ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 1 – บทที่ 2

นะ…นั่นมันยายตัวแสบเพลงพิณนี่…แล้วขึ้นไปทำอะไรบนหลังคาปราสาทที่สูงลิบลิ่วล่ะนั่น…โอ๊ย ใครก็ได้ช่วยยิงเขาให้พ้นทุกข์พ้นร้อนเสียทีเถอะ

“ฉันตายแน่ ตายแน่ๆ”

เพลงพิณ พิริยศิลป์พึมพำกับตัวเองเสียงสั่นๆ ปนสยองเมื่อได้ยินเสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังสนั่นอยู่หลังปราสาท…ท่านเคานต์แดร็กคิวล่ากลับมาแล้ว อ๊ากกก…

“คิริอา[1] เพลงพิณคะ…รีบลงมาเถอะค่ะ ท่านคอนสแตนตินกลับมาแล้วนะคะ” อันน่า คนรับใช้ที่ดูแลเพลงพิณตั้งแต่หญิงสาวมาถึงเงยหน้าพูดปากคอสั่น ท่าทางกริ่งเกรงหวาดกลัวเจ้าของปราสาทเต็มที่

“ฮึ้ย อันน่า ฉันรู้แล้ว เสียง ฮ. ดังซะขนาดนั้น ก็พยายามลงอยู่นี่ไง แล้วอันน่าก็อย่าพูดชื่อนี้สิ มือสั่น เสียสมาธิหมด”

ร่างเล็กเพรียวในชุดกางเกงขาสั้นกุดเสื้อสายเดี่ยวพยายามคืบคลานผ่านกระเบื้องอิฐเก่าคร่ำคร่าที่ลั่นกรอบแกรบทุกครั้งที่เธอเคลื่อนตัวผ่าน เธอไม่แน่ใจว่าหลังคานี่เป็นชุดแรกกับที่มุงปราสาทเมื่อตอนสร้างขึ้นหรือเปล่า ถ้าใช่ ป่านนี้ก็น่าจะหมดอายุการใช้งานแล้ว…หญิงสาวอยากเขกกะโหลกตัวเองที่คิดอะไรอัปมงคลในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้

เพราะความอยู่ไม่สุข และเบื่อที่เจ้าของปราสาทไปธุระนอกเกาะ ไม่พาเธอไปส่งที่วิลล่าของคนรักเพื่อนสนิทเสียที เพลงพิณจึงสำรวจปราสาทฆ่าเวลา…ด้วยความที่เรียนด้านสถาปัตยกรรมศาสตร์ พอเห็นสิ่งก่อสร้างที่น่าทึ่งเช่นนี้ก็อดที่จะให้ความสนใจในแง่การออกแบบและโครงสร้างไม่ได้ แล้วครึ่งวันผ่านไปเธอก็มาสะดุดกับพื้นที่ของห้องนอนตัวเองที่ดูจะไม่สมส่วนกับพื้นที่ด้านนอกที่เป็นเชิงเทินกว้างราวสามเมตรคล้ายกับเป็นที่ยืนยามในสมัยก่อน…เธอจึงสงสัยว่าพื้นที่ที่หายไปอาจเป็นห้องลับ ห้องเก็บสมบัติ หรือทางเดินลับอะไรสักอย่าง หัวใจที่รักผจญภัย นิสัยที่อาจเรียกได้ว่าสอดรู้สอดเห็นไม่ยอมให้เธออยู่เฉย ใครๆ ที่สนิทกับเธอรู้กันทั้งนั้นว่าเพลงพิณคนนี้เป็นคนที่เกลียดความคลุมเครือ เกลียดสิ่งที่เป็นปริศนาคาใจที่สุด เธอต้องการหาคำตอบให้ได้ จึงตัดสินใจปีนหลังคาเพื่อวัดพื้นที่…คิดไม่ถึงว่าอีตาเจ้าของปราสาทซึ่งหายศีรษะไปตั้งแต่เช้ามืดจะกลับมาเร็วขนาดนี้

หญิงสาวไต่มาจนถึงขอบหลังคาได้ในที่สุด ร่างเล็กห้อยต่องแต่งอยู่ที่ความสูงลิบลิ่วจากพื้นดิน อันน่าร้องวี้ดว้ายเมื่อกระเบื้องลั่น ส่วนเพลงพิณสูดลมหายใจพยายามรักษาระดับสายตาไม่ให้มองต่ำ เธอชักเริ่มรู้สึกเสียวๆ อยู่เหมือนกัน…ตอนลงอารมณ์ต่างกับตอนขึ้นชะมัดเลย

เธอเกือบจะตวัดขาเกี่ยวกับขอบหินอ่อนเพื่อพาตัวเองไปยืนบนขอบเชิงเทินได้อยู่แล้วเชียว เมื่อเสียงดังก้องราวกับฟ้าผ่าดังขึ้น

“ยายเด็กบ้า…เธอขึ้นไปทำอะไรของเธอ ลงมาเดี๋ยวนี้นะ”

เพลงพิณหน้าแหย…ไม่อยากยอมรับกับตัวเองว่ากลัวเจ้าของเสียงนี้เหมือนกัน…คนอะไรพูดดีๆ ไม่เคยเป็น เอาแต่คำรามๆ ตะคอกตลอดเลย

“ก็กำลังลงอยู่นี่ไง ไม่เห็นเหรอ…อย่ามาทำเสียงดังใส่คนอื่นนะ เดี๋ยวถ้าฉันมือสั่นตกลงไปจะทำไง” คนอยากไขปริศนาเถียงกลับ หางตาเห็นพื้นดินลิบๆ ก็เริ่มใจเสีย…บ้าจริง ห้องลับอะไรก็ยังไม่ได้คำตอบ แถมยังมีวี่แววจะโดนฆาตกรรมอีก

[1] คำในภาษากรีก เทียบได้กับคำว่าคุณในภาษาไทย ใช้เรียกผู้หญิง