ทดลองอ่าน เสน่ห์ร้าย ตอนที่ 2

“สอง ลูกปลอดภัยดีหรือเปล่า รู้ไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงมากแค่ไหนตอนเห็นข่าวว่ารถของลูกประสบอุบัติเหตุ โชคดีจริงๆ ที่ลูกแม่ไม่ได้อยู่ในนั้น ไม่เอาแล้วนะ แม่ไม่ให้สองเดินทางไปต่างจังหวัดไกลๆ ตอนกลางคืนอีกแล้ว แม่หัวใจจะวาย”

พักตร์อุษาลูบใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายเพื่อให้มั่นใจว่าเขายังปลอดภัยดีอยู่ ขณะที่ภายในใจยังไม่อาจคลายความวิตกกังวลไปได้เลย

“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับแม่” พิชญ์ลุกขึ้นยืนประคองมารดาไปนั่งที่เก้าอี้ ถ้าไม่ตื่นตระหนกก็คงไม่ใช่มารดาเขา ยิ่งถ้าเป็นเรื่องแบบนี้ด้วยแล้ว ไม่ต้องคิดเลยว่ามารดาจะหายจากความเครียดได้ง่ายๆ ผ่านไปเป็นเดือนก็คงหยิบเรื่องนี้เอามาพูดไม่เลิก ลูกน้องของเขาก็ต้องพลอยฟ้าพลอยฝนถูกสวดยับไปด้วย

ครั้งก่อนที่เขาป่วยเพราะโหมงานหนัก วริษฐ์ก็ถูกเรียกไปบ่นเป็นชั่วโมงๆ ถึงความสำคัญของชีวิตเขาจนเลขาฯ หนุ่มเข็ดขยาดไปเป็นปีและไม่กล้าปล่อยให้เขาป่วยหนักอีกเลย ความรักของมารดานั้นเขาพอจะเข้าใจได้ แต่เรื่องความคาดหวังที่มากจนล้นก็สร้างความอึดอัดใจให้เขามากเช่นเดียวกัน

“โชคดีจริงๆ ที่สองไม่ได้นั่งไปกับรถคันนั้นด้วย”

“ไม่มีคำว่าโชคดีกับเรื่องนี้หรอกนะครับแม่ วริษฐ์ยังเจ็บหนักอยู่โรงพยาบาล”

“แต่ชีวิตลูกสำคัญกว่าคนพวกนั้น”

“แม่ครับ” พิชญ์เรียกมารดาด้วยเสียงที่เข้มขึ้น เขาทราบดีว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ย่อมเห็นชีวิตลูกสำคัญที่สุด แต่เขาไม่ชอบที่ท่านพูดมันออกมาอย่างหน้าตาเฉย

“เอาล่ะๆ แม่ไม่พูดแล้วก็ได้” มือเหี่ยวย่นวางบนบ่าแข็งแกร่งของลูกชาย ยิ่งเห็นว่าพิชญ์โตขึ้นมากเท่าไหร่ หัวใจของคนเป็นแม่ก็ยิ่งโหวงมากเท่านั้น “สองต้องดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ถ้าลูกเป็นอะไรไป แม่คง…”

“ผมทราบดีครับว่าผมสำคัญกับทุกคนมากแค่ไหน” เขาพูดโดยไม่มองหน้ามารดา รู้ดีถึงความสำคัญของตัวเองเพราะใครต่อใครก็พูดย้ำอยู่เสมอ

เขาตายไม่ได้เด็ดขาด

พักตร์อุษาเลิกเซ้าซี้บุตรชายเพราะทราบดีว่ายิ่งพูดก็ยิ่งเป็นการกวนน้ำให้ขุ่น พิชญ์ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกวนใจ เหมือนกับพฤกษ์ผู้เป็นพี่ชายและพุฒน้องชายคนเล็กนั่นแหละ

มีลูกชายสามคน…เหมือนกันแบบที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมา

ดังนั้นในเมื่อบ่นกับลูกชายไม่ได้ก็ต้องจัดการกับลูกน้องนั่นแหละ

“ต่อไปนี้พวกเธอต้องดูแลลูกชายฉันให้ดีๆ ชีวิตของเขาสำคัญที่สุด จำเอาไว้ เพราะถ้าเขาเป็นอะไรไปพวกเธอก็รู้ไว้เลยว่าจากนี้จะไม่ได้อยู่อย่างสบายแน่” พักตร์อุษาบอกกับแม็คด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ

รายหลังแม้จะตัวใหญ่กว่าแต่รู้ฤทธิ์เดชของหญิงสูงวัยผู้นี้ดี ชายหนุ่มจึงได้แต่น้อมรับด้วยใบหน้าที่ถอดสีไปกว่าครึ่ง

พิชญ์ข่มใจยอมให้มารดาใช้อำนาจกับคนของเขาต่อไปอย่างอดทน เพราะหากไม่เช่นนั้นแล้วเรื่องวันนี้คงไม่จบลงง่ายๆ ถึงอย่างไรคนของเขาก็ทราบดีว่าควรปฏิบัติกับมาดามพักตร์อุษาอย่างไรยามเมื่อเธอโมโหฉุนเฉียว

เงียบและเงียบเป็นดีที่สุด