ทดลองอ่าน เบื่อนักโจ๊กล่าปา ข้าไม่ย้อนเวลาอีกได้ไหม บทที่ 1-บทที่ 2

บทที่ 2

ผ่านไปอีกสองวัน ดวงอาทิตย์ร้อนแรงที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้ามาหลายวันก็หายลับไปไม่เหลือร่องรอย เมฆสีดำตั้งเค้าเหนือศีรษะ คล้ายว่าฝนฤดูหนาวเตรียมเข้าจู่โจม ทว่าสุดท้ายกลับไม่เห็นน้ำฝนเลยสักหยด กลายเป็นมีหิมะโปรยปรายลงมาแทน

หิมะแรกของเดือนสิบสอง เพียงแค่ถึงกลางดึกก็ทำให้เมืองหลวงมีอาภรณ์สีเงินยวงปกคลุม หิมะตกตามฤดูพืชผลสมบูรณ์ เห็นทีปีหน้านี้การเก็บเกี่ยวจะต้องดีมากแน่

นายท่านอวิ๋นที่ดูแลไร่ชากว่าเจ็ดแห่งจึงวางใจลงได้ แม้แต่อารมณ์สุนทรีย์ในการนั่งชมหิมะก็เพิ่มขึ้นหลายส่วน

ในวันที่หิมะตกชงน้ำชาร้อนๆ กาหนึ่ง และนั่งชมทิวทัศน์กับบุตรสาวในศาลา ช่างเป็นเรื่องน่ารื่นรมย์โดยแท้ แต่เรื่องน่ารื่นรมย์คงอยู่ได้เพียงชั่วครู่ ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตูด้วยความร้อนใจดังสนั่นหวั่นไหว

อวิ๋นจ้าวนิสัยใจร้อนยิ่งกว่าบิดาของนาง ทันทีที่ได้ยินเสียงคนยกห่วงทองแดงเคาะประตูดังเอะอะก็ขมวดคิ้วรำคาญทันที “ผู้ใดกัน เอะอะโวยวายถึงเพียงนี้ พ่อบ้าน รีบไปดูเร็วเข้า”

พ่อบ้านรีบไปดู ไม่นานก็กลับมา โดยมีหลงจู๊เดินตามหลังเข้ามาเจ็ดแปดคน พอพวกเขาเข้ามาเห็นนายท่านก็คุกเข่าลงท่ามกลางหิมะ เสียงโอดครวญดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย

นายท่านอวิ๋นเห็นเช่นนี้ก็ลุกขึ้นถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“หอสุราฟู่กุ้ยโดนทางการตรวจสอบและสั่งปิด บอกว่าอาหารที่พวกเราทำมีคนกินแล้วล้มป่วยขอรับ”

“ร้านปาเป่าไจก็โดนสั่งปิดเหมือนกัน บอกว่าของสะสมโบราณของเราเป็นของปลอม”

“ร้านน้ำชาก็โดนสั่งปิดด้วย บอกว่าดื่มแล้วพบว่าในน้ำชามีนิ้วมือคนตาย* ปะปน!”

“…”

ฟังหลงจู๊พูดจนครบทุกคนแล้วอวิ๋นจ้าวก็ตกใจอย่างมาก “เป็นเรื่องที่เกิดวันนี้ทั้งหมดเลยหรือ ถูกทางการตรวจสอบและสั่งปิด?”

หลงจู๊ทั้งหมดพยักหน้าโดยพร้อมเพรียง “ใช่ขอรับ!”

อวิ๋นจ้าวอดรู้สึกตกใจไม่ได้ เนื่องจากทุกปีพวกเขาก็มอบทรัพย์สินเงินทองเพื่อสานสัมพันธ์กับทางการในเมืองหลวงไปไม่น้อย ความสัมพันธ์นับว่าไม่เลวเลย แต่เหตุใดร้านค้าสกุลอวิ๋นถูกสั่งปิดติดๆ กันเช่นนี้ พวกเขากลับไม่ได้ข่าวคราวอะไรเลย

สกุลอวิ๋นเป็นเช่นไรนางรู้แก่ใจดี ปัญหาจำพวกอาหารไม่สะอาด ของเก่าปลอมแปลงนี้ ไม่มีทางเกิดขึ้นได้เป็นอันขาด

นอกจากนี้ร้านค้าถูกสั่งปิดพร้อมกันในวันเดียวโดยไม่มีข่าวลือเล็ดลอดออกมา ย่อมมีคำอธิบายได้ชัดเจนประการหนึ่งว่า มีคนวางแผนจัดการสกุลอวิ๋นอย่างลับๆ และอำนาจของผู้บงการเบื้องหลังนี้ก็ยิ่งใหญ่กว่าพวกขุนนางของทางการ

อวิ๋นจ้าวหันหน้ามองบิดาด้วยความไม่สบายใจ แม้ว่านางจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เมื่อมีบิดาอยู่ข้างกายก็มักจะหันไปมองท่านก่อนเป็นอันดับแรกเสมอ