ทดลองอ่าน I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเอง! เล่ม 4 บทที่ 116-117 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง I Can Do It ใครไม่ไหว ฉันลุยเอง! เล่ม 4

ผู้เขียน : 酱子贝 (Jiang Zi Bei)

แปลโดย : หมั่งสีโสว ซื่อเก้เหล้าก้าย

ผลงานเรื่อง : 我行让我来〔电竞〕 (Wo Xing Rang Wo Lai (Dian Jing))

ถือเป็นลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์เอเวอร์วายในการเผยแพร่ผลงาน

จัดพิมพ์และจัดจำหน่ายในประเทศไทยแต่เพียงผู้เดียว

หากผู้ใดละเมิดลิขสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย

– – – – – – – – – – – – – – – – –

 ** หมายเหตุ: ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ **

– – – – – – – – – – – – – – – – –

116

ตอนกลางดึกซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่โมงแล้ว ลู่ป๋อหยวนได้ยินเสียงเพื่อนร่วมทีมถ่ายทอดมาจากด้านนอก

ความจริงผนังของแคมป์เก็บเสียงดีมากแต่ก็ยังต้านทานพวกเขาไม่อยู่ นอกจาก Pine แล้วคนในทีมแต่ละคนล้วนเป็นคนเสียงดัง โดยเฉพาะหลังดื่มอย่างหนักมา

ลู่ป๋อหยวนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคนใต้ร่างแข็งทื่อไปชั่วขณะ ถึงขั้นออกแรงรัดตนเองเล็กน้อย

ดังนั้นลู่ป๋อหยวนจึงไม่ขยับแล้ว เพียงแค่ก้มหน้าไปจูบเขา

พวกเขาแทบจะจูบกันตลอดเวลา สบตากันก็จูบ รู้สึกสุขสมก็จูบ บางครั้งเวลาที่เจี่ยนหรงส่งเสียงออกมาและคิดจะปิดใบหน้าตนเองไว้ ลู่ป๋อหยวนก็จะยิ้มแล้วจูบเขา

ด้านนอกไม่มีเสียงแล้ว ผมตรงหน้าผากของเจี่ยนหรงล้วนเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ซ้ำกำลังหอบหายใจอยู่

เจี่ยนหรงรู้สึกมาตลอดว่าถึงตัวเองจะไม่ได้มีรูปร่างกำยำเหมือนคนอื่นแต่ก็มีเรี่ยวแรงเยอะ พอนับได้ว่าเป็นหนุ่มนักกล้ามตัวน้อย เมื่อก่อนเขาช่วยหญิงสาวข้างบ้านยกของหลายครั้ง กระสอบใบใหญ่ก็แบกได้ด้วยมือเดียว

แต่ตอนนี้แม้แต่การขยับขา เขาก็ยังรู้สึกว่ามันยากมาก

ลู่ป๋อหยวนมองออกว่าเขาเหนื่อยแล้วจึงใช้นิ้วโป้งนวดหางตาของเขา “พานายไปอาบน้ำก่อนค่อยนอน”

เจี่ยนหรงเงยหน้า ลูกกระเดือกขยับหลายที จากนั้นก็ส่ายหน้า “…คุณเสร็จแล้วค่อยไป”

ทำเรื่องประเภทนี้กับคนที่ชอบ สบายตัวคนเดียวไม่มีความหมาย

ตอนแรกเจี่ยนหรงไม่ใช่คนที่ละเอียดอ่อนมากนัก เขามองดูลู่ป๋อหยวน เวลาแบบนี้ก็ไม่ลืมที่จะอวดเก่ง “หรือคุณเหนื่อย? ถ้าเหนื่อยแล้วผมทำเอง…อืม”

เมื่อนึกได้ว่าคนอื่นกลับมาแล้ว คำพูดที่เล็ดลอดออกไปโดยไม่ระวังนี้ทำให้เจี่ยนหรงรู้สึกหดหู่

หลังเสร็จภารกิจยังคงเป็นลู่ป๋อหยวนที่อุ้มเขาไปห้องน้ำ

พอล้างตัวจนสะอาดและกลับขึ้นเตียง เจี่ยนหรงก็หลับตาแล้วนอนหลับไป ลู่ป๋อหยวนคลุมผ้าห่มให้เขาแล้วก้มหน้าจูบไหล่ของเขาเล็กน้อย

ลู่ป๋อหยวนสติแจ่มชัดไม่มีความง่วงนอนเลยสักเสี้ยว ถึงขั้นอยากสูบบุหรี่อีกด้วย แต่ก็กลัวว่าจะกระทบต่อการนอนหลับพักผ่อนของคนข้างกาย

ดังนั้นเขาจึงเปิดวีแชต ส่งข้อความให้คนไปเรื่อยเปื่อย

 

R อยากสูบบุหรี่

 

ความรื่นเริงกับความสุขสันต์เป็นของผู้แข็งแกร่ง ผู้อ่อนแอยังคงร้องไห้ดูรีเพลย์การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศที่ตนเองไม่อาจเข้าร่วมอยู่

ดังนั้นถึงตอนนี้จะเป็นเวลาตีสามครึ่งแล้วก็ยังคงตอบกลับเร็วมาก

 

XIU ?

XIU เป็นอะไรไป ถึงนายจะเหยียบบนซากศพทรุดโทรมของฉันคว้าแชมป์ไปแล้ว แต่ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องก่อนหน้า ส่งด่วนไปให้นายหนึ่งซองดีมั้ย

R ฉันมีของตัวเอง

XIU ?

XIU นายมันแน่จริงๆ ในอินเตอร์เน็ตวุ่นวายเพราะสัมภาษณ์หลังการแข่งของนาย แต่นายหายตัวไปหนึ่งวันแล้วมาขอบุหรี่ฉันตอนตีสามครึ่งเหมือนว่างมาก

 

เจี่ยนหรงนอนไปนอนมาจึงพลิกตัวเขยิบเข้ามาใกล้ เอาหน้าผากพิงอยู่ข้างขาลู่ป๋อหยวน มือข้างหนึ่งพาดมาอย่างเกียจคร้าน

ลู่ป๋อหยวนสะกดกลั้นความวู่วามที่อยากปลุกคนเอาไว้ หยิบบุหรี่มวนหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก จับมือของเจี่ยนหรงมาเล่นพลางเปิดเวยป๋อที่ไม่ได้ดูมานาน

สองวันมานี้เวยป๋อคึกคักจริงๆ ทั้งเรื่องที่ XIU ไม่ได้ลงในการแข่งขันฤดูใบไม้ผลิ แฟนคลับของทีม PUD ใช้จุดนี้มาทำลาย TTC บอกว่าเงินรางวัลแชมเปี้ยนต่ำเกินไปไม่น่าสนใจ แฟนคลับของพวกเขาจึงตอบโต้กลับไป สองฝ่ายนี้ตบตีกันมาหลายปีแล้ว แต่อาจเพราะปีนี้มีคำพูดการต่อต้าน HT ของเจี่ยนหรงอยู่จึงตบตีกันค่อนข้างน้อย

เรื่องที่ถกเถียงกันมากที่สุดยังคงเป็นคำพูดที่ลู่ป๋อหยวนพูดตอนสัมภาษณ์หลังการแข่ง

ดังนั้นนักแข่งหญิง พิธีกรหญิง และสตรีมเมอร์หญิงในวงการอีสปอร์ตมากมายต่างก็ถูกสืบค้นจนหมดเปลือก คนผมสั้นและย้อมผมล้วนถูกแฟนคลับหรือคนรอเผือกที่มาชมความสนุกค้นหาและคัดกรองทั้งหมด มีผู้หญิงบางคนทนการคุกคามไม่ไหวจึงแสดงออกว่าไม่ใช่ตัวเอง และมีส่วนหนึ่งโพสต์รูปผมสั้นและย้อมผมของตัวเองหลายรูปพร้อมข้อความเวยป๋อที่คลุมเครือเพื่อเพิ่มความนิยม

เรื่องนี้ถูกดันขึ้นมาอยู่ด้านบนสุดในช่องการค้นหายอดนิยมเพราะการกดถูกใจและคอมเมนต์ มันเป็นรูปภาพที่เขากับเจี่ยนหรงนั่งอยู่ด้วยกันขณะสัมภาษณ์หลังการแข่ง

 

[มิดเลนและจังเกิ้ลของ TTC สู้กันบนเตียงตอนไหน : ผมสั้น ย้อมผม]

 

คอมเมนต์ที่ด้านล่างมีทุกรูปแบบ ที่มีมากที่สุดยังคงเป็นคำว่า ‘เหมาะสม’ มีคอมเมนต์หนึ่งบอกว่า ‘คิดมากไปแล้ว Road จะทำอะไรโจ่งแจ้งขนาดนี้ได้ยังไง นี่ไม่เท่ากับเป็นการเปิดเผยต่อสาธารณะหรอกเหรอ’

ในความเป็นจริงนั้นลู่ป๋อหยวนก็เคยคิดจะเปิดเผยต่อสาธารณชน

ที่เมื่อก่อนไม่ต้องการเปิดเผยต่อสาธารณะเป็นเพราะไม่อยากให้เจี่ยนหรงถูกด่า แค่ลู่ป๋อหยวนลองคิดดูก็รู้ว่าแอนตี้แฟนกลุ่มนั้นจะพูดอะไร ย่อมไม่มีอะไรมากไปกว่าคำพูดจำพวกยังไม่มีผลงานก็มีความรักซะแล้ว

แต่ตอนนี้พอเข้า LPL ก็เป็นแชมป์ ได้ MVP นับครั้งไม่ถ้วน เอาต์เพลย์หนึ่งต่อห้าในการแข่งขันรอบเพลย์ออฟ…คนที่โดดเด่นที่สุดในปีนี้ก็คือแฟนหนุ่มของเขา

ถ้าเปิดเผยต่อสาธารณะจริงก็อาจจะมีคนบอกว่าตนเองพาเด็กน้อยเสียคนและเคลมสมาชิกใหม่

ระหว่างนี้ปลายนิ้วมือของเจี่ยนหรงพลันขยับเล็กน้อย เกี่ยวนิ้วชี้ของลู่ป๋อหยวนเอาไว้

เจี่ยนหรงพึมพำเสียงแหบทั้งที่หลับตาอยู่ “…นอน”

แยกไม่ชัดว่าเขาตื่นอยู่หรือว่าละเมอกันแน่ ลู่ป๋อหยวนโยนมือถือไปบนโต๊ะ ความคิดในหัวสมองพลันว่างเปล่าทั้งหมด จากนั้นกอดคนไว้ในอ้อมอกแล้วหลับไป

 

วันต่อมาเจี่ยนหรงถูกเสียงเรียกเข้ามือถือปลุกจนตื่น

เสียงเรียกเข้าดังอยู่พักหนึ่งเขาถึงมีความเคลื่อนไหว เขาเสาะหามือถือตามแหล่งกำเนิดเสียงจนพบ แล้วจึงกดรับสายโดยไม่แม้แต่จะลืมตา

น้ำเสียงของเขาแฝงความหงุดหงิดหลังตื่นนอน ถามออกมาว่า “ใคร”

ฝ่ายนั้นเงียบไปสองวินาทีจึงถามหยั่งเชิง “เธอคือเสี่ยวหรง?”

“ฉันคือพ่อ…”

คำว่า ‘นาย’ ถูกเจี่ยนหรงกลืนลงท้องไป

เป็นเพราะเขารู้สึกขึ้นมาว่าขนาดของมือถือที่ตนถืออยู่นี้ไม่ถูกต้องนัก มือถือของเขาเป็นรุ่นเมื่อหลายปีก่อน แค่มือข้างเดียวก็จับได้ทั้งหมด แต่เครื่องนี้ถือแล้วใหญ่กว่าอย่างชัดเจน

ผู้หญิงปลายสายหัวเราะและพูดเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันคือแม่ของป๋อหยวน เธออยู่ด้วยกันกับป๋อหยวนหรือเปล่า”

เจี่ยนหรง “…”

หากไม่ใช่ตอนนี้ความเคลื่อนไหวของเจี่ยนหรงถูกจำกัด เขาคงกระโดดไปบนเพดานแล้ว

ลู่ป๋อหยวนไม่ได้อยู่บนเตียง เจี่ยนหรงเลยขยับตัวลุกขึ้นเช็กให้แน่ใจว่าในห้องน้ำก็ไม่มีคนเช่นกัน

“เขา…” เจี่ยนหรงตกใจเสียงของตัวเอง หลายวินาทีให้หลังจึงพูดต่อว่า “อาจจะอยู่ข้างล่างครับ เขาลืมมือถือไว้ที่ผม”

“แบบนี้เอง ไม่เป็นไรจ้ะ” คุณแม่ลู่หัวเราะ “ตอนนี้ฉันอยู่ที่ด้านนอกแคมป์พวกเธอ เธอสะดวกหรือเปล่า ช่วยลงมาเปิดประตูให้หน่อยได้มั้ย”

หัวสมองเจี่ยนหรงปั่นป่วน

หลังวางสายเขาก็ลงจากเตียงไปเปิดประตูทันที เมื่อแน่ใจว่าโถงทางเดินไม่มีคนจึงพุ่งกลับไปยังห้องของตัวเอง จากนั้นหาเสื้อผ้าสะอาดสะอ้านมาสวมไว้บนร่างตนเองแบบส่งๆ

ทั้งแคมป์ล้วนไม่มีคนเพราะคนอื่นๆ ยังไม่ตื่น ส่วนลู่ป๋อหยวนก็ไม่รู้ไปที่ไหนแล้ว

เจี่ยนหรงได้แต่ฝืนใจไปเปิดประตู

คุณแม่ลู่แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย หิ้วกระเป๋าแบรนด์เนมกับกระติกน้ำร้อนหลายใบ เมื่อเห็นเขาจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนมาก

เจี่ยนหรงร้อนตัวอยู่บ้าง ก้มหน้ามองดูสิ่งของในมือเธอ “ผมช่วยคุณถือนะครับ”

“โอเคจ้ะ ขอบคุณนะ” คุณแม่ลู่ยิ้มพลางพูดว่า “ป๋อหยวนไม่อยู่เหรอ หรือว่าเขาใช้เธอออกมาเปิดประตู?”

เจี่ยนหรงรับกระติกน้ำร้อนหลายใบนั้นมา ด้านในบรรจุไว้เต็มปริมาณ “เขาไม่อยู่ครับ น่าจะออกไปข้างนอก”

คุณแม่ลู่พยักหน้าแล้วเดินตามเขาไปด้านใน “ฉันให้คุณป้าต้มน้ำแกงบำรุงตั้งแต่เช้า ช่วงนี้พวกเธอลำบากแล้ว เดี๋ยวเธอกินให้เยอะหน่อยนะ”

เจี่ยนหรงเอากระติกน้ำร้อนไปวางที่ห้องครัว จากนั้นเทน้ำให้คุณแม่ลู่หนึ่งแก้ว

เดิมทีเขาก็ไม่เชี่ยวชาญการพูดคุยกับผู้อาวุโสอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่รู้จะพูดอะไร

คุณแม่ลู่รับน้ำมาแล้วเอ่ยขอบคุณ “ฉันรบกวนการนอนของเธอหรือเปล่า ป๋อหยวนก็จริงๆ เลย ทำไมถึงทำมือถือตกอยู่ในห้องเพื่อนได้”

เจี่ยนหรงส่ายหน้า “ไม่รบกวนครับ ผมตื่นแล้ว”

คุณแม่ลู่มองดูผมเผ้ายุ่งเหยิงกับสีหน้าเหนื่อยล้าของเขาแล้วก็เพียงแค่แย้มยิ้มไม่เปิดโปงเขา

“พวกเธอเพิ่งชนะการแข่งขัน ทีมไม่ได้จัดกิจกรรมฉลองอะไรเลยเหรอ”

ตอนนี้หากจับคนดูในสตรีมหรือเพื่อนร่วมทีมสักคนมายืนอยู่ข้างๆ คนคนนั้นคงตกใจท่าทางที่เหมือนนักเรียนประถมตอบคำถามในชั้นเรียนของเจี่ยนหรง

เขาพูดว่า “จัดแล้วครับ วันก่อนกินเลี้ยงฉลองไปแล้ว เมื่อคืนก็ออกไปเที่ยวมา”

คุณแม่ลู่พยักหน้า จากนั้นคนที่ปกติเรียบร้อยสง่างามก็อดไม่ได้ที่จะสอบถามอย่างอ้อมค้อมว่า “แฟนสาวของป๋อหยวนก็ไปด้วยกันกับพวกเธอเหรอ”

เจี่ยนหรงตกตะลึง “อะไรนะครับ”

“ไม่ต้องกลัว เขาบอกกับฉันแล้วเรื่องที่เขามีแฟน” คุณแม่ลู่ยิ้มน้อยๆ “เธอเองก็คงเคยเห็นใช่มั้ย”

“…”

เจี่ยนหรงไม่เคยคิดว่าลู่ป๋อหยวนจะพูดเรื่องนี้กับที่บ้านจึงงุนงงทำตัวไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ

ลู่ป๋อหยวนพูดถึงเมื่อไหร่ ทำไมถึงพูดออกไป

แล้วฉันควรพูดยังไงดี

“อ๊ะ เธอไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันค่อยถามเขาก็ได้” คุณแม่ลู่เห็นเขามีสีหน้าลำบากใจเลยรีบพูดว่า “เธอหิวหรือยัง เพิ่งตื่นคงยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ย ตอนนี้ไปดื่มน้ำแกงรองท้องหน่อยดีกว่า”

เจี่ยนหรงได้สติกลับมา “ไม่ต้องหรอกครับ ผม…”

เสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้น ประตูแคมป์ถูกคนผลักออก

ลู่ป๋อหยวนสวมชุดกีฬา ผ้าปิดปาก และหมวกเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ทั่วร่างชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในมือยังถือถุงพลาสติกใบเล็กสีดำใบหนึ่ง

ลู่ป๋อหยวนเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองเห็นแม่ของตัวเอง “แม่ มาได้ยังไงครับ ไม่บอกล่วงหน้าสักคำ”

“ยังจะพูดอีก แม่ส่งข้อความให้ลูก ลูกก็ไม่ตอบแม่” คุณแม่ลู่เอ่ย “ไปไหนมา เหงื่อเต็มตัวเชียว”

ลู่ป๋อหยวนถอดผ้าปิดปากพลางเดินเข้ามา “วิ่งตอนเช้าครับ ลืมเอามือถือไปด้วย”

“อยู่นี่” เจี่ยนหรงลุกขึ้น หยิบมือถือออกมาใส่กระเป๋าของลู่ป๋อหยวน จากนั้นพูดว่า “งั้นผมขึ้นข้างบนก่อน…”

“เดี๋ยวก่อน” ลู่ป๋อหยวนยื่นถุงพลาสติกสีดำในมือให้เขา “เอาขึ้นไปใช้ด้วย”

เจี่ยนหรงรับมา “มันคืออะไร”

“ยา”

เจี่ยนหรงหยิบกล่องหนึ่งในนั้นออกมาด้วยความสงสัยแล้วอ่านสรรพคุณเล็กน้อย เพิ่งเห็นบรรทัดหนึ่งชัดเจนใบหูก็อาบย้อมด้วยสีเลือด จากนั้นเอากล่องยายัดกลับเข้าไปในถุงพลาสติกเสมือนแทงคน

ลู่ป๋อหยวนพูดต่อว่า “เมื่อเช้าฉันอ่านดู อาจต้องทาสักหน่อย…”

ลู่ป๋อหยวนยังไม่ทันพูดจบก็ถูกเหยียบเท้าหนึ่งที

เด็กหนุ่มออกแรงจริงๆ จนรู้สึกเจ็บมาก

คุณแม่ลู่จึงพบอะไรเข้าแล้ว

“ป๋อหยวน หมวกของลูกพิมพ์ชื่อของเสี่ยวหรงนี่นา” เธอพูดยิ้มๆ “ใช่มั้ย วันนั้นแม่ดูการแข่งขัน เสี่ยวหรงเหมือนใช้ชื่อนี้”

“ใช่ครับ เป็นของที่ระลึกของเขา” ลู่ป๋อหยวนพูดต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ทาเองได้มั้ย ไม่งั้นเดี๋ยวรอฉันขึ้นไป…”

“ได้!” เจี่ยนหรงตัดบทเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นใช้ความเร็วมือที่เก็บเพนตาคิลในสนามแข่งมัดถุงด้วยเงื่อนตาย “คุณป้า ผมขึ้นไปก่อนนะครับ พวกคุณค่อยๆ คุยกัน”

เจี่ยนหรงขึ้นชั้นบนไปแล้ว คุณแม่ลู่ถึงรั้งสายตากลับมาพูดว่า “ลูกนี่ก็จริงๆ เลย ทำมือถือตกไว้ที่เสี่ยวหรง แม่เสียงดังจนเขาตื่น”

“ไม่เป็นไรครับ เขานิสัยดี” ลู่ป๋อหยวนถามอีก “มาได้ยังไงครับเนี่ย”

“มาให้ของขวัญลูกน่ะ แล้วก็มีน้ำแกงด้วยนะ น้ำแกงนี่เคี่ยวไว้นานมาก กินแล้วบำรุงได้ดีเป็นพิเศษ แม่เอามาเยอะเลย เดี๋ยวรอเพื่อนร่วมทีมตื่นแล้วลูกก็ให้พวกเขากินด้วยสักหน่อย โดยเฉพาะเสี่ยวหรง แม่เห็นเขาตัวผอม”

ลู่ป๋อหยวนพยักหน้า “ตอนนี้เขาอ้วนขึ้นมาหน่อยแล้ว แต่ใส่เสื้อผ้าเลยดูไม่ออก”

คุณแม่ลู่ฟังความหมายในนั้นไม่ออกก็พูดต่อว่า “ถึงยังไงผู้ชายต้องล่ำหน่อยจะดีกว่า”

“…”

“ยังมีอีก แม่มาครั้งนี้…” เธอชะงักเล็กน้อย “วันนี้ฉลองวันเกิดลูก สาวน้อยคนนั้นไม่มาเหรอ”

ลู่ป๋อหยวนแกะของขวัญออกพบว่าเป็นนาฬิกาเรือนหนึ่ง เขาเลิกคิ้ว “สาวน้อยอะไรครับ”

ในเมื่อถามแล้วคุณแม่ลู่เองก็ไม่ปิดบัง “แฟนใหม่ของลูกไงล่ะ”

“แฟนผม…” ลู่ป๋อหยวนปิดของขวัญ พูดโดยไม่ปิดบังเช่นกัน “ใครบอกกับแม่ว่าแฟนผมเป็นผู้หญิง”

 

พอเจี่ยนหรงขึ้นชั้นบนมาก็พบเจอเสี่ยวไป๋ที่ขยี้ตาเตรียมไปกินอาหารเช้า

เสี่ยวไป๋เห็นเขาแล้วพลันรู้สึกตกตะลึง สายตาเคลื่อนลงมาไล่ตั้งแต่บนศีรษะของเขาช้าๆ โดยไม่รู้ตัว

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใต้ตาดำคล้ำ หลายจุดตั้งแต่ลำคอไปจนถึงบริเวณกระดูกไหปลาร้ามีรอยสีชมพูจางๆ ใต้ขาคือรองเท้าแตะของพี่ชายเขา

และสิ่งที่แม่งสุดยอดที่สุดก็คือ…กลิ่นบนร่างเจี่ยนหรงยังเป็นกลิ่นของพี่ชายเขา

ไม่ใช่เขาไวต่อความรู้สึกขนาดนั้น แต่เป็นเพราะกลิ่นเปปเปอร์มิ้นต์ในห้องน้ำของพี่ชายเขาจำง่ายเกินไปจริงๆ

“นาย…” เสี่ยวไป๋อดไม่ได้ที่จะถามอย่างคนหาเหาใส่หัว “ทำไมนายใส่รองเท้าแตะของพี่ชายฉัน”

ปฏิกิริยาแรกของเจี่ยนหรงก็คือต้องปกปิด แต่พอเขาอ้าปาก…ไอ้หมอนี่เคยเห็นเขากับลู่ป๋อหยวนจูบกันแล้วชัดๆ ยังจะเสแสร้งเป็นเพื่อนร่วมทีมไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรอีก

ดังนั้นเจี่ยนหรงจึงหลุบตาถามกลับ “นายคิดว่าไงล่ะ”

“…”

“หลีกไป” เจี่ยนหรงพูด “อย่าขวางประตูฉัน”

เสี่ยวไป๋อึ้งเล็กน้อย ขยับเรือนร่างของตัวเองออกเล็กน้อย มองดูเจี่ยนหรงเดินเข้าห้องของพี่ชายเขาตาไม่กะพริบ

ไม่กี่วินาทีให้หลังเจี่ยนหรงถือเสื้อผ้าที่ตนเองถอดไว้เมื่อคืนออกมาอีกครั้ง ก่อนกลับไปที่ห้องตัวเองแล้วปิดประตู

เสี่ยวไป๋ “…”

เชี่ยอะไรเนี่ย?!

ระหว่างที่เขายังอยู่ในความตื่นตกใจ มือถือก็พลันดังติ๊งๆๆ ขึ้นมา

เป็นกลุ่มวีแชต [TTC รักกันฉันท์คนในครอบครัว] ของพวกเขา ข้อความจากพี่ติงกำลังโกรธจัด…

 

พี่ติง ฉันให้พวกนายพักผ่อนให้เต็มที่และอย่าทำตัวเป็นจุดสนใจ สุดยอดเลยนะพวกนาย? แถมยังสั่งแชมเปญ Armand de Brignac ด้วย?

พี่ติง [แชร์ลิงก์ : ช็อก! จุดตกต่ำของ LPL? ท็อปเลน แครี่ และซัพพอร์ตของ TTC ปาร์ตี้ที่บาร์กันอย่างเริงรื่นในช่วงกลางดึกหลังคว้าแชมป์! แชมเปญ Armand de Brignac เต็มโต๊ะ สาวสวยข้างกายนับไม่ถ้วน มีแค่มิดเลนกับจังเกิ้ลพักผ่อนและฝึกซ้อมอยู่ในแคมป์อย่างว่าง่าย! รายละเอียดคลิก…]

พี่ติง [แชร์ลิงก์ : มิดเลนและจังเกิ้ลของ TTC ถูกแยกตัวเพราะแข็งแกร่งเกินไป? ไม่ถูกเชิญไปงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จ!]

พี่ติง [แชร์ลิงก์ : TTC ขัดแย้งภายในอย่างรุนแรง มิดเลนกับจังเกิ้ลของ TTC กำลังจะออกจากทีม?]

ซัพพอร์ตน้อยของPเป่า …

ซัพพอร์ตน้อยของPเป่า เรื่องนี้ผมอธิบายได้ยากมาก

ซัพพอร์ตน้อยของPเป่า บอกได้แค่ว่า ผมจวงอี้ไป๋มีชีวิตมายี่สิบกว่าปีไม่เคยหมดคำจะพูดขนาดนี้