ทดลองอ่าน ไฟล์ข้อมูลของการตกหลุมรัก บทที่ 1-2 #นิยายวาย

ทดลองอ่านเรื่อง ไฟล์ข้อมูลของการตกหลุมรัก

ผู้เขียน : สือเอ้อร์ซาน (十二三)

แปลโดย :  Lucky Luna

ผลงานเรื่อง : 心动文档 (Xin Dong Wen Dang)

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – – 

Trigger Warning

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน

ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ

เนื้อหามีประเด็นอ่อนไหวเกี่ยวกับอาการป่วยทางจิต

ซึ่งอาจส่งผลกระทบทางจิตใจ

สำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

บทที่ 1

โจวมู่

ตอนที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น สวี่จือกำลังอุ้มโน้ตบุ๊กพลางนั่งเหม่อบนเก้าอี้พักผ่อนที่ทำจากไม้ตรงระเบียงห้องนอน

บนหน้าเดสก์ท็อปโน้ตบุ๊กกำลังเปิดไฟล์เอกสารสร้างใหม่ที่ไม่มีชื่ออยู่ไฟล์หนึ่ง บนนั้นมีเพียงตัวอักษรหนึ่งบรรทัด ‘12 กรกฎาคม โจวมู่ ยืนยันว่าเป็นมนุษย์’

ระเบียงห้องนอนเป็นระเบียงแบบปิด ติดตั้งหน้าต่างยาวจรดพื้นบานใหญ่ มีเก้าอี้พักผ่อนวางไว้มุมหนึ่ง จากมุมของสวี่จือสามารถมองเห็นรถราจำนวนไม่มากนักที่แล่นอย่างรวดเร็วบนท้องถนน

เสียงเคาะประตูดังขึ้นรวมแล้วสองครั้ง สวี่จือหันไปมองแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร

ไม่นานนักนาฬิกาข้อมือดิจิตอลหน้าปัดสี่เหลี่ยมสีเทาเงินบนตู้หัวเตียงเรือนนั้นก็ดังขึ้น ตัวเลขที่เปล่งแสงสีน้ำเงินบ่งบอกเวลาสามนาฬิกาตรง

สวี่จือปิดไฟล์เอกสารในโน้ตบุ๊ก ไฟล์เอกสารกลายเป็นไอคอนมุมพับสีขาวกลับเข้าไปในโฟลเดอร์ แสดงชื่อขึ้นมาว่า ‘Doc2’

สวี่จือพับหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้วลุกขึ้น เก้าอี้พักผ่อนเฉออกจากแนวเดิมเล็กน้อยเพราะการเคลื่อนไหวของเขา เขาจึงจัดมันให้ตรงกับแนวร่องพื้นอย่างจริงจัง

เขาเข้านอนตรงเวลาตอนตีสามของทุกคืนและตื่นตอนสิบโมงเช้าของวันต่อมา จากนั้นจะลงมาซื้ออาหารกลางวันหนึ่งชุดที่ร้านโจ๊กข้างล่าง โดยปกติจะเป็นโจ๊กข้าวโอ๊ตนมสดคู่กับเกี๊ยวนึ่งไส้กุ้งชุดเล็กหนึ่งชุด

ที่ผ่านมาล้วนเป็นอย่างนี้เสมอ กระทั่ง…

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม สวี่จือที่เตรียมขึ้นเตียงนอนหยุดชะงัก ก่อนเดินอ้อมปลายเตียงเพื่อไปเปิดประตู

ผู้มาเยือนสวมชุดนอนผ้าฝ้ายซึ่งตัดเย็บมาพอดีตัว เรียวขายาวทั้งสองข้างไขว้กันอย่างสบายๆ อีกฝ่ายก้มหน้าเล็กน้อย เผยรอยยิ้มสมบูรณ์แบบไร้ที่ติให้กับเขา “สวัสดียามค่ำ”

ท่าทางนั้นดูกระตือรือร้นเหมือนคนทำงานบริการอย่างว่าในสถานเริงรมย์ที่กำลังเชื้อเชิญแขก

สวี่จือเบ้ปาก กระแทกประตูปิดโดยไม่ส่งเสียงสักคำ

ดีกับแม่แกสิ

กระทั่งสองวันก่อน ทุกอย่างล้วนไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

สิบโมงเช้าของเมื่อสองวันก่อนสวี่จือตื่นนอนตรงเวลา แล้วพบว่าคนที่อยู่นอกประตูนั่นปรากฏตัวบนเตียงของเขาด้วยร่างเปลือยเปล่า และเกี่ยวกระหวัดกับเขาด้วยท่าทางไม่งามอย่างยิ่ง

สวี่จือรู้จักเขา แต่ก็ไม่รู้จักเขาเช่นกัน เพราะนี่คือพระเอกในนิยายที่สวี่จือกำลังเขียน

ผู้มาเยือนชื่อว่าโจวมู่ เป็นคนที่เดิมทีไม่ควรมีตัวตนอยู่

ก๊อกๆ

โจวมู่ยังคงเคาะประตูอย่างไม่ยอมเลิกรา

ไฟในห้องนอนยังคงสว่าง ดังนั้นแม้จะเป็นเวลาตีสามแล้ว แต่เสียงเคาะประตูกลับไม่ได้น่ากลัว เพียงแต่น่ารำคาญเล็กน้อยเท่านั้น

สวี่จือสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดมือจับประตูแล้วเปิดออก ปล่อยให้โจวมู่เข้ามา

“จะทำอะไรอีก” สวี่จือกดมุมปากราบเรียบ น้ำเสียงไม่นับว่าดีเท่าไหร่นัก แต่ดีที่เขามีใบหน้าที่ไม่ว่าจะพูดด้วยน้ำเสียงอย่างไรก็ล้วนได้รับการให้อภัยทั้งนั้น

“ไฟห้องรับแขกเปิดไม่ติดแล้ว” บนใบหน้าของโจวมู่ยังคงมีรอยยิ้มที่เก็บไม่มิด หางเสียงสูงขึ้น “ฉันกลัวจังเลย”

เขาเอ่ยพลางพยายามเบียดเข้ามาข้างกายสวี่จือ แต่ถูกสวี่จือหลบเลี่ยง

“ฉันจำได้ว่านายไม่ได้กลัวความมืด” สวี่จืออธิบายอย่างใจเย็น “นายใจกล้ามากนี่”

โจวมู่ขยับมุมปากเหมือนคิดจะโต้แย้งอะไรสักอย่าง สวี่จือจึงตัดสินใจชิงรุกก่อน เขากล่าวเสริมประโยคหนึ่งอย่างรวดเร็ว “ฉันเขียนไว้แบบนี้”

“แต่ความจริงแล้วฉันกลัวความมืดมาก” โจวมู่บอกพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้สวี่จือหนึ่งก้าว

ชายเสื้อชุดนอนของเขากวาดผ่านโดนหลังมือสวี่จือ ทำให้สวี่จือรู้สึกจั๊กจี้นิดหน่อย สวี่จือเลยเก็บมือกลับมาเงียบๆ และถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อรักษาระยะห่างกับเขา

โจวมู่ตัวสูงมาก ตอนพูดคุยกับสวี่จือจึงต้องก้มหน้าเล็กน้อย สวี่จือจึงมักเห็นดวงตาสีเข้มทว่าเปล่งประกายของเขาอยู่เสมอ

ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสวยมาก

“งั้นเรามาคุยเรื่องนี้กันให้ละเอียดหน่อย” สวี่จือเดินมานั่งตรงขอบเตียง จากนั้นยื่นมือชี้ไปยังโซฟาเดี่ยวที่อยู่ตรงข้าม บอกเป็นนัยว่าให้โจวมู่นั่งลง

ปฏิกิริยาตอบสนองของโจวมู่คือการทำเป็นมองไม่เห็น อีกฝ่ายเดินตรงไปยังข้างกายสวี่จือก่อนนั่งลงใกล้ๆ เขา

สวี่จือขมวดคิ้วเล็กน้อย

ฟูกเตียงไม่ได้นุ่มมากนัก สวี่จือจึงรู้สึกแค่ว่าข้างๆ บุ๋มลงเล็กน้อย แต่เขายังคงขยับไปอีกด้านอยู่ดี

โชคดีที่โจวมู่ไม่ได้ขยับตามมา

สวี่จือเริ่มเล่านิยายที่เขาเขียนเรื่องนั้น

ต้นเดือนที่แล้วเขาลาออกจากงานเดิม และเซ็นสัญญากับเว็บไซต์อ่านนิยายที่ไม่ค่อยเป็นที่นิยมเจ้าหนึ่ง เท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าสู่วงการนิยายออนไลน์ กลายเป็นนักเขียนนิยายออนไลน์อย่างเป็นทางการแล้ว

เขาเริ่มเขียนนิยายเมื่อสองวันก่อน เรื่องย่อยังไม่เสร็จสมบูรณ์ แต่พล็อตเป็นสูตรสำเร็จ เป็นนิยายโลกสวยที่น่าจะไม่ค่อยสนุกสักเท่าไหร่

พระเอกโจวมู่เป็นคนแรกที่เขาคิดขึ้นมาได้ในหัว พูดให้ถูกคือชื่อโจวมู่นี้เด้งเข้ามาในหัวเขาเป็นอันดับแรก

โจวมู่เป็นชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยม แทบจะรวมจุดเด่นทั้งหมดของพระเอกนิยายเอาไว้เลยก็ว่าได้

หน้าตาหล่อเหลาและประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

สวี่จือใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงก็ร่างคาแร็กเตอร์ของโจวมู่เสร็จแล้ว

ไม่ใช่เพราะตัวละครโจวมู่ไม่มีมิติ แต่เป็นเพราะไอเดียมากมายเกี่ยวกับโจวมู่นั้นหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมองของสวี่จืออย่างไม่ขาดสายโดยไม่ต้องเปลืองแรงคิดเลย

ขณะที่สวี่จือกำลังเขียนยังเผลอคิดไปว่าหากโจวมู่คนนี้มีตัวตนอยู่จริงๆ ล่ะก็ น่าจะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากคนหนึ่งเลยทีเดียว

ตอนที่สวี่จือหยุดเขียนเป็นเวลาตีสามพอดี

เขาเข้านอนตรงเวลาอย่างมาก หลังจากนั้นเมื่อตื่นขึ้นมาตอนสิบโมงเช้าของวันถัดมาก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งอยู่บนเตียงของเขา

ร่างกายเปลือยเปล่า…

…เปลือยเปล่ากันทั้งสองคน

เวลานอนหลับสวี่จือชินกับการแง้มม่านหน้าต่างไว้ ห้องนอนจึงไม่ได้มืดมาก แสงสว่างจากท้องฟ้าภายนอกลอดผ่านช่องว่างที่แง้มไว้ สาดส่องให้เงาสายหนึ่งทอดยาวลงบนพื้น

ชายหนุ่มยังคงหลับอย่างสงบ หน้าอกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงน้อยๆ ตามจังหวะหายใจ ภาพสมจริงจนไม่น่าเชื่อ

สวี่จือแน่ใจว่ามันไม่ใช่ความฝัน

เขาตะลึงงันไปหลายวินาที จากนั้นลุกขึ้นนั่งอย่างระแวดระวังทันใด

เสื้อผ้าของเขาที่พับไว้เรียบร้อยเมื่อคืนวางอยู่บนตู้หัวเตียง เขาค้นเอากางเกงตัวหนึ่งออกมาสวมก่อนแล้วจึงสวมเสื้อยืดอย่างลวกๆ

หลังแน่ใจแล้วว่าการแต่งตัวของตนเองสามารถวิ่งออกไปจากห้องได้ทุกเมื่อ สวี่จือก็ยื่นมือไปผลักคนที่กำลังหลับอยู่

“อื้อ…” ชายหนุ่มส่งเสียงเบาๆ ทีหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขายังง่วงมาก ไหล่ขยับเล็กน้อย เส้นผมถูไถบนหมอนเบาๆ และไม่ขยับตัวอีก

สวี่จือเกร็งแขน ยื่นมือไปผลักอีกฝ่ายเป็นครั้งที่สอง

ชายหนุ่มพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว “อย่ากวนน่า”

“นายเป็นใคร” เสียงของสวี่จือยังคงแหบพร่าเพราะเพิ่งตื่น แต่สติกลับแจ่มชัดอย่างยิ่ง

เขาเห็นขนตาสั้นที่เรียงเป็นแพหนาของชายหนุ่มสั่นไหวเบาๆ จากนั้นดวงตาก็พลันลืมขึ้น เร็วเสียจนทำให้สวี่จือนึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้กำลังหลับอยู่แต่แรก

สวี่จือถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยสัญชาตญาณ

ชายหนุ่มค่อยๆ ขมวดคิ้ว สายตาจับจ้องใบหน้าสวี่จือ ดูเหมือนว่าคอของเขาจะแห้งเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่น จึงกระแอมเบาๆ

เบาเสียจนเหมือนกับว่ากลัวทำให้ใครตกใจ

สวี่จือมองออกว่าเขากำลังตื่นเต้น ถึงขั้นตื่นเต้นยิ่งกว่าสวี่จือเสียด้วยซ้ำ

สวี่จือไม่พูดอะไร ริมฝีปากเม้มแน่น ยืนมองชายหนุ่มอยู่ตรงหัวเตียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

ชายหนุ่มเองก็ไม่พูดอะไร ประจันหน้ากับสวี่จือโดยไม่ส่งเสียงสักแอะ

จากมุมของสวี่จือสามารถมองเห็นองคาพยพทั้งห้าอันคมชัดบนใบหน้าของเขาได้ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม เป็นรูปลักษณ์ที่ดูดุดันอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มจ้องสวี่จืออยู่หลายวินาที ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ท่าทางคิดจะลงจากเตียงเข้ามาใกล้สวี่จือ

“อย่าขยับ!” สวี่จือยื่นมือชี้เขา ร้องตะโกนออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำเสียงเคร่งเครียดอย่างมาก

ชายหนุ่มถูกตะโกนใส่จนชะงัก เขาค่อยๆ เก็บเท้าที่กำลังจะก้าวลงจากเตียง จากนั้นก็ไม่ขยับอีกจริงๆ

“นายเป็นใคร” สวี่จือยังคงอยู่ในท่าทางป้องกันตัวโดยค้อมตัวเล็กน้อย แล้วถามอีกรอบ

เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร มีคำตอบมากมายหลายแบบแวบผ่านเข้ามาในหัวของสวี่จือ แต่ละอย่างล้วนเหลวไหลและห่างไกลจากความเป็นจริงมาก

บางทีเมื่อคืนเขาอาจจะละเมอออกไปดื่มเหล้าจนเมาก็ได้ บางทีพอเขาตื่นขึ้นมาแล้วอาจจะสูญเสียความทรงจำก็ได้ สวี่จือคิดหาตัวตนต่างๆ นานาให้ผู้ชายคนนี้ด้วยจินตนาการอันไร้ขอบเขต

ทว่าสวี่จือกลับได้ยินในสิ่งที่ไม่ใช่หนึ่งใน ‘คำตอบมากมายหลายแบบ’ เหล่านี้ ซ้ำยังทำให้ขนลุกชันยิ่งกว่าคำตอบใดๆ

ชายหนุ่มเอ่ย “ฉันคือโจวมู่”