ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทที่ 2

บทที่ 2

ภีมไม่อาจอธิบายได้เลยว่าความรู้สึกเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

ราวกับเป็นความคลุมเครืออันแน่ชัด ซึ่งถูกกำหนดไว้แล้วเนิ่นนานและเอาแต่เกี่ยวกระหวัดอย่างยากจะเข้าใจ เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง ลูกแก้วสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นสาดสะท้อนไอแดดด้านนอกจนคล้ายว่าจะซีดจาง…แสนเศร้าอย่างน่าประหลาด

กระทั่งเมื่อลลิตาก้าวออกจากห้องไปแล้ว ความหน่วงหนักที่ไหนสักแห่งเร้นลับข้างในก็ค่อยๆ ขยับเพื่อม ดุจจะโยกคลอนโลกทั้งใบอย่างไรอย่างนั้น…ไม่ใช่ ภีมรับรู้ได้ว่าสิ่งที่ไหวสั่นนี้ไม่ใช่หัวใจ หากแต่ลึกลงกว่านั้น ใต้ความสลับซับซ้อนของจิตวิญญาณ…พร้อมๆ กับความรู้สึกอยากร้องไห้เหมือนคนบ้า นั่นสิ คงบ้าไปแล้ว คนอย่างเขาที่มักถูกรอบข้างค่อนแคะว่าเฉยชายิ่งกว่าใคร ยามนี้กลับอยากปล่อยน้ำตาให้รินไหลพร้อมๆ กับล้มตัวลงฟูมฟายโดยไร้สาเหตุ

ร่างสูงพาตัวเองไปยังกระจกใสซึ่งเผยภาพทิวทัศน์ต้นไม้สูงรายรอบอาคาร…และเบื้องล่างจากที่ไกลๆ ตรงนั้นคือลลิตาที่กำลังก้าวออกจากบริษัทของเขาไป

มือเรียวยาวราวอิสตรีเผลอแตะแผ่นกระจกโดยไม่รู้ตัว จับจ้องหญิงสาวอยู่เช่นนั้นกระทั่งเธอลับไปจากสายตา ชั่วขณะหนึ่งเขาเผลอนึกไปถึงวังสวนกระจกยามโพล้เพล้ครั้งนั้น กลิ่นดอกไม้อ่อนจาง แสงสุดท้ายที่ตัดผ่านหน้าต่าง เบื้องหน้ารูปภาพหญิงสาวนัยน์ตาสีประหลาด กับความรู้สึกราวกับคนหลงทางได้ผุดขึ้นจากห้วงน้ำหลังดำดิ่งมาเนิ่นนานยามสบตากับลลิตา

“ยินดีที่ได้พบกันอีกงั้นเหรอ…”

ชายหนุ่มพึมพำทวนถ้อยคำสุดท้ายที่เธอทิ้งไว้ แล้วได้ให้เผลอกระตุกยิ้มเพียงแวบสั้นๆ

“ผู้หญิงประหลาด”

ภีมไม่ได้หมายถึงท่าทางหรือลักษณะนิสัยของเธอ แท้จริงแล้วการแสดงออกของลลิตาไม่มีอะไรโดดเด่นสักนิด เธอเป็นหญิงสาวที่ธรรมดาสามัญอย่างที่สุดทั้งยังดูจะพอใจกับข้อนี้ของตนอย่างมากทีเดียว กระนั้นภีมก็ยังคิดว่าเธอประหลาดอยู่ดี…แปลกประหลาดจนชวนให้พิศวง

กลิ่นก๋วยเตี๋ยวหอมฉุยพร้อมกรุ่นไอควันลอยตรงหน้าลลิตาเชื่องช้า หญิงสาวจัดแจงหยิบตะเกียบแล้วส่งให้ร่างสูงที่นั่งตรงข้ามตามด้วยเครื่องปรุงอย่างคล่องแคล่ว บรรยากาศอบอ้าวของยามบ่ายแก่ยิ่งทำให้ผิวสองสีกรำแดดของนิรุจมีเหงื่อผุดซึม กระนั้นก็กลับยิ่งเสริมรับแผงไหล่กว้างราวนักกีฬาเป็นอย่างดี

“แค่ก๋วยเตี๋ยวจริงๆ เหรอรุจ พอเหรอ”

ลลิตาทอดเสียงถามเมื่อชายหนุ่มเริ่มคีบเส้นเข้าปาก ขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะเสียงขรม

“พอสิ พูดซะอย่างกับเราเป็นพวกตะกละ กินไม่รู้จักอิ่มไปได้”

“เราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” ว่าพลางโคลงหัวเบาๆ “เราหมายความว่ารุจอุตส่าห์แนะนำที่สมัครงานให้เราแถมยังพาไปส่งสอบสัมภาษณ์ ตอบแทนแค่นี้จะดีเหรอ”

“เราก็แค่แนะนำ ได้ไม่ได้นั่นขึ้นอยู่กับความสามารถของลิตาต่างหาก” นิรุจไหวไหล่