ทดลองอ่าน ฝันดีว่ามีเธอ ตอนที่ 1

บทที่ 1

นางเอกสายมโนโล่ฝังเพชร

“ช่วงนี้สาวหน้าหวานเจ้าของแฮชแท็ก #นางเอกสายมโนโล่ฝังเพชร อย่าง ‘ณชาเดอะสเตจ’ โดนมรสุมข่าวฉาวเล่นงานอย่างหนักหน่วงไม่เว้นแต่ละวัน ล่าสุดภาพโดนแอบถ่ายที่ถูกขุดมาปล่อยว่อนโลกไซเบอร์จนได้แฮชแท็ก #นางเอกสก๊อยสั้นเสมอหู ก็ทำพิษจนมีทีท่าว่าอาจโดนคู่ควงคนล่าสุดเท แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทางต้นสังกัดยังไม่วอร์รี่ เดินหน้าอัดงานนางเอกขี้มโนอย่างต่อเนื่อง!”

หลังจากศรีอาภาอ่านข่าวให้ฟังจบแล้ว เพชรพริ้งก็ออกอาการหัวร้อนจนแทบจะส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นบ้าน เธอรับไม่ได้อย่างแรงที่คนซึ่งเป็นเหมือนลูกสาวสุดรักสุดสวาทขาดใจของตนโดนสื่อโจมตีอย่างหนัก เพราะ ‘เจส โลแกน’ นักธุรกิจหนุ่มชาวอเมริกันผู้มีภาพลักษณ์ของเพลย์บอยเต็มขั้นในแบบที่เธอแสนจะรังเกียจ เขามีลูกติดสามคน ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นลูกนอกสมรสและกำพร้าแม่ ดังนั้นเจสจึงไม่มีอะไรเลยที่ทำให้เพชรพริ้งเป็นปลื้ม เพราะเงินที่สามารถซื้อที่ดินบางประเทศได้ทั้งประเทศของเจสไม่ได้มีค่ามีความหมายอะไรเลยในสายตาของเธอ

“แต่ป่านนี้ยายเด็กบ้านี่ยังไม่รู้ตัวอีกว่าชีวิตกำลังจะพังเพราะผู้ชายคนเดียว ฉันกับยายโบว์รึอุตส่าห์ช่วยกันทำทุกวิถีทางเพื่อลบภาพเด็กเส้นเมียเก็บพี่ท็อปของนางให้ พยายามจะดันภาพลักษณ์นางเอกสายฮาอารมณ์ดีให้เกิดให้ปัง แต่จนแล้วจนรอดนางก็ยังไม่สำนึกอีก เอาแต่หาเรื่องทำลายตัวเองอยู่นั่น แต่ยังไงฉันก็จะไม่ยอมปล่อยให้ยายณชาไปยุ่งกับเจสอีกแล้ว ดูสิเนี่ย…ดู! วันๆ มีแต่ข่าวแรดกับผู้ชายไปทั่วบ้านทั่วเมือง ทั้งที่จริงก็ยังไม่เคยได้ใครเป็นผัวเลยสักคน แถมไอ้คนที่ตัวเองอยากได้เขาริกๆ จนตัวสั่นก็ดันไม่เคยได้เป็นข่าวดีๆ ด้วยเลย นอกจากมีแต่เรื่องฉาวโฉ่ให้โดนรุมจวกรุมแซะ หาว่าไปวิ่งไล่จับเขาแต่เขาไม่เอา ถ้านางไม่เลิกยุ่งกับเจสก็ไม่มีทางแก้ปัญหาพวกนี้ได้แน่ เราจะเถียงแทนก็ยังไม่เต็มปาก!”

“นี่ก็โดนคุณโบว์ถอดออกจากบทนางเอกไปสองเรื่องแล้วนะคะ ก็ยังจะหน้ามืดตาบอดไม่เลิกอีก เฮ้อออ…”

‘โบว์’ หรือ ‘บุรัสกร’ เป็นทายาทและผู้บริหารของ ‘วีรากร’ ที่ปัจจุบันนั่งแท่นคุมรายการโทรทัศน์ทั้งหมดของวีรากรอยู่ จึงถือว่าเป็นเจ้านายโดยตรงของณชา เพราะเธอเป็นนักแสดงในสังกัดของวีรากร

“ฉันจะทำยังไงกับยายนี่ดีนะ ช่วยกันคิดหน่อยเถอะ”

“ณชาดื้อจะตายไป เคยฟังเราซะที่ไหนล่ะคะ ตอนนี้ซีบ่นให้คุณท็อปฟังไม่ได้แล้วด้วย เขาเดินหนีท่าเดียว โกรธมากที่ณชาพูดไม่เคยรู้เรื่อง เลยบอกจะตัดหางปล่อยวัดแล้ว ในเมื่อเตือนแทบตายไม่ฟังเขาก็จะไม่รับรู้อะไรอีก แล้วณชาน่ะ…ตอนเราเตือนต่อหน้าก็เหมือนนางจะยอมเออออรับฟังด้วยดีอยู่หรอกค่ะ แต่พอคล้อยหลังเราไปปุ๊บก็หาเรื่องเองตลอด”

เพชรพริ้งฟังแล้วถอนหายใจเป็นครั้งที่สิบของวัน แต่อย่างไรก็ตามเธอรู้จักณชาดี หล่อนอาจจะพยายามคิดเข้าข้างตัวเองในเรื่องเจสได้สารพัดรูปแบบ วันๆ เอาแต่มโนเพ้อฝันถึงเขาไม่เลิกรา แต่ลึกๆ หล่อนก็รู้แก่ใจดีว่าเจสไม่มีทางจะรับรัก และรู้ดีว่าเรื่องระหว่างหล่อนกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้ ถึงบางครั้งเขาจะจงใจหว่านเสน่ห์หรือทำให้หล่อนหลงผิดจนไขว้เขว ทว่าณชาเองก็รู้ว่ามันเป็นแค่เกมของผู้ชายเจ้าชู้เผื่อเลือกทั่วไปเท่านั้น เขาอาจจะชอบหล่อนอยู่บ้างในฐานะที่หล่อนเป็นคนน่ารัก แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยคิดจะจริงจังด้วย แล้วที่สำคัญถึงจะหลงรักเจสจนหน้ามืดตามัวแค่ไหน แต่ณชาไม่ใช่คนโง่ หล่อนย่อมรู้ว่าเจสหมายตาผู้หญิงคนอื่นที่เหมาะสมคู่ควรกับเขามากกว่าหล่อนในทุกด้านเอาไว้แล้ว เพียงแต่ว่าในเมื่อตอนนี้ยังตัดใจจากเขาไม่ได้ หล่อนจึงชอบหาเหตุผลมาคิดเข้าข้างตัวเองไปเรื่อยๆ แบบไม่หยุดหย่อน

“คุณท็อปเองก็คิดเหมือนกันกับคุณพริ้งนะคะ ว่าเท่าที่เห็นตอนนี้ก็มีแต่พสินที่เหมาะสมกับณชาที่สุด สรุปว่าทุกคนเอ็นดูพสินกันหมด ยกเว้นตัวณชาเอง ที่พอเราพูดถึงพสินก็จะเอาแต่เบ้ปากรัวๆ”

“แต่ฉันเชื่อนะว่า คนเราน่ะต่อให้มโนเก่งแค่ไหน พอถึงจุดหนึ่งก็จะรู้เองว่าควรหยุด ฉันก็หวังแค่ว่าณชาจะรู้ตัวในเร็ววันและรีบหยุดก่อนชีวิตตัวเองจะพังไปมากกว่านี้ อีกไม่นานก็คงได้สติขึ้นมาว่าเสียเวลาทุ่มเทให้เจสมานานเกินไปแล้ว”

เพชรพริ้งเป็นห่วงณชาเสมือนหล่อนเป็นลูกสาวของตัวเองจริงๆ และหวังให้ณชาตาสว่างเสียวันนี้พรุ่งนี้เลย

“บางที…การรอคอยและคาดหวังในตัวใครสักคนที่มีคนจำนวนมากรักและต้องการเขา มันก็คงไม่ต่างจากเวลาที่เราไปกินข้าวร้านดังที่คนเยอะแน่นร้าน ซึ่งจะมีเมนูเด็ดอันหนึ่งที่ลูกค้าทุกรายหมายปอง แต่พอสั่งเมนูนั้นไปแล้วมันดันมาช้าจนเกินเหตุ แต่ระหว่างรอ…พอเราได้ลองเมนูอื่นไปเรื่อยๆ เรากลับรู้สึกว่ามันก็โอเคนี่นา แล้วเราก็กินจนอิ่มไปนานแล้วแต่เมนูที่อยากกินที่สุดในร้านก็ยังไม่มา เราก็เลยบอกเขาว่า…ช่วยห่อกลับบ้านให้ที หรือถ้าเป็นไปได้ช่วยตัดออกไปจากรายการอาหารของเราเลยยิ่งดี เพราะพอรอนานเกินไปเราเลยอิ่มแล้ว ไม่อยากกินแล้ว…”

“งั้นเราก็คงได้แต่หวังว่าณชาจะเห็นเจสเป็นแค่เมนูฮิตที่ว่านั่นจริงๆ”