ทดลองอ่าน ธีรกานต์ ตอนที่ 5

ถึงแม้จะเป็นยามบ่ายของวันทำงานแต่การจราจรแถวใจกลางเมืองกรุงเทพฯ ก็ยังหนาแน่นไม่ผิดกับช่วงชั่วโมงเร่งด่วน ธีรดนย์นั่งอยู่บนเบาะหลังของรถยุโรปคันโต สายตาทอดมองออกไปนอกรถอย่างเบื่อหน่าย เขาไปคุยธุรกิจข้างนอกมาและกำลังกลับบริษัท แต่ลำพังแค่ที่แยกนี้แยกเดียวสัญญาณไฟเขียวสองรอบแล้วรถก็ยังไม่สามารถพ้นไปได้

เสียเวลาสิ้นดี…

ผู้คนเดินสวนกันไปมาบนบาทวิถีข้างทาง ธีรดนย์คิดว่าเผลอๆ คนพวกนี้อาจจะเดินไปถึงจุดหมายก่อนเขาซึ่งอยู่บนรถเสียอีก ขณะเดียวกันพวกมอเตอร์ไซค์ก็ซอกแซกไปตามที่ว่างบนท้องถนน แต่ด้วยความที่รถติดมาก พื้นที่ข้างหน้าจึงทยอยถูกจับจองจนเต็ม สุดท้ายรถมอเตอร์ไซค์ทั้งหลายก็เลยต้องชะลอตัวแล้วจอดกันอยู่ตามช่องว่างระหว่างรถยนต์นั่นเอง

รถที่มาจอดตรงกับสายตาของชายหนุ่มเป็นมอเตอร์ไซค์แบบสปอร์ตสีขาวน้ำเงิน แต่ที่สะดุดตาเขาคือขาเรียวยาวในกางเกงยีนสกินนี่สีดำตัดกับรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อเท้าสีขาว ท่อนบนเป็นแจ็กเก็ตหนัง ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยแล้วเขาก็สังเกตเห็นภาพสะท้อนจากกระจกมองข้างว่าซิปหน้าของแจ็กเก็ตที่เจ้าของมอเตอร์ไซค์สวมใส่ถูกรูดขึ้นมาเพียงครึ่ง ขับเน้นให้เห็นเสื้อสีขาวตัวในและทรวงอกที่นูนขึ้นมาน้อยๆ

ผู้หญิงจริงๆ…และเป็นผู้หญิงที่ขาสวยด้วย

ทีแรกธีรดนย์ไม่แน่ใจนัก เพราะใช่ว่าจะได้เจอผู้หญิงขี่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่บ่อยๆ แต่พอแน่ใจแล้วความสนใจของเขาก็ถูกดึงกลับไปหาท่อนขาเรียวยาวซึ่งสะดุดสายตาตั้งแต่แรก

เขาชอบขาสวยๆ ของผู้หญิงมาแต่ไหนแต่ไร และด้วยความที่รถติดหนักทำให้เขามีเวลาเหลือเฟือที่จะชื่นชมเรียวขาของหญิงสาวนิรนามผู้นี้ แต่พอนานไปเขาก็อดนึกอยากเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ได้

ในที่สุดสัญญาณไฟเขียวก็สว่างขึ้นอีกครั้ง รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเรียงอยู่แถวหน้าขยับ พวกที่ต่อแถวแบบเรียงหนึ่งอยู่ด้านหลังก็ทยอยขยับตาม…ธีรดนย์มองตาม จนกระทั่งเธอคนนั้นหายไปจากสายตารถของเขาถึงเพิ่งได้โอกาสขยับ

“เออ นี่ได้เรื่องของไอ้คนที่ไปเดินช็อปปิ้งกับคุณน้าบ้างหรือยัง” ชายหนุ่มนึกขึ้นได้และส่งเสียงถามเลขานุการซึ่งนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับด้านหน้า

หลังจากเปิดกระจกรถขู่กานต์ที่ห้าง เขาก็สั่งเลขาฯ ให้ติดตามข่าวว่าหมอนั่นยังมาวนเวียนอยู่ใกล้บุษบาอีกไหม รวมถึงให้หาข้อมูลเกี่ยวกับอีกฝ่ายเพิ่มด้วย เพราะเขารู้แค่ชื่อของกานต์จากการได้ยินผู้หญิงตัวเล็กที่มาช่วยลากหมอนั่นออกไปจากบุษบา แต่อย่างอื่นเขาก็ไม่รู้อะไรอีกเลย

“ผมลองไปถามๆ มาแล้ว เห็นว่าไม่ได้นัดกันผ่านทางเลขาฯ ครับ” สุชาติเอี้ยวหน้ากลับมาคุย “ผมพยายามตามประวัติอยู่ เท่าที่รู้หมอนั่นน่าจะชื่อกานต์สั้นๆ คำเดียว แต่เช็กแล้วข้อมูลของนายแบบที่ชื่อกานต์ไม่ตรงกับคนที่เราตามหาอยู่เลย นี่ผมเลยกำลังเช็กอีกครั้ง อาจจะมีอะไรตกหล่นหรือผิดพลาด”

“อืม ได้เรื่องอะไรก็บอกฉันด้วยแล้วกัน”

ผู้เป็นเจ้านายเอนศีรษะพิงเบาะรอง ความจริงเดี๋ยวเขามีนัดกินข้าวกับบุษบา เขาสามารถถามท่านตรงๆ ได้ ทว่าถ้าไม่จำเป็นถึงที่สุดจริงๆ เขาก็ไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของน้า สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คือหาข้อมูลเกี่ยวกับอีกฝ่ายไว้ก่อน เผื่อถ้าเวลานั้นมาถึงจริงๆ จะได้รู้ว่าควรจัดการอย่างไร