ทดลองอ่าน นิรันดร์บรรจบ บทนำ-บทที่ 1

บทที่ 1

“เสียดาย พี่ไม่น่ากลับก่อนเลย ไม่อย่างนั้นคงจะได้เห็นหน้าค่าตาคุณชายเจ้าของวังนั่นแล้ว”

เสียงแจ้วๆ จากปลายสายเรียกรอยยิ้มขบขันจากคนฟังก่อนตอบกลับ

“ลิตาก็แปลกใจเหมือนกันค่ะพี่แอน”

ดวงตากลมโตทอดมองออกไปยังความชุลมุนพลุกพล่านของถนนยามเช้าตรงหน้า เพ่งมองจนแน่ใจว่ารถที่ตนกำลังรออยู่ยังมาไม่ถึงจึงค่อยเอ่ยต่อ

“ไม่นึกว่าจู่ๆ เค้าจะแวะเข้าไป”

“แล้วยังไงต่อ หืม มีเหวี่ยงวีนอะไรบ้างมั้ย แล้วหน้าตาเป็นยังไง หล่ออย่างที่เค้าพูดกันรึเปล่า” อดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ยิงคำถามรัวเร็วอีกครั้งตามนิสัยช่างจ้อ โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพลันชะงักค้างในความคิดไปครู่หนึ่ง เมื่อภาพของชายหนุ่มและแสงสุดท้ายยามอาทิตย์อัสดงครั้งนั้นค่อยๆ เรื่อเรืองขึ้นในความทรงจำ

“ก็…ไม่รู้สิคะ ดูคุ้นหน้าแต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน”

“แล้วสรุปหล่อหรือไม่หล่อ เนี่ย อยากรู้ตรงเนี้ย” คู่สนทนายังไม่ละความพยายาม

“เอ่อ…” ลลิตาเว้นถ้อยคำไว้เช่นนั้น ก่อนจะกรอกเสียงตัดบทสนทนาอย่างรวดเร็วเมื่อรถยนต์คันหนึ่งจอดเทียบตรงหน้าพอดี “แค่นี้ก่อนนะคะพี่แอน ลิตาต้องไปแล้ว”

“อ้าว เลยยังไม่ได้ตอบพี่เลย โธ่ นานๆ ทีจะได้โทรคุยกัน ช่างเถอะ…เดี๋ยวค่อยถามใหม่ก็ได้ ขอให้โชคดีกับการสัมภาษณ์งานใหม่นะจ๊ะเด็กดี!”

หญิงสาวกล่าวขอบคุณพร้อมเข้าไปนั่งข้างคนขับอย่างรวดเร็ว จัดแจงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากับรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยจึงค่อยหันไปสบตาคนข้างกาย ขณะที่อีกฝ่ายเพียงแจกยิ้มละไมแบบที่ทำให้ใครต่อใครที่ได้มองเป็นต้องเผลอยกยิ้มตาม

“รอนานหรือเปล่า ลิตา”

เสียงห้าวต่ำทักทายขณะหักพวงมาลัยกลับเข้าถนนอย่างคล่องแคล่ว เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนแย้มยิ้มอีกครั้งจนเห็นเขี้ยวเสน่ห์ ดวงตาเรียวยาวใต้ไอสะท้อนของละอองแดดยามเช้ายกโค้งเล็กน้อย ท่ามกลางกลิ่นอายของความเป็นมิตรที่กลายเป็นบรรยากาศอันชัดเจนประจำตัว

ลลิตารีบส่ายหน้าพัลวัน “ไม่เลย ขอบคุณรุจด้วยซ้ำที่แวะมารับเรา”

“เฮ้ เพื่อนกัน ไม่ต้องคิดมาก”

“ไหนจะเรื่องช่วยแนะนำงานใหม่นี่อีก ช่วยจนเราไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว” หญิงสาวยังแย้งเสียงอ่อย

“เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเราสักชามแล้วกัน”

“หวังน้อยจัง…”

นิรุจหัวเราะกับถ้อยพึมพำนั้น โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงของเขาช่วยให้ร่างบางระหงข้างกายค่อยๆ รู้สึกผ่อนคลายจากความตื่นเต้นก่อนสัมภาษณ์งานลงไปอักโข ดวงตากลมโตลอบมองชายหนุ่มอีกครั้ง เผลอนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ทั้งสองได้พบกันในฐานะเฟรชชี่ต่างคณะซึ่งไม่มีความคล้ายคลึงอะไรสักอย่าง หากกลับกลายเป็นมิตรภาพแน่นแฟ้นจนหญิงสาวก็ไม่อาจอธิบายได้เช่นกันว่าเพราะอะไรเธอกับนิรุจจึงสนิทสนมกันง่ายดายเพียงนี้ ราวกับว่าคุ้นชินกันมาเนิ่นนาน…