ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทนำ-บทที่ 1

บทนำ

“ลิตา พี่กลับก่อนนะ”

เสียงจากหน้าประตูไม้เนื้อหนาเรียกให้หญิงสาวที่กำลังก้มหน้าจัดเอกสารต้องวางงานในมือ ก่อนจะหันไปหาผู้พูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยกมือไหว้เป็นการบอกลาเท่านั้น กลายเป็นอีกฝ่ายที่เอ่ยต่อกลั้วหัวเราะ

“ไม่ต้องจัดแล้วย่ะ ยังไงวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่จะเปิดวังแล้ว ออกเร็วสักหน่อย ไปหาอะไรกินส่งท้ายดีกว่า” ว่าพลางกวักมือหย็อยๆ

ลลิตาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง…วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่วังสวนกระจกอันเป็นสถานที่ทำงานของทั้งคู่จะเปิดให้เข้าชมก่อนจะปิดอย่างถาวร เนื่องจากเจ้าของคนปัจจุบันอย่างหม่อมราชวงศ์กฤษสุวรรณได้ส่งสิทธิ์ต่อให้หลานชายไปแล้ว และทางนั้นก็ดูจะไม่ชอบใจนักที่จะให้ใครต่อใครเข้ามาเยี่ยมชมสมบัติส่วนตน ผู้ดูแลวังอย่างเธอจึงต้องถูกเชิญออกโดยปริยาย…ไม่มีแม้โอกาสได้โต้แย้งหรือเห็นหน้าค่าตาอีกฝ่ายสักนิด หญิงสาวถอนใจพลางเอ่ยตอบ

“พี่แอนกลับก่อนเถอะค่ะ ลิตายังเหลือเอกสารต้องเก็บอีกนิดหน่อย”

“วุ้ย แม่คนนี้ ทำไมชอบอยู่รั้งท้ายตลอดเลยก็ไม่รู้” หล่อนยกยิ้มด้วยนึกสนุก เสือกตัวเข้าไปใกล้ร่างระหงก่อนกระซิบพร้อมท่าทางขนลุกซู่ “เป็นวิทยากรของวังแท้ๆ ทำเป็นไม่รู้ประวัติไปได้”

มือเรียวที่เรียงกระดาษอยู่ชะงักกึก ลลิตาช้อนตาขึ้นมองวิทยากรรุ่นพี่เล็กน้อยแล้วส่ายหัวช้าๆ

“ทำไมจะไม่รู้ล่ะคะ”

“นั่นซี้ ในเมื่อรู้แล้วยังทำเฉย…ใครๆ ก็รู้ว่าท่านชายเจ้าของวังท่านสิ้น เอ่อ…ที่นี่” ด้วยกลัวจะกล่าวไม่ชัดเจน แอนจึงชี้นิ้วขึ้นไปข้างบน ซึ่งเป็นบริเวณห้องบรรทมของหม่อมเจ้าดิเรกภาสกรในอดีตพอดี

ดวงตากลมโตของลลิตาวูบไหวชั่วขณะ รู้สึกราวเพิ่งกลืนยาขมลงคอ รสปร่าแปร่งแผ่ซ่าน เกาะกุมทั่วสรรพางค์กาย หญิงสาวรีบสลัดอาการประหลาดทิ้งอย่างรวดเร็วแล้วเฉไฉเปลี่ยนเรื่องทันที

“พี่แอนจะไปรับลูกต่อไม่ใช่เหรอคะ”

“ตายล่ะ จริงด้วย นี่นะ คราวก่อนไปรับช้าหนนึงโดนสามีบ่นซะหูแฉะเชียว…”

คู่สนทนาเจื้อยแจ้วเรื่อยเปื่อยตามนิสัยช่างพูด ขณะที่ลลิตาเองแม้จะทำท่าทางสนใจฟังไปตามมารยาท ทว่าคลื่นความคิดภายในกลับเอื่อยเฉื่อย สะเปะสะปะเหมือนแหอวนที่หลุดลอยกลางท้องทะเล นานๆ ครั้งจึงจะกลับมาฟังบ้างเพื่อให้จับเนื้อความได้

กระทั่งบ่นจบแอนจึงมีท่าทางตกใจ หล่อนลนลานดูนาฬิกาข้อมือพลางกระชับกระเป๋าถือแน่น

“ว้าย ดูซิมาชวนพี่คุยซะเพลินเชียว ไปจริงๆ แล้วล่ะนะ” วิทยากรรุ่นพี่สาวเท้าว่องไว แต่ยังมิวายพูดไปตามทาง “เก็บของเสร็จก็รีบปิดวังให้เรียบร้อยด้วยล่ะ พรุ่งนี้คุณชายไฮโซอะไรนั่นคงจะกลับจากเมืองนอกมาเช็ก ‘สมบัติส่วนตัว’ แต่เช้า…”

ลลิตามองตามคู่สนทนาจนเห็นว่าหล่อนพ้นแนวต้นไม้สูงออกไปทางประตูวัง หญิงสาวจึงค่อยกลับมาจัดเรียงเอกสารในมือต่อเงียบๆ ยังแต่ลมเย็นๆ ที่พลิดพลิ้วผ่านกรอบหน้าต่างเข้ามาแตะผิวกายเป็นเพื่อน แสงอาทิตย์ส่องลอดกิ่งก้านเริ่มทอริ้วสีส้มจางๆ บ่งบอกว่าใกล้ถึงเวลาเย็นย่ำ

…ความเงียบสงบราวโลกหยุดหมุนนี่เองทำให้ลลิตาต้องหวนนึกถึงครั้งแรกยามก้าวเข้ามาในวังสวนกระจกแห่งนี้ ราวกับมีภาพยนตร์ฉายซ้ำในห้วงสมอง…