ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 3 – บทที่ 4

บทที่ 3

กลิ่นหอมของน้ำซุปลอยฟุ้งทั่วห้องครัว…หญิงต่างวัยคู่หนึ่งกำลังช่วยกันทำอาหารคนละไม้คนละมือ ผู้สูงวัยกว่าที่ยืนหน้าเตาอยู่ในวัยสี่สิบปีเศษแต่ใบหน้ายังคงอิ่มเอิบและแจ่มใสอยู่เสมอ ส่วนหญิงสาวอีกคนหนึ่งอยู่ในวัยแรกรุ่นกำลังก้มหน้าล้างผักอยู่อย่างขะมักเขม้น ต่อเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาทั้งสองจึงพร้อมใจกันหันไปมอง พบกับชายวัยกลางคนที่ไรผมเริ่มเป็นสีดอกเลาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้น ใบหน้ามีริ้วรอยตามกาลเวลาแต่ยังคงแฝงความใจดีมีเมตตา

“กลับมาแล้วเหรอคะพ่อ”

รัตน์สิกาทักทายผู้เป็นบิดาอย่างอารมณ์ดี เพราะตั้งแต่ไปบวชชีอยู่ที่วัดครั้งนั้นหลายๆ สิ่งในชีวิตก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีเรื่องซวยเกิดขึ้นถี่ยิบเหมือนช่วงก่อนหน้าและสุขภาพก็ดีขึ้น ที่สำคัญคือมีเหตุผลที่ทำให้วันนี้เธอมีความสุขเป็นพิเศษ

“วันนี้เป็นวันอะไรรึเปล่า” สิทธิชัยเอ่ยขึ้นมาทันทีที่เห็นหม้อสุกี้ไฟฟ้าตั้งเด่นบนโต๊ะอาหารพร้อมวัตถุดิบต่างๆ เรียงรายราวกับรูปภาพที่ถ่ายมาจากภัตตาคารชั้นดี ซึ่งเมนูนี้พวกเขามักจะทำกันเนื่องในโอกาสพิเศษ

“ให้ทายดูค่ะ ถ้าตอบถูกเดี๋ยวหนูทำของหวานตบท้าย แต่ถ้าไม่ถูก…ก็อด” หญิงสาวตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“อืม…วันเกิดพ่อก็ผ่านไปนานแล้วนี่นา…วันเกิดแม่ก็ยังไม่ถึง หรือว่าวันนี้วันเกิดใบบุญ?”

“วันเกิดหนูก็ผ่านมาแล้วไงคะ ช่วงก่อนหน้านี้ที่พอผ่านวันเกิดเสร็จก็ป่วยพอดี อย่างนั้นวันนี้งดของหวานนะคะ” คนเป็นลูกตอบพลางสรุปเสร็จสรรพ

“พลาดซะแล้วเหรอเนี่ย…แต่ไม่เป็นไร เฉาก๊วยชากังราวยังเหลืออยู่ในตู้เย็นถุงหนึ่ง เดี๋ยวเย็นนี้พ่อจะจัดการ”

“โห…พ่อก็…”

“แล้วสรุปว่าวันนี้วันดี…เนื่องในโอกาสอะไรกันล่ะ”

คนถูกถามยิ้มกริ่ม ล้างผักใส่ตะกร้าเรียบร้อยแล้วก็เช็ดไม้เช็ดมือเล่นตัวสักหน่อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังจ้องเขม็งรอคอยคำตอบอยู่ด้วยความสนใจก็หลุดขำออกมา

“หนูได้งานแล้วนะคะพ่อ ทางโน้นเพิ่งจะโทรมาวันนี้เอง” เธอพูดจบก็ฉีกยิ้มกว้าง ผู้เป็นพ่อเห็นลูกยิ้มก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

“งานอะไรเหรอลูก”

“งานผู้ช่วยสไตลิสต์น่ะค่ะ ดูแลด้านเสื้อผ้าให้กับกองถ่ายละคร ยายตาเขารู้จักกับพี่ที่เป็นหัวหน้าสไตลิสต์ พอพี่เขารับงานละครเรื่องใหม่ก็โทรมาหาหนูเลย คงเพราะอยากได้คนช่วยงานเร็วๆ”

“คุ้นๆ แฮะ ใช่ไอ้งานที่ไปสมัครตั้งนานมาแล้ว แต่พอเขาไม่ติดต่อกลับก็เฉาไปพักหนึ่งนั่นรึเปล่า” ได้ยินเช่นนั้นคนฟังถึงกับหัวเราะจนตาหยี

“พ่อจำได้แม่นและละเอียดขนาดนี้เชียว ก็เขาเรียกไปสัมภาษณ์แล้วผ่านมาตั้งนานจนหนูหมดหวังนี่นา แต่ละครเรื่องใหม่นี้เป็นแนวพีเรียด เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายก็ต้องใช้ให้ตรงตามยุคสมัยและศักดิ์ฐานะของตัวละคร ประจวบเหมาะมากๆ เพราะตอนที่สัมภาษณ์ได้คุยกันว่าหนูชอบผ้าไทยโบราณเป็นพิเศษ พี่เขาก็เลยนึกถึงหนูขึ้นมานี่แหละค่ะ” เจ้าตัวเล่าออกมายืดยาวเพราะความตื่นเต้น แม้ว่าจะพูดประมาณนี้กับมารดาไปแล้วรอบหนึ่งก็ตาม

“งั้นก็ดีเลยสิ”

“ไม่ใช่แค่ดีนะคะแต่คือดีมากๆ ต่างหาก” ผู้เยาว์วัยกว่าเอ่ยแก้

“โอเค นี่ถือว่าควรค่าต่อการฉลอง”

สิทธิชัยกล่าวพร้อมยิ้มยินดีแล้วจึงเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างเตรียมพร้อมเต็มที่ ส่วนรัตน์สิกาก็ยกหม้อน้ำซุปที่ตักแบ่งมาเทใส่หม้อสุกี้