมันที่ไหนอะ”

“ถามได้ ก็ที่ที่มีทะเลสีฟ้าครามและชายหาดทอดยาวที่ออสเตรเลียไง”

“ผมไม่เห็นจะรู้จักเลยแฮะ”

“ดูภูมิใจซะเหลือเกินนะ”

พวกเราหยิบขนมขึ้นมากินก่อนจะเงียบไปพักหนึ่ง ท่ามกลางค่ำคืนที่มองไม่เห็นแม้แต่ดวงดาว ผมรู้สึกแสบปลายจมูกน้อยๆ

พรุ่งนี้ไม่อยากไปบริษัทเลยแฮะ

“สรุปแล้วเหตุผลที่พวกโอเมก้าบอกชอบฉันมันคืออะไรกันแน่”

“…”

“…นี่นายพูดไปงั้นๆ เพื่อหลอกให้ฉันลงมาเหรอ ไอ้เด็กเวรนี่!”

“อื้ม…ว่าแต่วันนี้ผมขอนอนค้างบ้านพี่นะ”

“ให้ตายสิ จริงๆ เลย”

 

“นี่ ตื่นได้แล้ว! ฉันต้องออกไปทำงานนะเว้ย!”

เมื่อวานซอลกีโดบอกว่าวันนี้ไม่มีตารางงาน ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมปลุกเขาหลายต่อหลายครั้งพลางตะโกนบอกว่าเช้าแล้ว แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ถ้างั้นก็ปล่อยให้นอนไปทั้งอย่างนี้นี่แหละ

“นี่ ถ้าจะนอนต่อก็ช่วยลุกไปนอนบนเตียงดีๆ ด้วย”

“ไม่เอา…ก็ผมบอกว่ามันมีห้าตัวไงครับ…เจ๊ครับ…”

“เวรเอ๊ย…”

 

^* มังบูซอก เป็นเรื่องเล่าพื้นบ้านของเกาหลี เกี่ยวกับภรรยาผู้ซื่อสัตย์ที่มารอสามีที่ถูกญี่ปุ่นจับตัวไปบนเนินเขา เธอเฝ้ารอวันแล้ววันเล่าสามีก็ไม่กลับมาสักที จนสุดท้ายเธอก็กลายเป็นหินไปในที่สุด

^* พูแดจีแก หรือสตูกองทัพ เป็นอาหารประเภทซุป มีลักษณะเหมือนกับสตูของตะวันตก โดยในปัจจุบันมักผสมเครื่องปรุงสมัยใหม่เข้าไปด้วย เช่น บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป อเมริกันชีสที่หั่นเป็นแผ่นบางๆ ส่วนเครื่องปรุงอื่นๆ ก็ประกอบไปด้วย เนื้อบด ไส้กรอกหั่นเป็นชิ้นบางๆ ถั่วกระป๋อง มีนารี หอมใหญ่ หอมต้นเดี่ยว ต๊อก เต้าหู้ พริก มักกะโรนี กระเทียม เห็ด และผักอื่นๆ ตามฤดูกาล