ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทนำ-บทที่ 1

มือเรียวเผลอยกขึ้นมากุมอกช้าๆ เมื่อความขมขื่นพลันพุ่งขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ลลิตารีบสลัดความรู้สึกนั้นออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดจะตลก…หากประกายตากลับฉายแววโศกชัดเจน

“คุณทำอะไรไว้…แล้วทำไมไม่ฟังคำอ้อนวอนของท่านชายล่ะคะ”

เมื่อคำถามนั้นไร้ซึ่งคนตอบ ถ้อยกระซิบจึงค่อยๆ แผ่วหายไปกับความเงียบของมวลอากาศ

หญิงสาวระบายลมหายใจแผ่วเบา ปล่อยให้เวลาเคลื่อนผ่านกระทั่งนกบนคาคบไม้ด้านนอกร้องขานหากันแล้วกระพือปีกบินจนก้านใบไหวสั่น ท่ามกลางความสงบนิ่งรอบกาย พลันใครคนหนึ่งก็ก้าวเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะชะงักค้างเมื่อเห็นเธอ…

ลลิตาเองก็ตกใจเช่นกัน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง รีบหันไปมองอาคันตุกะแปลกหน้าทันทีพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวอย่างไร้ทางควบคุม

เส้นแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์อาบไล้เข้ามาบอกลา กระทบกับร่างสูงสง่าจนดูโดดเด่นอยู่ท่ามกลางพื้นไม้มันปลาบสีเข้ม เรือนผมสีปีกกาต้องประกายแดด ขับเน้นให้ผิวที่ขาวจัดอยู่แล้วยิ่งสว่างมากขึ้น ใบหน้าราวบรรจงเสกสร้างนั้นทำให้หญิงสาวเผลอจับจ้องอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ

…คล้ายเคยฝากสัตย์สัญญาเอาไว้

…คล้ายเคยยึดมั่นหมดหัวใจ

…ราวกับว่าการรอคอยอันยาวนานเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดเสียที…

ความรู้สึกเหมือนเธอและเขาเคยเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่เข้มข้น แทบจะเด่นชัดอยู่เหนือตรรกะใดๆ

…เนิ่นนานปลาสนาการคำเอื้อนเอ่ย คล้ายเวลาไม่เคยเดินตราบชั่วอสงไขย ลลิตาจึงได้สติขึ้นมาก่อน เธอยิ้มให้ชายแปลกหน้าอย่างเป็นมิตร เค้นเสียงซึ่งดูจะแหบแห้งไปแล้วขึ้นมาเอ่ยอย่างยากเย็น

“ขออภัยด้วยค่ะ แต่ว่าวังของเราปิดให้เข้าชมแล้วนะคะ”

ร่างสูงไม่ได้เอ่ยอะไร ซ้ำยังสาวเท้าเข้ามาใกล้กระทั่งหยุดยืนหน้าภาพวาดข้างกัน เขาพินิจหญิงสาวบนแผ่นผ้าใบเงียบๆ มีเพียงแววนิ่งลึกสีดำสนิทสองคู่เท่านั้นที่วูบไหวชัดเจน และก่อนที่ลลิตาจะทักท้วงขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มก็หันหน้ามาหาเธอช้าๆ เขาทำท่าคล้ายจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ทำเพียงมองเงียบๆ เช่นนั้น ยังแต่ความประหลาดใจและสับสนในแววตา

ลลิตากระแอมไอเล็กน้อย

“…คุณคะ”

ชายหนุ่มทำท่าคล้ายกลับจากอาการเผลอสติ เขายกยิ้มมุมปากก่อนเอ่ย

“ขอโทษครับ ผมมาถึงก่อนหนึ่งวัน…เห็นข้างนอกเงียบๆ คิดว่ากลับกันหมดแล้วเลยขึ้นมาสำรวจนิดหน่อย”

ครั้นเห็นว่าคนฟังยังมึนงงจึงยื่นมือออกมาตามธรรมเนียมฝรั่งพร้อมกล่าวเรียบง่าย

“ผมภีมครับ…ภีม ภานุวรรธน์ เจ้าของวังสวนกระจกคนใหม่”

หญิงสาวเผลออ้าปากเหวอด้วยทั้งตกใจและประหม่า ก่อนจะรีบเก็บอาการอย่างรวดเร็ว ลลิตายื่นมือไปจับกับเขาช้าๆ…ไม่ว่าจะอุปาทานหรืออะไรก็ตาม หากความอบอุ่นบางอย่างก็ปรากฏวาบ ทอดผ่านเข้ามาซึมลึกถึงหัวใจ น้ำตาพลันรื้นโดยไม่ทราบสาเหตุ

“ฉันชื่อลลิตาค่ะ เป็นคนดูแลวังก่อนหน้านี้”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณลลิตา”

“…ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”

…ท่ามกลางแสงสุดท้ายของวันที่พาดผ่าน…เขายิ้มให้เธอ และเธอเองก็ยิ้มให้เขา…เหมือนภาพสวยประหลาดที่เสร็จสมบูรณ์ยามห้วงเวลาบรรจบ

…ลมเชยหอบท่วงทำนองเพลงบทใหม่ แว่วบรรเลงจากดินแดนแสนไกล

…การรอคอยสิ้นสุดแล้ว