ทดลองอ่าน แฟนสาวของผมเป็นผู้ชายครับ เล่ม 1 บทที่ 13-14 #นิยายวาย

ทดลองอ่านเรื่อง แฟนสาวของผมเป็นผู้ชายครับ เล่ม 1

ผู้เขียน :  ซุ่ยหมาง (睡芒)

แปลโดย : G.N Voyager

ผลงานเรื่อง : 满天星 (Man Tian Xing)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – – 

Trigger Warning

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน

ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ

   

เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่ยวกับการบูลลี่

ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ

         

สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

 

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 13

 

“ของดีอะไรเหรอ”

“เธอเป็นเจ้าหนูจำไมหรือไง ถึงถามเยอะขนาดนี้ ถ้าถามอีกทีจะไม่ให้ดูแล้วนะ”

“ฉันผิดไปแล้ว” เซวียโย่วข่าอยากรู้อยากเห็นจริงๆ และกำลังคิดว่าจะเป็นสิ่งที่ตัวเองชอบหรือของอร่อยอะไร เขาลังเลแล้วพูดว่า “แต่พี่ คืนนี้ฉันต้องกลับบ้าน ของดีนั่นวันหลังค่อยมาดูได้ไหม”

“มีธุระเหรอ”

“พรุ่งนี้วันเกิดแม่ คืนนี้ฉันต้องกลับบ้าน พ่อก็จะกลับมาด้วย ของดีนั่น…พี่ให้ดูตอนนี้ได้ไหม”

เฉิงอวี้ทำหน้านิ่ง “ไม่ได้”

“อ้อ…”

“พรุ่งนี้เย็นฉันจะไปรับเธอ เธออยู่บ้านไหน”

เซวียโย่วข่าคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบว่า “พรุ่งนี้กินข้าวเย็นเสร็จฉันจะให้พ่อไปส่งที่บ้านย่า แล้วค่อยแอบออกมาหาพี่ แต่ถ้ามืดแล้วฉันไม่กล้ามาคนเดียว”

“ทำไมใจเสาะขนาดนี้นะ” เฉิงอวี้ตำหนิ “เอาเถอะ ฉันกับลุงเว่ยจะไปรับเธอเอง”

ตอนที่เซวียโย่วข่าจะกลับ เฉิงอวี้ก็หยิบกล่องยามาให้เขากล่องหนึ่ง

“นี่คืออะไรเหรอ”

“ยาลดรอยแผลเป็น เอาไปซะ”

“ฉันจะเอายาลดรอยแผลเป็นไปทำไม ไม่เอา…”

“พูดมากน่า” เฉิงอวี้โยนยาใส่ตัวเขา

เซวียโย่วข่าตกใจรีบเอื้อมมือไปรับ พอเห็นคุณชายใหญ่ทำท่าทางไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ เลยได้แต่เก็บยาใส่กระเป๋ากางเกง

เฉิงอวี้คนนี้นิสัยแปลกยิ่งกว่าฟางหลี่ฉิงที่เติบโตมาแบบอยู่ดีกินดีเสียอีก ถ้าอย่างฟางหลี่ฉิงเรียกว่านิสัยเจ้าหญิง เฉิงอวี้ก็คงจะเป็นเจ้าหญิงอีกคน แต่ถึงอย่างนั้นเซวียโย่วข่าก็ชอบเขามากกว่าที่ชอบลูกพี่ลูกน้องของตัวเองเสียอีก

 

ตอนเหอเสี่ยวโหยวให้กำเนิดเซวียโย่วข่า เธอเพิ่งเรียนจบจากวิทยาลัยการแพทย์ ปีนี้เธอเพิ่งอายุสามสิบเอ็ด ถ้าดูจากรูปร่างหน้าตาแล้ว เธอยังดูเหมือนหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ อยู่เลย เรียกได้ว่ายังสาวและสวยมากจริงๆ

วันเกิดปีนี้จัดที่บ้านของอา เพราะบ้านเดี่ยวของอานั้นกว้างขวาง ทั้งห้องรับแขกและห้องครัวก็ใหญ่ ถ้าจัดปาร์ตี้ทั้งครอบครัวก็ไม่อึดอัด แถมห้องครัวยังทันสมัยมาก ทั้งยังมีแม่บ้านของอาเป็นคนทำอาหารให้ เหอเสี่ยวโหยวเลิกงานแล้วก็กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่กำลังจะไปรับเซวียโย่วข่าเพื่อพาไปที่บ้านลูกพี่ลูกน้องของเขาก็เห็นลูกชายเดินออกมาพร้อมกอดกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงามเอาไว้ในอ้อมแขน

“แม่ นี่ของขวัญที่ซื้อให้แม่ ลองแกะดูนะ”

เหอเสี่ยวโหยวทั้งประหลาดใจและดีใจ ไม่รู้จะพูดอะไรดี “ลูกคนนี้นี่…”

ปีก่อนๆ ลูกชายก็เคยซื้อของขวัญให้เธอ ทั้งลูกโลกคริสตัล กล่องดนตรี หรือกิ๊บติดผม เซวียโย่วข่าเริ่มรู้จักให้ของขวัญวันเกิดและฉลองวันเกิดให้เธอตั้งแต่ยังเล็กๆ วันแม่ก็ยังซื้อดอกคาร์เนชั่นช่อเล็กๆ มาให้ด้วย

แต่ปีนี้ไม่คิดไม่ฝันว่าลูกชายจะซื้อรองเท้าหนังแกะสีแดงหรูหราให้เธอหนึ่งคู่

“รองเท้านี่…หมี่หมี่ ลูกใช้เงินซื้อมาเท่าไร ลูกเอาเงินมาจากไหน”

ปฏิกิริยาของเหอเสี่ยวโหยวเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง

“เก็บเงินไปซื้อ แม่ชอบไหม นี่ซื้อไซส์แม่เลยนะ ลองใส่ดูนะว่าใส่ได้พอดีไหม”

“ทำไมใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้! นี่ นี่มันต้องแพงมากแน่ๆ” เหอเสี่ยวโหยวรู้จักแบรนด์นี้ดีจึงรู้ว่าไม่ใช่ของราคาถูก หมี่หมี่เองก็เพิ่งสิบเอ็ดขวบ แต่ดันซื้ออะไรแบบนี้มาให้เธอ

“ไม่แพงหรอก” เขาอ้ำอึ้งอธิบาย “แม่ลืมแล้วเหรอ แม่ของเพื่อนร่วมชั้นหนูขายยี่ห้อนี้อยู่ เลยได้ส่วนลดจากป้าเขา ไม่ได้ใช้เงินเยอะเลยนะ”

“ลูกใช้เงินมือเติบแบบนี้ แสดงว่าที่ผ่านมาแม่ให้เงินลูกเยอะเกินไปใช่ไหมเนี่ย! ลูกนี่…”

เซวียเทียนเลี่ยงขัดขึ้น “น้ำใจของลูก เธอก็อย่าไปว่าเขาแบบนั้นเลย ฉลองวันเกิดทั้งที สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสุข ไม่ใช่รองเท้าคู่เดียวซะหน่อย มันจะแพงอะไรนักหนา”

สุดท้ายเหอเสี่ยวโหยวก็พูดว่า “ต่อไปจะไม่ให้เงินค่าขนมเยอะแล้วนะ แอบซื้อของแพงแบบนี้ แล้วยังคืนไม่ได้อีกต่างหาก”

เธอสวมรองเท้าใหม่แล้วจูงมือเซวียโย่วข่าไปบ้านอา

ที่บ้านจัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ที่ผนังห้องรับแขกติดลูกโป่งตัวอักษรคำว่า ‘HAPPY BIRTHDAY’ ตรงกลางผ้าปูโต๊ะตัวยาวประดับด้วยเทียนเล่มยาวที่จุดไว้หลายเล่ม แสงเทียนดูไม่โดดเด่นนักเมื่ออยู่ท่ามกลางการตกแต่งสไตล์ยุโรปสุดหรู ดอกเดซี่ช่อเล็กในแจกันทอดเงาลงบนภาพวาดสีน้ำมันรูปดอกไม้ที่ประดับอยู่บนผนังห้องอาหาร

ตั้งแต่บ้านอาร่ำรวยขึ้น เซวียโย่วข่าก็จำได้ว่าครั้งแรกที่มาบ้านของพวกเขานั้นเขาตกใจมาก รู้สึกเหมือนหลุดเข้ามาในวังเลย

“วันนี้ไม่ใช่แค่ฉลองวันเกิดให้พี่สะใภ้นะ” อากล่าว “แต่เป็นงานเลี้ยงส่งด้วย อีกสองวันฉันกับฉิงฉิงจะไปปักกิ่งกันแล้ว ต่อไปคงต้องรอจนกว่าฉิงฉิงจะปิดเทอมถึงจะได้กลับมา”

“จะไปอีกสองวันเหรอ ไวจัง!”

อาหารมื้อนี้เปลี่ยนจากงานเลี้ยงวันเกิดของเหอเสี่ยวโหยวมาเป็นงานเลี้ยงส่งครอบครัวของอา ส่วนเซวียเทียนเลี่ยงก็นั่งดื่มแข่งกับฟางไห่หมิงตลอดทั้งงาน

หลังมื้ออาหาร เซวียโย่วข่าเห็นว่าใกล้มืดแล้ว และสังเกตเห็นว่าอาถือถุงหูหิ้วสีน้ำตาลอ่อนออกมาจากห้อง

“พี่สะใภ้ นี่ของขวัญวันเกิดของพี่นะ สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอให้เป็นสาวสิบแปดทุกปีเลย”

พอเห็นถุงนั่นเหอเสี่ยวโหยวก็หน้าตาแจ่มใสขึ้นมาทันที เธอถึงกับไม่อยากเชื่อสายตาหน่อยๆ “น้องพี่ นี่…ทำไมเธอถึงซื้อของแพงขนาดนี้ให้พี่ล่ะ มันแพงเกินไปจริงๆ โอ๊ยตายแล้ว”

มันคือถุงของแบรนด์ LV ใบใหญ่ ดูเหมือนจะใส่กระเป๋าเอาไว้ข้างใน

พออาเขยเห็นกล่องนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

อาว่า “อ๋อ เพื่อนเล่นไพ่เธอไปเที่ยวต่างประเทศ ฉันเลยให้เธอซื้อกลับมาจากกรีซ ซื้อของที่กรีซถูกกว่าที่จีนตั้งหลายพัน พี่ไม่ต้องเกรงใจหรอก พวกเราจะเกรงใจกันไปทำไม ใบนี้เป็นกระเป๋า Neverfull จุของได้เยอะมาก พอดีเลยพี่จะได้เอาไว้ใช้ตอนไปทำงาน…” แล้วเธอก็พร่ำอธิบายว่ากระเป๋าใบนี้ดีแค่ไหน รวมถึงใส่ของได้เยอะแค่ไหนไม่หยุด

ถึงแม้เซวียโย่วข่าจะแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าไนกี้กับ Anta ต่างกันอย่างไร แต่สำหรับแบรนด์ที่ชื่อว่า LV นี่ เขาจำได้แม่น

อย่างอื่นไม่รู้หรอก รู้แค่ว่ามันแพงมาก พอได้ยินอาบอกว่า ‘ถูกกว่าที่จีนตั้งหลายพัน’ ตาก็แทบจะถลน

เซวียเทียนเลี่ยงดื่มไปเยอะมาก เซวียโย่วข่าเลยไม่กล้าขอให้พ่อไปส่ง ลูกพี่ลูกน้องก็กลับเข้าห้องไปแล้ว ส่วนเกาเกาที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลวันนี้ก็กำลังดูการ์ตูนอยู่ เซวียโย่วข่าหยิบช็อกโกแลตไส้เหล้าที่อาให้มากินไปหนึ่งชิ้น พอเกาเกาเห็นเข้าก็รีบเอาจานขนมที่อยู่บนโต๊ะไปซ่อนไว้ข้างหลังตัวเองทันที

เซวียโย่วข่าทำเป็นไม่เห็นอะไร ตั้งใจจะไปเรียกอามาถามว่าเธอจะไปส่งเขาที่บ้านย่าได้ไหม แต่พอเดินมาถึงหน้าห้องของอา เขาก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังแว่วมาจากข้างใน

“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเอากระเป๋าจากโรงงานไปให้คนอื่น ทำไมไม่ฟัง!” เป็นเสียงของอาเขย

อาพูดขึ้นอย่างไม่ยี่หระ “แล้วมันจะเป็นไรล่ะ! ฉันไม่มีเวลาหาของขวัญไม่ใช่เหรอ ฉันยังแยกของจริงของปลอมไม่ออกเลย แล้วคุณคิดว่าพี่สะใภ้ฉันจะแยกออกหรือไง”

“เธอรู้ไหมว่าอันนี้มันมี…”

เซวียโย่วข่าที่อยู่ด้านนอกฟังไม่ชัดเพราะฟางหลี่ฉิงออกมาจากห้องพอดี เธอเหล่มองเขา “ยืนอยู่ตรงนี้ทำไม”

เซวียโย่วข่าหันไปมอง เห็นว่าเธอใส่เดรสสีขาวล้วน ดูเหมือนกำลังจะออกไปเจอใครสักคน

เขาถาม “พี่จะออกไปข้างนอกเหรอ”

“ก็จะไปปักกิ่งแล้วไง พวกเพื่อนฉันบอกว่าจะเลี้ยงส่ง เลยจะไปร้องคาราโอเกะกัน”

เซวียโย่วข่ากลอกตาไปมา แล้วจู่ๆ ก็เกิดความคิดขึ้นมา “งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งพี่นะ!”

“นายจะไปส่งฉันเนี่ยนะ” ฟางหลี่ฉิงหมดคำจะพูดเล็กน้อย “ฉันจะออกไปก็เรียกแท็กซี่ นายจะไปส่งฉันขึ้นรถหรือไง”

“มืดแล้วนะ พี่ออกไปข้างนอกมันอันตราย เดี๋ยวรอแป๊บนึง!” เซวียโย่วข่าไปหาเหอเสี่ยวโหยวแล้วบอกว่า “แม่ ฟางหลี่ฉิงจะออกไปเที่ยว พี่เขาอยากให้หนูไปด้วย บอกว่าต่อไปจะไม่ได้เจอกันอีกหลายปี…หนูไปด้วยได้ไหม”

“ลูกจะไปกับฉิงฉิงเหรอ” ถึงเหอเสี่ยวโหยวจะนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก แต่ในใจก็อยากกลับบ้านไปแกะกล่องกระเป๋าเต็มที “พวกลูกจะไปไหนกัน”

“เพื่อนพี่เขานัดไปกินเซาเข่า^[1]* อะไรทำนองนั้น ไม่นานก็กลับแล้ว”

“แล้วจะกลับกี่โมง แม่จะนั่งรอลูกที่นี่”

เมื่อเหอเสี่ยวโหยวเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าฟางหลี่ฉิงแต่งตัวสวยมาก เธอสวมเครื่องประดับผมที่เป็นมุก เชิดหน้าขึ้นเหมือนหงส์ขาวผู้สูงศักดิ์ กำลังยืนคุยโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดอยู่ตรงประตู

เซวียโย่วข่าบอกว่าไม่ต้อง “เดี๋ยวหนูกลับพร้อมพี่ แล้วจะกลับบ้านเลย”

“ฉิงฉิง” เหอเสี่ยวโหยวเรียก “ช่วยดูน้องด้วยนะ อย่าปล่อยให้เขาวิ่งพล่านหรือเที่ยวจนดึกเกินไป”

ฟางหลี่ฉิงได้ยินแล้วก็เหลือบตามามองเซวียโย่วข่าแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า

เซวียโย่วข่าออกไปกับเธอ ฟางหลี่ฉิงยืนรอรถแท็กซี่อยู่ข้างถนนพลางจ้องมองเขา “เซวียโย่วข่า นายอยากไปเล่นเน็ตที่ร้านเน็ตใช่ไหม”

“ไม่ใช่นะ ฉันแค่มาส่งพี่ พอพี่ขึ้นรถแล้วฉันก็จะกลับบ้านเลย” เขายิ้มให้เธอแบบไร้เดียงสา

“จะทำอะไรก็เรื่องของนายเถอะ นายอยากจะไปไหนก็ไป แต่ถ้าแม่นายโทรมา ฉันไม่ช่วยนายโกหกแน่”

พอรถแท็กซี่มาถึง ฟางหลี่ฉิงก็ขึ้นรถไป เซวียโย่วข่าบอกลาเธอ แต่เธอไม่ตอบอะไร ก่อนจะบอกคนขับให้ออกรถทันที

ตอนอยู่ ป.4 หรือ ป.5 เซวียโย่วข่าก็เคยโกหกแล้วออกมาเล่นตอนกลางคืนเหมือนกัน แถมยังเคยโดนเหอเสี่ยวโหยวจับได้ครั้งหนึ่งก่อนจะซัดเขาไปชุดใหญ่ ตอนนี้เซวียโย่วข่าเริ่มลังเลนิดๆ คิดว่าไม่อย่างนั้นกลับบ้านไปเลยดีหรือเปล่า แต่ก็ต้องโทรไปอธิบายกับเฉิงอวี้ให้ชัดเจน

 

“พี่ ฉันเอง หมี่หมี่” เซวียโย่วข่าไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ ข้างทางแล้วใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรไปในราคาสองเหมา “พ่อฉันเมา ขับรถไปส่งไม่ได้แล้ว”

“เธออยู่ไหน” เฉิงอวี้ถาม

เซวียโย่วข่าบอกที่อยู่ “ฉันใช้โทรศัพท์สาธารณะของซูเปอร์มาร์เก็ต เหลือเวลาอีกสิบวินาที ฉันต้องวางแล้วนะ”

“รออยู่ตรงนั้นเดี๋ยวฉันไปรับ”

เซวียโย่วข่ากะเวลาหนึ่งนาทีเป๊ะๆ แล้ววางสาย

เขาไม่รู้ว่าเฉิงอวี้จะเอาอะไรมาให้ดู แล้วทำไมต้องรอดูตอนกลางคืนด้วย แต่เซวียโย่วข่าก็นั่งรออย่างว่าง่ายอยู่หน้าร้านซูเปอร์มาร์เก็ต อย่างไรเสียเฉิงอวี้ก็เป็นเจ้าหนี้ และเนื่องจากเมื่อเย็นเขากินไปค่อนข้างเยอะ เลยเริ่มง่วง เขานั่งกอดเข่ารอ สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านตัวทำให้รู้สึกเย็นเล็กน้อย แต่ในระหว่างที่กำลังจะเคลิ้มหลับก็มีเงาใครของบางคนปรากฏขึ้นตรงหน้า

“ตาจะปิดแล้ว ง่วงขนาดนั้นเลยเหรอ” เฉิงอวี้ย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วจ้องมองเขานิ่งๆ

เซวียโย่วข่าเงยหน้าขึ้นมาเผยยิ้มกว้าง “พี่มาซะที”

เฉิงอวี้สบตากับเขาตรงๆ รอยยิ้มกว้างนั้นทำเอาเขาตาพร่าไปทันที จนต้องเบือนหน้าหนีอย่างห้ามไม่ได้

เซวียโย่วข่าหาวหวอดแล้วลุกขึ้นพูดว่า “ง่วง…ง่วงสุดๆ เลย”

เฉิงอวี้ทนไม่ไหวที่เขาทำตัวน่ารัก เลยหันหน้าหนีไปอีกครั้ง “แค่ชั่วโมงเดียว เสร็จแล้วจะพากลับไปส่งที่บ้าน”

“อื้มๆ”

พอขึ้นมาบนรถแล้วเซวียโย่วข่าก็ทักทายลุงเว่ย จากนั้นก็แอบถามเฉิงอวี้ว่า “พี่จะให้ดูอะไรเหรอ”

“ตอนนี้บอกไม่ได้”

ลุงเว่ยที่รู้ความจริง ตอนบ่ายก็แอบปรึกษากับตาแล้ว ทั้งสองคนคิดว่าการที่เฉิงอวี้เอาใจใส่เด็กผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันแค่เดือนกว่าขนาดนี้คงเป็นเพราะชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ แต่พอตาลองถาม เฉิงอวี้ก็ทำหน้าเย็นชา แล้วบอกว่าพวกเขาคิดมากไปเอง

ตาคิดว่าในเมื่อเฉิงอวี้เล่นกับเด็กที่นี่ได้และยังรู้สึกสนุกด้วย เขาย่อมต้องดีใจด้วยเช่นกัน ตอนแรกที่ตั้งใจพาเฉิงอวี้มาที่นี่ก็เพื่อให้เจ้าตัวได้ผ่อนคลายและมีความสุขไม่ใช่หรือ กลัวก็แต่ว่าถ้าเฉิงอวี้รู้สึกลึกซึ้งมากเกินไป ความรู้สึกระหว่างเด็กๆ ไม่สุกงอม ท้ายที่สุดเด็กทั้งสองคนก็คงต้องเจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่

“วันนี้ได้กินเค้กไหม” เฉิงอวี้ถามระหว่างนั่งรถ

“ได้กินแล้ว!”

“ยังพอกินอย่างอื่นได้อีกไหม”

“ได้อยู่!”

ลุงเว่ยแอบมองจากกระจกมองหลัง คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง แถมพอตัดผมสั้นแล้วก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายขึ้นมาจริงๆ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเฉิงอวี้ผู้สูงส่งจะชอบคนลักษณะแบบนี้

พอมาถึงเฉิงอวี้ก็พาเขาขึ้นไปชั้นบน แต่ไม่ได้พาเข้าห้องตัวเอง ทว่ากลับพาไปที่ห้องว่างข้างๆ แทน ก่อนหน้านี้เฉิงจื่อเวยเคยมาพักอยู่สองวัน ตอนนี้ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว แม้แต่ที่นอนก็เปลี่ยนใหม่ ตอนนี้ผ้าม่านปิดสนิททำให้ห้องทั้งห้องมืดสลัว

เฉิงอวี้ไม่ได้เปิดไฟ จากนั้นก็ให้เขาไปนั่งบนเตียง

เซวียโย่วข่านั่งลงบนเตียงในความมืด ก่อนจะรู้สึกเหมือนนั่งทับอะไรบางอย่าง พอเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นว่าเป็นมุ้งทรงยอดแหลมและผ้าม่านที่ล้อมรอบเตียง

“เซวียหมี่หมี่ หลับตา” เฉิงอวี้กลัวว่าเขาจะแอบดูจึงใช้มือซ้ายปิดตาเขาไว้ ส่วนมือขวาก็สอดเข้าไปในมุ้ง ก่อนจะยกชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นขวดแก้วเรืองแสงที่ซ่อนอยู่ข้างใน

เฉิงอวี้ใช้มือข้างเดียวหยิบฝาขวดที่เปิดไว้แล้วออก จากนั้นก็ลดมือที่ปิดตาเขาไว้ลง

เซวียโย่วข่ารู้สึกได้ถึงแสงระยิบระยับวิบวับผ่านเปลือกตาบางๆ เขาไม่รอให้เฉิงอวี้พูดก็แอบลืมตามองแล้ว

“ว้าว”

“ยังไม่ให้ลืมตาเลยนะ”

เซวียโย่วข่ามุดเข้าไปในมุ้งทันที “พี่เฉิงอวี้! พี่ไปจับหิ่งห้อยจากที่ไหนมาน่ะ! เยอะมากเลย!”

ห้องทั้งห้องสว่างไสวด้วยแสงสีเขียวระยิบระยับราวกับดวงดาว พวกมันสะท้อนอยู่ในดวงตาของเซวียโย่วข่า

เฉิงอวี้ยืนอยู่ข้างนอก มองเขาผ่านผ้ามุ้งบางๆ “จับมาจากในฝันของเธอไง”

วันนั้นอีกฝ่ายเคยบอกว่าฝันว่าตัวเองปีนขึ้นไปบนเขาจงซานเพื่อไปจับหิ่งห้อยมาให้เฉิงอวี้

เซวียโย่วข่าโผล่ศีรษะออกมา “พี่ก็เข้ามาดูสิ!”

เฉิงอวี้ถูกลากเข้ามาข้างในอย่างไม่มีทางเลือก

เฉิงอวี้คิดว่านี่มันเด็กน้อยมาก แถมยังเชยอีกต่างหาก เขาจะทำเรื่องเชยๆ แบบนี้ได้อย่างไร ตอนแรกเขาอยากออกไป แต่ตอนที่ถูกอีกฝ่ายลากเข้ามานอนข้างในก็ราวกับโดนมนตร์สะกด

ด้านในและด้านนอกของมุ้งเหมือนเป็นสองโลกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ข้างนอกคือโลกแห่งความจริง ข้างในคือโลกที่งดงามตระการตาเหมือนในความฝันจริงๆ

“เยอะขนาดนี้พี่ต้องไปจับมาจากเขาจงซานแน่เลย วันนี้พี่ไปเที่ยวที่เขาจงซานมาเหรอ” เซวียโย่วข่าไม่ได้เห็นหิ่งห้อยนานมากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหิ่งห้อยหลายสิบตัวที่กำลังบินว่อนอยู่ตรงหน้าเขา

“เปล่า ไปเมื่อวาน แล้วก็ถือโอกาสซื้อมาด้วย ใช้เงินให้คนส่งมาให้วันนี้”

“ซื้อมาเหรอ” เซวียโย่วข่าหันหน้ามามองเขา “พี่เสียเงินไปเท่าไร”

“สิบหยวนต่อตัว”

เซวียโย่วข่า “…”

“พี่เฉิงอวี้” จู่ๆ เซวียโย่วข่าก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยเรียก

เฉิงอวี้คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เขาจะเข้ามาใกล้หน้าของตัวเองขนาดนี้ ขนตาจึงสั่นไหวไปวูบหนึ่ง

ระยะห่างที่ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจนี้ ทำเอาเฉิงอวี้ต้องหันหน้าหนีด้วยความลำบากใจ จากนั้นก็ปรือตาขึ้นมาครึ่งหนึ่งแล้วเหลือบมองเขา จึงเห็นว่าบนใบหน้าของอีกฝ่ายมีรอยยิ้มชวนใจละลายประดับอยู่

“พี่เฉิงอวี้ พี่ยังอยากให้ใครจับหิ่งห้อยมาให้พี่อีกหรือเปล่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปเขาจงซาน พี่อยากได้เท่าไรฉันจะจับมาให้พี่เท่านั้นเลย”

“เด็กเห็นแก่เงิน” เฉิงอวี้ดีดหน้าผากเขาทีหนึ่งแล้วพูดต่อ “วันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งเธอนะ…” เขากล่าวขอโทษแบบสั้นๆ แล้วก็เปลี่ยนเรื่องไปอย่างรวดเร็ว “หิ่งห้อยพวกนี้อายุสั้น กลัวจะอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้ เลยต้องให้เธอมาคืนนี้”

เสียงของเฉิงอวี้ภายใต้บรรยากาศแบบนี้ฟังดูแตกต่างไปจากปกติ มันเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แม้แต่สายตาที่มองมาก็นุ่มนวลขึ้น

สองคนนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไรกันอยู่พักใหญ่

หิ่งห้อยตัวหนึ่งเหมือนจะบินจนเหนื่อย จู่ๆ ก็ร่วงลงมาอยู่ตรงคิ้วของเฉิงอวี้

ถึงจะดูสวย แต่มันก็ยังเป็นแมลงอยู่ดี เฉิงอวี้กำลังจะโบกมือไล่ แต่ก็สังเกตเห็นว่าเด็กข้างๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ตนเองอีกครั้ง จากนั้นก็เป่าลมใส่หน้าของเขา

ขนตาของเฉิงอวี้สั่นไหว ขณะที่หิ่งห้อยบินจากไปแล้ว

เซวียโย่วข่าฟุบอยู่ข้างๆ พลางถามเขาว่า “พี่ตั้งใจจับมาให้ฉัน ไม่สิ ตั้งใจซื้อหิ่งห้อยพวกนี้มาให้ฉันหรือเปล่า”

“เปล่า” โชคดีที่แสงหิ่งห้อยไม่สว่างพอ เฉิงอวี้รู้สึกว่าหูตัวเองเริ่มร้อนแล้ว “แค่ฉันอยากดูเองต่างหาก แต่พอนึกถึงวันนั้นที่เธอล้ม ฉันก็เลยชวนมาดูด้วยกัน”

“อ้อ…” เซวียโย่วข่าไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร เขาแหงนหน้ามองแสงพร่างพราย “สิ่งสวยงามก็ควรแบ่งปัน ขอบคุณนะพี่”

เป็นเด็กที่สุภาพจริงๆ

เฉิงอวี้อดที่จะยกมุมปากขึ้นไม่ได้ ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี้ จำนวนครั้งที่เขาหัวเราะเพราะอารมณ์ดีอาจจะมากกว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมาเสียอีก

“เฮ้ เซวียหมี่หมี่ ยาเมื่อวานที่ฉันให้ ทาไปหรือยัง”

“เมื่อวานเหรอ อะไรนะ” เขานึกขึ้นมาได้ “อ๋อ…ลืมทาน่ะ ฉันไม่ได้มีแผลเป็นตรงไหนนี่นา จะทาไปทำไม”

“ที่ขาเธอน่ะ”

“แผลตอนล้มน่ะเหรอ มันใกล้หายแล้ว เดี๋ยวสะเก็ดหลุดก็ดีเอง”

“พวกเด็กผู้หญิงไม่กลัวว่าเป็นแผลแล้วจะดูน่าเกลียดเหรอ”

“ใครบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงล่ะ”

เฉิงอวี้จ้องตาเขา

ดวงตาของเซวียโย่วข่าเป็นแบบเด็กๆ โดยแท้ ทั้งใสแจ๋วและไร้สิ่งเจือปน

“ไม่เชื่อเรามาถอดกางเกงเทียบกันเลยว่าใครใหญ่กว่า…” เขาพูดเบาๆ แถมยังเป็นภาษาถิ่น เฉิงอวี้เลยฟังไม่เข้าใจ

“ก็ดูไม่เหมือนนี่” เฉิงอวี้ตอบ “ตอนจะกลับ เธอเอาหิ่งห้อยกลับไปด้วยนะ”

“พี่ไม่เอาเหรอ”

“มันก็แค่แมลง กลางคืนมันบินวนอยู่แถวๆ หัว ฉันรำคาญ”

“โอเค งั้นฉันเอากลับบ้านนะ”

“ลุกขึ้นมาก่อน” เฉิงอวี้ยันตัวลุกขึ้น ขนตายาวหลุบลง ทิ้งเงาที่ดูเหมือนพัดไว้ใต้ดวงตา โดยมีไฝน้ำตาซ่อนอยู่ในเงานั้น

เฉิงอวี้ก้มหน้ามองเขา “ตามฉันมา เดี๋ยวทายาให้”

“ไม่เอา!”

“จะให้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งห่อ”

“ก็ได้…”

หิ่งห้อยไม่ชอบแสงไฟ เฉิงอวี้เลยไม่เปิดไฟ เขาพาเซวียโย่วข่าไปที่ห้องของตัวเองแล้วหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้ จากนั้นเขาก็แกะยาลดรอยแผลเป็นกล่องใหม่ออกมา ก่อนจะเปิดฝาแล้วยื่นให้อีกฝ่าย

“ทาซะ”

“ฉันกินขนมอยู่นะ” เขาแกว่งมือทั้งสองข้างให้ดูว่ามือไม่ว่าง

เฉิงอวี้ลังเลครู่หนึ่งแล้วดึงทิชชูเปียกมาให้

“เฮ้อ” เซวียโย่วข่าถอนหายใจพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบผู้ใหญ่ พอเช็ดมือแล้วก็พับขากางเกงขึ้น

เฉิงอวี้เบนสายตาไปเล็กน้อย “ไม่พอใจเหรอ”

“ไม่ได้ไม่พอใจ” พี่ชายคนนี้ดูแลคนเก่งไปแล้ว แม้อารมณ์จะขึ้นๆ ลงๆ แต่เซวียโย่วข่าก็ยังชอบเขามากอยู่ดี

ตอนแต้มยาลงบนผิวหนังแดงๆ ที่สะเก็ดเพิ่งหลุด เซวียโย่วข่าก็อดคิดไม่ได้ว่าการเป็นผู้หญิงนี่มันช่างดีจริงๆ ทั้งมีคนเลี้ยงขนม จับหิ่งห้อยให้ เจ็บก็มีคนห่วงใย

เขาทอดถอนใจ “ฉันคิดว่าถ้าได้เป็นแฟนพี่คงมีความสุขมากเลย”

“เพ้อเจ้อ”

เซวียโย่วข่า “…?”

พอเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงงๆ ก็พบว่าเฉิงอวี้หันหลังไปทั้งตัวแล้ว เลยมองไม่เห็นสีหน้า

สายรัดข้อมือตรวจพบว่าอัตราการเต้นของหัวใจเฉิงอวี้ผิดปกติจึงส่งเสียงเตือนขึ้นมา

เซวียโย่วข่าคิดว่าเป็นเพราะนาฬิกาข้อมือเลยไม่ได้ใส่ใจ ยังคงก้มหน้าทายาต่อ อีกมือก็แอบหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากิน

เมื่อเฉิงอวี้เห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปก็ยิ่งรู้สึกว้าวุ่นใจ เขาร้อนรนอยู่ไม่สุขจนรู้สึกเหมือนปลายนิ้วแทบจะไหม้ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันแน่น

“เอาเถอะ เดี๋ยวฉันจะลองคิดดูแล้วกัน”

 

^[1]* เซาเข่า คือปิ้งย่างหรือบาร์บีคิวของจีน