ทดลองอ่าน เบื้องบาทข้า ใต้หล้าล้วนสยบ เล่ม 1 บทที่ 9-10 #นิยายวาย

บทที่ 10

ในเมื่อยืนยันได้ว่าตนเองเมาเสียแล้ว ท่าทางของจงจี่ก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก ถึงอย่างไรสำหรับเขาแล้วความรู้สึกเช่นนี้ก็หาได้ยากเกินไปอย่างยิ่ง

ไม่เพียงแค่เมาแล้วเท่านั้น ยังได้ยินเนื้อเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’ อีก ดูแล้วนี่ก็คงจะเป็นฝันตื่นหนึ่ง

เขาเป็นคนประเภทพันจอกไม่เมามาย เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ได้ตั้งใจใช้พลังวิญญาณนัก สติเลือนรางอยู่บ้าง เวลานี้จึงประหลาดใจมากอย่างหาได้ยาก

“เอาหน้ากากและเสื้อคลุมกระเรียนของข้ามา”

จู่ๆ จงจี่ก็เกิดความรู้สึกสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว คล้ายกับต้องการดูว่าโลกในความฝันหลังเมามายนี้ที่สุดแล้วจะเป็นอย่างไร

ตั้งแต่ได้บำเพ็ญเพียร เขาก็บำเพ็ญเพียรอย่างตั้งอกตั้งใจ ทุกค่ำทุกคืนล้วนใช้เวลาไปกับการนั่งสมาธิ จีบนิ้วนับคำนวณอยู่เช่นนั้นกลับไม่เคยฝันถึงอะไรมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความฝันน่าสนใจเช่นนี้เลย

หลังจากรอจนผู้ใต้บังคับบัญชานำเสื้อผ้าอาภรณ์ของเจ้าตำหนักมาแล้ว จงจี่ก็คลุมก็กลัดไปตามใจ แล้วทะยานกลับไปบนหลังคาใหม่อีกครั้ง งอปลายเท้าเล็กน้อย แหงนเงยศีรษะขึ้น

หลังเมามายมิรู้รายทายผืนฟ้าเป็นธารา จึงฝันว่าลำนาวาแน่นขนัดอัดธารดาว*

ห้วงราตรีในความฝันช่างงดงามจริงๆ ดาราทั่วฟ้า แสงดาวหมื่นพัน แสงเดือนกระจ่าง แสงประหลาดเนืองนิตย์

สีสันนับไม่ถ้วนผสมผสานกันในห้วงราตรี ราวกับแสงเหนือสายบางอ่อน ทั้งยังราวกับผืนผ้าอันงามช้อยที่นรเซียนถักทอ คล้ายกับว่าจะคลุมทับทั้งร่างเขาเข้าไป

จงจี่ไม่เคยเห็นท้องฟ้าที่งามตระการเช่นนี้มาก่อน เพียงเสียดายว่าไม่อาจใช้ม้วนคัมภีร์หยกจดบันทึกในความฝัน ทำได้เพียงนำภาพฉากนี้ทาบประทับลงไปในฌานวิเศษอย่างแน่แน่ว ราวกับจารึกจิตรกรรมมรดกเลื่องชื่อ

บุรุษผู้สวมหน้ากากผีสีเงินยวงเอนกายบนหลังคากระเบื้องหยกที่มุมซ้อนกันเป็นชั้นสูงชันอยู่เช่นนั้น ท่วงท่าตามอำเภอใจ เสื้อคลุมแผ่สยายห้อยตก หล่อเหลาไม่สามัญ กางนิ้วมือทั้งห้าคล้ายกับจะคว้าเอาดวงดาวมาไว้ได้ในครึ่งฝ่ามือ

แสงดาวทั่วฟ้าล้วนส่องสะท้อนมายังดวงตาสีทองที่หาได้ยากคู่นั้นของจงจี่ ในตอนที่กวาดผ่านก็คล้ายกับว่าจะพรากเอาดวงวิญญาณของผู้คนไปด้วย

ยามที่มือกระบี่ผู้ถือกระบี่ยาวย่ำกระเบื้องหยกมาถึงในคราแรก สิ่งที่ได้เห็นก็คือภาพฉากนี้

ผู้ที่มามิได้ปิดบังตนเอง เพียงย่ำลงบนความว่างเปล่าอยู่เช่นนั้น ดุจเดินอยู่บนพื้นราบ มองตรงไปยังเจ้าตำหนักลับวัยเยาว์ผู้นี้อย่างสงบนิ่ง

เขาเหมือนกับกระบี่ที่บริสุทธิ์สันโดษเล่มหนึ่ง ผมสีดำขาวที่หาได้ยากทั้งศีรษะปรกลงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สวมเกี้ยวครอบผมสีเงินประณีต ผมแผ่สยายอยู่ด้านหลัง ท่าทีประดุจเซียนผู้ละกิเลสเยือกเย็น

ใบหน้ามือกระบี่คล้ายกับจันทร์กระจ่างงามงอน หว่างคิ้วขมวดเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำลึกล้ำดั่งสระน้ำหนาว อาภรณ์สีขาวบนกายไม่แปดเปื้อนละอองธุลี กวาดปัดทุกฝุ่นผง ราวกับภูเขาเทียนซาน (สวรรค์) ที่สูงตระหง่านไม่อาจปีนป่าย ทั้งยังเหมือนดั่งนรเซียนผู้ย่ำดวงจันทร์มาหาท่ามกลางสีรัตติกาลอันไพศาล ทั่วทั้งร่างสะท้อนให้เห็นถึงความดุดันรุนแรงสลักลึกถึงกระดูก

ในตอนที่จงจี่กวาดมองไปยังร่างของมือกระบี่อย่างไม่ใส่ใจนั้นแววตาก็พลันนิ่งค้าง

ไม่ผิดแน่ ไม่ผิดแน่

แต่ละตัวอักษรที่เคยเขียนออกมาอย่างพรั่งพรู ทุกคำคุณศัพท์ที่เคยเรียงร้อย เวลานี้ล้วนเปลี่ยนจากตัวอักษรไร้สีสันดั่งละอองหมอกเป็นความจริงในที่สุด ราวกับว่าบุปผาในคันฉ่องจันทราในวารี* กลายเป็นความจริง เพียงเอื้อมก็สัมผัสได้

จงจี่เคยจินตนาการอยู่หลายครั้งว่ารูปลักษณ์ตัวละครเอกของ ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’ และ ‘อิสระ’ นั้นควรจะเป็นเช่นไร

ทะลุมิติมาเป็นพระเอกของตนเอง ตัวละครเอกของ ‘อิสระ’ มีรูปโฉมและใบหน้าเหมือนกับตอนก่อนที่เขาทะลุมิติเข้ามาในนิยายราวเจ็ดส่วน หรือพูดอีกอย่างก็คือทะลุมิติมาอยู่ในร่างของทารก ส่องเงาน้ำตั้งแต่เป็นทารกตัวเหี่ยวย่นทุกวันจนเติบโต นานวันเข้าก็ไม่ได้รู้สึกตื่นตกใจมากเพียงนั้นแล้ว

แต่ว่าพระเอกของ ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’ ล่ะ

จงจี่เคยคิดรูปลักษณ์ไว้หลากหลายแบบ เขาถึงขั้นสามารถท่องรายละเอียดการออกแบบตัวละครหลักตัวนี้ออกมาได้เลย

ผมสีดำแซมขาว ตาสีดำ อาภรณ์สีขาว กระบี่ไม่ห่างมือ

ศีรษะสวมเกี้ยวครอบผมสีเงิน สีหน้าเฉยเมยหมื่นปีไม่เปลี่ยนแปลง หน้านิ่ง พูดน้อย เป็นคนเก็บตัว ความแค้นลึกล้ำทะเลโลหิต ดื้อรั้น พยาบาท เย็นชา มรรคากระบี่ไร้อารมณ์ ทะนงตน ยึดติด นิ่งเฉย อดกลั้น

คำบรรยายทั้งหมดมีชีวิตขึ้นมาในที่สุด…

เวลานี้ทั้งหมดทั้งมวลนั้นล้วนค่อยๆ เดินออกมาจากม่านหมอกแห่งความสับสนด้วยตัวของมันเอง แล้วกลายเป็นรูปลักษณ์ของคนตรงหน้าผู้นี้

พอดีกันกับที่มอบความรู้สึกคุ้นเคยให้กับจงจี่อย่างกระจ่างแจ้งในทันที

“ข้าแก้กลหมากได้แล้ว”

แม้แต่น้ำเสียงก็เป็นอย่างที่จงจี่เคยเขียนเอาไว้ ‘ผิดแผกเย็นใส มิไหวตามสรรพสิ่ง’

หลังจากได้เห็นด้วยตาตนเองกลับทำให้ทุกตัวอักษรที่จงจี่เขียนเอาไว้ก่อนหน้านี้สูญสิ้นสีสัน ไม่อาจพรรณนาออกมาได้แม้เพียงหนึ่งในหมื่นส่วน

นี่ก็คือพระเอกของ ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’

จอมกระบี่ จิงเจ๋อ

เมามายไม่เบาเลยจริงๆ

“เจ้าต้องการอะไร”

ท่าทีของจงจี่โอนอ่อนลงมากอย่างหาได้ยาก เขายืดกายขึ้นเล็กน้อย จดจ้องมือกระบี่ผู้กำลังย่ำอยู่ตรงหน้า เท้าศีรษะครึ่งหนึ่ง มุมปากใต้หน้ากากโค้งขึ้นน้อยๆ

โดยส่วนใหญ่แล้วตัวเอกใต้ปากกานักเขียนทุกคนล้วนมีบุคลิกที่ตนเองปรารถนาจะเป็น

จิงเจ๋อก็เป็นเช่นนั้น

ม่านตาของจงจี่ผ่อนคลายเล็กน้อย เพราะเป็นความฝันท่าทีของเขาจึงตามอำเภอใจเป็นพิเศษ แววตาที่มองจิงเจ๋อเผยให้เห็นความปลื้มอกปลื้มใจที่ไม่ได้ปกปิดเอาไว้สักนิด เหมือนกับกำลังมองลูกสัตว์ตัวน้อยของตนเองอยู่อย่างไรอย่างนั้น

“แผนที่ภูมิศาสตร์ของพรรควั่นหมัว (หมื่นมาร)”

แผนที่ภูมิศาสตร์ของพรรควั่นหมัวหรือ

เนื้อเรื่องนี้คุ้นหูอยู่เล็กน้อย ไม่นึกว่าห้วงฝันเองก็พัฒนาไปตามเส้นเวลาของ ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’ เช่นกัน ไม่เหมือนเส้นเรื่องใน ‘อิสระ’ ที่ถูกจงจี่พลิกฝ่ามือเป็นเมฆคว่ำฝ่ามือเป็นฝน* ก่อกวน

“นี่ง่ายดายนัก เจ้าเข้ามานี่”

เจ้าตำหนักลับผู้สวมหน้ากากผีพลันหัวร่อเสียงเนือยสองเสียง ก่อนโบกมือไปทางมือกระบี่ชุดขาวตรงหน้า เวลาต่อมาก็โคจรพลังวิญญาณบนร่าง สีขาวอันเย็นยะเยือกปรากฏที่ปลายนิ้ว ทิ้งร่องรอยริ้วอ่อนจางเอาไว้กลางอากาศ

ปราณกระบี่ที่ทรงอำนาจเช่นนี้! คิดไม่ถึงว่าจะปลดปล่อยออกมาจากร่างได้!

จิงเจ๋อที่นิ่งเงียบไร้วาจามาโดยตลอดพลันกระชับกระบี่ในมือแน่น เขาสัมผัสได้ว่าจิตต่อสู้ตลอดทั้งร่างของตนเพิ่มขึ้นในชั่วพริบตาขณะที่ปราณกระบี่สายนั้นปรากฏ ดวงตาสีดำลึกล้ำคู่นั้นราวกับถูกจุดประกาย อาบย้อมไปด้วยปราณสายอ่อนบาง

“เจ้าดูให้ดี ที่นี่คือทางเข้าของพรรควั่นหมัว…”

จงจี่กลับไม่ได้ให้ความสนใจกับความผิดปกติของมือกระบี่ เขาใช้นิ้วแทนพู่กัน ใช้ปราณกระบี่แทนหมึก ใช้รัตติกาลมืดมิดแทนกระดาษ สนใจแต่การวาดเค้าโครงเส้นทางเดินแต่ละสายออกมาอยู่กลางอากาศ

ปราณกระบี่ร้ายกาจ อีกทั้งยังคงค้างอยู่กลางอากาศตามประสงค์ของผู้เป็นนาย เวลานี้โผนอย่างหงส์สะดุ้งอยู่กลางราตรีกาลอันมืดมิด ท้ายที่สุดกลับว่านอนสอนง่ายอยู่ใต้มือของเจ้าตำหนักลับ ประกอบเส้นแต่งสายกลายเป็นภาพวาด

#ถกปัญหาการใช้อีกแบบหนึ่งของปราณกระบี่

#การออกแบบตัวละครพระเอกเรื่อง ‘อิสระ’ นอกจากเรื่องอ่อนปวกเปียกเมื่อถือกระบี่แล้ว เรื่องอื่นที่เกี่ยวข้องกับกระบี่ก็ไม่แย่นะ

ขณะมองจงจี่กำลังขีดๆ เขียนๆ ดวงตาสีดำของจิงเจ๋อก็ยิ่งสุกใส สุดท้ายในตอนที่เขาวาดจุดสำคัญจุดสุดท้ายเสร็จแล้วเก็บปราณกระบี่บนปลายนิ้วกลับไปในฉับพลัน มือกระบี่ชุดขาวพลันเปิดปากว่า

“เจ้าก็เป็นมือกระบี่ผู้หนึ่ง ประเสริฐยิ่ง เช่นนั้นข้าขอประมือสักรอบหนึ่ง!”

จงจี่ : …เวร

จะสมจริงเกินไปแล้วมั้งไอ้น้องนี่

จิงเจ๋อพระเอกของ ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’ นั้นเป็นคนบ้าการต่อสู้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้พบกับผู้บำเพ็ญเพียรที่ใช้กระบี่ก็จะต้องการรบรากับคนเขาสักรอบอย่างยืนหยัดไม่ยอมลดละ

ในตอนเพิ่งเริ่มต้นนั้นยังดี ต่อมาหลังออกจากการกักตนที่พรรคไท่ซูแล้ว จิงเจ๋อบุ่มบ่ามถือกระบี่ไปท้าทายยอดฝีมือผู้ใช้กระบี่ที่มีรายนามอยู่บนทำเนียบเสวียนจีไปรอบหนึ่ง แล้วไปรบเป็นตายกับผู้เคยเป็นอาจารย์ของเขาที่ผาเทียนโข่ว (โอษฐ์สวรรค์) อีกรอบหนึ่ง สุดท้ายก็ใช้การที่ตัวตายดับมรรคของฝ่ายตรงข้ามเป็นบทสรุป

กระบี่ เจ้าสิ่งนี้เร้นลับอย่างมาก หากอ้างอิงตามหลักเหตุผลแล้วขอแค่ตระหนักรู้ในปราณกระบี่หรือกระทั่งเจตจำนงกระบี่ได้ เช่นนั้นก็ราวกับได้เปิดสูตรโกงอย่างไรอย่างนั้น การต่อสู้ข้ามขั้นตระหนักรู้อยู่ที่เดิมอะไรพวกนั้นล้วนไม่ต้องกล่าวถึงเลย คล้ายเป็นบั๊กของผู้ร่อนเร่พเนจร และก็เป็นอาวุธที่พระเอกทุกคนชื่นชอบที่สุด

หลังจากสู้กับปีศาจกระบี่แล้ว จิงเจ๋อก็ต่อสู้จนโด่งดัง ผู้คนมอบสมญานาม ‘จอมกระบี่’ ให้ กลายเป็นผู้แตกฉานวิชากระบี่สูงสุดซึ่งเป็นที่ยอมรับกันใน ‘หนึ่งกระบี่สำเร็จเซียน’

แม้นี่จะเป็นความฝัน แต่ก็ยังมีเบาะแสที่น่าติดตาม

อย่างน้อยจิงเจ๋อผู้นี้ก็เหมือนกับต้นฉบับมาก

ในเมื่อแผนที่พรรควั่นหมัวถูกเปิดเผย เช่นนั้นก็หมายความว่าเรื่องราวดำเนินมาถึงจุดนี้ อีกครู่เดียวก็จะเข้าสู่ช่วงเวลาที่จิงเจ๋อถือกระบี่ไปชำระแค้นที่พรรควั่นหมัวแล้ว

เวลานี้การบำเพ็ญเพียรของจิงเจ๋อนั้นบรรลุถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์เจ็ดดาว ห่างจากขั้นเซียนนั้นก็เป็นแค่เรื่องของการย่ำเพียงหนึ่งเท้าก็เข้าประตูแล้ว

ปัญหาคือต่อให้เป็นในห้วงความฝัน จงจี่ก็ยังใช้กระบี่ไม่เป็นนี่สิ!!!

พูดอีกก็คือในความฝันเขาก็ยังเป็นขั้นศักดิ์สิทธิ์สองดาว หากสู้กันขึ้นมาก็คงเปลี่ยนเป็นน้องชายในชั่ววินาทีเดียวแน่

พระเอกสุดโกงในนิยายแนวผู้ชายสองคนต่อสู้กัน ช่วงเวลาอย่างการต่อสู้ข้ามขั้นนั่นก็คงไม่มีอยู่แล้ว ระดับขั้นกลับเป็นอะไรที่เชื่อถือได้ที่สุด

“ไม่สู้ๆ เจ้าไม่ไหว”

ดังนั้นจงจี่จึงโบกมือไหวๆ อย่างค่อนข้างจะเล่นแง่อยู่บ้าง ทั้งใบหน้าแสดงอารมณ์เกียจคร้านอย่างเจ้าเหนื่อยข้าหน่าย

“เพราะเหตุใด”

มือกระบี่ชุดขาวสีหน้าเยียบเย็น เขานับว่าได้รับคำวิพากษ์วิจารณ์เช่นนี้เป็นครั้งแรก จึงไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง

“เจ้า…”

จงจี่กำลังคิดจะอ้าปาก พลันไม่ระวังเตะจอกสุราซึ่งไม่เคยใช้งานที่ข้างมือจนล้มควํ่า เขาจ้องมองจอกสุราลื่นไถลจากกระเบื้องหยกสีเขียวกลิ้งตกลงบนพื้นอย่างนิ่งเงียบ กะพริบตาปริบๆ อย่างสงสัย มองดูแล้วเลื่อนลอยอย่างยิ่ง

จิงเจ๋อ “…”

จนกระทั่งเวลานี้มือกระบี่ถึงได้พบว่ากิริยาท่าทางของเจ้าตำหนักลับนั้นไม่สอดคล้องกันอยู่บ้าง

เหมือนกับคนเมามายผู้หนึ่งอย่างที่สุด

เช่นนั้นปัญหาก็มาแล้ว ถกเหตุผลกับคนเมา มีประโยชน์หรือ

* หลังเมามายมิรู้รายทายผืนฟ้าเป็นธารา จึงฝันว่าลำนาวาแน่นขนัดอัดธารดาว มาจากกลอน ‘หัวข้อธารหญ้าเขียวอำเภอหลงหยาง’ ประพันธ์โดยถังก่ง แสดงถึงความอาลัยในความฝัน บ่งบอกว่ากวีค่อนข้างจะหมดหวังท้อแท้ในชีวิตจริง

* บุปผาในคันฉ่องจันทราในวารี หมายถึงความสวยงามที่ไม่อาจสัมผัสจับต้องได้

* พลิกฝ่ามือเป็นเมฆคว่ำฝ่ามือเป็นฝน เป็นสำนวน หมายถึงวางกลอุบายพลิกแพลง ตลบตะแลง

โปรดติดตามตอนต่อไป…