ทดลองอ่าน เบื้องบาทข้า ใต้หล้าล้วนสยบ เล่ม 1 บทที่ 19-20 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เบื้องบาทข้า ใต้หล้าล้วนสยบ เล่ม 1

ผู้เขียน : วั่งยา 

แปลโดย : คุณต่ง

ผลงานเรื่อง : 表面天下第一

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 19

ความเร็วของอั้นอู่นั้นรวดเร็วมาก เพียงชั่วเวลาสั้นๆ หนึ่งก้านธูป** ก็หาข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับซือหมิง นำสิ่งที่จงจี่ต้องการมาให้ แล้วยืนรอการตอบรับจากเจ้าตำหนักลับอยู่ด้านข้างอย่างนอบน้อม

จงจี่พึงพอใจอย่างมาก นี่ทำให้เขามีความรู้สึกเหมือนเป็นท่านประธานจอมเผด็จการที่เพิ่งลงจากเฮลิคอปเตอร์ ยืนอยู่ชั้นบนสุดของตึกเอ็มไพร์สเตตพร้อมสั่งการลูกน้องอย่างกระฉับกระเฉง ตัวอย่างเช่น ‘ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดของเขาภายในสามนาที’ หรือ ‘อากาศเย็นแล้ว ถึงเวลาให้ซือหมิงล้มละลายแล้ว’*** XD

เขาพลิกอ่านข้อมูลของซือหมิงครู่หนึ่ง บนหน้ากระดาษเขียนลักษณะนิสัยไม่แสวงหายศฐาและอำนาจของจ้วงหยวนคนใหม่ผู้นี้เอาไว้อย่างชัดเจนถึงที่สุด จุดที่ทำเครื่องหมายเน้นหนาเอาไว้คือเป็นคนหัวแข็ง บนม้วนคัมภีร์หยกถึงกับแนบภาพสีเคลื่อนไหวขนาดครึ่งศีรษะของซือหมิงรูปหนึ่งด้วย เรียกได้ว่ารู้งานอย่างที่สุด กระจ่างแจ้งในปราดเดียว

ดี ดีมาก

ชัดแจ้งว่าตอนที่เจ้าหนุ่มนี่คุยโตโอ้อวดราวกับเป็นความหวังของตำหนักลับรุ่นใหม่ ถ้อยวาจาดุเดือด ทิ้งความประทับใจอันดีงามอย่างคนในตำหนักลับที่เห็นความอยุติธรรมบนท้องถนนก็ชักดาบเข้าช่วยเหลือให้กับบรรดาผู้รายล้อมกินแตงบนถนนก่อนหน้านี้

ผลคือเขาแค่คิดดึงนามของตำหนักลับมากลิ้งกลอกก็เท่านั้น จิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ* ทำให้คนรู้สึกว่าเขาพึ่งภูเขาอย่างมั่นคงยิ่ง

หึ นามของตำหนักลับยืมใช้กันเช่นนี้ได้แล้วหรืออย่างไร ต่อให้นำไปกระทำเรื่องดีก็ไม่ได้ กล้าหลอกลวงจงจี่ก็ต้องจ่ายสิ่งแลกเปลี่ยน

ครั้งนี้ทำได้เพียงโทษที่เจ้าหนุ่มนี่โชคไม่ดี กระแทกศีรษะเจ้าตำหนักลับเข้าให้แล้ว

จงจี่เผยรอยยิ้มชั่วร้ายเฉพาะตัวของคนในนิกายมารทีหนึ่ง ก่อนวางข้อมูลในมือลง

“ซือหมิงผู้นี้ยั่วโทสะมหาราชครูหลัว เรื่องราวส่วนใหญ่ในแวดวงขุนนางข้าคงเข้าไปยุ่งด้วยไม่ได้ ส่งคนสักสองสามคนไปจับตาดูเขา รอถึงตอนที่เขาหิ้วภาระ สิ้นหวังตกทุกข์ค่อยไปชักชวนเขามา”

“น้อมรับบัญชา”

สายตาที่จงจี่มองคนนั้นแม่นยำมาตลอด

ต้นฉบับ ‘อิสระ’ ยืดยาวถึงเพียงนั้นเพราะไม่มีคนอ่านตอนที่ลงต่อเนื่องอยู่ในเว็บในทีแรก จงจี่จึงตัดทอนเค้าโครงเรื่องเล็กน้อย เร่งจบให้เร็วขึ้น หลังจากนำเนื้อเรื่อง ‘อิสระ’ ดำเนินไปสู่ตอนอวสานแล้วก็ไม่รู้เลยว่าจะมีการพัฒนาอะไรตามมาในโลกใบนี้

ซือหมิงเองก็ไม่ใช่ตัวประกอบเหล่านั้นที่จงจี่เขียนขึ้นมา เป็นไปได้มากว่านี่เป็นเพียงภูมิหลังที่เขียนบรรยายออกมาอย่างง่ายดายในหนึ่งปากกา หรือไม่ก็เป็นตัวละครพื้นเมืองที่โลกเสริมขึ้นมาเองหลังก่อกำเนิดเป็นรูปเป็นร่าง

แต่ลักษณะนิสัยอย่างไม่แสวงหายศฐาแลอำนาจ ไม่เกลือกกลั้วกับโลกิยะ ทั้งยังกล้าเปิดโปงความมืดมิดเช่นนี้ทำให้จงจี่ชื่นชมอย่างมาก จึงเริ่มมีความคิดเรื่องการดึงตัวเขามาเป็นพวก

ทว่าการสั่งสอนนั้นก็ต้องสอนสั่ง หากดึงตัวเข้ามาในตำหนักลับได้จริง จงจี่จะต้องให้เขาคัดลอกระเบียบของตำหนักลับสักยี่สิบรอบแน่นอน

เวลาผ่านไปรวดเร็วมาก จวนองค์ชายสิบสองวุ่นกันอยู่วันหนึ่งก็เพื่องานสมโภชของเย็นวันนี้

ยามพลบค่ำโคมไฟน้อยใหญ่ในเมืองไป๋จิงลอยละล่อง แผ่แสงอบอุ่นนวลอ่อนไปในอากาศ ส่องให้ทั้งเมืองอุ่นสบาย ย้อมกลีบดอกไม้ที่บานสะพรั่งให้กลายเป็นสีเปลวไฟ คล้ายกับจะหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกันกับเมฆสีเพลิงอันเรืองรอง

“องค์ชาย ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์…”

รถม้าขบวนหนึ่งเตรียมพร้อมคอยท่าอยู่หน้าจวนองค์ชายแล้ว องค์ชายสิบสองทรงสวมฉลองพระองค์พิธีการขององค์ชายสายตรงอันสลับซับซ้อนยืนอยู่หน้ารถม้าพร้อมสายตาเปี่ยมความหวังด้วยพระองค์เอง พอนานเข้าที่ปรึกษาไร้สมองจำนวนไม่น้อยต่างก็ไม่พอใจอย่างยิ่ง

สิ่งสำคัญคือท่าทีของท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นไม่ให้เกียรติกันเกินไป รอมาใกล้จะหลายก้านธูปแล้ว แม้แต่ชายเสื้อก็ยังไม่เห็น

“หุบปาก!”

ตงสือเอ้อร์สีหน้าเคร่งขรึม แผดเสียงตำหนิโดยพลัน

“ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เป็นผู้ใด เพียงแค่มีไมตรีจิตปันกำลังแขนข้างหนึ่งมาอำนวยพรข้าก็เท่านั้น”

แม้เขาจะลอบส่งข้อมูลให้ตำหนักลับไม่น้อย แต่เวลานี้หากได้รับการช่วยเหลือจากผู้ศักดิ์สิทธิ์อีกแรงก็นับว่าได้กำไรแล้ว

ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งหมดในใต้หล้าบูชาผู้แข็งแกร่ง ประจวบเหมาะที่ปีหน้าเองก็เป็นช่วงคัดเลือกจักรพรรดิของราชวงศ์แคว้นตงในรอบสิบปี

ประวัติศาสตร์ผ่านการเปลี่ยนแปลงมาหลายปี ระบอบนี้เองก็ได้รับการปรับปรุงไปมากมาย ตัวอย่างเช่น…สามารถเชื้อเชิญคนนอกที่เหมาะสมได้

แน่นอนอยู่แล้ว ราชนิกุลแคว้นตงทั่วไปคงจะเชิญลูกพี่ขั้นศักดิ์สิทธิ์มาน้อยอย่างยิ่ง อย่างไรเสียพี่ใหญ่ขั้นศักดิ์สิทธิ์แต่ละคนต่างรักถนอมขนปีก คงจะไม่เข้าร่วมแวดวงการเมืองของพวกเขา และกระตุ้นคำวิจารณ์อย่างสาดเสียเทเสียจากปัญญาชนเพื่อผลประโยชน์เพียงเล็กน้อยเท่าหัวแมลงวันหรอก

แม้ชักชวนขั้นศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ แต่ชักชวนพี่ใหญ่ขั้นเก้าได้หลายคนก็สำราญใจแล้ว ส่วนจงจี่มีฐานะเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า เป็นป้ายหน้าร้านมีชีวิตผู้หนึ่ง หลังจากผ่านคืนนี้ขอเพียงปล่อยข่าวออกไปก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีผู้ใดเป็นฝ่ายติดต่อเข้ามาหาองค์ชายสิบสองแล้ว

หากจะกล่าวอย่างตรงไปตรงมา การได้รู้ว่าครั้งนี้เจ้าตำหนักลับถึงกับไปขอร้องให้สหายสนิทตนมาออกหน้าก็เพียงพอให้องค์ชายสิบสองปีติยินดีนับหมื่นส่วนแล้ว

การซื้อขายครั้งนี้ไม่ขาดทุนจริงๆ

“ไปกันเถิด”

ในตอนที่ที่ปรึกษาผู้นั้นกำลังหน้าซีดขาว กล่าวยอมรับผิดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกติดต่อกันหลายเสียง เงาร่างสวมหมวกสานก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างภูตผี มือถือโคมส่องสว่างดวงหนึ่งยืนอยู่ตรงมุมมืดของชายคา สีทองเข้มบนสาบเสื้อราวกับจะกลิ้งตามแสงโคมตกลงไปบนพื้นถนนแผ่นศิลาเขียว

จงจี่ย่อมไม่ใช่ผู้มีวาจาไม่น่าเชื่อถือพรรค์นั้น เขาไม่อยากไปเข้าร่วม แต่ไปเดินเล่นในงานสมโภชแคว้นตงสักรอบหนึ่งเพื่อให้องค์ชายสิบสองได้ยืมใช้อำนาจสักเล็กน้อยนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา

พระราชวังแคว้นตงยิ่งใหญ่โดดเด่น กำแพงแดงกระเบื้องเหลืองซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ เสียงระฆังดังบอกเวลาอยู่ในส่วนลึกของพระราชวัง ก้องสะท้อนกังวาน นางกำนัลก้มหน้าเทียวไปเทียวมา มีเสน่ห์อีกแบบหนึ่ง

แม้จะบอกว่าเป็นงานสมโภช แต่ความจริงแล้วก็เป็นงานเลี้ยงตามธรรมเนียมที่จัดขึ้นใน ‘เทศกาลสรงกระยาหาร’ วันเทศกาลตามประเพณีแคว้นตงงานหนึ่งเท่านั้น ไม่แตกต่างอะไรจากงานเลี้ยงตามปกติมากนัก

ดนตรีบรรเลงอึงอล เริงระบำคล่องแคล่ว คนงามเงยหน้า ข้าราชบริพารกระซิบกระซาบ ประจักษ์แจ้งแก่ใจมิใช้วาจาเหมือนกัน

ภายในตำหนักประดับประดาอย่างวิจิตรบรรจงยิ่ง มีสีเหลืองสว่างอันสูงส่งล้ำค่าอย่างที่สุดเป็นพื้นฐาน ทุกแห่งหนล้วนเผยให้เห็นความสามารถของท้องพระคลังแคว้นตงอันทรงพลัง มองเห็นถึงฐานะของมหาจักรพรรดิแผ่นดินเสวียนซวีของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

เพียงแต่ระหว่างการดื่มสุราอย่างครึกครื้นในงานนี้ให้ความรู้สึกมีคลื่นใต้น้ำโหมซัดอยู่บ้างอย่างชัดเจน

ปีหน้าก็เป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุดของแคว้นตงแล้ว ในใจองค์ชายทั้งสิบแปดองค์ล้วนคิดแต่จะต่อสู้หักหลังกัน เจ้าลวงข้าหลอก ต่างวางขุมอำนาจเอาไว้ภายใต้ชื่อตนอย่างประจักษ์แจ้งแก่ใจมิใช้วาจา ผู้ใดก็ล้วนไม่ยอมปล่อยวางโอกาสในการขึ้นนั่งบนบัลลังก์

มหาเทพตงเหยี่ยนถึงแม้จะมีความสามารถแข็งแกร่ง แต่ก็มิใช่ไร้จุดอ่อนให้โจมตี อย่างไรเสียแม้ภายในสิบแปดองค์ชายจะต่อตีกันไปมา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าตงเหยี่ยน ในเวลาปกติทั้งสิบแปดองค์ชายเองก็ถูกบีบบังคับกดดันจากมหาเทพแทบจะพร้อมเพรียงกันอยู่ไม่น้อย ล้วนวางแผนไว้ว่าจะร่วมมือกันลากตงเหยี่ยนลงมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน

“ประกาศ…! องค์ชายสิบสองเสด็จ!”

สายตาของผู้คนพลันหันไปอย่างพร้อมเพรียงกัน ในตอนที่เห็นเงาร่างสง่างามเฉยชาข้างกายองค์ชายสิบสองแล้วก็ล้วนสูดลมหายใจเย็นเยือกเฮือกหนึ่ง

“เสด็จพี่ ท่านนี้คือสหายรักของสือเอ้อร์ จงจี่ ศิษย์เอกแห่งพรรคไท่ซวี ท่านคงเคยได้ยินมาบ้าง”

ตงสือเอ้อร์ใบหน้าไร้ความผิดปกติ บุคลิกเปลี่ยนไปเป็นเงียบขรึมสงวนวาจาผิดจากที่ผ่านมา ประดับไว้ด้วยรอยยิ้มสุภาพจอมปลอม ทำการคารวะไปยังผู้อยู่ห่างไกลด้านบน

“ข่าวลือเมื่อวานคิดไม่ถึงว่าจะเป็นความจริง…”

“ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์เผยใบหน้าคราหนึ่งยากยิ่ง หลายปีมานี้รู้เพียงว่าท่านรักษาสัมพันธ์อันดีกับเจ้าตำหนักลับ ไม่คิดว่าจะเป็นพระสหายขององค์ชายสิบสองเช่นกัน”

“หากว่าการประชันปีหน้าองค์ชายสิบสองดึงท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ให้มาเป็นพวกได้…”

ในยามปกติองค์ชายสิบสองไม่ได้รับความรักใคร่ ชาติกำเนิดเองก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ในงานเลี้ยงก่อนหน้านี้ล้วนเป็นผู้ที่นิ่งเงียบที่สุด วันนี้ดูแล้วกลับซ่อนเร้นความสามารถ เพียงเพรียกร้องก็สะท้านผู้คน

บรรดาข้าราชบริพารพลันเดือดพล่านดั่งแกงน้ำมันร้อนผะผ่าว แต่กลับหยุดเสียงเอาไว้อย่างรวดเร็วในขณะที่สายตาไม่ไยดีของมหาเทพกวาดผ่าน

“ที่แท้ก็เป็นท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ เลื่อมใสในนามมานานแล้ว”

กายสวมฉลองพระองค์สีเหลืองสว่าง มหาเทพผู้ทรงกลิ่นอายสูงศักดิ์เข้มงวดทั่วทั้งร่างเพียงทรงพระสรวลเล็กน้อย พู่ลูกปัดหน้าพระนลาฏไหวคลอนแผ่วเบา ปกปิดนัยน์พระเนตรสีม่วงเข้มอันลึกล้ำราวกับสระน้ำหนาวเอาไว้ได้อย่างชาญฉลาด

“พระนามของมหาเทพ ผู้แซ่จงเองก็เลื่อมใสมานานเช่นเดียวกัน”

จงจี่ไม่ถ่อมตนไม่โอ้อวด อารมณ์บนใบหน้าเฉยเมยเสียจนเข้าใกล้คำว่าไม่มีขณะผงกศีรษะทักทายผู้ที่อยู่ด้านบน

มุมพระโอษฐ์ของตงเหยี่ยนยกขึ้นอย่างค่อนข้างชั่วร้าย พระหัตถ์ที่แต่เดิมทรงยันเอาไว้ข้างบัลลังก์มังกรอย่างเกียจคร้านก็ทรงเก็บกลับมา ก่อนจะค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นตรงจากที่นั่ง คิดไม่ถึงว่าจะทรงพระดำเนินลงมา เหยียบบนพรมสีแดงเข้มต้อนรับอยู่ตรงหน้าด้วยพระองค์เอง

“เราชื่นชมนามของอันดับหนึ่งในใต้หล้ามานานแล้ว วันนี้ได้มาเห็นท่านคราหนึ่ง เป็นเรื่องน่าสำราญในชีวิตจริงๆ มายกสุราสักหนึ่งจอกใหญ่!”

แผ่นดินเสวียนซวีแม้จะมีอำนาจของจักรพรรดิ แต่หลักสำคัญนั้นยังเป็นการถือยุทธ์เป็นใหญ่ ผู้บำเพ็ญเพียรระดับขั้นสูงเป็นเป้าหมายให้ทุกคนเงยหน้ามอง นอกเสียจากว่าพรสวรรค์ในด้านฝึกบำเพ็ญเพียรค่อนข้างน้อยนิดถึงจะเลือกหนทางอื่น

เวลานี้ตงเหยี่ยนวางท่าทางความเป็นมหาเทพของตนลง มือหนึ่งกางออก เอื้อมไปคว้าจับกลางอากาศว่างเปล่า จอกหยกแก้วหลากสีที่มีสุราเลิศรสรินเต็มจอกคู่หนึ่งหล่นลงมากลางฝ่ามือเขา หยาดสุรากลมกล่อมมิได้กระดอนหกแม้เพียงครึ่งหยด

ตงเหยี่ยนมองตรงไปยังจงจี่ พลันยิ้มเล็กน้อย บนฝ่ามือถ่ายเทพลังวิญญาณ ผลักจอกสุราไปด้านหน้า ใช้พลังถึงเก้าส่วน กระทั่งข้างจอกสุราล้วนห้อมล้อมไปด้วยกระแสลมรุนแรง

พละกำลังเช่นนี้หากซัดลงบนร่างผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเก้า เกรงว่าคงจะได้รับบาดเจ็บภายในไม่น้อย

“สุราดี”

จงจี่ก็ไม่ได้ปัดออก แม้จะมองดูแล้วหยาดน้ำไม่กระดอน แต่ความจริงแล้วในใจนั้นกระตุกวาบ รีบโคจรพลังวิญญาณสิบในสิบส่วน ยื่นสามนิ้วออกไป มองดูแล้วคล้ายกับว่าคว้าจอกสุรานั้นมาไว้ในมืออย่างผ่อนคลาย ก่อนสะบัดแขนเสื้อเงยหน้าดื่มจนหมดในรวดเดียว

“ท่านอาจหาญยิ่ง!”

มีเพียงตงเหยี่ยนเท่านั้นที่รู้ว่าในชั่วเวลาเมื่อครู่เขาใช้อะไรไปบ้าง เขากระทั่งหยั่งเชิงความฉลาดในการใช้กำลัง ทว่าทั้งหมดนี้ล้วนถูกจงจี่แก้ไขได้โดยง่าย

ใช้เพียงสามนิ้วเท่านั้น

ตงเหยี่ยนเวลานี้บำเพ็ญถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์สี่ดาวแล้ว คิดดูแล้วการบำเพ็ญของจงจี่น่าจะสูงกว่าเขาหนึ่งช่วงใหญ่ถึงจะสามารถทำได้โดยง่ายดายถึงเพียงนี้

บางที…

ผู้ทะลวงขั้นเซียนได้เป็นคนแรกในคำเล่าลือคงจะปรากฏตัวขึ้นแล้วจริงๆ

หลังจากคิดเรื่องนี้ตกรอยยิ้มบนใบหน้าของตงเหยี่ยนก็เปลี่ยนเป็นจริงใจเต็มเปี่ยม ถึงขั้นให้นางกำนัลนำเก้าอี้มาเพิ่มข้างบัลลังก์มังกรอย่างใจกว้าง เชื้อเชิญจงจี่ให้ไปชมงานเลี้ยงร่วมดื่มกับเขา

ผู้บำเพ็ญเพียรก็หยาบกระด้างเรียบง่ายเช่นนี้ ขอเพียงความสามารถของเจ้าทำให้พวกเขารู้สึกว่าควรค่าแก่การเคารพเลื่อมใส ท่าทีก็จะเปลี่ยนไปทั้งร่างอย่างสาวน้อยเวทมนตร์ปาลาลา*

ภายใต้สถานการณ์ที่ตงเหยี่ยนสามารถเก็บหมวกทรราชไปได้ก็จะปกครองแคว้นตงเช่นนี้ไปอีกนาน แม้แต่ความหมายในแววตาก็ล้วนมองออก ย่อมจะไม่เป็นฝ่ายสร้างศัตรูที่ไม่มีผลประโยชน์ขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง

จงจี่ “…”

บนใบหน้าเขายังคงประดับความลึกล้ำยากหยั่งถึงเอาไว้อยู่ ทว่าภายในใจกลับแยกเขี้ยวยิงฟัน ง่ามนิ้วที่ประคองจอกสุราสั่นเทา ถึงจะใช้เคล็ดวิชาฝ่ามือหยกขาวที่หายสาบสูญไปของพรรคไท่ซวีก็ยังชาไปทั้งท่อนแขน

เวร! ตงเหยี่ยนผู้นี้ร้ายจริงๆ

หลังจากขั้นศักดิ์สิทธิ์ ระยะห่างของดาวต้นกำเนิดดวงหนึ่งนั้นล้วนเป็นดั่งฟ้าห่างดินไกล สมมติว่าเวลานี้เปลี่ยนเป็นน้องชายที่เพิ่งย่ำเข้าเขตแดนขั้นศักดิ์สิทธิ์มาได้ผู้หนึ่ง ไม่แน่ว่าคงจะคุกเข่าลงไปแล้ว

แค่นึกถึงพี่ใหญ่หลายสิบคนที่อาศัยแค่อากาศก็สามารถกดศีรษะเขาได้หลังจากโลกหลอมรวมกันแล้วในเวลานี้ ในใจจงจี่ก็พลันเจ็บแปลบระลอกหนึ่ง

สุรารสเลิศไหลลงไปใจเจ็บปวด.jpg

ไหนๆ ก็พูดขึ้นมาแล้ว สุราเลิศรสของแคว้นตงนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่รู้ว่าช่วงนี้นักหมักสุราในพระราชวังเหล่านี้พัฒนาสูตรอะไรออกมาอีก สุราเลิศรสหลายจอกนี้ลงท้องจงจี่ไปแล้วยากลืมเลือน รสชาติติดลิ้นไร้สิ้นสุด

อยากจะไปขโมยสูตรหมักสุราอีกสักรอบเสียจริง

ดังนั้นจงจี่จึงไม่ได้ปฏิเสธคำเชื้อเชิญของตงเหยี่ยนโดยสิ้นเชิง เพื่อละเลียดดื่มสุราจึงทิ้งองค์ชายสิบสองผู้พาเขามาอย่างไม่ลังเล เปลี่ยนมือข้างที่ไม่เจ็บ รับสุราจอกแล้วจอกเล่ามาร่วมดื่มกับตงเหยี่ยน

ภายใต้งานเลี้ยงแห่งนี้เสียงพูดคุยหัวเราะนุ่มนวล แขกและเจ้าภาพสุขสำราญ

** หนึ่งก้านธูป เป็นคำเรียกเวลาโดยประมาณของคนจีนโบราณ บางตำราว่าประมาณครึ่งชั่วโมง บางตำราว่า 1 ชั่วโมง

*** อากาศเย็นแล้ว ถึงเวลาให้ซือหมิงล้มละลายแล้ว มาจากประโยค ‘อากาศเย็นแล้ว เครือสกุลหวังล้มละลาย’ ในนิยายเรื่อง ‘หว่อเตอเลี่ยหั่วเป่าเปียว’ (我的烈火保镖) ความหมายเป็นการเน้นย้ำถึงความมีอำนาจของผู้พูด ซึ่งสามารถทำให้คนที่ไม่ชอบล้มละลายได้อย่างง่ายดาย

* จิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ หมายถึงพวกที่แอบอ้างบารมีผู้อื่นมาข่มขู่หลอกลวงผู้คน

* สาวน้อยเวทมนตร์ปาลาลา (Balala the Fairies) เป็นละครแนวแฟนตาซีที่พูดถึงเรื่องราวระหว่างปราสาทเซียนมารกับโลกมนุษย์