ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 11 – บทที่ 12

อลันเห็นเพื่อนเลิกคิ้วข้างเดียวให้พร้อมกับทำตาวิบวับ ก็รู้ว่าเพลงพิณคงไม่ค่อยกินเส้นกับอีตาพ่อบ้านท่าทางเคร่งระเบียบนี้นัก เกย์หนุ่มจึงหัวเราะเสียงรื่นเริง ก่อนจะคว้ามือของอีกฝ่ายมาจับในอาการที่เกือบจะเรียกได้ว่าลูบไล้

“สวัสดีฮะ…ผมอลัน เพื่อนสนิทของเพลงพิณ มาจากนิวยอร์ก”

เอวานขนลุกซู่ไปทั้งตัวกับการถูกลูบไล้นั้น พ่อบ้านหนุ่มดึงมือออกอย่างนุ่มนวลทั้งที่อยากกระชาก ก่อนจะตอบด้วยเสียงเรียบเฉย “ยินดีรับใช้ครับ…หากมีอะไรที่คุณต้องการ โปรดบอกให้ผมรู้ได้เลยครับ”

อลันสบตาซุกซนของเพลงพิณแล้วก็ยิ้ม แล้วพูดเสียงหวานกับพ่อบ้าน “ทุกเรื่องจริงๆ เหรอฮะ” มือเรียวสวยเอื้อมไปแตะบริเวณอกเสื้อสูทของเอวานคล้ายกับอาการหยอกเอิน ก่อนจะแทบหลุดหัวเราะออกมาเมื่อพ่อบ้านหนุ่มขืนตัวหนีอย่างตกใจ

เพลงพิณหัวเราะ แล้วฉุดแขนเพื่อนให้ขึ้นบันได “มาเถอะอลัน ไปดูห้องกัน…เอาไว้ว่างๆ ค่อย…” หญิงสาวมองพ่อบ้านอย่างล้อเลียน “…มาทำความสนิทสนมกับเอวานเขาใหม่”

เกย์หนุ่มกับหญิงสาววิ่งขึ้นบันไดไปด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก ทิ้งให้พ่อบ้านผู้มีสีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลายืนนิ่งพร้อมกับดวงตาแฝงความหมายที่ยากจะแยกแยะ

เพลงพิณจัดให้อลันพักใกล้ๆ ห้องเธอบนชั้นสี่ แทนที่จะเป็นห้องสำหรับแขกที่ชั้นสาม เพราะนอกจากจะคิดถึงเขาและอยากมีเพื่อนคุยแล้ว เธอยังมีเรื่องที่ต้องหารือกับเพื่อนกึ่งผู้ร่วมงานนี้มากมาย ในสายตาของคนภายนอก อลันอาจดูเหมือนคนที่เรียบเรื่อย ติดการสังสรรค์เฮฮา แต่ที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่มีความคิดเฉียบแหลมและเข้าอกเข้าใจผู้คนรวมถึงสถานการณ์ต่างๆ ได้ดีมาก…และเก็บความลับได้ยอดเยี่ยม

หลังจากจัดของและรับของว่างเรียบร้อยแล้ว ผู้มาเยือนก็ขอให้เพื่อนสาวพาชมปราสาทด้วยความกระตือรือร้นไฟแรง ไล่จากชั้นสี่ลงมาถึงชั้นล่าง ในมือของทั้งคู่มีสมุดเล่มโต คอยจดความคิดต่างๆ ที่พรั่งพรูไม่หยุด ผู้ช่วยทั้งสองของเพลงพิณก็คอยเดินตาม คอยถ่ายรูปบ้าง รับคำสั่งบ้าง และเสนอความคิดเห็นบ้างอย่างคนในวงการเดียวกัน เพราะหนึ่งในคุณสมบัติของทั้งสองที่นอกเหนือจากผู้ช่วยทางธุรกิจตามปกติคือความรู้ด้านการออกแบบ ตกแต่งภายใน

หลังจากสามชั่วโมงผ่านไป เพลงพิณกับอลันที่อ่อนแรงจากการเดินก็มานั่งอยู่ในสวนหลังปราสาทที่แม้ไม่สวยงามสบายตานัก แต่ก็ดีกว่านั่งอยู่ที่ใดที่หนึ่งในปราสาทที่มีคนงานมากมายกำลังทำหน้าที่ตนอยู่ จนทั้งสองต้องระวังบทสนทนา

อลันวางแก้วกาแฟลงกับจานรอง มองหน้ารูปหัวใจของคนตัวเล็กแล้วก็เบะปาก “เธอบ้าไปแล้วยายเพลง…สามปีไม่เสร็จหรอก ปราสาทท่านเคานต์ของเธอน่ะ อย่างน้อยต้องห้าปี ฉันเห็นที่เดนมาร์กตกแต่งพระราชวังหลังเก่า ใช้เวลาไปตั้งห้าหกปี หมดเงินไปเป็นพันล้าน แล้วนี่เธอทำไมถึงอุตริกำหนดเวลาซะกระชับขนาดนี้ ค่อยๆ ทำไปไม่ดีกว่าเหรอฮึ”

เพลงพิณชักกลุ้มเหมือนกัน…หลังจากที่เดินดูปราสาทอีกครั้งกับเพื่อนในวงการเดียวกัน เธอก็ต้องยอมรับความจริงที่เธอเห็นได้รางๆ ตั้งแต่การสำรวจปราสาทครั้งแรกแล้ว…มันเป็นเรื่องใหญ่มากที่จะตกแต่งปราสาททั้งหลังโดยที่มีประสบการณ์เพียงน้อยนิด และภายในเวลาอันจำกัด

“ฮื่อ…นั่นสิ…แต่ไม่เป็นไรหรอกถ้าไม่เสร็จ ถึงฉันหย่ากับเขาแล้ว ก็อาจทำงานต่อได้ในฐานะลูกจ้างล่ะนะ” หญิงสาวพูดเรื่อยๆ ขณะใช้ส้อมจิ้มมิลล์เฟยแสนอร่อยจากฝีมือพ่อครัวชาวฝรั่งเศสใส่ปาก