บนโลกนี้สตรีขี้หึงขี้อิจฉาริษยานับว่าไม่น้อย ทว่าที่ยอมรับกลับมีไม่มาก เดิมพวกนางอาศัยข้อกล่าวหาว่าอวี๋เสี่ยวเถาไม่รู้จักประมาณตนมารุมต่อว่าต่อขาน แต่ใครจะไปรู้ว่าเจียงเซ่าเหิงจะสวนกลับ ชี้ให้เห็นว่าพวกนาง ‘อิจฉาริษยาทนเห็นผู้อื่นได้ดีไม่ได้’
อวี๋เสี่ยวเถาเห็นสีหน้าชอกช้ำของพวกนางเพราะคำพูดอันดุดันของเจียงเซ่าเหิง สีหน้าท่าทางที่แสร้งทำเป็นน่าเวทนาแต่เดิมอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้
ยิ้มของนางครานี้ เนื่องจากด้านหน้ามีเจียงเซ่าเหิงคอยบังไว้ จึงมีไม่กี่คนที่มองเห็น ทว่ามองจากชั้นบนของร้านกลับเห็นอย่างชัดแจ้ง อย่างน้อยต้วนฉางยวนก็มองเห็น
“คาดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะมีฝีมือถึงขั้นให้อีกฝ่ายออกหน้าให้นางอย่างเต็มอกเต็มใจได้”
“ไม่แน่อีกฝ่ายอาจเป็นตัวโง่งมที่สายตามีปัญหาก็เป็นได้”
น้ำเสียงเยาะเย้ยของหวังสยงและหู่เปินสองบริวารทำให้คนอื่นๆ หัวร่อไปด้วย ต้วนฉางยวนเพียงแต่เอ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “เรื่องของผู้อื่น ไยต้องพูดมาก”
พอเขากล่าวเยี่ยงนี้ คนอื่นก็หยุดหัวร่อทันที วางท่าดื่มสุราอย่างเอาจริงเอาจัง เพราะว่าท่านประมุขกำลังเตือนว่าอย่าได้เอ่ยถึงข้อบกพร่องของผู้อื่นเหมือนที่บรรดาสตรีชอบกระทำ หวังสยงและหู่เปินต่างรีบหุบปาก ไม่เอ่ยอะไรอีก
“ท่านประมุข แม่นางอิงมาถึงแล้ว” บริวารคนหนึ่งมารายงาน
ต้วนฉางยวนวางจอกสุราลงแล้วมองไปชั้นล่าง เห็นสาวงามผู้หนึ่งเดินเข้ามาในร้านตามคาด นางสะสวยงดงาม รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น เพียงก้าวเข้าสู่ร้านอาหารก็กลายเป็นจุดสนใจของผู้คนทันที
สายตาของอวี๋เสี่ยวเถาจ้องเขม็ง สะท้านในใจ ไม่คาดคิดว่าจะได้เจออิงเสวี่ยหรง นางมาทำอะไรที่นี่
พอเห็นอีกฝ่ายอวี๋เสี่ยวเถาก็ฮึดฮัดอยู่ในใจ นางและอิงเสวี่ยหรงเป็นหญิงงามเลื่องชื่อในยุทธภพ แต่อิงเสวี่ยหรงมองนางว่าเป็นศัตรูมาโดยตลอด ทุกเรื่องมักประชันขันแข่งกับนาง
ไม่ว่างานชุมนุมกวี งานชุมนุมพิณ หรืองานชุมนุมเล็กใหญ่ในยุทธภพ ขอเพียงเป็นสถานที่ที่อวี๋เสี่ยวเถาปรากฏตัว ที่นั่นต้องมีอิงเสวี่ยหรง อิงเสวี่ยหรงต้องประชันกับนางไปเสียทุกเรื่อง ทำให้อวี๋เสี่ยวเถารู้สึกเอือมระอาเป็นอย่างยิ่ง
อาจเป็นเพราะแววตาของอวี๋เสี่ยวเถาคมกล้าจนเกินไป ฝีเท้าของอิงเสวี่ยหรงจึงชะงักลงฉับพลัน สายตางามหยาดเยิ้มคู่นั้นมองมาทางนางเหมือนรู้สึกได้
อวี๋เสี่ยวเถารีบเก็บสายตากลับมา แสร้งทำเป็นหัวร่อต่อกระซิกกับเจียงเซ่าเหิงที่ยืนอยู่ข้างๆ
อิงเสวี่ยหรงมองอวี๋เสี่ยวเถาปราดหนึ่ง เมื่อสายตากวาดมาถึงเจียงเซ่าเหิงก็อดตะลึงงันไม่ได้
ใบหน้าหล่อเหลาไม่ธรรมดาของเจียงเซ่าเหิงทำให้นางประหลาดใจ เมื่อนางมองเขา เขาก็มองนางเช่นกัน สายตาของทั้งคู่สบเข้าด้วยกัน ทว่าเพียงชั่วพริบตาเท่านั้นอิงเสวี่ยหรงก็ชักสายตากลับไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้ายังคงราบเรียบดุจสายน้ำใส แต่ภายในใจดั่งคลื่นโหมซัดกระหน่ำอย่างคลุ้มคลั่ง
บุรุษที่หล่อเหลาถึงเพียงนี้เป็นใครกัน
ฮว่าเหมยสาวใช้ประจำตัวของนางรู้ซึ้งถึงนิสัยใจคอของเจ้านาย เพียงส่งสัญญาณทางสายตาครู่เดียวก็เข้าใจกระจ่าง ฮว่าเหมยถอยออกหาเจ้าของร้านอย่างเงียบเชียบ
หลังจากอิงเสวี่ยหรงเข้ามาในร้านอาหารแล้ว หวังสยงพ่อบ้านใหญ่แห่งปราสาทเขาชิงอวี้ก็ลงมาประสานมือคำนับไปทางนาง
“แม่นางอิง ท่านประมุขของข้ารอพบอยู่ด้านบน เชิญ”
