LOVE
ทดลองอ่าน เจรจาต่อ-ตาย ตอน อัตตา บทที่ 3-บทที่ 4
หัสยุทธไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับการตัดสินใจของละอองดาวในครั้งนี้ มันเป็นเรื่องสำคัญและเขาอดโทษตัวเองไม่ได้ว่าการแต่งงานของเขาทำให้ป้าตัดสินใจเช่นนั้น นายตำรวจเดินกลับมาที่ปลายเตียงของละอองดาวแล้วโยนเนกไทในมือลงบนกองเสื้อผ้า จากนั้นก็จับมือทั้งสองข้างของหญิงชรามากุมไว้
“บอกผม…ถ้าป้าไม่สบายใจเรื่องอะไรก็ตาม บอกผม ผมจะแก้ปัญหาให้ป้าเอง”
ละอองดาวยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาตบหลังมือของชายหนุ่มก่อนตอบ “มันไม่ใช่ปัญหา เขาเรียกว่าการจัดการชีวิตต่างหาก แล้วป้าก็มีแต่ความสบายใจ…จริงๆ”
“ผมไม่เข้าใจ” หัสยุทธสลด
“ฟังป้านะ ชีวิตนี้ของป้าได้ทำทุกสิ่งที่ต้องการและตั้งใจแล้ว เหลืออย่างสุดท้ายก็คือการเตรียมตัวตาย”
“อะไรนะครับ!…ป้าเป็นมะเร็งเหรอ”
“ไม่ได้เป็น! ฉันสบายดี ปัดโธ่! กำลังซึ้งเลย” ละอองดาวสะบัดมือออกจากหลานชายอย่างเซ็งๆ “ป้าจะย้ายไปอยู่บ้านคนแก่”
“หา…ป้าพูดอะไรเนี่ย ป้ามีหลานชายที่สามารถดูแลป้าได้ตลอดชีวิตนะ ทำไมต้องไปอยู่บ้านพักคนชราด้วย ไม่เอา ผมไม่ให้ป้าไป”
“ฉันไม่ได้ขออนุญาตแก ฉันบอก”
“ไม่ๆๆ ผมไม่ยอม”
“เฮ้อ…นี่ไง เป็นอย่างนี้ไงถึงไม่อยากบอกก่อน”
“ก่อนอะไร…อย่าบอกนะว่าป้าย้ายข้าวของบางส่วนไปอยู่บ้านพักคนชราแล้ว”
“ยัง! แล้วมันไม่ได้เป็นบ้านพักคนชราอย่างที่แกคิด มันเป็นสถานที่สำหรับรอความตายอย่างดีงามที่สุดเท่าที่ป้ารู้จักเลย”
“เอาข้อมูลทุกอย่างที่ป้ารู้มาให้ผมตรวจสอบก่อน ทุกอย่างจะไม่ได้รับอนุญาตหากผมไม่มีข้อมูลที่มากพอ แล้วขอถามหน่อยว่าเป็นเพราะผมจะแต่งงานใช่ไหมป้าถึงทำอย่างนี้ ถ้าเป็นอย่างนั้นผมไม่แต่งก็ได้”
“จะบ้ารึไง โอ๊ย นี่ฉันเลี้ยงแกมาให้เป็นผู้ชายติงต๊องอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ย”
หัสยุทธทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง เขารู้สึกไม่ดีเลย ความสดชื่นเมื่อสิบนาทีที่แล้วเหือดแห้งไปหมด “ป้าคิดเรื่องนี้มานานเท่าไรแล้ว ทำไมผมไม่เคยรู้เลย”
“ตั้งแต่แกเรียนจบ”
ละอองดาวตอบแล้วนั่งลงข้างหลานชายตัวโต เรื่องเครื่องแต่งกายของคนทั้งคู่ดูเหมือนจะถูกลืมไปจนหมดสิ้น หัสยุทธหันมามองใบหน้าด้านข้างของหญิงชราที่เลี้ยงดูเขามา
“คิดมาตลอดเลยสินะว่าไม่ต้องการอยู่ด้วยกัน ผมเป็นภาระมากใช่ไหม”
หญิงชราถอนใจอีกครั้ง นางรู้ว่าช่วงเวลานี้จะต้องถูกหัสยุทธประชดประชันไม่หยุดหย่อน แต่มันก็เป็นวิธีระบายความเครียดของเขาที่นางเข้าใจได้ ละอองดาวตบไปที่หลังมือใหญ่บนตักของเขาสองสามครั้ง
“ไม่เอาน่า หัสก็รู้ว่าป้าไม่มีทางคิดอย่างนั้น เราอยู่ด้วยกันมาหลายสิบปีด้วยความรักและป้าจะจากไปด้วยความรักเหมือนเดิม ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของเราสองคนได้ หัสก็รู้นี่…ใช่ไหม”
“ผมกำลังงง” เขาสะบัดศีรษะสองสามครั้ง “ขอถามอีกครั้ง…ถ้าผมไม่แต่งงาน ป้าจะไปไหม”
“ไป”
หัสยุทธจ้องมองผู้มีพระคุณของเขาด้วยสายตางงงัน แต่สายตาที่ฝ้าฟางของละอองดาวนั้นมีแต่ความมั่นคง
“ที่นั่นจะเป็นที่สุดท้ายของลมหายใจ มันสงบและสุขสบายตามอัตภาพ ป้าจะมีเพื่อนไว้คอยพูดคุย เล่าความหลังให้กันและกันฟัง มีกิจกรรมสำหรับพวกเราคนแก่ให้ทำ มันดีจะตายไป” นางยิ้ม
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาป้าคงเหงามากสินะ ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย”
“อย่าโทษตัวเองน่า ชีวิตใครก็ชีวิตมัน ต่างก็ต้องมีทางเดินของตัวเองทั้งนั้น การดูแลคนแก่ในช่วงสุดท้ายของชีวิตไม่ใช่เรื่องสนุกหรอกนะ ป้าคิดถึงเรื่องนี้ด้วย หากอยู่ที่นั่นจะมีคนดูแลป้าอย่างดี”
“ผมก็ดูแลได้”
ละอองดาวส่ายหน้าแล้วยิ้ม นางยกมือขึ้นจับใบหน้าของหลานชายอย่างอ่อนโยน “ป้ารู้ แต่ป้าไม่ต้องการให้หัสทำ อีกไม่กี่ปีป้าคงอยู่ในสภาพช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เมื่อถึงเวลานั้นป้าอยากจากไปอย่างสวยงาม ไม่อยากให้หลานชายต้องมาเฝ้าเช็ดอึเช็ดฉี่ให้”
“ป้ายังแข็งแรงออก”
“ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าเดี๋ยวนี้เดินขึ้นบ้านสองชั้นก็หอบแล้ว หัวเข่าก็ไม่ค่อยจะดี”
หัสยุทธใจหาย นานเท่าไรแล้วที่เขาหยุดเวลาชีวิตของละอองดาวไว้ เขาอยู่กับนางมานานจนไม่คิดว่าป้าจะแก่ตัวลงไปทุกวัน บางทีการทำอาหารหรือการรอคอยเขากลับบ้านตอนดึกๆ ดื่นๆ ก็อาจจะเป็นเรื่องยากของป้าไปแล้วก็ได้ แต่เขาไม่เคยตระหนัก นายตำรวจหนุ่มใหญ่รู้สึกผิด เขาไถลตัวจากปลายเตียงลงไปนั่งที่พื้นแล้วเอาศีรษะพิงหัวเข่าของหญิงชราไว้ รู้สึกว่าตัวเขาเองกำลังอ่อนแอและไม่ต้องการให้ละอองดาวเห็นน้ำตา
“ผมจะมีชีวิตที่มีความสุขได้ยังไงหากไม่มีป้า”
นางลูบผมของหลานชายเบาๆ “ได้สิ เพราะหัสมีคนที่หัสรักแล้วเขาก็รักหัสมาก ป้าก็ไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ในหัวใจ ในความคิดถึงของหลานเสมอ หากคิดถึงเมื่อไรก็ยังไปเยี่ยมกันได้ ที่ป้าตัดสินใจทำทุกอย่างมันเป็นเรื่องของการเตรียม ‘กาย’ ส่วน ‘ใจ’ ของพวกเราต่างก็เข้มแข็งกันอยู่แล้ว แค่จัดสรรให้มันลงตัวเท่านั้น”
“ผมยังตอบแทนบุญคุณป้าไม่หมดเลย”
ละอองดาวหัวเราะเบาๆ “หมดตั้งนานแล้ว หมดตั้งแต่หัสตั้งใจเรียนหนังสือจนจบ มีงานการที่ดีทำ นั่นคือทั้งหมดที่ป้าต้องการจากหลานชาย สำหรับป้า…ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว”
เหมือนกับการปลดเปลื้องทุกอย่างในใจออกไปจนหมด ไม่เหลือความทุกข์ใดอีกแล้ว อดีตที่เคยรู้สึกผิดต่อหัสยุทธนั้นถูกลบล้างไปจนไม่มีเหลือ นางทำดีที่สุดแล้ว นั่นคือการให้อนาคตกับเด็กคนที่อดีตสามีของเธอเคยพรากมันไปจากเขา แม้จะเรียกชีวิตของพ่อแม่กลับคืนมาให้หัสยุทธไม่ได้ แต่ก็ขอทำหน้าที่แทนพวกเขาเหล่านั้นอย่างดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะทำได้ น้ำตาหยดเล็กหล่นลงบนแก้ม หญิงชรารีบปาดมันทิ้ง
“ให้เวลาผมอีกนิดได้ไหม ให้ผมทำใจก่อน…อย่าเพิ่งไปตอนนี้” น้ำเสียงของเขาสั่น
“ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ป้าจะรอให้เรื่องงานแต่งงานเรียบร้อยเสียก่อน”
หัสยุทธหันมากอดขาของละอองดาวไว้แน่น เขาก้มหน้าลงบนตักเพื่อไม่ให้เธอเห็นน้ำตา แต่เมื่อหญิงชราวางมือลงบนกลางศีรษะของเขา นายตำรวจร่างใหญ่ก็ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อย่างไม่ปิดบัง คนสองคนบนโลกที่ไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด แต่ได้รู้จักกันเพราะความตายของคนรัก คนสองคนที่ไม่น่าจะใช้ชีวิตเป็นครอบครัวเดียวกันได้ แต่พวกเขาสามารถผูกพันกันด้วยความรัก ช่างเป็นสิ่งมหัศจรรย์เหลือเกิน…
Comments
