ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทนำ-บทที่ 1

บ่ายวันนั้นก้อนเมฆครึ้มมัว…พระพายหอบกลิ่นดินชื้นๆ ปะทะพร้อมหยาดฝนที่ตกลงมาราวกับฟ้ารั่ว โอบกอดโลกด้วยน้ำชุ่มฉ่ำ ซ่านกระเซ็นแทบมองไม่เห็นทาง ตอนนั้นลลิตาซึ่งเป็นเพียงเฟรชชี่จากต่างจังหวัดยังไม่เจนจัดกับถนนหนทางมากนัก หญิงสาวเนื้อตัวเปียกปอน จับทางจะไปต่อไม่ได้ เธอยืนละล้าละลังอยู่กลางสายฝนครู่หนึ่งจึงเห็นประตูวังขาวสะอาดเปิดอ้า ดงไม้หนาที่เรียงไปตามทางเข้าราวจะเสนอร่มเงาให้พักพิง…ประหนึ่งเพื่อนเก่าที่จากกันไปนานแสนนาน และด้วยเวทมนตร์แปลกประหลาดอันใดก็ไม่อาจอธิบายได้ ลลิตาก็พาตัวเองเข้ามาหลบฝนอยู่ใต้คุ้มหลังคาวังสวนกระจก…จะเพราะอากาศหนาวจากลมมรสุมหรือเสื้อตัวบางก็แล้วแต่ หากชั่วขณะที่ย่างเหยียบเข้ามายังอาคารทรงโคโลเนียลแห่งนี้ก็เหมือนมีความรู้สึกอบอุ่นแปลกประหลาดโอบกอดหัวใจของเธออย่างแช่มช้าแผ่วเบา

…คล้ายวนิพกที่กลับสู่ดินแดนเดิม หลังการเดินทางอันแสนยาวนาน…

โค้งขอบประตู เหลี่ยมมุมหน้าต่าง ไม่มีสิ่งใดที่หญิงสาวไม่รู้สึกคุ้นเคย ราวกับว่าดีเอ็นเอส่วนหนึ่งของเธอมาจากที่นี่ เธอคือจิ๊กซอว์อีกชิ้นของวังสวนกระจก…กลับมาเพื่อเติมเต็มภาพให้สมบูรณ์

ทว่ากระทั่งเรียนจบและเข้ามาทำงานเป็นวิทยากรตามตั้งใจ ลลิตากลับพบว่ายังมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป…เป็นความรู้สึกรอคอย ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองรออะไร หากวังสวนกระจกก็เหมือนยังเฝ้ารอปริศนานั้นมาเติมเต็ม

…เป็นสิ่งที่สำคัญยิ่ง

หญิงสาวใจหายวาบ เมื่อความจริงเข้ามากระซิบในมโนสติว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้เข้ามาในวังสวนกระจกแล้ว สิ่งที่ยังเป็นปริศนายังไร้คำตอบ…หรือแท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นเพียงอนุมาน เกิดจากการเพ้อพกไร้แก่นสารของเธอเอง

มือเรียวเก็บเอกสารแผ่นสุดท้ายเข้าแฟ้ม ก่อนกวาดสายตามองรอบตัวอีกครั้งอย่างถ้วนถี่ เพ่งพินิจไปยังทุกส่วนเสี้ยวด้วยหวังจะจดจำสถานที่แห่งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่เราจะได้พบกันอีก

พลันแล้วร่างระหงก็พาตัวเองก้าวเดินขึ้นบันไดอย่างเชื่องช้า ลลิตาค่อยๆ ลูบราวไม้มันปลาบแผ่วเบา เก็บเกี่ยวทุกความทรงจำประหนึ่งว่าจะสาวลึกไปถึงจุดเริ่มต้นในอดีต ข้ามผ่านร้อยพันแดดฝน บรรจบสู่ห้วงเวลาที่วังแห่งนี้สมบูรณ์พร้อม มีชีวิตชีวา และรุ่งโรจน์ด้วยความสุขสมหวังที่สุด

กลิ่นดอกปีบระรินอ่อนผ่านหน้าต่าง สะกิดหญิงสาวออกจากภวังค์ภายใน ลลิตาจึงได้เห็นตอนนั้นเองว่าตนกำลังยืนอยู่ในห้องบรรทมของหม่อมเจ้าดิเรกภาสกร…หน้าภาพวาดสุดท้ายก่อนสิ้นชีพิตักษัยนั่นเอง

…ครั้งแรกที่ลลิตาได้เห็นภาพวาดนี้ หยดน้ำตาก็พลันรื้นขึ้นพร้อมความเจ็บปวดลึกโหวงอยู่กลางอกโดยไม่มีสาเหตุ รู้สึกราวกำลังยืนอยู่หน้ากระจกโปร่งใส กางกั้นตัวเธอกับเงาสะท้อนเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น…ไม่ใช่เพราะเธอกับหญิงสาวในภาพมีหน้าตาเหมือนกันแต่อย่างใด และลลิตาก็ไม่รู้ด้วยว่าความหมายแท้จริงของภาพนี้คืออะไร หากเป็นความรู้สึกบางอย่างอันยากจะอธิบายได้ เหมือนหิ่งห้อยที่ไม่เคยถามไถ่ดวงดาว แต่ก็เฝ้าห่วงหาต่อแสงระยับฟ้าอยู่ทุกค่ำคืน

“ฉันมาลาค่ะ”

หญิงสาวกระซิบแผ่วเบากับคนในรูป จับจ้องเข้าไปในดวงตาสีประหลาดนั้นก่อนจะเผลอยกยิ้มตามเมื่อรู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายจะทักท้วงดังเพื่อนคนหนึ่ง

“นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน…จนแล้วจนรอดฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าคุณคือใคร”

เธอเลื่อนสายตาไปยังมุมขวาของแผ่นผ้าใบซึ่งมีข้อความจากปลายพู่กันเขียนไว้ดุจจะตัดพ้อ

‘…หอมมะลิกลีบซ้อน อ้อนวอนเจ้าไม่ฟังเอย’